Dag 299: San Pedro Alcántara - Malaga deel 2

Het eerste stukje bus terug naar het noorden.

Noot vooraf: Ik had onderstaande eerder willen schrijven, maar ik had even rust nodig na tien maanden onderweg te zijn geweest. De overige delen die horen bij de terugreis zullen minder lang op zich laten wachten.

Na eerder vandaag afscheid te hebben genomen van alles dat niet mee terug gaat, begint nu de daadwerkelijke terugreis. Een terugreis die per bus zal worden afgelegd, dus ik heb alle tijd om om me heen te kijken.

Over alle tijd gesproken, die zal ik zeker hebben. Er zit een erg lange overstap in Malaga, maar daarover later meer. Eerst nog wachten op de bus hier in San Pedro. Ik kom namelijk net bij het busstation op het moment dat het nog anderhalf uur duurt voor de volgende bus naar Malaga er is, dus ik kan alvast gaan oefenen met wachten.

In de anderhalf uur dat ik hier zit zie ik heel wat bussen voorbijkomen en bijna allemaal zijn het bussen die langere afstanden afleggen. In Nederland hebben we het stads- en streekvervoer, hier leggen de bussen veel grotere afstanden af.

Ik zie bussen voorbijkomen naar Ronda, Sevilla, Cádiz en Cordoba. Allemaal plaatsen op tientallen tot zelfs enkele honderden kilometers afstand. Bij iedere bus zijn er meerdere passagiers die in- of uitstappen, dus lange busreizen zijn hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.

Na anderhalf uur wachten komt mijn bus keurig op tijd voorrijden en kan ik instappen. De terugreis is formeel begonnen en eigenlijk is dat best wel gek. Ik ben gewend om tijdens het reizen voortdurend nieuwe dingen te zien, nu zie ik ineens bekende dingen. De bus volgt namelijk voor een groot deel de route die ik per fiets heb gevolgd.

Ik kom eerst langs de plek waar ik de afgelopen week mijn tent had staan om zinloos te wachten op een nieuw wiel. Vervolgens weer dwars door Marbella en daarna zelfs langs de plek waar ik de nacht had doorgebracht onderweg naar San Pedro Alcántara.

Vlak hierna komt Calahonda en vreemd genoeg bedenk ik me nu pas dat ik al eerder door een Calahonda was gekomen. Halverwege tussen Almeria en Malaga ligt vlak voor Motril een plaats met een identieke naam. Ik krijg overigens bijna spontaan kramp in de kuiten als ik denk aan het stuk tussen Almeria en Malaga, want dat was zonder twijfel het zwaarste stuk.

Een klein stukje van de route is wel nieuw voor me. Hier had ik de A7 niet gevolgd, maar een route verder landinwaarts. Een route met daarop de steilste klim van de hele reis. Dit stukje kust is dus nieuw voor me. Snel ook nog even een foto, want ik besef maar al te goed dat ik de zee lang niet meer ga zien zodra ik eenmaal iets verder ben op deze terugreis.

Het blijft, net als op de foto, de rest van de dag grauw en grijs, met regelmatig regen. Het weer dat volgens de voorspelling twee weken aan gaat houden. Mooi moment dus om te vertrekken lijkt me.

De bus komt ook langs de fietsenmaker in Torremolinos die een oplichter bleek te zijn en daarmee de veroorzaker van deze terugreis. Onzichtbaar voor de rest van de bus maak ik een onvriendelijk gebaar met mijn vinger richting de zaak en sluit daarmee dat verhaal af.

Het volgende punt van herkenning is de camping waar ik twee nachten heb gestaan in Torremolinos. Precies bij dit punt gaat de bus de snelweg op in plaats van mijn oude route te blijven volgen, waardoor ik het punt waar ik door de achteras was gezakt niet opnieuw te zien krijg.

