Dag 231: Narbonne - Sigean

Erg harde wind, 25 kilometer en 220 hoogtemeters.

Gisteren was de wind die al een paar dagen fors aan het waaien was ineens verdwenen, maar vannacht keerde hij in alle hevigheid terug. De plek die ik had gekozen bood geen bescherming tegen deze niet voorspelde wending, waardoor ik bijna geen oog dicht heb gedaan. Alles bij elkaar heb ik hooguit een uur slaap gehad.

Het daglicht schijnt nog niet zo lang mijn tent in op het moment dat de wind nog harder gaat blazen en ik dusdanig voor de veiligheid van mijn tent begin te vrezen, dat ik besluit om direct in te gaan pakken.

Met een vermoeid lijf sta ik dan ook in de ochtend kou als opgejaagd wild mijn tent af te breken tot het punt dat hij plat ligt en de wind er bijna geen vat meer op heeft. Op dat moment kan ik even opgelucht ademhalen.

Het is ook op dat moment dat ik voor het eerst bij daglicht om me heen kan kijken, en mijn vermoeden van gisteravond blijkt waar te zijn. Deze of vorige zomer is alles hier platgebrand.

Diverse van de hier aanwezige schuurtjes zijn ingestort, bomen en struiken zijn vaak geheel of gedeeltelijk zwart en zelfs het gras is op sommige plekken verbrand. En dat allemaal letterlijk naast de stad. De buurtbewoners zullen zich ongetwijfeld grote zorgen hebben gemaakt.

Na op adem te zijn gekomen moet mijn tent nog opgevouwen worden en dat is altijd een uitdaging bij veel wind. Het is even stoeien, maar uiteindelijk krijg ik hem in zijn zak en kan ik vertrekken.

Gisteren ben ik door de stad gefietst, nu moet ik nog langs één van de commerciële centra van Natbonne. Daarbij moet je niet denken aan een paar winkeltjes, maar kilometers achter elkaar de ene na de andere grote winkel. Ik tel alleen al zeven supermarkten bijvoorbeeld.

Bij één van die supermarkten stop ik om wat vers ontbijt in te slaan en buiten, beschut tegen de wind, te nuttigen. Pas na dit ontbijt voel ik me weer een beetje mens en kan ik mijn weg vervolgen.

Uiteraard is de wind er nog wel altijd en helaas staat die vandaag niet in mijn voordeel. Meestal heb ik hem vol in mijn zij, soms schuin tegen en beiden is een uitdaging met windstoten tot boven de tachtig kilometer per uur.

Met al mijn bagage vang ik veel wind, waardoor ik 'alle zeilen bij moet zetten' om mijn stuur een beetje recht te houden. Normaal fiets ik wat dichter op de rijbaan, omdat daar de weg schoner is, maar dat kan ik me vandaag niet veroorloven, omdat ik ruimte naast me nodig heb om plotselinge windvlagen op te vangen.

Gevolg is dat ik moet fietsen waar alle rotzooi ligt, de steentjes, resten van auto-onderdelen en ook glas. Scherp opletten dus, maar gelukkig weet ik lekke bandem te voorkomen.

De niet aflatende wind heeft wel tot gevolg dat mijn armen voortdurend vermoeid raken, omdat ik zoveel kracht nodig heb om het stuur recht te houden. In combinatie met de stukken wind tegen zorgt dit dat ik vaak moet pauzeren.

Ik was vroeg vertrokken, maar leg onder de omstandigheden maar een afstand af die eerder past bij een laat vertrek. Iedere kilometer is winst denk ik dan maar. Onderweg niet echt de kans gehad om om me heen te kijken, dus een eerste foto maakte ik pas toen ik al in het gebied was waar ik een slaapplek wilde zoeken. Terwijl ik de heuvel die ik net beklommen heb afkijk, zie ik dat de ondergaande zon de vallei in een mooie gloed zet.

Mijn plek voor de nacht is zorgvuldig gekozen. Ik ga mooi in een bos staan, zodat ik aan alle kanten bescherming heb tegen de wind. Naar ik hoop bescherming genoeg om nu wel goed te kunnen slapen. Enkel nog een stukje muziek voor het slapen gaan. Deze is al een keer eerder geweest, maar na vandaag heb ik weinig keuze qua toepasselijke muziek.

Dag 133: Chaamse bossen - Grote woei

Een storm in een glas water.

Gisteren had ik de scheerlijnen al geplaatst, normaal gebruik ik die dingen vrijwel nooit, dus ik ben helemaal klaar voor de eerste herfststorm van het jaar. Hoewel ik overtuigd ben dat mijn tent dit met gemak kan doorstaan, blijf ik voor de zekerheid toch maar thuis. Ik kan er immers ook wel eens naast zitten.

