woensdag 31 januari 2018

Dag 269: Orihuela - Murcia

Van de hoofdweg af, stroom halen en 26 kilometer.

Vannacht sliep ik op een steenworp afstand van Orihuela, vlak naast een akker. Gisteravond toen ik mijn tent in het donker aan het opzetten was, leken de heuvels rondom de stad nog indrukwekkender dan ze normaal al zijn, dankzij een wat mysterieus maanlicht. Bij daglicht waren het weer normale heuvels.


Draai ik iets naar rechts, dan zie ik de stad liggen, dus inderdaad op een steenworp afstand. Aan de kant waar ik heb overnacht was overigens niets te merken van het historische karakter van de stad, ik keek tegen een commercieel centrum aan.


Orihuela ligt, net als Murcia waar ik vandaag stroom wil halen, aan de rivier Segura en ik heb mijn plek bereikt via een fraai fietspad langs de rivier. Mijn hoop is dat dit fietspad doorloopt tot aan Murcia, want het lijkt me wel leuk om weer een dag langs een rivier te fietsen.

De Segura is grotendeels een regenrivier, maar net niet helemaal. In tegenstelling tot de vele droge rivierbeddingen in Spanje, stroomt hier dus altijd wel wat water door, maar dat is maar net genoeg om het een beekje te noemen. Bij zware neerslag kan de Segura echter in een paar uur veranderen in een woest kolkende rivier, die al voor menige overstomingen heeft gezorgd.

Na de laatste overstroming in 1989 was men het zat en zijn ze de benedenloop gaan kanaliseren. Sindsdien zijn er geen overstromingen meer geweest, maar de rivier heeft wel al zijn charme verloren. In Nederland proberen we aangepaste rivieren en beken er natuurlijk uit te laten zien, hier rest een gleuf in het landschap die er tientallen kilometers identiek uit blijft zien en hooguit na zware neerslag het aankijken waard kan zijn.

Ik ben nog maar net vertrokken, of ik zie een bordje van de Camino de la Cruz de Caravaca. Gisteren kwam ik dus de stad binnen via de Camino Cid en ik verlaat hem via een bedevaartsroute. Wie weet gaat de route dan toch nog de moeite waard worden.


Nieuwsgierig als ik ben Google ik gelijk en het blijkt om een vijfdaagse bedevaart te gaan en de eerste etappe loopt langs de rivier tot aan Murcia. Mijn hoop op een boeiende route neemt snel toe. Dit is echter niet lang, want direct na de gevaarlijke kruising waar het bord voor waarschuwt veranderd het fietspad in een onverhard pad, dat niet geschikt is voor mijn fiets, dus geen bedevaart voor mij vandaag.

Ik denk overigens niet dat ik veel gemist heb, want als ik de rivier onderweg nogmaals tref, is deze nog altijd even saai en lelijk. Overigens tref ik de rivier opnieuw, omdat ik wel de keuze heb gemaakt om niet de grote weg te volgen.

Dat is een zeer bewuste keuze geweest, want ik ben eindelijk een keer in een stukje Spanje waar je niet snel toeristen aan zult treffen en ik ben benieuwd hoe het hier in de dorpjes is.

Op één uitzondering na, waarover straks meer, valt er hier niet zozeer veel te zien, maar des te meer te voelen. Je voelt hier namelijk op de één of andere manier de ontspannen volksaard vele malen beter dan in de toeristenoorden.

Op een enkele mislukte F1 coureur op de weg na heeft namelijk niemand hier haast en alles oogt gemoedelijk. Op veel plekken staan mensen een praatje te maken en alle horecagelegenheden hebben wat te doen. Het is lunchtijd hier, halverwege de middag dus, en daar hoort een warme maaltijd bij, die velen bij de plaatselijke horeca nuttigen.

Verwacht hierbij niets ingewikkelds. Meestal is dit gewoon een bord rijst met groente en of vlees, of zeevruchten. Iedereen eet dan ook hetzelfde en het is gelijk klaar, want het komt uit één grote pan die al voorbereid was voor de klanten kwamen. Een lunch kost hier dan ook maar een paar euro.

Rond een uur of vijf sluiten de restaurants hier overigens weer, om pas na zeven uur weer open te gaan. Tijden die we in Nederland natuurlijk niet gewend zijn, maar prima bij mijn bioritme passen. Lunchmenu en dagmenu zijn hier overigens vaak hetzelfde. De prijzen zijn vooral zo laag omdat ze met dit concept tafeltjes meerdere keren per dag bezet hebben, waardoor de vaste lasten, een enorm onderdeel van de onkosten, hierdoor over meer gasten verspreid kunnen worden.

Zoals gezegd is er één ding hier dat het bekijken echt waard is, maar helaas is dat met geen mogelijkheid op een foto vast te leggen. Het gaat hierbij om het immense irrigatiesysteem dat ze hier gebruiken. Ik had wel een sluis of sloot op de foto kunnen zetten, maar om het echt te zien moet je hier zijn.

Nu heb ik natuurlijk onderweg al heel wat irrigatie gezien, maar nog niet zo indrukwekkend als hier. Het systeem loopt zelfs door de dorpjes heen, waarbij de sluizen bediend kunnen worden met de hand vanaf installaties die op de stoep omhoog steken. Sterker nog, op dit soort plekken krijgt de stoep zelfs een korte omleiding om ruimte te maken voor de installatie. De bevolking van een hele rij dorpen werkt hier samen om de velden op tijd van water te voorzien, erg indrukwekkend.

Dit systeem loopt zo door tot aan de stadsgrens van Murcia, de plaats waar ik weer stroom ga halen. Voor de verandering een keer na vijf dagen in plaats van vier. Ik was wat zuiniger deze week. Hier maak ik nadat ik van de fiets ben gestapt nog wel even een foto.


Op deze foto staat geen daglicht zoals je mogelijk zou denken, maar avondlicht. In Nederland gaat de zon nog altijd voor zessen onder, ik zit al ruim een week iedere dag van steeds iets meer avondlicht te genieten. Ik ben nu eenmaal een avondmens, dus dat beetje extra licht op het einde van de dag vind ik heerlijk.