Aansluitend rijdend we Malaga binnen, de stad die ik eerder vervloekt had vanwege de vele rode stoplichten. De bus kan grotendeels via de snelweg, dus daar merken we weinig van deze keer. Enkel op het laatste stukje in het centrum gaat het wat trager. Tegen deze tijd hebben we overigens al ruim een half uur vertraging en dat vind ik prima, alle tijd.

Want alle tijd heb ik zeker. Ik stap rond half acht in de avond de bus uit bij het busstation van Malaga en loop daarna naar de balie waar ik mijn kaartje voor de rest van de reis kan boeken. De rest van de reis die pas morgenochtend om half negen begint. Ik heb dus dertien uur om kapot te maken hier in Malaga.

Tijd die ik niet kapot kan maken in het busstation, want dat sluiten ze af gedurende de nacht. Voor de eerste paar uur heb ik nog wel een doel overigens. Als het goed is zit er straks stroom in de bus, maar ik heb liever nog wat extra stroom bij me voor het geval dat. Ik ga dus zo maar eens naar de Mac om wat extra stroom bij te tanken. Eerst echter nog even naar de supermarkt om proviand in te slaan voor de reis. Morgenochtend kan dat niet, want supermarkten gaan hier niet echt vroeg open.

Helaas heeft de dichtstbijzijnde Mac geen stopcontacten, waardoor ik wat verder moet lopen met al mijn bagage. Tegen de tijd dat ik aangekomen ben ben ik door dat gesjouw behoorlijk gesloopt. Op de terugweg neem ik straks wel een taxi, want dit is net iets teveel van het goede.

Tot één uur in de nacht kan ik bij de Mac terecht en die tijd vul ik tot het einde. De maag is gevuld, de accu's zijn gevuld, tijd dus om weer richting busstation te gaan, deze keer per taxi. Het is kwart over één, het is begonnen met regenen en ik moet nog ruim zeven uur wachten tot de bus vertrekt. Daarover echter meer in het volgende artikel over de terugreis, want de nieuwe dag is formeel begonnen.

Calahonda deed vandaag niet alleen een lichtje branden overigens, het is ook nog eens verantwoordelijk voor de dagafsluiter. Strand, zee en Honda, dan kom je tot dit:

Dag 228: Vic-la-Gardiole - Agde

Lekker weer, 47 kilometer en 100 hoogtemeters.

Na een dag wassen en daarmee een dag rust is het tijd om weer verder te trekken. Helaas opnieuw na een slechte nachtrust, want de wind bleef onverminderd bulderen. Het inpakken van de tent is ook altijd een uitdaging onder dit soort omstandigheden. De tent wil namelijk overal heen, behalve netjes opgerold in zijn zak.

Het landschap begint hier alweer wat golvender te worden. Een eerste teken dat er weer bergen in aantocht zijn. De weg die ik volg geeft me vaak maar een klein strookje om op te fietsen, dus let ik scherp op de rest van het verkeer.

Echt bijzonder is de omgeving niet, tot ik voorbij Frontignan ben en daarmee weer dichter bij de kust ben. Opnieuw zie ik regelmatig flamingo's in de zoutwatermeren langs de weg en af en toe zien ze mij ook. Het heeft iets komisch zoals ze je wantrouwig aankijken.

Mijn eerste pauze van de dag is in Sète, een wat duurdere badplaats. Ik ben overigens niet de enige die op dat moment aankomt, want ook de kerstman komt per boot aan. Vreemd genoeg vanuit de richting van het binnenland in plaats van de zee, maar dat lijkt de pret niet te drukken.

Sète heeft wel wat vind ik. Leuke winkeltjes en horeca, kanalen, de zee en het begin van een kilometers lang strand. Ik heb alleen wel het idee dat het hier schreeuwend duur is. In tegenstelling tot alle andere kustplaatsen van de laatste dagen is hier wel wat te doen in deze wintermaand overigens.

