Dag 243: El Prat de Llobregat - Rustdag

Na zeven dagen fietsen tijd voor wat rust en wat beschouwingen.

Zeker na een dag als gisteren gaat een dag rust er in bij me. Aangezien gisteren ook alweer de zevende dag achter elkaar fietsen was, vind ik persoonlijk dat ik een rustdag echt verdiend heb.

Over vandaag valt dus niet zo heel veel te melden. Ik heb wat geschreven, gelezen en een filmpje gekeken. Daarnaast vandaag, nieuwjaarsdag, ook gedaan wat ik eigenlijk afgelopen nacht had willen doen, maar toen was ik nog onderweg en later was ik te vermoeid. Ik heb lekker een flesje cava opengetrokken en heb genoten van de bubbels. Een proost met mezelf op het nieuwe jaar dus.

Daarnaast ook alle tijd gehad om een beetje na te denken over de laatste weken. Ik heb natuurlijk erg veel meegemaakt en het meeste hiervan is op dit blog geschreven en zal ik dus niet herhalen. Ik wil wel van deze rustdag gebruik maken om twee zaken te benoemen die ik nog niet eerder uitgebreid besproken heb.

Rivieren

Allereerst wil ik het over rivieren hebben. Ik ben gek op rivieren en dan met name de grotere rivieren. Niet zozeer om hoe ze er nu uitzien, maar vooral om hun invloed op het landschap. Ik heb een paar weken langs grote rivieren als bijvoorbeeld Saône en Rhône gefietst en natuurlijk ook al de Maas, de Marne en diverse andere rivieren en de sporen in het landschap vind ik altijd fascinerend.

Die sporen bestaan niet alleen uit kloven die her en der in het landschap te zien zijn, maar werden heel vaak ook pas echt zichtbaar op het moment dat ik mijn tent aan het plaatsen of opruimen was. De ondergrond waar ik mijn tent vaak had staan was namelijk vaak een direct gevolg van de rivieren over een periode van duizenden jaren en meer.

Rivieren veranderen nog wel eens van koers, stromen over etcetera. Daarbij is het dus niet vreemd dat in de buurt van de huidige rivieren de grond bestaat uit zaken die door een rivier ooit op die plek afgezet zijn.

Denk hierbij aan grind, of zand, of klei om maar wat te noemen. Die ondergrond die de rivieren achter hebben gelaten is vervolgens weer bepalend voor de landbouw. Het soort gewassen dat je aan kunt treffen is vaak duizenden jaren ooit een keer bepaald door een koerswijziging of overstroming van een rivier en dat vind ik dus echt prachtig om te zien. Iedere dag dat ik in de buurt van een rivier lag met mijn tentje was ik dus uitgebreid de grond aan het bestuderen.

Catalaanse onafhankelijkheid

Ik ben een groot liefhebber van de Catalanen en Catalunya sinds ik er in 2000 een half jaar heb gewoond en gewerkt. Toch heb ik geen mening over het wel of niet onafhankelijk worden van Catalunya, terwijl ik normaal overal een mening over heb. Daar zit natuurlijk wat achter.

Allereerst, het hangt hier in het binnenland helemaal vol met uitingen voor onafhankelijkheid. Langs de kust is dat veel minder en daar heb je gelijk de verdeling in stemmen. Het binnenland wil onafhankelijkheid, de kust die het van de toeristen uit het buitenland moet hebben wil in meerderheid onderdeel van Spanje blijven. Nu weer naar mijn gedachten.

Ik ben voor een samenleving waarin iedereen zijn of haar eerlijke deel krijgt en geeft. Dat hoort volgens mij de basis te zijn, niet de vlag of de naam van het land waar je toevallig in geboren of woonachtig bent. Onafhankelijkheid kan een middel zijn om zo'n samenleving te krijgen.

Helaas is de helft van de Catalanen onafhankelijkheid echter steeds meer als doel op zichzelf gaan zien en daar heb ik wel wat op tegen. Onafhankelijkheid is nooit alleen een antwoord op de vragen die we voor ons hebben.

