Dag 231: Narbonne - Sigean

Erg harde wind, 25 kilometer en 220 hoogtemeters.

Gisteren was de wind die al een paar dagen fors aan het waaien was ineens verdwenen, maar vannacht keerde hij in alle hevigheid terug. De plek die ik had gekozen bood geen bescherming tegen deze niet voorspelde wending, waardoor ik bijna geen oog dicht heb gedaan. Alles bij elkaar heb ik hooguit een uur slaap gehad.

Het daglicht schijnt nog niet zo lang mijn tent in op het moment dat de wind nog harder gaat blazen en ik dusdanig voor de veiligheid van mijn tent begin te vrezen, dat ik besluit om direct in te gaan pakken.

Met een vermoeid lijf sta ik dan ook in de ochtend kou als opgejaagd wild mijn tent af te breken tot het punt dat hij plat ligt en de wind er bijna geen vat meer op heeft. Op dat moment kan ik even opgelucht ademhalen.

Het is ook op dat moment dat ik voor het eerst bij daglicht om me heen kan kijken, en mijn vermoeden van gisteravond blijkt waar te zijn. Deze of vorige zomer is alles hier platgebrand.

Diverse van de hier aanwezige schuurtjes zijn ingestort, bomen en struiken zijn vaak geheel of gedeeltelijk zwart en zelfs het gras is op sommige plekken verbrand. En dat allemaal letterlijk naast de stad. De buurtbewoners zullen zich ongetwijfeld grote zorgen hebben gemaakt.

Na op adem te zijn gekomen moet mijn tent nog opgevouwen worden en dat is altijd een uitdaging bij veel wind. Het is even stoeien, maar uiteindelijk krijg ik hem in zijn zak en kan ik vertrekken.

Gisteren ben ik door de stad gefietst, nu moet ik nog langs één van de commerciële centra van Natbonne. Daarbij moet je niet denken aan een paar winkeltjes, maar kilometers achter elkaar de ene na de andere grote winkel. Ik tel alleen al zeven supermarkten bijvoorbeeld.

Bij één van die supermarkten stop ik om wat vers ontbijt in te slaan en buiten, beschut tegen de wind, te nuttigen. Pas na dit ontbijt voel ik me weer een beetje mens en kan ik mijn weg vervolgen.

Uiteraard is de wind er nog wel altijd en helaas staat die vandaag niet in mijn voordeel. Meestal heb ik hem vol in mijn zij, soms schuin tegen en beiden is een uitdaging met windstoten tot boven de tachtig kilometer per uur.

Met al mijn bagage vang ik veel wind, waardoor ik 'alle zeilen bij moet zetten' om mijn stuur een beetje recht te houden. Normaal fiets ik wat dichter op de rijbaan, omdat daar de weg schoner is, maar dat kan ik me vandaag niet veroorloven, omdat ik ruimte naast me nodig heb om plotselinge windvlagen op te vangen.

Gevolg is dat ik moet fietsen waar alle rotzooi ligt, de steentjes, resten van auto-onderdelen en ook glas. Scherp opletten dus, maar gelukkig weet ik lekke bandem te voorkomen.

De niet aflatende wind heeft wel tot gevolg dat mijn armen voortdurend vermoeid raken, omdat ik zoveel kracht nodig heb om het stuur recht te houden. In combinatie met de stukken wind tegen zorgt dit dat ik vaak moet pauzeren.

Ik was vroeg vertrokken, maar leg onder de omstandigheden maar een afstand af die eerder past bij een laat vertrek. Iedere kilometer is winst denk ik dan maar. Onderweg niet echt de kans gehad om om me heen te kijken, dus een eerste foto maakte ik pas toen ik al in het gebied was waar ik een slaapplek wilde zoeken. Terwijl ik de heuvel die ik net beklommen heb afkijk, zie ik dat de ondergaande zon de vallei in een mooie gloed zet.