Nadat ik Sète heb verlaten begin ik aan een lang stuk kust. In recente jaren is er een fietspad aangelegd langs de lange strook strand hier en dat fietspad volg ik dus. Soms kijk ik tegen de duinen aan en soms zie ik de zee in al haar glorie.

Links en rechts van me is zand. Links voor strand en duinen en rechts voor de wijnranken. Helaas ben ik vergeten er een foto van te maken, maar hier staan de wijnranken dus in het strandzand. Heel vreemd om te zien. Ongetwijfeld zit daaronder nog een laag voedzame aarde, want anders is het lastig groeien.

De zon gaat zo ongeveer onder op het moment dat ik op het einde van het fietspad ben. Nog even een klein stukje naar Agde, alwaar ik stroom wil halen. Het blijkt alleen wel al snel dat de uitdagingen nu pas beginnen.

Allereerst moet ik hier verplicht gebruik maken van een fietspad, dat vol staat met paaltjes en hekjes waar ik maar net tussen pas met mijn fiets. Een slalom op lage snelheid gaat het worden zo.

Daarnaast zijn er veel zijstraten en de overgang tussen fietspad en zijstraat is hier niet echt soepel, maar een rand van vijf tot tien centimeter hoog. Daar knal ik niet even tegenop, dus iedere keer afremmen, er voorzichtig op en weer optrekken.

Dit deel bleek echter nog het betere deel. Wat verderop veranderd het fietspad in een grindpad met grote kuilen en daarna een zandpad, gevolgd door weer een grindpad. Fransen en fietspaden, ze hebben de klok horen luiden, maar weten niet waar de klepel hangt.

Uiteindelijk kom ik dan toch in Agde en begeef ik me naar de Mac. Ik zoek een plekje met stopcontact, bestel en ga alles aansluiten. Er blijkt echter geen stroom op het stopcontact te zitten. Dat heeft de eigenaar er af laten halen. Nu is deze Mac überhaubt niet wat ik er gewend van ben, vies, zwaar onderbezet en dus geen stroom. Ik zie dat de reviews online ook bijzonder negatief zijn.

Maar ja, ik moet wel stroom hebben. Ik eet mijn bestelling dus maar snel op en ga naar een andere keten een paar kilometer verderop. Het is even zoeken, maar daar vind ik uiteindelijk een goed verstopt stopcontact, waardoor ik in ieder geval kan laden.

Door alle vertraging kan ik maar een beetje laden, maar ik kan er in ieder geval weer twee dagen mee vooruit. Dan maar wat eerder weer een oplaadstop inlassen. Ik verlaat Agde en zoek een mooi verwilderd stukje land op voor mijn tent. Na 47 kilometer en al dat stroomgedoe kan ik mijn nachtrust wel gebruiken. Enkel nog even een afsluiter.

Dag 191: Varennes-le-Grand - Tournus

Koud en nat, opladen, 21 kilometer en 100 hoogtemeters.

Vandaag is het weer tijd om stroom te halen, maar zoals gebruikelijk eerst de plek waar ik de nacht door heb gebracht. Ik stond deze keer net in een stuk bos, langs een pad.

Buiten dat bos kwam ik overigens de sporen van het jachtseizoen dat gaande is nog tegen. De poten en kop van een ree liggen langs de kant van het pad. Blijkbaar wilden ze die niet meenemen.

Ik hoef maar veertien kilometer af te leggen tot de Mac, dus dat denk ik zo even te doen, maar dat valt vies tegen. De wind is tegen, er zijn gemene klimmetjes en mijn benen willen maar geen tempo maken.

Dat laatste heeft volgens mij alles met de kou te maken. Ik begrijp inmiddels volledig waarom er ineens andere wielrenners voorop rijden in wielerwedstrijden wanneer het koud is en ik ben niet het type dat dan vooraan aan het rijden is.