De Mac had gelukkig voldoende stroom, maar het internet was weer een drama. Breedbandinternet zoals we dat in Nederland bijna overal hebben, hebben ze hier nauwelijks. Het lukt maar net om wat asn het blog te werken, veel meer is er niet mogelijk bij internet zo traag als een inbelverbinding.

Halverwege mijn bezoek aan de Mac begint het volgens de regenradar te regenen. In werkelijkheid begint de regen pas twee uur later, wanneer ik onderweg ben naar een plek om te overnachten. De regenradar die normaal zo betrouwbaar is lijkt de laatste tijd wat van slag.

Tijdens het opzetten van de tent gaat het langzaam steeds harder regenen, maar gelukkig pas nadat ik alles al droog heb staan. Tegen de tijd dat ik de tent betreed barst de regen vervolgens echt los. Ik heb dus een keer mazzel. Benieuwd hoeveel er vannacht gaat vallen na weken van droogte. Daarover morgen meer, nu enkel nog een dagafsluiter. Nee, niet Rob de Nijs met zijn regen, eerder juist iets vrolijks.

dinsdag 30 januari 2018

Dag 268: Crevillent - Orihuela

Een moeizame herstart na mijn rustdag met 28 kilometer en 60 hoogtemeters.

De voorspelling was dat het vandaag overdag pas weer fors zou gaan waaien, maar in werkelijkheid begon het al vroeg in de nacht. Dankzij het samenspel met de heuvels om me heen was de wind daarbij bovendien echt aan het huilen en deed mijn tent dusdanig klapperen, dat ik vrijwel de hele nacht geen oog dicht heb gedaan. Ik kom dus niet uitgerust, maar juist vermoeid uit mijn rustdag.

En dat terwijl ik het nog wel zo'n mooie omgeving vond. Visueel is het dat ook wel, maar de heuvels doet het hier soms dus goed spoken. De lokale bewoners weten dit blijkbaar al lang, want vandaag komt er niemand wandelen of fietsen hier, terwijl het weer in het dorp niet veel anders is dan de voorgaande dagen.


Hieronder nog een foto van mijn omgeving en in dit geval van de richting waar de wind uit kwam. Overigens stond ik bij een stuwmeer. Een stuwmeer waar ik niets van gezien heb, omdat ik daarvoor nog een stuk had moeten klimmen en daar had ik de puf niet voor. Op satellietfoto's kun je echter gelijk zien hoe droog het hier is. Het stuwmeer hoort namelijk ter hoogte van mijn tent te komen, maar ligt 200 meter verderop. Deze dagen werden de cijfers bekend hoe gevuld de stuwmeren in Spanje zijn en gemiddeld is dat maar voor 40% en in deze regio zijn zelfs diverse stuwmeren voor minder dan 20% gevuld.


Ik had ook weer een huisdier en zelfs een hele snelle. Een metallic zwarte spin had mijn tent als tijdelijk huisje gebruikt. Bij het afbreken maakte hij dat hij snel naar elders ging. Dit deed hij met zo'n snelheid, dat ik hem enkel bewogen op de foto kreeg. Velen zullen wel weer erg blij zijn met deze foto kijkende naar eerdere reacties op spinnenfoto's.


Ook de planten zijn hier soms wat vreemd. Een plant met rode bessen en witte bloemen? Nou nee, dat zijn slakken die hier en masse op de planten gaan zitten.


Vlak na de slakken, die ik vind langs hetzelfde pad waar ik anderhalve dag geleden met zoveel moeite omhoog ben geklauterd en waar ik nu gelukkig een stuk eenvoudiger naar beneden kan, kan ik weer op de fiets, maar niet voor lang. Ik verwacht ineens naar beneden te kunnen, maar in werkelijkheid gaat de weg regelmatig ook weer bijzonder steil omhoog, waardoor ik van de fiets moet om te lopen.

Er is zelfs een stuk dat zo ongekend steil naar beneden gaat, dat ik het niet aandurf om het fietsend te doen. Op het einde van dat stukje namelijk geen uitloopmogelijkheid, maar een scherpe bocht en een muur. En als ik zeg steil, dan bedoel ik ook steil. Meer dan 40% naar beneden.

Uiteindelijk lukt het gelukkig om via vele kleine straatjes de grote weg weer te vinden en kan de reis verder. De wind is er echter nog altijd, maar hij staat inmiddels net iets anders, waardoor ik hem niet schuin van achteren heb, maar schuin van voren. Kan er nog wel bij na een slapeloze nacht.

Het is dankzij de wind een zware dag, waarbij de kilometers echt overwonnen moeten worden. Behalve over hoe het aan heeft gevoeld, valt er over de route niet veel te melden, meer van hetzelfde als de afgelopen dagen, maar dan wat minder mooi.

Orihuela, de laatste plaats van vandaag is echter wel de moeite waard. Het is een oud stadje met een aantal gebouwen uit de middeleeuwen die het hebben overleefd. Opvallend genoeg heeft dit kleine plaatsje zelfs een universiteit. De oorsprong van Orihuela ligt overigens al in ieder geval in de Romeinse tijd, maar daar heb ik geen overblijfselen van gezien.


De gemeente Orihuela is overigens erg groot en loopt vanaf vlak na Elche waar ik de dag voor de rustdag was, tot bijna aan Murcia, waar ik morgen hoop te zijn. Grotendeels is dit een enorm akkerbouwgebied. De gewassen komen je hier bijna uit de oren als je hier een dagje fietst.

Ik zie hier overigens ook voor het eerst een supermarktketen met een voor mij als Nederlander opvallende naam. Hoe slim moet je zijn om hier je inkopen te doen?



Orihuela ligt overigens ook op de Camino del Cid, maar om dat verhaal uit te leggen zou wel heel veel tijd in beslag nemen. Google maar eens op El Cid als je meer wilt weten over deze heroïsche ridder.