Mijn plek voor de nacht is zorgvuldig gekozen. Ik ga mooi in een bos staan, zodat ik aan alle kanten bescherming heb tegen de wind. Naar ik hoop bescherming genoeg om nu wel goed te kunnen slapen. Enkel nog een stukje muziek voor het slapen gaan. Deze is al een keer eerder geweest, maar na vandaag heb ik weinig keuze qua toepasselijke muziek.

Dag 229: Agde - Vias

Laat vertrek door regen, wind tegen en 13 kilometer.

Gisteravond was de voorspelling nog dat het vandaag droog zou blijven, vanmorgen is dat anders. Bij het ontwaken zie ik op de weerapp dat het ieder moment kan gaan regenen. In eerste instantie lijkt het om 12 uur droog te worden, wat me nog mooi wat fietstijd zou geven, maar de buien bewegen steeds langzamer, waardoor de mogelijkheid om te vertrekken ook steeds verder naar achter verschuift.

Uiteindelijk stopt de regen iets na twee uur. Er is nog wel een nakomertje onderweg, maar dat kan ik wel hebben. Nu zou ik niet zo lang geleden van een dag als vandaag een rustdag hebben gemaakt, maar ik loop al genoeg achter op schema, dus besluit ik toch te vertrekken, ook al kan ik nog maar even fietsen.

Ik sta letterlijk net dertig seconden buiten mijn tent, op het moment dat de eigenaar van dit verwilderde stuk land langskomt. Hij vraagt of ik van plan ben om lang te blijven, waarop ik zeg dat ik net wil vertrekken. Zijn reactie is tot mijn verrassing blijf toch nog een nacht, veel te koud om te fietsen vandaag. Ik dank hem voor het aanbod, maar zeg toch te vertrekken, waarna ik begin met het leeghalen en daarna afbreken van de tent.

Zodra ik op de fiets stap merk ik dat er nog iets niet klopt aan de weersvoorspelling, ik heb de wind niet zoals verwacht schuin mee, maar juist schuin tegen. Dat helpt natuurlijk niet op een korte fietsdag als vandaag.

De weg die ik deze dagen volg is de oude route national 9. Die is tegenwoordig geen route national meer, maar gewoon een departementale weg. Na Agde gisteren heb ik besloten om even van die weg af te wijken, omdat de weg waar ik vannacht naast geslapen heb korter is. Vandaag ontdek ik dat dat een extra goede keuze was, want op het punt waar ik weer bij die weg kom zie ik dat het daarvoor een autoweg was, waar ik helemasl niet had mogen fietsen. Met wat mazzel heb ik dus in ieder geval een omweg met zoekwerk weten te voorkomen.

Ik worstel een aantal kilometers met de wind, doe onderweg nog even inkopen, en moet daarna alweer op zoek naar een plek voor de nacht. Gelukkig vind ik nog net voor zonsondergang een prachtige plek om ongemerkt de nacht door te brengen, zodat ik nog met daglicht mijn tent op kan zetten. Dat is ook wel een keer fijn. Vlak voor ik klaar ben zie ik nog net hoe de ondergaande zon het bijna laat lijken of er een bosbrand gaande is, iets dat hier overigens niet ongewoon is.

Een dag waarop ik niet veel heb gefietst en dus ook niet veel heb gezien, maar liever dertien kilometers dan nul. Ik slaap dus weer wat dichter bij Spanje. Als afsluiter een nummer dat vandaag in mijn hoofd zat en ik luidkeels gezongen heb terwijl het verkeer langs me raasde.

Dag 228: Vic-la-Gardiole - Agde

Lekker weer, 47 kilometer en 100 hoogtemeters.

Na een dag wassen en daarmee een dag rust is het tijd om weer verder te trekken. Helaas opnieuw na een slechte nachtrust, want de wind bleef onverminderd bulderen. Het inpakken van de tent is ook altijd een uitdaging onder dit soort omstandigheden. De tent wil namelijk overal heen, behalve netjes opgerold in zijn zak.

Het landschap begint hier alweer wat golvender te worden. Een eerste teken dat er weer bergen in aantocht zijn. De weg die ik volg geeft me vaak maar een klein strookje om op te fietsen, dus let ik scherp op de rest van het verkeer.