Met name mijn bovenbenen komen maar niet op gang. De hele route voelen de spieren daar stijf en vol afvalstoffen aan. Normaal is dat gevoel na een paar minuten weg, nu blijft het bij me. De korte tocht naar de Mac duurt zo al met al heel wat langer dan gedacht.

Eenmaal bij de Mac is het weer het gebruikelijke verhaal, alles inpluggen en wachten tot de accu's vol zijn. Of toch niet het gebruikelijke verhaal? Ik hoor namelijk ineens Nederlands vlak bij me. Voor het eerst in twee weken dat ik die taal live hoor in plaats van via een speaker.

Ik raak met het stel aan de praat en hoor dat ze in Spanje wonen en nu onderweg naar het noorden zijn voor een familie aangelegenheid. Ik vertel wat over mijn reis en zij over hoe ze elkaar ontmoet hebben en op het einde wisselen we gegevens uit. Goede kans dus dat ik nog bij ze op bezoek zal gaan als ik in de buurt ben.

Het weer heeft vandaag overigens een perfecte timing. Terwijl ik binnen zit valt buiten namelijk de regen en zodra ik weer vertrek is het weer droog. Dat vertrek is uiteraard weer terwijl het donker is. Helaas onvermijdelijk op oplaaddagen.

Na vertrek is het nog wel even zoeken, maar zes kilometer verderop vind ik een mooi plekje om de tent te plaatsen tussen Saône en spoorlijn. Al wat nog rest is dus een afsluiter van de dag. Laat ik eens iets Frans doen.

Dag 187: Lux - Chevigny-Saint-Sauveur

Frisse dag, opladen en toch nog 30 kilometer en een bescheiden aantal van 40 hoogtemeters.

Vannacht heb ik geslapen met tienduizenden vriendjes vlakbij. Ik sliep vlak naast acht bijenkasten. Niet dat ik een bij heb gezien overigens, maar dat had ik ook niet verwacht. Bijen kunnen namelijk niet tegen temperaturen onder de negen graden en dat was het tijdens mijn verblijf, dus blijven ze lekker binnen.

Bijen doen overigens niet aan een winterslaap in tegenstelling tot wat velen denken. Ze zijn druk in de kast met het hoog houden van de temperatuur en met het eten van hun heerlijke honing natuurlijk. Bij een temperatuur van onder de negen graden raakt een bij in coma. Duurt dat te lang, dan zal de bij sterven. Komt de temperatuur boven de negen graden, dan gaan er vaak direct wat bijen kijken of er voedsel in de buurt is. Zo ja, dan roepen ze de hulp in van de anderen.

Hoe warm het in de kast is, is afhankelijk van of ze al begonnen zijn met het 'broeden' van een nieuwe generatie. Zonder broed houden ze de kast op zestien tot achttien graden, met broed gaat deze omhoog tot een graad of 32 als ik me niet vergis.

Vlak bij mijn tent vond ik ook nog een onderkaak. Een permanente winterslaap dus als het ware. Nu ben ik absoluut geen expert op dit gebied, maar kijkende naar vorm en formaat dacht ik aan een ree, of een klein hert.

Na alles ingepakt te hebben stap ik weer op de fiets, om naar een voorstad van Dijon te gaan om daar stroom te halen bij de Mac. Dijon zelf ga ik niet in, want dat is me veel te druk met mijn volgepakte fiets.

Vlak nadat ik vertrokken ben heb ik spijt. Spijt dat ik nu net vandaag stroom nodig heb, want ik heb werkelijk super benen. Sinds mijn vertrek uit Arlon hebben de benen niet zo goed gevoeld als vandaag. Het voelt alsof ik probleemloos zestig kilometer of meer af zou kunnen leggen vandaag.

In no time heb ik dan ook de twintig kilometer naar de Mac afgelegd en kan het laden beginnen. Normaal ben ik dan ook gelijk heel druk met het verwerken van mijn filmpjes, maar die heb ik de laatste dagen niet gemaakt. Het zou overigens ook zomaar een paar weken kunnen duren voor ik weer ga filmen, eerst de focus op het bereiken van warmere oorden.