Direct na Orihuela vind ik een plekje om mijn tent op te zetten. Nu maar hopen dat ik een goede nachtrust krijg, want ik kan het gebruiken. Als afsluiter nou niet bepaald een slaapverwekkend nummer, maar gewoon een nummer dat erg lekker is en meer gehoord mag worden.

maandag 29 januari 2018

Dag 267: Crevillent - Rustdag

Vandaag een dagje om te rusten en de was te doen.

Omdat het vandaag niet echt een warme dag lijkt te worden, ben ik gisteravond alvast begonnen met dingen die lang moeten drogen. Bij het ontwaken vanmorgen hing de eerste was dus al buiten.

Het grootste deel van de dag staat verder vooral in het teken van de was. Mijn tent is tegen de middag ineens een stuk bonter dankzij de drogende was. Verder doe ik vandaag niet veel meer, het is en blijft immers een rustdag.

Wel kijk ik veel naar wat er allemaal voorbij mijn tent komt en dat is nog best veel voor een werkdag. Natuurlijk zijn er wandelaars, soms met hele families, maar ook veel mountainbikers die het pad af komen stuiteren dat ik gisteren overwonnen heb. Op enig moment zelfs een compleet peloton van een stuk of twintig.

Enkele paarden komen ook nog een paar keer op bezoek aan de andere kant van het hek waar ik naast sta. Vannacht hoorde ik ze ook al draven. Ze staan overigens niet in iets dat ik als weide kan omschrijven. Het hele terrein bestaat uit stenen en rotsen, maar toch rennen ze rond als een dolle, wat indrukwekkende geluidseffecten geeft.

Meer valt er niet te melden over vandaag, precies waar een rustdag voor bedoeld is. Als afsluiter vandaag iets in de herhaling vanwege het overlijden van de oprichter van IKEA.

zondag 28 januari 2018

Dag 266: Elche - Crevillent

Op zoek naar een mooi plekje voor een rustdag, 21 kilometer en 160 hoogtemeters.

Over verlaten gesproken. Het stukje waar ik vannacht stond was echt verlaten en leek nog het meeste op een woestijn, maar dan wel een woestijn op een berg. Gelukkig wel een berg met precies één stukje vlak waar mijn tent op kon staan. Hoewel ik er wel eerst een flinke lading stenen van moest verwijderen.


Voor vandaag geen wilde plannen qua afstand, daar is het lijf veel te moe voor. Normaal neem ik gemiddeld iedere zevende dag een rustdag, maar dit is nu al tien dagen op rij dat ik aan het fietsen ben met bovendien ook nog veel hoogtemeters. Bijna twee kilometer heb ik geklommen in die tijd.

Dus fiets ik enkel tot een supermarkt en doe daar mijn inkopen. Tussendoor nog wel even een tussenstop langs de weg, want haast is er vandaag niet bij. Terwijl ik lekker zit zie ik naast me wat bewegen, een vuurwants.


Mooie beestjes vind ik dat met het helderrood en opvallende zwarte tekening. Nu weet ik dat ze bijna altijd in een kolonie leven en dat blijkt ook hier het geval. Tientallen kruipen er hier rond om me heen. Ik vermaak me dus wel tijdens de pauze.

Nu stond ik formeel vannacht al in Elche met mijn tent, maar voor ik de stad bereik ben ik een heel eind verder. Tussen het eerste bedrijventerrein genaamd Elche, waar ik de heuvels op heb gezocht en de stad zelf zit ongeveer tien kilometer. De stad zelf strekt zich vervolgens aan de andere kant ook nog een flink stuk uit met een fors bedrijventerrein. Economisch is het hier dus druk. De stad zelf ziet er overigens wel leuk uit, met een kleine universiteit en een lange boulevard.

Vlak na de stad zelf en nog in het enorme bedrijventerrein aan de zuidzijde neem ik nog even een pauze, omdat ik het vermoeden heb dat ik een vliegend zwembad kan gaan zien en inderdaad, voor je het weet vliegt er een zwembad door de lucht.


Hierna fiets ik naar het volgende dorp, ga naar de supermarkt aan het begin van het dorp en koop drie flesjes water. Daar kan ik morgen wel wat was mee doen. Vooral omdat het flesjes van acht liter per stuk zijn. Nu alleen nog een plekje voor twee nachten vinden.

Ik heb al wel wat op het oog, maar uiteraard moet ik daarvoor weer de heuvel op en niet zo'n zuinige heuvel ook. Het is hier zo stijl, dat ik het hele stuk moet lopen en zelfs dan kom ik nauwelijks vooruit. De weg loopt overigens door een villawijk en blijkbaar zijn ze hier gek op honden, want iedere villa lijkt er zeker twee te hebben en uiteraard zijn die dolenthousiast dat ze mij mogen aanschouwen.

Het hele stuk van onder tot boven heb ik dus het geblaf van honden als begeleiding. Heerlijk als je jezelf in het zweet aan het werken bent. Er zitten er wel een paar bij die voor rede vatbaar zijn en stil te krijgen zijn, maar de meesten blaffen en blaffen en blaffen. Hebben ze nog nooit iemand hier een fiets omhoog zien duwen of zo?

Uiteindelijk kom ik bij het einde van de straat en dus ook het einde van het geblaf, enkel om de volgende hindernis te zien. Volgens Google Maps zou ik nu via een grindweg naar de uitgezochte plek kunnen gaan, echter staat daar een hek voor. Al wat rest is een uiterst smal rotspad langs het hek.

Een rotspad dat bovendien ook nog eens omhoog loopt. Feestje dit. Het kost me uiteindelijk drie kwartier voor ik mijn fiets over de 300 meter van dit pad heb en terecht ben gekomen op die plek die ik voor ogen had. Gelukkig hoef ik niet meer verder, want de plek is prima geschikt om twee nachten te blijven staan. Eindelijk een lang verdiende rustdag dus morgen. Nu enkel nog een afsluiter om bij tot rust te komen.

zaterdag 27 januari 2018

Dag 265: Alicante - Elche

Vermoeid door Alicante, 25 kilometer en 190 hoogtemeters.