Echt bijzonder is de omgeving niet, tot ik voorbij Frontignan ben en daarmee weer dichter bij de kust ben. Opnieuw zie ik regelmatig flamingo's in de zoutwatermeren langs de weg en af en toe zien ze mij ook. Het heeft iets komisch zoals ze je wantrouwig aankijken.

Mijn eerste pauze van de dag is in Sète, een wat duurdere badplaats. Ik ben overigens niet de enige die op dat moment aankomt, want ook de kerstman komt per boot aan. Vreemd genoeg vanuit de richting van het binnenland in plaats van de zee, maar dat lijkt de pret niet te drukken.

Sète heeft wel wat vind ik. Leuke winkeltjes en horeca, kanalen, de zee en het begin van een kilometers lang strand. Ik heb alleen wel het idee dat het hier schreeuwend duur is. In tegenstelling tot alle andere kustplaatsen van de laatste dagen is hier wel wat te doen in deze wintermaand overigens.

Nadat ik Sète heb verlaten begin ik aan een lang stuk kust. In recente jaren is er een fietspad aangelegd langs de lange strook strand hier en dat fietspad volg ik dus. Soms kijk ik tegen de duinen aan en soms zie ik de zee in al haar glorie.

Links en rechts van me is zand. Links voor strand en duinen en rechts voor de wijnranken. Helaas ben ik vergeten er een foto van te maken, maar hier staan de wijnranken dus in het strandzand. Heel vreemd om te zien. Ongetwijfeld zit daaronder nog een laag voedzame aarde, want anders is het lastig groeien.

De zon gaat zo ongeveer onder op het moment dat ik op het einde van het fietspad ben. Nog even een klein stukje naar Agde, alwaar ik stroom wil halen. Het blijkt alleen wel al snel dat de uitdagingen nu pas beginnen.

Allereerst moet ik hier verplicht gebruik maken van een fietspad, dat vol staat met paaltjes en hekjes waar ik maar net tussen pas met mijn fiets. Een slalom op lage snelheid gaat het worden zo.

Daarnaast zijn er veel zijstraten en de overgang tussen fietspad en zijstraat is hier niet echt soepel, maar een rand van vijf tot tien centimeter hoog. Daar knal ik niet even tegenop, dus iedere keer afremmen, er voorzichtig op en weer optrekken.

Dit deel bleek echter nog het betere deel. Wat verderop veranderd het fietspad in een grindpad met grote kuilen en daarna een zandpad, gevolgd door weer een grindpad. Fransen en fietspaden, ze hebben de klok horen luiden, maar weten niet waar de klepel hangt.

Uiteindelijk kom ik dan toch in Agde en begeef ik me naar de Mac. Ik zoek een plekje met stopcontact, bestel en ga alles aansluiten. Er blijkt echter geen stroom op het stopcontact te zitten. Dat heeft de eigenaar er af laten halen. Nu is deze Mac überhaubt niet wat ik er gewend van ben, vies, zwaar onderbezet en dus geen stroom. Ik zie dat de reviews online ook bijzonder negatief zijn.

Maar ja, ik moet wel stroom hebben. Ik eet mijn bestelling dus maar snel op en ga naar een andere keten een paar kilometer verderop. Het is even zoeken, maar daar vind ik uiteindelijk een goed verstopt stopcontact, waardoor ik in ieder geval kan laden.

Door alle vertraging kan ik maar een beetje laden, maar ik kan er in ieder geval weer twee dagen mee vooruit. Dan maar wat eerder weer een oplaadstop inlassen. Ik verlaat Agde en zoek een mooi verwilderd stukje land op voor mijn tent. Na 47 kilometer en al dat stroomgedoe kan ik mijn nachtrust wel gebruiken. Enkel nog even een afsluiter.

Dag 225: Lunel - Carnon

Fantastisch weer en 25 kilometer.

Helaas vannacht niet echt fantastisch geslapen, waardoor ik pas laat op gang kom vandaag. Het weer maakt echter heel veel goed. Al tijdens het inpakken is me duidelijk dat ik vandaag voor het eerst in lange tijd weer een keer kan fietsen zonder jas. Goedgemutst verlaat ik dan ook mijn plekje vlak buiten Lunel.