Wat ik dan wel doe bij de Mac? Vandaag vooral humoristische filmpjes kijken, met daarbij natuurlijk weer veel van de Amerikaanse latenight shows. Normaal moet ik hard werken voor mijn vermaak, die landschappen rollen immers niet vanzelf voorbij, dus is het gewoon lekker om een keer vermaakt te worden door anderen.

Terwijl de schemering valt en ik nog bij de Mac zit, begint er een forse file te ontstaan op de weg waarover ik zo mijn weg moet vervolgen en dat ontneemt toch wel de behoefte om er snel vandoor te gaan. Ik wacht dus nog maar even.

Na dit wachten steek ik eerst nog even de straat over, want daar zit een Lidl waar ik inkopen wil doen. Ik stap daar rond acht uur, sluitingstijd, naar buiten en gelukkig is dat ook het moment dat de drukte op de weg begint af te nemen. Dankzij de lange lunchpauze van de meeste Fransen schuift de spits hier altijd wat naar achteren.

Al wat nu nog rest zijn de laatste paar kilometers naar de plek die ik via Google Maps uit heb gekozen als overnachtingsplek. Daarvoor moet ik dus via die drukke weg met inmiddels weer snel rijdend verkeer in het donker. Onveilig voel ik me daarbij overigens nooit, want de Fransen geven je bijzonder veel ruimte, veel meer dan in Nederland het geval is.

Eenmaal op de bestemming aangekomen ligt er een nieuwe uitdaging voor me. Op de enige plek waar de bomen en struiken rond het veld goed doordringbaar zijn zit een hoogteverschil van vier meter. Uiteindelijk vind ik een route schuin de heuvel af die waarschijnlijk morgen ook omhoog weer te doen is, dus bestemming bereikt.

Als afsluiter gewoon een lekker vrolijk nummertje vandaag. Past wel bij mijn stemming van vandaag. Ik moet wel bekennen dat ik voortdurend de naam van de band vergeet, maar goed waren ze zeker.

Dag 136: Chaamse bossen - Laatste Nederlandse stroom

Na drie dagen schuilen hebben de accu's weer wat vulling nodig.

Vandaag gelukkig beduidend minder buien, maar nog net teveel om naar de volgende plek te verhuizen. Eigenlijk komt dat wel goed uit, want de accu's beginnen alweer aardig leeg te raken en hier weet ik tenminste waar ik stroom kan halen.

Gelukkig vertrekken mijn buren nog voor ik de tent uit ben, want wat zijn die kinderen van ze irritant. Veel herrie, niet luisteren naar hun vader, zitplek bij de vuurplaats vernielen en overal takken laten liggen. Dat idee. Als ik de gevolgen had gezien voor hun vertrek, dan zou dat waarschijnlijk een leuke discussie hebben opgeleverd, want ik zou er op hebben gestaan dat ze het netjes achter hadden gelaten. Dat de vaders dat niet hebben gedaan zegt veel over het soort mensen.

Vlak na het vertrek van de slopertjes kruip ik zelf de tent uit om een laatste maal richting Breda te gaan. Wat kan drie dagen stil zitten een effect op een lijf hebben zeg, ik kom gewoon niet vooruit op de heenweg. Later op de terugweg is dat pas beter.

Voor ik stroom kan halen moet ik eerst nog achter een andere vorm van energie aan, want ik heb nog maar voor circa een week aan gas om mee te koken. Dat blijkt echter nog een hele uitdaging, want achtereenvolgens gesloten, uitverkocht, gesloten en uitverkocht zorgen dat ik in het centrum van Breda eindig bij een zaak die bijna een tientje vraagt voor een busje gas, terwijl het op de goedkopere adressen maar zes of zeven euro kost.