Vannacht stond mijn tent in Alicante zelf. Natuurlijk niet midden in de stad, maar in een ongebruikt gebied naast een villawijk. Slapen op niveau dus. Voordeel van zo'n villawijk is dat de bewoners natuurlijk ook nog wel een beetje uitzicht willen.


Ik had ook weer een huisdier, deze keer alleen geen flauw benul wat voor beestje het was deze keer. Een insect, dat zie ik nog wel, maar daar stopt mijn kennis aangaande dit beestje.


Zeker wanneer ik een stukje ongebruikt land gebruik vlak bij de bewoonde wereld, kan het een uitdaging zijn om het gebied te betreden en te verlaten en dat was deze keer ook het geval. Om te voorkomen dat mensen met een auto een gebied als dit betreden werpen ze namelijk vaak een enorme wal van aarde en stenen op en omdat het hier om een villawijk ging mocht de wal blijkbaar ook wat hoger. Maar liefst twee meter hoog.

Gelukkig willen vaker mensen dit gebied in, wandelaars en mountainbikers neem ik aan, dus gelukkig is er meestal wel iets van een pad langs of over zo'n berg en in dit geval was het over de berg en dat is niet eenvoudig met een zwaar bepakte fiets. De dag begon dus al gelijk met een worsteling, maar luctor et emergo.


Overigens was dat nog niet het einde van de worsteling. Hoewel er vandaag niet heel veel geklommen moet worden, begint het wel gelijk met een gemeen klimmetje. Ik ben al met al dus gelijk wakker zeg maar.

Vandaag mag ik eerst dwars door Alicante heen en dat gaat via erg brede en drukke wegen. Hierdoor kan ik helaas niet alles uitgebreid bekijken dat langs de route ligt, maar ik zie genoeg om te concluderen dat Alicante een mooie stad is die zeker de moeite waard is. Het is trouwens wel een aanslag op je zintuigen om met de fiets over wegen met acht rijstroken te gaan, maar vooruit.

Alicante is de laatste jaren mede bekend dankzij de start van de Volvo Ocean race, een wedstrijd die op dit moment vol in gang is. De laatste drie edities van deze monsterrace zijn hier van start gegaan. In Alicante hebben ze er zelfs een speciale pier voor gebouwd in de haven, met daarop een speciaal museum. Helaas heb ik geen fatsoenlijke blik op de haven kunnen werpen, maar gelukkig stond er wel een mooie boot op een plek waar ik even voor het stoplicht moest wachten, waardoor ik snel een foto kon nemen. Iets zegt me dat deze boot zich niets als een vis in het water heeft gevoeld.


Direct naast de haven ligt een flinke rots, midden in de stad, met daarop het kasteel Santa Barbara. Helaas, ondanks meerdere pogingen om een rustig plekje te vinden met zicht op deze rots, kon ik ook hier geen foto van maken. Het enige rustige plekje dat ik vond was natuurlijk weer een plek zonder zicht op de rots, maar wel met onderstaande welhaast koloniale plaatje.


Santa Barbara zag ik pas weer toen deze al zo ver van me af lag, dat de rots er een stuk minder indrukwekkend uitzag. Maar toch, als je bedenkt hoe ver ze boven de stad uitsteekt, dan heb je nog altijd een aardig idee hoe dominant de rots met bijbehorend kasteel boven Alicante uittorenen.


Gelukkig was dit ook zo ongeveer het punt dat aan de grote drukte een einde kwam. Om dit te vieren heb ik even inkopen gedaan en ben ik op een bankje gaan genieten van een vers stokbrood met ansjovis. Velen zijn niet gek op ansjovis, maar op vers stokbrood of op een pizza kan ik er geen genoeg van krijgen.

Na dit fijne intermezzo was het tijd om de weg te vervolgen, maar daar hoorde wel een afscheid bij. Een blijvend afscheid van de N332 die ik de afgelopen dagen heb gevolgd en een tijdelijk afscheid van de zee. Ik had beiden kunnen volgen door bij de kust te blijven, maar er zit me teveel klimwerk op die route, dus heb ik besloten om via Murcia verder zuidwaarts te gaan. Pas in het uiterst zuidoosten van Spanje zal ik de kust weer gaan zien.


Het afscheid van de N332 gaat echter wel gepaard met een hereniging met de N340. Bij Valencia was deze verdwenen omdat hij vervangen was door andere wegen, maar vanaf hier kan ik weer een week via de oude vertrouwde N340 mijn weg vervolgen. Vanaf hier nog maar 733,856 kilometer tot aan Cadiz.


Uiteraard doe ik die niet allemaal op één dag en al helemaal niet vandaag. Ik voel namelijk bijzonder goed de vermoeidheid van de afgelopen dagen in het lijf en ik merk dan ook aan alles dat ik aan een rustdag toe ben. Bijna kan ik genieten, morgen nog een dagje peddelen op de fiets.

Rond zonsondergang ben ik nog niet veel verder dankzij de vermoeidheid en zit ik onder de aanvliegroute van de luchthaven van Alicante. En laat je niets wijsmaken, vliegtuigen vliegen echt niet zelf, die zitten gewoon vast aan een draadje.


Zonsondergang, dus tijd om een plekje voor de nacht te zoeken. Dat is hier alleen niet bepaald eenvoudig. Er groeit hier namelijk bijna niets boven kniehoogte en daar kan ik mijn tent niet achter verstoppen. Zelfs op het bedrijventerrein lukt het niet, want het bedrijventerrein dat ik aantref is te nieuw. De onverkochte percelen liggen er dus nog keurig verzorgd bij en zijn daarmee ook ongeschikt voor mijn tent.

