Dag 152: Solt - Schrijfdag

Het weer is niet best, dus maar een dagje schrijven.

Mooie uitdaging dit, schrijven over schrijven. Met het weer van vandaag, winderig en regelmatig regen, heeft het weinig zin om op pad te gaan, dus blijf ik in de buurt van de tent en vul ik mijn dag vooral met schrijven.

Eerst is de Catalaanse kwestie aan de beurt. Een situatie waar ik me echt zorgen om maak. In 2000 heb ik er een half jaar gewoond en gewerkt en daardoor heb ik de Catalanen en hun geschiedenis goed leren kennen. Het zijn trotse, stijfkoppige mensen die geen enkel vertrouwen hebben in Madrid, omdat Madrid te vaak beloftes heeft gebroken. De ingrediënten dus voor een forse botsing in de regio.

En dat alles omdat het internationale recht op het gebied van zelfbeschikking een wassen neus is. Het was ooit zo simpel. Na de eerste wereldoorlog kwam de Amerikaanse president Woodrow Wilson met zijn veertien-puntenplan, waarin het zelfbeschikkingsrecht puur was. Ieder volk, en de Catalanen worden gezien als volk, mag zelf bepalen onder welke soevereniteit ze willen vallen. Onder welk land dus. Later heeft de VN daar echter wat aan toegevoegd, namelijk dat dat niet ten koste mag gaan van  de integriteit van een land. En dat alles onder druk van vooral de toenmalige Sovjet Unie.

Hierdoor is een situatie ontstaan waarbij je voor onafhankelijkheid afhankelijk bent van de gunfactor van de rest van de wereld. Zelfs Kosovo, in de jaren 90 onafhankelijk geworden met westerse steun, is nog altijd geen lid van de VN, omdat vele landen het land niet erkennen.

Overigens ben ik geen voor- of tegenstander van de Catalaanse onafhankelijkheid, maar wel voorstander van de Catalaanse rechten. Na hierover geschreven te hebben kwam het verhaal van de dag, en toen moest het echte schrijfwerk nog beginnen.

Het echte schrijfwerk is in deze een beschouwing op onze samenleving waar ik een begin van heb gemaakt. Voor mij persoonlijk is het erg belangrijk om dat op te schrijven, omdat juist het gevoel dat ik de samenleving niet meer begreep een belangrijke bijdrage had geleverd aan mijn depressie. Het opschrijven helpt mij in het denkproces om mijn weer begrijpen van de samenleving te versnellen.

Overigens is het opschrijven alleen niet voldoende, maar als het goed is uiteindelijk wel een sluitstuk. Het begin van het hele proces was eerst de afstand die ik nam, daarna de gesprekken die ik voerde, maar ook interacties op Facebook, waarbij ik af en toe bewust er even wat harder  in beuk, omdat de reacties daarop veelzeggend zijn. Dit alles gecombineerd met mijn waarnemingen van de afgelopen jaren zorgt dat ik langzaam weer een helder beeld begin te krijgen bij onze samenleving. Of ik het daar mee eens ben is wat anders, maar begrip komt voor verandering. Ik heb nog geen idee hoe lang dit schrijfsel gaat worden en of het iets blijft om een keer hier te plaatsen, of mogelijk zelfs wat publiceerbaars op gaat leveren, dat zie ik vanzelf wel.

Tot slot nog een afsluiter, één die past bij de pate op mijn brood deze dag.

Dag 106: Gorinchem - Dagje denken dankzij de regen

Eerste kans om verder te trekken valt in het water.

Vandaag zou, na het afronden van de opnames, de eerste kans zijn om verder te trekken, maar met regen tot half vijf in de middag vervalt die optie snel. Ik ben overigens niet de enige die er zo over denkt, de andere twee tentjes blijven ook nog wat langer vanwege het weer.

Aangezien ik buiten de tent niets kan doen gedurende een groot deel van de dag, geeft me dat mooi de kans om het vele denken een vervolg te geven. Mijn hoofd kent overigens al ruim een week een heerlijke rust en dat is een grote opluchting. Het is bijna een jaar geleden dat mijn hoofd zo lang zo rustig was en dat helpt echt met het op orde brengen van mijn gedachten.

Nu denk ik overigens niet enkel over mijn eigen zijn na, maar ook over de samenleving als geheel. Hoewel ik nu af en toe één of meerdere dagen als kluizenaar kan leven, is het immers wel de bedoeling dat ik straks weer midden in de samenleving sta. Met mijn karakter is het daarbij dan ook onvermijdelijk dat ik denk hoe de samenleving beter kan. In mijn ogen zijn er namelijk de laatste jaren meerdere trends die hoognodig omgebogen moeten worden. Ongetwijfeld kom ik hier op een later moment nog wel een keer terug, zoals bijvoorbeeld in de Yuri is verbaasd filmpjes, of in het geschreven woord hier.

Bij het denken over mezelf beginnen er steeds meer conclusies in zicht te komen. Wel vooral nu nog conclusies over wat ik voortaan niet meer wil doen en soms wat ik anders wil doen. Ik hou me voorlopig daarbij maar vast aan de gedachte dat als ik genoeg dingen heb weggestreept die ik niet meer wil doen, ik vanzelf overblijf met wat ik wel wil doen.

Aangezien ik ook met deze denkprocessen open wil zijn hier, ben ik ook al aan het nadenken hoe dit over te brengen in tekst. Ik denk dat het uiteindelijk een serie artikelen gaat worden over diverse onderwerpen die me de afgelopen jaren in de weg hebben gezeten. Daarbij gaat het niet alleen om het open zijn overigens, maar ook om de gebleken heilzame werking van het van me afschrijven.

Naast het vele denken vandaag ook aan het lezen geweest in het boek van mijn tante. Ik ben nu ongeveer halverwege en ik denk dat ik hem na afloop hier warm aan kan bevelen. Op het einde van de dag weer gegeten aan de Merwede en daarbij kwam na zonsondergang ook nog een cruiseschip voorbij, hierboven afgebeeld. Was de eerste keer dat ik er één zag na zonsondergang en met de verlichting aan vormde het voldoende een plaatje om hier te delen.

Tot slot nog de afsluiter van de dag. Afgelopen nacht kon ik niet slapen en dus heb ik maar wat muziek opgezet. Muziek die ik onderweg nog niet eerder had beluisterd, omdat het album waar onderstaande nummer vandaan komt diep in zijn ziel kan snijden en daar was ik eerder nog niet klaar voor. Nu wel en afgelopen nacht dan ook op vol volume naar het album geluisterd.