Dag 191: Varennes-le-Grand - Tournus

Koud en nat, opladen, 21 kilometer en 100 hoogtemeters.

Vandaag is het weer tijd om stroom te halen, maar zoals gebruikelijk eerst de plek waar ik de nacht door heb gebracht. Ik stond deze keer net in een stuk bos, langs een pad.

Buiten dat bos kwam ik overigens de sporen van het jachtseizoen dat gaande is nog tegen. De poten en kop van een ree liggen langs de kant van het pad. Blijkbaar wilden ze die niet meenemen.

Ik hoef maar veertien kilometer af te leggen tot de Mac, dus dat denk ik zo even te doen, maar dat valt vies tegen. De wind is tegen, er zijn gemene klimmetjes en mijn benen willen maar geen tempo maken.

Dat laatste heeft volgens mij alles met de kou te maken. Ik begrijp inmiddels volledig waarom er ineens andere wielrenners voorop rijden in wielerwedstrijden wanneer het koud is en ik ben niet het type dat dan vooraan aan het rijden is.

Met name mijn bovenbenen komen maar niet op gang. De hele route voelen de spieren daar stijf en vol afvalstoffen aan. Normaal is dat gevoel na een paar minuten weg, nu blijft het bij me. De korte tocht naar de Mac duurt zo al met al heel wat langer dan gedacht.

Eenmaal bij de Mac is het weer het gebruikelijke verhaal, alles inpluggen en wachten tot de accu's vol zijn. Of toch niet het gebruikelijke verhaal? Ik hoor namelijk ineens Nederlands vlak bij me. Voor het eerst in twee weken dat ik die taal live hoor in plaats van via een speaker.

Ik raak met het stel aan de praat en hoor dat ze in Spanje wonen en nu onderweg naar het noorden zijn voor een familie aangelegenheid. Ik vertel wat over mijn reis en zij over hoe ze elkaar ontmoet hebben en op het einde wisselen we gegevens uit. Goede kans dus dat ik nog bij ze op bezoek zal gaan als ik in de buurt ben.

Het weer heeft vandaag overigens een perfecte timing. Terwijl ik binnen zit valt buiten namelijk de regen en zodra ik weer vertrek is het weer droog. Dat vertrek is uiteraard weer terwijl het donker is. Helaas onvermijdelijk op oplaaddagen.

Na vertrek is het nog wel even zoeken, maar zes kilometer verderop vind ik een mooi plekje om de tent te plaatsen tussen Saône en spoorlijn. Al wat nog rest is dus een afsluiter van de dag. Laat ik eens iets Frans doen.

Dag 190: Bey - Varennes-le-Grand

Koud maar droog, slechts 27 kilometer en 70 hoogtemeters.

Vannacht heerlijk geslapen, zonder al te veel onderbrekingen. Gelukkig lijkt het een droge dag te worden vandaag, maar wel weer koud. Eerst echter maar eens het uitzicht vanaf mijn overnachtingsplek tonen.

Na vertrek kon ik deze keer niet gelijk op de fiets. Ik dat de keuze tussen een halve kilometer lopen en vijf kilometer omfietsen, of een kilometer lopen. Dat werd dus een kilometer lopen. Na eerst de fiets moeizaam een helling opgeduwd te hebben, was de rest van de wandeling aangenaam met daarin zelfs nog een ontmoeting.

Al een paar honderd meter werd ik scherp in de gaten gehouden door een paard en toen bleek dat ik langs zijn wei zou lopen, kwam hij aarzelend mijn kant op. Vooral mijn stuur vond hij machtig interessant.

Altijd leuk een goed gesprek onderweg natuurlijk, maar ik moet vooral ook verder. Eenmaal op de fiets kon de echte tocht voor de dag beginnen, maar helaas bleek dat moeizaam.

De benen lijken er geen enkele zin in te hebben vandaag en dan schiet het niet op natuurlijk. Zeker het begin duurt daardoor erg lang, want hier zitten een paar korte, maar steile klimmetjes in, plus dat ik voortdurend naar de weg moet zoeken. Meestal loopt de route namelijk niet lekker langs de rivier, maar door dorpjes met vele kruisingen.

Het duurt even met mijn slechte benen, maar uiteindelijk kom ik aan in Chalon-suf-Saône. Een behoorlijk grote plaats waar ik inkopen kan doen. Eerst naar de Action, voor wat fietsdingetjes. Tot mijn vreugde zie ik daar ook een mooie pomp die ik gelijk aanschaf. Met de kleine handpomp die bij de fiets zit krijg ik de banden net niet hard genoeg en nu ben ik in ieder geval niet meer afhankelijk van fietsenmakers of tankstations.

Na het vol pompen van de banden nog wat levensmiddelen kopen en daarna is het tijd voor pauze. Echt opschieten doet het zo echter niet. Vooral omdat ik bij iedere winkel altijd een tijd bezig ben met spullen van en op de fiets pakken, maar het is zoals het is. Dan maar een dag wat minder kilometers, ergens onderweg maak ik dat wel weer goed.

Nadat ik weer vertrokken ben moet ik een stuk langs een drukke weg. Gelukkig krijg ik hier ook alle ruimte van de overige verkeersdeelnemers, dus voel ik me de hele tijd veilig ondanks de drukte. Ik ben net een paar kilometer onderweg, en ik rij Lux binnen. Hè Lux? Daar was ik toch al geweest? Weer een voorbeeld van dubbele plaatsnamen in Frankrijk.

Niet al te ver na Lux volgt  Saint-Loup-de-Varennes en dat is een plaatsje dat ik zeker wil bezoeken. Dit is namelijk de plaats waar Joseph Nicéphore Niépce woonde en werkte. En behalve een onmogelijke naam had Joseph nog meer dat hem bijzonder maakte. Zo is hij de maker van de eerste bewaarde foto ooit, genomen vanuit een bovenraam van onderstaande huis.

Daarnaast was hij, samen met zijn broer, uitvinder van de eerste motor met interne verbranding en de eerste injectiemotor. Al met al dus een ongekende pionier, maar tegelijkertijd een pionier die bijna niemand kent. Had hij maar een makkelijkere naam moeten hebben.

In dit dorpje zijn ze hem overigens niet vergeten kijkende naar het immense monument dat ze voor hem hebben opgericht.

Na deze laatste tussenstop is het alweer de hoogste tijd om een plekje te vinden voor de nacht. Ik verlaat de drukke weg en ga op zoek, enkel om na lang zoeken zo ongeveer weer bijna naast de weg uit te komen.

Dan rest er enkel nog een afsluiter van de dag. Lang gedacht over een nummer dat bij de dag zou passen, maar ik heb gewoon zin in een keer iets heel anders, dus bij deze.