Er zit dus niets anders op dan de heuvels in te trekken, om daar alsnog een plekje te vinden en zo kom ik toch nog aan een mooi aantal hoogtemeters voor de dag. Na het nodige klimwerk vind ik eindelijk een geschikt plekje, waar ik in volkomen rust de nacht door kan brengen. Gelukkig nog maar één dag te gaan en daarna rust. Nu nog geen rust, maar een dagafsluiter. Iets energieks kan ik nu wel gebruiken. Er mag gedanst worden.

vrijdag 26 januari 2018

Dag 264: El Paraiso - Alicante

Heel venijnige klimmetjes, opladen, 29 kilometer en 350 hoogtemeters.

Blijkbaar ben ik gisteren het paradijs binnen gefietst. Niet dat daar veel van te merken was trouwens, pas bij vertrek vandaag zag ik dat het hier El Paraiso heet. Voor die tijd dacht ik gewoon op een droog stukje Spanje te zitten.

Want droog is het hier zeker. Op een paar naaldbomen en een enkele groene struik na is alles hier bruin en dor. De grond lijkt wel van steen, zo droog is het. Een heuvel in pyramidevorm komt dan wel weer goed tot zijn recht in zo'n omgeving.


Gisteravond hier nog wat geks meegemaakt. Er lopen door de vallei waain ik zit een aantal paden en één van die paden loopt door een tunneltje onder de N332 door. Uit deze tunnel kwamen gisteren ineens twee lampjes, een rode en een witte, vergezeld door een tik-tik......tik-tik geluid. Verder kon ik nog niets zien, want daar was het te donker voor.

Eerst dacht ik met een paard te maken te hebben, maar de lampjes bewogen anders dan je zou verwachten bij een paard, of een paard met begeleider. Vol verbazing bleef ik toekijken en gissen, tot me eindelijk duidelijk werd wat het was. Het waren twee nordic walkers in het donker en die stomme stokken zorgden voor dat vreemde geluid.


Veel leven is hier verder niet te bekennen, tot je in detail naar de grond gaat kijken. Dan zijn er bijvoorbeeld wormvormige zanduitwerpselen te zien. Er zitten hier dus wormpjes die het zand opeten, al het voedzame uit het zand halen en daarna de zandkorrels aan de achterkant weer naar buiten drukt.


Ook vandaag even een luchtfoto trouwens, maar deze keer met een helicopter in beeld. Dit was al de derde luchtambulance van deze ochtend en allemaal gingen ze rechtstreeks naar Benidorm. Bijkomend effect van een dergelijk grote verzameling van bejaarde overwinteraars.


Vandaag overigens weer erg warm, met 23 en even zelfs 24 graden en dat vond ik weer overdreven. Vandaag namelijk een erg vervelend stuk weg, met voortdurend op en af, op en af. Dat begint al gelijk bij vertrek overigens. Om vanuit El Paraiso de N332 op te komen gaat het steil omhoog. Tegen de tijd dat ik boven ben ben ik wel klaar met het klimwerk, maar het klimwerk nog lang niet met mij.

In de eerste twaalf kilometer van vandaag, gaat het maar liefst zes keer de hoogte in. Klim vier is daarbij zo steil, dat ik hier zelfs van de fiets moet. Gelukkig was dit ook de kortste van de zes.

Aan het begin van de vijfde klim neem ik even een pauze, gadegeslagen door een grote stier. Dit is ook het moment dat er een collega reiziger voorbij komt. Deze is alleen wel erg high tech. Hij heeft een camera achterop en een beeldscherm op het stuur, om het verkeer achter hem in de gaten te houden.


Klimmetjes vijf en zes zijn iets langer, waardoor ik daar tenminste iets in mijn ritme kan komen. Klim zes gaat bovendien niet tot helemaal boven, maar gedeeltelijk door een tunnel. Heerlijk hoe specifiek het bijbehorende bord is, tot achter de komma geven ze de lengte door.


Het bord na de tunnel was overigens ook de moeite waard. Ik denk dat ik zonder dit bord nooit zou hebben gezien dat ik uit de tunnel was.


Vlak na deze tunnel keek ik overigens ineens uit over een grote stad, Alicante lag dus aan mijn voeten. Nu nog even stroom zien te regelen. Daarvoor moet ik natuurlijk nog wel even naar de stad fietsen en dat is heerlijk. Uiteraard omdat er eerst een afdaling is, maar nog veel meer omdat het daarna kilometers vlak is en ik dus eindelijk weer een keer zelf lekker tempo kan maken.

Wat dan wel weer minder is, is dat de eerste Mac waar ik stop geen stopcontacten heeft, maar gelukkig is de volgende Mac niet ver weg en daar is stroom halen geen probleem.

Aansluitend vind ik een slaapplaats naast een villawijk, dus ik slaap op stand vandaag. Gelijk ook maar slapen, want de combinatie van klimmen, temperatuur en declengte van de dag door het opladen hebben me gesloopt. Morgen weer een nieuwe dag.

donderdag 25 januari 2018

Dag 263: Calpe - El Paraiso

Uitzonderlijk warm, 35 kilometer en 280 hoogtemeters.

Ik ben nog maar net wakker en ik voel al de behoefte om de rits van de tent te openen. Sinds de zomer heb ik die behoefte niet meer zo vroeg op de dag gehad. Het lijkt een warme dag te gaan worden.

Hierdoor kan ik wel gelijk beginnen met het genieten van het uitzicht over Calpe. Ik zit namelijk op een plekje waar ik een groot deel van de stad kan overzien.


Opnieuw zit ik niet alleen, maar deze keer geen konijntjes of zo. Nee, de volgende generatie spinnen die dit voorjaar beginnen met de jacht op prooi zit hier in miniscuul formaat de tijd uit te zitten in een door de moeder gesponnen web.


Nu is mij altijd geleerd dat je een luchtfoto op hoogte moet nemen en ik zit nu op hoogte, dus tijd voor een luchtfoto van Calpe!


Zoals je ziet, geen vuiltje aan de lucht. De hele dag is de lucht strak blauw en beukt de zon op het droge landschap. Gevolg, 26 graden vandaag. Echt niet normaal meer. Het is verdorie januari!