Het eerste deel van de route is vandaag niet al te bijzonder. Veel velden en wijngaarden en dus weinig bijzondere natuur of gebouwen. Er is echter wel één paard dat wat bijzonder is. Overal hier zie je deze witte Camargue paarden, maar normaal blijven ze op afstand. Dit is de eerste die moedig genoeg is om naar me toe te lopen terwijl ik aan de kant van de weg wat sta te drinken. Zijn twee soortgenoten zijn verdeeld. De één volgt een klein beetje, maar blijft op een afstandje, de ander verzet geen poot.

Eenmaal wat dichter bij de kust begint het weer wat boeiender te worden. Zo kom ik weer wat roze kippen tegen in een plas naast de weg. Uiteraard zijn het flamingo's, maar ik ben alle vogels hier voor mezel maar kip gaan noemen. Er zijn hier simpelweg teveel soorten om ze uit elkaar te houden.

De weg waar deze plas naast ligt is overigens niet zomaar een weg. Het lijkt nog het meest op een snelweg en ik voel me dan ook niet echt thuis daar. Gelukkig duurt het niet lang voor ik er af kan en ook moet. Fietsers mogen hierna niet verder om het snelwegidee nog duidelijker te maken.

De plaats die ik vervolgens binnen fiets doet me versteld staan. Brede boulevards en vreemd vormgegeven gebouwen die duidelijk allemaal op elkaar afgestemd zijn. Direct is duidelijk dat deze stad letterlijk gebouwd is voor het toerisme.

Ik ben in La Grande-Motte, ontworpen en gebouwd tussen 1960 en 1975 en goed voor twee miljoen toeristen per jaar. De appartementencomplexen zijn geïnspireerd op onder andere de tempels van de Maya's en hebben derhalve vaak een pyramidevorm.

Ooit was dit the place to be, maar na veertig jaar is het niet bijzonder genoeg meer om de jetset aan te trekken. Het centrum is ook in de winter nog behoorlijk druk dankzij de pensionados die hier zijn gaan wonen, maar het grote geld is hier in de winter in ieder geval niet te vinden. Veel kleine auto's zeg maar.

De jachthaven ligt vol, maar zonder enige activiteit. De booteigenaren lijken hun verblijf dus tot de zomer te beperken. Veel echt bijzondere boten zijn er niet te zien, wel opvallend veel zeilschepen. Een ware zee aan masten ligt hier te wachten.

Inmiddels is het zestien graden geworden en dus stroop ik de mouwen op en geniet van het weer. Met de kracht die de zon hier heeft voelt het zomers aan. De pensionados delen die mening overigens niet. Allemaal zijn ze gehuld in truien, sjaals, handschoenen en warme jassen. Het contrast met ondergetekende is dan ook groot.

Ik doe nog even wat inkopen bij de met voorsprong drukste supermarkt, een Lidl, en stap weer op de fiets. Nog even wat palmbomen ontwijken voor ik aan een lang fietspad langs de kust kan beginnen.

Kilometerslang strekken de zandstranden zich hier uit en gedurende de eerste kilometers tref je appartementencomplex na appartementencomplex aan. Al lang niet meer van de grandeur zoals in het centrum, maar eenvoudige gebouwen van twee of drie verdiepingen hoog. Hier is het nu bijna uitgestorven en bij de meeste appartementen zitten de rolluiken dicht voor de winter.

Dankzij de richting van de kustlijn hier, westwaarts, zie ik ook voor het eerst de zon boven zee ondergaan. Iets dat ik mogelijk pas vanaf het uiterste zuiden van Spanje weer ga zien.

Al wat nu nog rest is het vinden van een overnachtingsplek, maar dat is hier niet eenvoudig. De kuststrook hier is erg smal, met daarachter grote meren met zout- of brakwater en die smalle strook kust is bijna volledig in gebruik. Via Google Maps heb ik wat mogelijke opties gezien, maar die vallen stuk voor stuk af.