Nu komen deze prijsverschillen volgens mij door de klanten zelf. Het busje dat ik gebruik is vooral populair bij mensen die per fiets of lopend rondtrekken en dat is op dit moment hip. Wat je dan krijgt is dat de meesten vooral mooie spullen willen hebben en niet op de prijs letten. Kijk maar naar Bever, een zaak met mooie spulletjes voor de reiziger, die het heel goed doet, maar echt schreeuwend duur is.

Afijn, gas binnen, op naar stroom. Op het moment dat ik aankom bij de Mac baal ik gelijk dat ik geen bord bij me heb, want het zit helemaal vol met ganzen in het weiland naast de Mac. Nu is het ook een drukke tijd voor de ganzen, want al een aantal dagen hoor ik ze iedere avond in groten getale over vliegen.

Eenmaal binnen bij de Mac bedenk ik me dat dit voor het eerst in zeer lange tijd is dat ik er ben zonder dat ik een stapel filmpjes moet verwerken. Voor de verandering kan ik dus een keer lekker zelf filmpjes kijken. Komt goed uit, want Lubach is weer begonnen en de Amerikaanse late night shows heb ik ook meer dan genoeg van gemist.

Na een paar heerlijk ontspannen uurtjes met veel lachen stap ik weer op de fiets om, als het goed is, een laatste maal richting Chaamse bossen te fietsen. Onderweg stop ik enkel nog een keer om van een wijds uitzicht vlak na zonsondergang te genieten.

Eenmaal terug bij mijn tent zie ik dat er nog twee tenten staan en dat er een stapel brandhout voor mijn tent ligt. Zullen dus wel weer van die vervloekte hipsters in die tenten zitten. Gelukkig is de weersvoorspelling voor morgen nog wel goed, dus het lijkt er op dat ik morgen eindelijk het land kan verlaten.

Als afsluiter van vandaag gewoon een lekker nummertje dat past bij mijn gemoedstoestand.

Dag 128: Chaamse bossen - Natte bende

De eerste dag van een serie met vooral regen.

Naar de voorspellingen kijkende is vandaag de eerste dag van een serie van drie of vier met heel veel regen. Hoort er allemaal bij, dus mij kan het niet echt deren. Voor vandaag ook niet zo heel veel bijzonders op het programma staan, alleen het halen van stroom en het verwerken van de opnames van gisteren.

Het duurt alleen wel even voor ik richting de Mac kan vertrekken, omdat het een groot deel van de dag flink aan het regenen is en daar is de apparatuur die mee moet naar de Mac niet gek op. Tegen het einde van de middag veranderd de regen echter in gemiezer en dat is het moment om op de fiets te stappen.

Nu ik eindelijk een mooi, relatief, korte route heb ontdekt fiets ik er zonder te dralen naar toe. Gelukkig zijn ze vandaag wat langer open, want acht opnames van gisteren verwerken, dat gaat natuurlijk weer even duren.

Ik word langzaam ook steeds drukker met alle opmerkingen op mijn YouTube kanaal. Met name het filmpje over Baudet maakt de tongen los en dat is natuurlijk ook precies de bedoeling. Ik mag altijd graag discussies uitlokken, omdat je alleen via gesprekken dichter tot de waarheid komt met zijn allen.

Het mooie is overigens dat de reacties op dit filmpje weer inspiratie geven voor een tweetal nieuwe filmpjes. Op deze manier blijft mijn YouTubekanaal in ieder geval gevuld. Nu alleen nog iets meer kijkers zien te bereiken, hoewel dat aantal inmiddels al wel aan het toenemen is.

Het is inmiddels al in de nacht tegen de tijd dat ik klaar ben met alles op de laptop en weer richting tent kan, waar ik rond half drie in de nacht arriveer. Weer een dag waarop het bijwerken van deze site meer tijd kost dan gedacht, maar wat maakt het uit, ik heb er plezier aan.