Nu klinkt dat voor sommigen heel leuk, 26 graden, maar ik moet vandaag ook nog over wat gemene heuvels, dus ik weet al op voorhand dat ik er niet blij mee ga zijn. Je zou bijna overwegen om met de trein te gaan. De trein komt overigens langs mijn tent, maar ik heb geen zin om een station te bouwen.


Het gaat om de trein tussen Denia en Alicante. Een schattig klein treintje dat over enkelspoor gaat langs enkele toeristische hotspots van Spanje. Ondanks het veel grotere comfort van de trein, gaat er nog altijd een meervoud van reizigers per bus dan per trein naar deze costa.

Persoonlijk heb ik nooit zo begrepen waarom vakanties per spoor zo'n ondergeschoven kindje zijn gebleven, of moet ik zeggen geworden? In het verleden had je tenminste nog diverse autotreinen, maar die zijn er ook niet meer.

Het meest efficiente transportmiddel dat we hebben, de trein, ligt in de zomer op zijn gat, terwijl wij in auto, bus, of vliegtuig stappen. Daar moet wat op te verzinnen zijn.

Ook ik maak vandaag natuurlijk geen gebruik van de trein, ik fiets. Het begin is vandaag nog vrij goed te doen overigens. Doordat ik gisteren al een flink eind de heuvel op ben gefietst, begint mijn dag vandaag in ieder geval niet met een erg lange klim.

De dag begint wel met een bijzonder fraaie dame overigens. Het begin van het pad richting mijn plekje blijkt ook de werkplek van een dame te zijn. In gedachten noem ik haar maar mijn bewaakster, mijn uitzonderlijk fraaie bewaakster.

Dat laatste stukje klim dat wel mee zou vallen valt overigens nog even vies tegen dankzij de warmte, maar gelukkig ben ik er redelijk snel klaar mee, waarna ik de afdaling in kan. Tijdens die afdaling doe ik nog iets dat ik normaal niet doe, ik knijp even flink in de remmen voor een foto, want dit vond ik een wel erg opvallend gebouw.


De rest van de dag kan ik enkel omschrijven als heet. De voorspelling was overigens 'slechts' 21 graden. De hoeveelheid vocht die ik bij me heb en tot morgen mee had gemoeten is halverwege de middag al bijna op, dus ga ik maar snel wat extra kopen. Uiteindelijk drink ik vandaag bijna zeven liter.

De hitte zorgt ook dat ik vandaag vaker moet pauzeren dan normaal, omdat mijn lijf oververhit raakt. Jammer, want de benen zijn vandaag echt fantastisch. Het is de rest van het lijf dat aan het steunen en kreunen is.

Je kunt je hier overigens soms afvragen in welk land je bent als je kijkt naar de nummerplaten. Britten, Duitsers en Nederlanders zijn hier vaak in grotere aantallen dan de Spanjaarden en dat allemaal dankzij de plaats die ik vandaag letterlijk links laat liggen, Benidorm.

Benidorm, bekend van de overwinteraars, maar vooral als de stad die nooit slaapt gedurende de zomer. Officieel wonen hier circa 66.000 mensen, maar in de zomer kan dat oplopen tot meer dan een half miljoen.

Alleen Barcelona en Madrid trekken meer toeristen in Spanje. Alleen Londen en Parijs hebben meer hotelkamers in Europa en nergens ter wereld vind je zoveel hoge gebouwen per duizend inwoners. En dat allemaal in wat begon als een klein vissersdorpje. Helemaal niets voor mij dus.

Overigens vind ik de wegen rond Benidorm nu al druk en chaotisch, wat moet dat wel niet in de zomer zijn? Lekker in de file op vakantie, voelt iedereen zich gelijk thuis.

Na Benidorm heb ik de keuze tussen de N332 en de N332a, waarbij deze laatste vlak hoort te zijn. Die keuze is dus snel gemaakt! Helaas is de werkelijkheid wat weerbarstiger en blijkt de weg voortdurend op en af te lopen. Geen grote heuvels of zoiets, maar na de hitte van vandaag in combinatie met de hoogtemeters van de afgelopen dagen ben ik wel even klaar met het klimwerk.

Ik ben dan ook blij dat ik een plekje voor de nacht weet te vinden, net voordat er weer echt geklommen moet worden. Dat klimmen kan rustig tot morgen wachten, net als de beschrijving van de plek en wat er gebeurde. Wat echter niet kan wachten, dat is de afsluiter van de dag en die past wel bij mijn overnachtingsplek in een stukje niemandsland. Dat niemandsland deed me aan onderstaande denken.

woensdag 24 januari 2018

Dag 262: Pedreguer - Calpe

De hoogte in en op zoek naar een verloren bril. 26 kilometer en 360 hoogtemeters.

Ik sliep afgelopen nacht weer eens op een niet verkocht perceel van een bedrijventerrein. Nieuwe terreinen liggen er altijd netjes bij en bieden geen plek, maar op terreinen die aangelegd zijn voor de crisis zijn de niet verkochte delen inmiddels mooi verwilderd en vind je makkelijk een plekje. Bij het verlaten van mijn tent is overigens niet direct zichtbaar waar ik ben.


Ik ben overigens zeker niet de enige bewoner van dit gebied. Het hele terrein ligt bezaaid met konijnenkeutels. Die zullen zich dus wel afgevraagd hebben wat er ineens in hun voortuin staat.


Kijk ik een andere kant op, dan is gelijk duidelijk dat ik hier tussen de bedrijven sta.


En iets verder naar rechts het gebouw dat het dichtste bij me staat, maar ook de reden waarom ik hier sta en dat zijn de heuvels. Die zijn hier simpelweg te steil om mijn tentje te plaatsen.


Onderstaande foto hoopte ik vanaf de weg nog een keer te maken, omdat ik dan dichter bij datgene zou zijn waar ik vol verbazing naar heb gekeken. Helaas was dit vanaf de weg onzichtbaar, dus heb ik enkel deze foto waar heel klein iets in het midden zichtbaar is. Ik heb de laatste weken heel wat ronde torens zien staan, maar die stonden altijd solitair. Hier staan er drie bij elkaar en ik vraag me af waarom. Drie broers die allen hun eigen toren moesten hebben?