Precies op het moment dat ik denk dat het hier niet wat gaat worden en ik eerst langs die meren richting binnenland moet, valt mijn oog echter toch nog op een plekje dat precies geschikt blijkt te zijn. Gelukkig maar, want anders had ik nog een flink stuk moeten fietsen. Morgen meer over deze plek, nu enkel nog een afsluiter die past bij het weer van vandaag.

Dag 220: Avignon - Arles

Bewolkt en 34 kilometer.

Gisteren had ik al gemeld dat het lijf vermoeid begint te raken, vannacht kwam daar nog een onrustige nacht bij. Ik stond namelijk onder een boom die het leuk vond om af en toe mijn tent te bekogelen met potentiële nakomelingen, verpakt in balletjes die bijna het formaat van golfballen hadden. De balletjes die van laag in de boom vielen waren niet zo'n probleem, maar wanneer zo'n ding van tien meter hoogte komt, dan zit je midden in de nacht rechtop in je tent.

Ik sliep dus onder een boom, maar ook precies in een opening tussen twee velden. Voor het uitzicht vanaf mijn tent heb ik vandaag dus twee foto's nodig.

Ik besluit om het vandaag wat anders aan te pakken vanwege mijn lijf. Niet zoals normaal in het begin er vol tegenaan, maar juist rustig beginnen, zodat ik energie over kan houden voor het tweede deel van de dag. De eerste kilometers gaan dus traag, en dan ga ik daarin ook nog boodschappen doen.

Bij dat boodschappen doen valt me iets vreemds op bij de kaasafdeling. Om precies te zijn bij de Leerdammer. Leerdammer is overigens Frans eigendom voor wie denkt dat het een puur Nederlandse kaas is. Hier in Frankrijk is het overigens ook vaak de goedkoopste harde kaas.

Nu kom ik vandaag voor het eerst een iets andere vorm van Leerdammer tegen, plakjes die smaller dan normaal zijn, zodat ze op een baguette passen. In de verpakking zitdag ook minder kaas, 160 gram tegen normaal 200 gram. Tot mijn verbazing is deze verpakking echter duurder dan de normale variant. Wie koopt nou zoiets? Dan laat je toch lekker de kaas een beetje uitsteken? Rare lui die Fransen.

Over de route valt niet zo heel veel te melden. Veel wijnranken, fruitbomen en gesloten zaken. Deze laatste overigens bijna allemaal wel met een ouvert bord voor de deur. Je zou bijna denken dat dit winterslaapbeteked. Overigens kom ik ook nog langs een veld waar ze een soort kool aan het oogsten zijn. Je weet dat je in een ander klimaat zit als ze in december nog aan het oogsten zijn.

Iets verderop ineens wat vreemds. Haaks op de weg staat om onverklaarbare reden ineens een betonnen muurtje. Nog vreemder is het kilometerbordje erbij. Niet alleen staat deze ook haaks op de weg, wat niet hoort, hij geeft ook een kilometer teveel aan. Twee kilometer meer dan een kilometer geleden. Het bordje is vrij nieuw, het muurtje oud. Zou de weg hier ooit een vreemde knik hebben gemaakt en hebben ze de kilometertellers maar gewoon aangehouden? Rare lui die Fransen.

Iets later gaat de zon weer onder. Op de foto ziet het er niet altijd even goed uit, soms overigens juist veel mooier, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Echt vrijwel dagelijks een genot.

Direct hierna fiets ik Arles in en direct weer uit. Deze stad ga ik niet zomaar voorbij, ik zoek een plekje van waaruit ik morgen de stad en omgeving kan verkennen. Ik hoop ook weer voor het eerst in tijden een filmpje te kunnen maken, maar er is wel een potentieel probleem en dat is de weersvoorspelling.

Morgen en overmorgen komt er namelijk regen. Morgen naar ik hoop niet teveel, maar voor overmorgen ziet het er echt hopeloos uit. Daarnaast komt er overmorgen ook een forse wind uit het zuiden, dus het lijkt dat mijn benodigde rustdag aanstaande is.