Overigens ben ik niet het type dat vervolgens gelijk kan gaan slapen, dus kijk ik eerst nog een film om lijf en geest langzaam tot rust te laten komen. Een dag zonder veel bijzonders, maar wel gewoon gelukkig, dus sluit ik af met iets dat daarbij past.

Dag 101: Gorinchem - Uitstapje naar Brabant

Vandaag voor het eerst de Merwede over voor opnames aan de overkant.

Na deze keer een rustige nacht op de paalcamping vertrek ik redelijk op tijd op de fiets richting de andere kant van de Merwede. Gelijk een opluchting, de Merwedebrug is een stuk eenvoudiger te beklimmen dan de Lekbrug bij Vianen.

Eenmaal aan de overkant ga ik richting oosten, op naar Woudrichem en Slot Loevestein. Het is hier een prachtige omgeving om te fietsen. Bijna altijd fiets je op een hoge dijk met een mooi uitzicht. Altijd, tot het fietsen stopt vanwege water.

Direct na Woudrichem is namelijk de plek waar in het verleden de Maas en de Waal samenkwamen en vanaf daar de Merwede vormden. De Maas is echter een paar kilometer naar het zuiden afgedamd in de negentiende eeuw, waardoor dit stuk nu geen water meer aanvoert. De geul waar eerst het Maaswater door stroomde is nu gevuld met min of meer stilstaand water vanuit de Waal.

Met het voetveer steek ik dit water over richting Slot Loevestein voor een tweetal opnames. Vanaf het slot is mooi te zien hoe strategisch dit slot gelegen is. Waal, Gorinchem en Woudrichem zijn nog altijd te zien en als ze de bomen niet hadden laten groeien, dan zouden Merwede en de nu ingedamde Maas vanaf het slot ook prima te zien zijn. Een echte machtspositie dus.

Na het slot weer richting voetveer om naar Woudrichem te gaan waar ik oorspronkelijk één opname wil maken, maar dat worden er twee dankzij het feit dat ik tot mijn verrassing een standbeeld voor Jan Claesen de trompetter zie. Even vijf minuten huiswerk en het tweede filmpje kan geschoten worden.

Op de terugweg naar Gorinchem ontdek ik dat het vroeger is dan gedacht, dus besluit ik om op een bankje op de dijk plaats te nemen, zodat ik een time-lapse kan maken van de indrukwekkende wolken die voorbij komen drijven.

Dit stopt vanzelf op het moment dat de accu van de camera leeg is, dus echt tijd om daar wat aan te doen en de Mac op te zoeken. Voor die tijd echter eerst nog naar de supermarkt. Het is nu zaterdag en op zondag zijn de winkels hier dicht, dus ik moet wel.

Ik ben voor zes uur in het winkelcentrum met daarin de twee grootste supermarkten van Gorinchem en ontdek tot mijn verrassing dat geen van beiden nog brood heeft. Rijen mensen staan te klagen en dat kan ik wel begrijpen. Als je op zaterdag moet werken, dan moet je het in Gorinchem dus het hele weekend zonder vers brood doen.

Afijn, dan maar wat alternatieven bij elkaar zoeken en richting Mac. Die zit andere kant van de stad, dus dat zorgt weer voor wat extra kilometertjes op de teller. Helaas heeft deze Mac minder stopcontacten, waardoor ik er maar maximaal één tegelijkertijd kan gebruiken. Dat gaat met een paar dagen terugkomen worden.

Ik verwerk zo snel mogelijk wat van de gemaakte filmpjes en schrijf wat voor het blog, want de Mac blijkt ook nog eens eerder te sluiten dan op internet aangegeven stond. Het is zoals het is. Gelukkig word het vlak voor sluitingstijd nog wel ineens druk, waardoor ik ongemerkt wat langer kan blijven zitten.