Bij het verlaten van het terrein nog een moment van verbazing. ik ben gewend om op verlaten terreinen gedumpt afval te zien, maar een lading gedumpt cement? Dat is nieuw voor me. Zorgde wel voor rust, want per auto kun je dit terrein niet meer op. Wie weet zijn er daarom wel zoveel konijntjes.


Bij het betreden van de grote weg zie ik trouwens dat ik precies midden tussen Valencia en Alicante heb geslapen. Beiden op 81 kilometer afstand. In hoogtemeters is het echter wel een enorm verschil, 200 naar Valencia en 1000 naar Alicante. Er staat me dus nog wat te wachten.


Die grote weg is op dit moment trouwens de N332. De weg die van Valencia naar Alicante, en verder, de kust volgt. Deze weg gebruik ik tot aan Alicante, waarna ik de N340 weer kan gaan gebruiken.


Volgens Google Maps is het vijftien kilometer naar de top van de klim die nu komt en al die vijftien kilometers loopt het omhoog, waardoor het gemiddelde percentage goed te overzien is. Tot mijn verrassing zijn de eerste zes kilometers echter vlak en soms zelfs wat naar beneden.

Een stukje vlak of afdalen is fijn, maar nu nemen de hoogtemeters toe en het aantal kilometers om ze te overbruggen af. De klim gaat dus een stuk steiler worden dan gedacht en dat merk ik direct zodra de weg omhoog begint te lopen.


Het is overigens wel een prachtige weg om langs te fietsen, zeker aan het begin van de klim. De weg gaat slingerend tussen indrukwekkende rotswanden door.


Deze foto's zijn overigens allemaal van de eerste paar kilometer klimmen, want daarna was ik vooral bezig met de klim zelf en niet met de omgeving.


Althans, tot een meter of 200 boven zeeniveau, want toen sloeg de verbazing ineens toe. Uitgerekend hier, hoog boven de zee tref ik een opslag voor boten aan en vervolgens ook nog enkele verkopers van boten. Waarom in vredesnaam op deze hoogte?


Niet veel later, vlak voor het laatste gemene stukje naar de top bereik ik Bonaire, helaas door de lichtinval niet goed te zien. Weer een bestemming die van het lijstje kan.


Het laatste stukje is overigens echt gemeen. Dwars door een plaatsje loopt de weg kaarsrecht en steil omhoog. Vooral dat kaarsrecht maakt het gemeen, want de top komt visueel lang niet echt dichterbij, wat van het sluitstuk een ware marteling maakt. Gelukkig weet ik op enig moment ook dit te overwinnen en kan eindelijk de afdaling beginnen.

Al snel kan ik daarbij weer even in de remmen knijpen, want daar is dan de beroemde blik op Calpe, met de enorme rots die uitsteekt in de zee.


De afdaling is genieten, tot vlak voor Calpe waar ik ineens weer een stukje omhoog moet. Op dit stukje na is er echter geen trap nodig om de stad in te komen. Een stad bekend bij toeristen, maar zeker ook bij wielerprofs. Calpe is het Mekka van de winterse trainingskampen voor wielerploegen en vrijwel iedere prof is hier dan ook meermaals geweest. Niet alleen vanwege het weer, maar zeker vanwege de trainingsmogelijkheden. Direct om Calpe liggen wat steile klimmetjes, maar daar weer achter ook enkele uitgestrekte vlakke wegen richting noorden, waar het betere tempowerk getraind kan worden.

Zelf ben ik hier ook al eerder geweest. Niet op trainingskamp, maar op vakantie, ruim 25 jaar geleden. Ik herken, op de iconische rots na, echter helemaal niets. Ook de bril die ik verloor toen ik met mijn jeugdig enthousiasme de zee in dook vind ik niet terug

Wat ik wel vind is een supermarkt, dus inkopen kan ik in ieder geval doen. Helemaal mooi is het bankje voor de supermarkt, waar ik even op mijn gemak Google Maps kan bestuderen, want dat is hard nodig.

In de loop van de jaren is dit gebied namelijk goed vol gebouwd, dus moet ik flink turen op de kaart voor ik wat mogelijke overnachtingsplaatsen heb gevonden. Er komen is echter wat anders, want eerst moet ik vanuit Calpe weer de N332 op en dat blijkt, mede door de hoogtemeters die ik al heb gehad, een hele gemene klim.

Met veel gekreun en gesteun bereik ik uiteindelijk weer de weg en vanaf daar is het nog maar een klein stukje naar de eerste optie. Eenmaal daar aangekomen staat er echter wat, of beter gezegd iemand, in de weg. Er staat iemand met een fiets op het pad, dus besluit ik maar even te wachten, want liever ga ik ongezien een gebied in waar ik formeel niet hoor te zijn.

De man met fiets blijft echter gewoon op zijn plek staan, maar uiteindelijk wint mijn geduld het van zijn geduld en komt hij het pad af dat ik op wil. Het blijkt een collega te zijn met een volgepakte fiets en we komen aan de praat.

Het is een wat oudere man uit Barcelona die drie maanden door Spanje trekt als training voor een reis van een jaar door onder andere Duitsland. Hij spreekt behalve Spaans en Catalaans geen woord in een andere taal, dus dat kan nog een uitdaging worden.

Nadat hij vertrokken is, waarschijnlijk hoopte hij ook hier een slaapplek te vindem, kan ik het pad op om te kijken of het mij wel lukt hier iets geschikts te vinden. Dat is het geval, maar het is wel een plek met een uitdaging.

Het pad kent een doodlopende aftakking, waarbij het einde ideaal is voor mijn tent. Daarvoor loopt het pad echter extreem steil omhoog. Zo steil dat ik, zelfs nadat ik meer dan de helft van de bagage op de grond heb gezet, de fiets nauwelijks omhoog gedrukt krijg.

Uiteindelijk lukt het en nadat ik de rest van de bagage op heb gehaald kan ik gaan bouwen, met uitzicht over de lampjes van Calpe. Benieuwd hoe dat uitzicht morgen bij daglicht is.