Afwachten dus wat het weer gaat doen en dat geeft me gelijk een idee voor een afsluiter van de dag.

Dag 218: Pont-Saint-Esprit - Orange

Heerlijk weer, 31 kilometer en 60 hoogtemeters.

Zoals gisteren al aangekondigd, begint mijn verhaal van vandaag bij gisteravond. Na aankomst bij het voormalige huisje van mijn oudoom heb ik eerst de omgeving op me in laten werken, waarna ik me bij de buren meld voor de sleutel. De buurvrouw begeleid me zelfs naar binnen. Later leer ik dat het huisje van de buren is gebouwd om te verhuren, om te voorzien in de oudedagsvoorziening van Nadette, de vriendin van mijn oudoom.

Eenmaal binnen neem ik het huisje eerst weer eens goed in me op. Een aantal van de door hem gemaakte maskers hebben een prominente plek in de keuken annex eetkamer gekregen.

Wonderbaarlijk trouwens dat deze maskers de tand des tijds hebben doorstaan. Ze zijn gemaakt van grond uit de tuin en zijn nooit gebakken.

Overigens zie ik ook wat Nederlandse inbreng hier. Helemaal heeft Gerard Nederland blijkbaar niet los kunnen laten en Nadette heeft dit in ere gelaten.

Er hangt zelfs nog wat Delfts blauw aan de muren.

Het onderstaande beeld is een beeld dat me altijd bij is gebleven, het deurtje naar waar lang de slaapkamer van Gerard zat. Het deurtje, dat nu niet meer in gebruik is overigens, is maar een meter hoog. Ik zou er nooit doorpassen, maar Gerard was maar een kleine man qua postuur.

En nog wat meer maskers. De muurschildering die hierbij gedeeltelijk in beeld is, is ook van zijn hand.

Nadat ik alles in me op heb genomen ga ik met mijn blog aan de slag, tot het moment dat Nadette weer thuis komt en we de hartelijke begroeting nogmaals herhalen. Hierna begint ze de voorbereidde maaltijd af te maken en begint een waterval aan woorden die aan blijft houden, uitgezonderd de nacht, tot mijn vertrek de volgende middag.

We eten groentesoep en spaghetti met kaas na en dankzij het gesprek is me al snel duidelijk dat ze tot op de dag van vandaag nog altijd idolaat is van Gerard en dat ze het een grote eer vind om familie van hem op bezoek te hebben.

Nu is mijn frans zeker niet vloeiend, maar gelukkig begrijp ik wel zo'n 80% van wat ze zegt en de rest kan ik meestal wel invullen. Spreken is wat lastiger, maar samen komen we er wel uit. Doet me trouwens wel terugdenken aan de tijd dat ik frans had op school. Daar wist ik ook altijd mijn eindcijfer te redden met een lees- of luistertoets op het einde van het jaar.

Tijdens het eten tovert ze ook een DVD tevoorschijn met daarop een filmpje met afbeeldingen van het werk van Gerard. Ik heb hier een kopie van gemaakt, maar weet nog niet wanneer ik deze kan uploaden. Zodra dit gereed is kunnen jullie ook zijn werk aanschouwen.

Ondertussen blijft ze maar praten over Gerard. Naast een kunstenaar ziet ze hem ook vooral als filosoof. Hij heeft al met al dus een enorme impact op haar zijn gehad. Ook praat ze veel over familieleden van Gerard die ze in de loop der jaren heeft leren kennen, maar veel ken ik er daar weer niet van. Ik heb in mijn leven nauwelijks contact gehad met die tak van de familie.

Dankzij een foto aan de muur van haar op het balkon van het Palais Idéal van Facteur Cheval. Mocht dit je niets zeggen, google dan vooral even. Dit is een uiterst merkwaardig bouwwerk, ontworpen en gebouwd door een Franse postbode, van stenen die hij op zijn route vond. De oma van Nadette is daar jarenlang een gids geweest en Nadette zelf ook even.