Nu zit de storm natuurlijk in het noorden en ik in het zuiden, dus dat scheelt al enorm. Wat ook scheelt is dat ik midden in een bos zit, dat dempt de wind flink. Uiteindelijk valt het dan ook erg mee. De buitentent gaat dankzij de scheerlijnen geen kant op, enkel de binnentent beweegt wat meer mee met de wind, maar niets dat voor overdreven krachten op de tentstokken zorgt.

Tegen vier uur valt de wind ineens helemaal weg en na al het geraas is dat ineens een hele vreemde sensatie van volkomen stilte. Hierna begint de wind weer na een klein kwartiertje, maar dit vreemde fenomeen doet zich nog tweemaal voor. Binnen in de tent lijkt het op zulke momenten net alsof de wereld om me heen ineens verdwenen is.

Na het derde intermezzo word de stilte niet onderbroken door de wind, maar door de regen die met bakken naar beneden komt. De behoefte om boodschappen te doen verdwijnt net zo plotseling als de wind eerder. De rest van de avond en nacht blijft de regen domineren. Morgen weer een nieuwe dag denk ik dan maar.

Na een storm is het natuurlijk niet lastig om een afsluiter te bedenken. Bij deze dus.

Dag 106: Gorinchem - Dagje denken dankzij de regen

Eerste kans om verder te trekken valt in het water.

Vandaag zou, na het afronden van de opnames, de eerste kans zijn om verder te trekken, maar met regen tot half vijf in de middag vervalt die optie snel. Ik ben overigens niet de enige die er zo over denkt, de andere twee tentjes blijven ook nog wat langer vanwege het weer.

Aangezien ik buiten de tent niets kan doen gedurende een groot deel van de dag, geeft me dat mooi de kans om het vele denken een vervolg te geven. Mijn hoofd kent overigens al ruim een week een heerlijke rust en dat is een grote opluchting. Het is bijna een jaar geleden dat mijn hoofd zo lang zo rustig was en dat helpt echt met het op orde brengen van mijn gedachten.

Nu denk ik overigens niet enkel over mijn eigen zijn na, maar ook over de samenleving als geheel. Hoewel ik nu af en toe één of meerdere dagen als kluizenaar kan leven, is het immers wel de bedoeling dat ik straks weer midden in de samenleving sta. Met mijn karakter is het daarbij dan ook onvermijdelijk dat ik denk hoe de samenleving beter kan. In mijn ogen zijn er namelijk de laatste jaren meerdere trends die hoognodig omgebogen moeten worden. Ongetwijfeld kom ik hier op een later moment nog wel een keer terug, zoals bijvoorbeeld in de Yuri is verbaasd filmpjes, of in het geschreven woord hier.

Bij het denken over mezelf beginnen er steeds meer conclusies in zicht te komen. Wel vooral nu nog conclusies over wat ik voortaan niet meer wil doen en soms wat ik anders wil doen. Ik hou me voorlopig daarbij maar vast aan de gedachte dat als ik genoeg dingen heb weggestreept die ik niet meer wil doen, ik vanzelf overblijf met wat ik wel wil doen.

Aangezien ik ook met deze denkprocessen open wil zijn hier, ben ik ook al aan het nadenken hoe dit over te brengen in tekst. Ik denk dat het uiteindelijk een serie artikelen gaat worden over diverse onderwerpen die me de afgelopen jaren in de weg hebben gezeten. Daarbij gaat het niet alleen om het open zijn overigens, maar ook om de gebleken heilzame werking van het van me afschrijven.

Naast het vele denken vandaag ook aan het lezen geweest in het boek van mijn tante. Ik ben nu ongeveer halverwege en ik denk dat ik hem na afloop hier warm aan kan bevelen. Op het einde van de dag weer gegeten aan de Merwede en daarbij kwam na zonsondergang ook nog een cruiseschip voorbij, hierboven afgebeeld. Was de eerste keer dat ik er één zag na zonsondergang en met de verlichting aan vormde het voldoende een plaatje om hier te delen.

Tot slot nog de afsluiter van de dag. Afgelopen nacht kon ik niet slapen en dus heb ik maar wat muziek opgezet. Muziek die ik onderweg nog niet eerder had beluisterd, omdat het album waar onderstaande nummer vandaan komt diep in zijn ziel kan snijden en daar was ik eerder nog niet klaar voor. Nu wel en afgelopen nacht dan ook op vol volume naar het album geluisterd.