Als laatste verlaat ik de Mac en stap ik op de fiets voor een fietstocht van een kleine drie kwartier naar mijn tent. Ik had mij overigens voorgenomen om beduidend minder te eten bij de Mac en dat is deze keer zeker geluk. Zelfs zodanig dat ik echte honger heb bij terugkeer in de tent en dus eerst nog wat moet eten. Plannetje geslaagd.

En dan de dagafsluiter. Dat kan er natuurlijk maar één zijn na het standbeeld van Jan Claesen.

Yuri is verbaasd aflevering 8: Parkeerdiner

Lekker knus eten in de auto? Verder alles goed?

Video: Herinneringen aan Amerikaanse militairen Soesterberg

De Amerikaanse militairen zijn inmiddels zo'n twintig jaar weg en de luchtmachtbasis is inmiddels gesloten, maar zijn er nog sporen van de Amerikaanse aanwezigheid?

Dag 42: Utrechtse heuvelrug - Stroom

Een dag lang druk met stroom.

Ik heb de vraag wel eens gekregen hoe ik het doe met stroom als ik op een paalcamping sta. Vandaag het antwoord. Ik had vanaf dag één al een zonnelader bij me om mijn mobiel mee op te laden, maar inmiddels was me al duidelijk geworden dat ik te noordelijk zit en te vaak in de bossen om hier voldoende stroom mee op te wekken. Tijd dus voor een uitbreiding.

Laat nu net vandaag de Aldi een aanbieding hebben met een zonnelader, dus ik naar de Aldi. Alleen bij de dichtstbijzijnde Aldi wel gelijk een probleem, ze zijn uitverkocht. De manager weet me te vertellen dat er die ochtend mensen voor de deur stonden te wachten voor de zonnelader. En dat terwijl ze er minder hadden besteld, omdat ze de vorige keer juist met een lading waren blijven zitten.

De manager verwijst me naar een andere winkel, zes kilometer verderop. Ik dus weer op de fiets. Bij deze winkel zijn ze echter ook al uitverkocht, maar hier is de manager iets slimmer. Hij verwijst me namelijk naar een nieuwe vestiging, vlak bij de eerste waar ik was geweest overigens, die de meeste mensen nog niet weten te vinden.

Dus ik weer op de fiets terug naar Zeist en inderdaad, bij de derde Aldi hebben ze ze nog liggen. Nu heb ik dus twee zonneladers. Iets verderop zit een Action en daar weet ik er ook nog één op de kop te tikken, dus nu heb ik niet minder dan drie zonneladers. Dat moet voldoende zijn om in ieder geval mijn mobiel aan de praat te houden.

Ik heb echter ook nog andere apparatuur bij me. Mijn camera en de laptop hebben immers ook stroom nodig en daar zou ik wel een heel groot zonnepaneel voor nodig hebben. Gelukkig is er een alternatief, en dat is de McDonalds.

McDonalds heeft in vrijwel al haar restaurants bij bijna alle zitplaatsen tegenwoordig stopcontacten, voor mensen die in het restaurant willen werken. En ze kijken er niet vreemd van op als je alleen iets kleins besteld en vervolgens twee uur blijft zitten werken.

Dus na een paar uur bezig te zijn geweest met de jacht op zonneladers voor mijn mobiel toog ik richting de McDonalds, om op de laptop aan de slag te gaan. Na twee uur filmpjes bewerken, weblog bijwerken en het laatste nieuws te hebben gelezen is de accu weer vol, waardoor ik die avond in de tent ook nog eens twee uur gebruik kan maken van de laptop.

Zo breng ik dus op mijn reis aardig wat tijd door bij McDonalds, want er gaat veel tijd zitten in het bijhouden van dit weblog en het maken van de filmpjes. Een cheeseburger zonder augurk en een grote cola zero en ik kan weer vier uur aan de slag. En daarmee is gelijk de vraag beantwoord hoe ik het stroomprobleem op heb gelost.