Na het eten geeft ze me nog een rondleiding door het huis, waarbij we ook een deel van haar eigen schilderwerken te zien krijgen. Zelf is ze namelijk ook geen onverdienstelijk kunstenares. De reden waarom ze vandaag zo druk was, was dat ze vanmiddag een tentoonstelling van haar werk moest inrichten en in de avond gaf ze nog een schildercursus in Pierrelatte, waar ik vanmorgen nog was.

Na deze rondleiding gaat zij naar bed na een drukke dag, ik blijf nog even wakker om een filmpje te kijken en de indrukken te verwerken.

Zodra ik eenmaal ga slapen, slaap ik ook gelijk erg lang. Ik ben gewend om te ontwaken door het daglicht, of de geluiden om me heen, maar beiden ontbreken hier in dit huis met gesloten luiken. Ik word dan ook wat vreemd en wat duf wakker.

Zodra ik eenmaal echt wakker ben ga ik met de camera naar buiten, om tuin en huisje te vereeuwigen. Op de nieuwbouw voor de verhuur en een nieuwe schuur na, is het nog precies zoals ik me herinner. Direct naast de tuin beginnen bijvoorbeeld nog altijd de wijnranken.

Ook de witte dame, horende bij het klooster, die uitkijkt over Pont-Saint-Esprit is nog altijd zichtbaar vanuit de tuin.

En dan is er natuurlijk het huisje zelf. Hieronder het huisje zoals het oorspronkelijk was, met het kleine raampje boven van zijn slaapkamer.

Het witte deel ernaast is later bijgebouwd. Eerst het onderste deel als attelier, daarna het bovenste deel als slaapkamer.

Overigens werd ook deze aanbouw een kunstuiting. Gerard heeft zijn sporen nagelaten in het pleisterwerk.

De tuin is verder ook nauwelijks veranderd en bestaat voor een groot deel nog altijd uit dezelfde olijfbomen, hoewel er in de loop der jaren twintig neergehaald zijn. Door ouderdom geven ze overigens lang niet meer ieder jaar olijven.

Opvallend detail is het balkonhek dat Nadette heeft laten maken met daarin de letters GK, voor Gerard Koelen.

Na het genieten van de tuin is het tijd voor de lunch, een heerlijke warme lunch, en daarna ga ik me voorbereiden op mijn vertrek. Nadette had me het liefst nog een paar dagen daar gehouden, maar ik heb al teveel vertraging na mijn rugproblemen, dus weiger ik haar aanbod beleefd.

Wel stopt ze me nog van alles toe aan etenswaren. Zoveel dat ik kan kiezen, want ik kan onmogelijk alles meekrijgen. Al wat hierna nog rest is het afscheid van deze bijzondere vrouw.

Al met al een bezoek dat ik niet meer zal vergeten. Direct na vertrek stop ik trouwens nog heel even om te genieten van de uitgestrektheid van het landschap hier.

Ik neem overigens niet de korste route, want ik wil graag nog een keer via de brug waar Gerard zijn eerste nacht onder sliep voor ik weer zuidwaarts ga. Op naar Orange vandaag. Onderweg nog even een pauze vlak bij een mooie rotsformatie.

En vlak voor ik Orange bereik is er ook nog een zonsondergang om van te genieten. Bijna dagelijks is hier een zonsondergang die me stil doet staan. Regelmatig, vandaag niet, met prachtige pasteltinten.

Wel jammer dat ik Orange pas zo laat bereik, waardoor ik er niet veel meer van kan zien. Gelukkig zie ik nog wel de Romeinse triomfboog en het theater, deze laatste inclusief kerstversiering.

Uit dat beetje dat ik zie kan ik al opmaken dat Orange absoluut de moeite van het bezoeken waard is, dus mocht je in de buurt zijn, sla het dan niet over. En ja, Orange en Nederland zijn met elkaar verbonden. Willem van Oranje was de prins van Orange nadat hij de titel als erfenis via ik meen zijn neef had verkregen. Hoewel Orange in 1713 bij Frankrijk werd ingelijfd, is de titel blijven bestaan en dankzij de naam van deze stad is oranje onze nationale kleur geworden.

Rest enkel nog een afsluiter van de dag. Iets met oranje lijkt me wel passend.