Pas als blijkt dat het samen echt niet kan kom je bij een moment dat je het alleen moet proberen. Nu kan ik het wantrouwen van de Catalanen richting Madrid wel begrijpen, want Madrid is te vaak een onbetrouwbare partner gebleken. De insteek hoort dan volgens mij in eerste instantie te zijn om de partner wel betrouwbaar te maken. Samen sta je immers sterker wanneer er een basis van vertrouwen is.

Daarnaast vind ik het ook gek dat het altijd de Catalanen tegen Madrid lijkt, met soms ook de Basken erbij. Ik ben er van overtuigd dat alle regio's bepaalde zaken liever zelf regelen dan door Madrid opgelegd te krijgen, zelfs als ze het eens zijn met de beslissingen van Madrid. Waarom probeer je niet eerst de aard van het land aan te passen door met het hele land samen aan een betere toekomst te werken?

En zo denk ik dus over wat soms willekeurige zaken op een rustdag. Morgen weer fietsen en om me heen kijken.

Dag 152: Solt - Schrijfdag

Het weer is niet best, dus maar een dagje schrijven.

Mooie uitdaging dit, schrijven over schrijven. Met het weer van vandaag, winderig en regelmatig regen, heeft het weinig zin om op pad te gaan, dus blijf ik in de buurt van de tent en vul ik mijn dag vooral met schrijven.

Eerst is de Catalaanse kwestie aan de beurt. Een situatie waar ik me echt zorgen om maak. In 2000 heb ik er een half jaar gewoond en gewerkt en daardoor heb ik de Catalanen en hun geschiedenis goed leren kennen. Het zijn trotse, stijfkoppige mensen die geen enkel vertrouwen hebben in Madrid, omdat Madrid te vaak beloftes heeft gebroken. De ingrediënten dus voor een forse botsing in de regio.

En dat alles omdat het internationale recht op het gebied van zelfbeschikking een wassen neus is. Het was ooit zo simpel. Na de eerste wereldoorlog kwam de Amerikaanse president Woodrow Wilson met zijn veertien-puntenplan, waarin het zelfbeschikkingsrecht puur was. Ieder volk, en de Catalanen worden gezien als volk, mag zelf bepalen onder welke soevereniteit ze willen vallen. Onder welk land dus. Later heeft de VN daar echter wat aan toegevoegd, namelijk dat dat niet ten koste mag gaan van  de integriteit van een land. En dat alles onder druk van vooral de toenmalige Sovjet Unie.

Hierdoor is een situatie ontstaan waarbij je voor onafhankelijkheid afhankelijk bent van de gunfactor van de rest van de wereld. Zelfs Kosovo, in de jaren 90 onafhankelijk geworden met westerse steun, is nog altijd geen lid van de VN, omdat vele landen het land niet erkennen.

Overigens ben ik geen voor- of tegenstander van de Catalaanse onafhankelijkheid, maar wel voorstander van de Catalaanse rechten. Na hierover geschreven te hebben kwam het verhaal van de dag, en toen moest het echte schrijfwerk nog beginnen.

Het echte schrijfwerk is in deze een beschouwing op onze samenleving waar ik een begin van heb gemaakt. Voor mij persoonlijk is het erg belangrijk om dat op te schrijven, omdat juist het gevoel dat ik de samenleving niet meer begreep een belangrijke bijdrage had geleverd aan mijn depressie. Het opschrijven helpt mij in het denkproces om mijn weer begrijpen van de samenleving te versnellen.

Overigens is het opschrijven alleen niet voldoende, maar als het goed is uiteindelijk wel een sluitstuk. Het begin van het hele proces was eerst de afstand die ik nam, daarna de gesprekken die ik voerde, maar ook interacties op Facebook, waarbij ik af en toe bewust er even wat harder  in beuk, omdat de reacties daarop veelzeggend zijn. Dit alles gecombineerd met mijn waarnemingen van de afgelopen jaren zorgt dat ik langzaam weer een helder beeld begin te krijgen bij onze samenleving. Of ik het daar mee eens ben is wat anders, maar begrip komt voor verandering. Ik heb nog geen idee hoe lang dit schrijfsel gaat worden en of het iets blijft om een keer hier te plaatsen, of mogelijk zelfs wat publiceerbaars op gaat leveren, dat zie ik vanzelf wel.

Tot slot nog een afsluiter, één die past bij de pate op mijn brood deze dag.