Met uiteindelijk 360 hoogtemeters in de benen vandaag, een nieuw persoonlijk record, kruip ik tevreden mijn tent in. Vooral tevreden omdat ik voor het eerst redelijk bleef klimmen na 250 hoogtemeters en dat is maar goed ook, want er komt nog genoeg klimwerk de komende twee dagen. Nu komt er alleen nog een dagafsluiter.

dinsdag 23 januari 2018

Dag 261: Gandia - Pedreguer

Dag met een Nederlands tintje, 34 kilometer en 140 hoogtemeters.

Ik heb vandaag geen foto van de omgeving van mijn tent. Niet omdat het niet de moeite waard was, maar domweg omdat ik het een keer vergeten ben. Dat gezegd hebbende, een foto zou ook niet echt de moeite waard zijn geweest, want veel bijzonders was er niet te zien. Wat boompjes en de achterkant van een gebouw.

Wel een foto gemaakt binnen in mijn tent. Niet dat er veel op te zien is, maar er hoort wel een verhaaltje bij. Als Nederlander weet ik uiteraard wat Refresco is. Dat is, nu nog, een Nederlands bedrijf, dat in de westerse wereld de grootste producent van frisdranken is. Uiteraard weten jullie dat ook allemaal. Nu staat de naam Refresco in Nederland op bijna geen enkele fles, maar hier in Spanje zetten ze gewoon de producent op de huismerken, dus weet ik dat ik al een hele tijd Refresco producten drink.



Nu is dat op zich nog niet zo bijzonder, maar als je goed kijkt naar bovenstaande foto, dan zie je daarop een adres en nu mag je precies één keer raden wat er vandaag op mijn route ligt? Inderdaad, Oliva via de N-332.

Vlak na vertrek bereik ik Oliva al, maar ik zie daar aan de kilometerpaaltjes langs de weg al direct dat ik nog niet in de buurt ben van km 206,9. Het ligt dus aan de andere kant van de stad, dus eerst de stad door. Nu is de weg door Oliva smal en erg druk, maar daar maak ik me in dit geval niet druk om, want mijn fietssnelheid blijkt ronduit perfect te zijn.

Er zijn namelijk erg veel stoplichten in Oliva en daar staat het verkeer iedere keer stil. Precies tot het moment dat ik aan kom fietsen en ik zo door kan fietsen, terwijl de auto's voor me hun sprintje naar het volgende stoplicht trekken en ik daarna op mijn gemak weer aan kom sluiten.

Het verkeer achter me heeft dat ook in de gaten, waardoor niemand de behoefte voelt om me in te halen, zodat ik niet langer strak langs de stoep hoef te fietsen, maar gewoon de hele rijbaan kan gebruiken. Even voor autootje spelen zeg maar.

Bij het uitrijden van Oliva krijg ik zelfs een paar duimpjes op het moment dat het verkeer weer door kan rijden en ik keurig aan de kant ga. Blijkbaar vonden de mensen het fijner om rustig achter mij aan te karren dan sprintje na sprintje te trekken.

Overigens, bij het uitrijden van Oliva nog geen Refresco, die zit pas kilometers verderop. Geen idee waarom ze dat nog Oliva noemen, maar vooruit. Ik ga dus maar eens lekker pauzeren met mijn rug tegen een Nederlands hek.


Terwijl ik ga zitten gaat er 100 meter verderop een dame opstaan, bergt haar stoeltje op en loopt weg, via mijn rustplaats. Blijkbaar zit de dienst van deze dame van lichte zeden er op, of wie weet heeft ze wel recht op een pauze.

Het blijft een beetje vreemd hoe prostitutie hier gaat. Langs drukke wegen zitten dames op een stoel op een plek waar ze samen met een klant een pad op kunnen waar ze ongezien hun gang kunnen gaan. Blijkbaar hoeven ze geen van allen hun best te doen om klandizie te krijgen, want ze zijn stuk voor stuk altijd druk met hun mobiel, niet met het lokken van klanten. Ik groet ze overigens altijd vriendelijk, want zo ben ik nu eenmaal.

Na Oliva begint de weg langzaam wat op te lopen, maar over het algemeen niet echt merkbaar. Iedere hoogtemeter die ik vandaag echter alvast pak hoef ik morgen niet meer te doen. Bij het langzaam omhoog lopen komen dus ook de heuvels weer dichterbij en ik blijf die immense rotspartijen ontzettend indrukwekkend vinden.


Denk de moderne invloeden van palen en wegen weg en je kunt je zo voorstellen dat hier heel veel westerns opgenomen zijn, wat dan ook het geval is. Alleen is dat nog niet zozeer in deze omgeving, maar meer in de omgeving van Almeria, waar ik later nog kom. Hoeveel ik er dan van ga zien is overigens nog maar de vraag, want de meeste filmlocaties zijn niet vrij toegankelijk.


Overigens hoef ik de decors in ieder geval niet te zien. Die zien er in het echt toch nooit zo mooi uit als in de film. Met natuur en oude gebouwen is dat juist andersom, die zie ik het liefst met eigen ogen, omdat je dan pas de echte schoonheid ziet.

Ook mooi aan de rotsheuvels hier is wat de zon met ze doet. Op onderstaande foto in de verte twee van zulke heuvels, die even daarvoor er qua kleur nog identiek uitzagen. De rechter heuvel ligt echter inmiddels grotendeels in de schaduw en lijkt daardoor een stuk groener dan de linker heuvel.


Tegen de tijd dat ik een plekje ga zoeken voor mijn tent zit ik inmiddels op 80 meter boven zeeniveau, na op zeeniveau gestart te zijn. Dat scheelt voor morgen, want morgen moet ik naar bijna 300 meter hoogte om daarna een bril te zoeken. Daarover morgen meer. Nu enkel nog een afsluiter. Een bril heeft glazen, het geluid van gebroken glas en de vele citrusbomen die ik in dit land zie komen mooi samen in onderstaande lijkt me.