Dag 195: La Salle - Blessureleed dag twee

Weinig verbetering tijdens tweede dag met rugpijn.

Al bij het ontwaken, na een opvallend goede nachtrust overigens, is me gelijk duidelijk dat er geen medisch wonder plaats heeft gevonden. De rug is nog altijd bijzonder pijnlijk, maar net ietsje minder pijnlijk dan gisteren. Dat is maar goed ook, ik ben niet van plan hier te overwinteren.

Vandaag dus maar eens proberen wat te bewegen, met als doel de supermarkt in het dorp. Ik zou eventueel nog tot morgen kunnen met mijn proviand, maar ik probeer altijd wat buffer te houden. Je weet immers maar nooit wat je nog tegen kunt komen.

Het pijnlijkste deel van de dag zit in het begin van het proces om richting de supermarkt te komen. Het aankleden is een hel, maar pas echt lastig is het stuk opstaan en de paar stappen richting fiets zetten. Mijn lijf heeft ernstig behoefte aan ondersteuning, maar juist op dit stuk is die ondersteuning niet voorhanden.

Zodra ik bij mijn fiets ben sla ik dan ook een zucht van verlichting, omdat de fiets me helpt om overeind te blijven. Het hele proces van aankleden, tent uit kruipen, overeind komen en vijf stappen zetten heeft me meet dan een uur en vooral veel energie gekost. Even bijkomen dus.

Na het bijkomen schuifel ik met mijn fiets het bos uit, daarbij de takken zo goed mogelijk ontwijkend. Bukken voor een tak zit er namelijk niet in. Eenmaal uit het bos loop ik honderd meter tot bij een hekje, zodat ik steun heb om op de fiets te komen.

Bij dit hek kijk ik naar de Saône en ik zie dat de regen van de afgelopen dagen zijn effect heeft gehad. De Saône staat een meter hoger en diverse bomen staan daardoor met de voetjes in het water. De wei van. De koeien is daardoor ook nog maar vijf tot tien meter breed. Niet dat de koeien in beeld zijn overigens, want deze wei is enorm lang.

Zomaar op de fiets stappen is geen optie. Ik krijg mijn been veertig centimeter omhoog en daarmee krijg ik hem natuurlijk niet over het zadel. Dan maaranders te werk. Ik leg de fiets op de grond, stap met één been in het frame en til de fiets een stukje op. Hierna stap ik uit het frame naar de juiste zijkant van de fiets en kan de fiets helemaal omhoog. Mede dankzij het uitgekozen hek kan ik mezelf in het zadel hijsen en de tocht kan beginnen.

Het fietsen zelf is gelukkig niet zo'n probleem, maar dat wist ik al uit ervaring. Om bij de supermarkt te komen moet ik echter ook wat klimmen en daar heb ik nog geen ervaring mee. Veel kracht kan ik niet zetten, dus zet ik er een hele kleine versnelling op en kruip zo met vier kilometer per uur de, gelukkig vrij korte, heuvel op.

Bij de supermarkt leg ik de fiets weer neer om af te kunnen stappen, waarna vervolgens een winkelwagentje mijn reddingsboei gaat zijn. Wat kan het heerlijk zijn om je ergens aan vast te houden. Ik schuifel door de supermarkt, pak wat ik nodig heb en begeef me naar de kassa. Het is pas op dat moment dat ik ontdek hoe laag de bodem van een winkelwagentje eigenlijk is.

Terwijl de caissière me vreemd aankijkt ga ik dus maar half over en half in het wagentje hangen om alles op de lopende band te knikkeren. Terwijl ik met rood aangelopen hoofd weer omhoog kom is mevrouw al klaar en mag ik direct betalen. Een blijk van medeleven zit niet bij de service inbegrepen.

Ik stop alles in de boodschappentas terwijl mevrouw me aan zit te gapen en verlaat het pand. Hier ga ik geen jarenlange trouwe klant worden. Bij mijn fiets volgt weer het opstapproces, waarna ik terug kan naar mijn tent, deze keer met een afdaling.

Dat afdalen niet altijd een zegen is blijkt al snel. Als je harder fietst voel je de hobbels ook beter. Ik knijp dus flink in de remmen en ga de heuvel maar iets harder af dan ik hem op ging. Eigenlijk vind ik dit moment nog wel het ergste. Die stomme rug ontneemt me gewoon het plezier van afdalen.

Terug bij mijn bosje gaat het eerder omschreven proces nog een keer in tegenovergestelde richting en eindelijk kan ik weer op mijn knieën mijn tent inkruipen en gaan liggen. Volkomen uitgeput van de kracht die dit alles me gekost heeft. Wat een genot om weer te liggen en deze keer met een vers stokbrood bij de hand, dat maakt veel goed.

Al met al is dit boodschappen verhaal bijna net zo lang geworden als het duurde, tijd dus om naar de afsluiter van de dag te gaan. Laat ik hopen dat ik niet teveel titels met back hoef te verzinnen de komende dagen.

Dag 166: Arlon - Rust, rust en nog meer rust

De benen krijgen eindelijk hun verdiende rust.

Nog altijd voel ik de gevolgen van de tocht naar Luik in mijn benen. Sindsdien hebben de benen ook nog geen echte rust gehad met de heuvels in Luik, gevolgd door de verplaatsingen die me uiteindelijk tot Arlon brachten. Vandaag staat dus vooral in het teken van rust, rust en nog meer rust. Goede kans dat ik zo een paar dagen door ga brengen.

Uiteraard ben ik nog wel even op pad geweest, want er moet proviand gehaald worden natuurlijk. Hierbij merk ik weer gelijk de staat van mijn benen, want er moet weer even goed geklommen worden. Wel een mooie graadmeter, want zodra de benen weer goed zijn, zou ik deze klimmetjes ineens moeten kunnen nemen, nu echter nog niet.

Voordeel van al het klimwerk is natuurlijk dat er ook afgedaald kan worden en dat is zonder bagage een stuk leuker. Met bagage moet dat namelijk heel rustig, omdat de remweg langer is met dat extra gewicht. Nu kan ik lekker zoeven, maar bijremmen blijft noodzaak, want steil blijft het.

Veel meer doe ik vandaag niet, behalve een stapel films kijken. Heerlijk om onbeperkt stroom te hebben. Al wat dus rest is een afsluiter van de dag. Iets lekker rustigs lijkt me wel van toepassing. Een nummertje dat op herhaling gaat, gewoon omdat hij lekker is.

Dag 150: Solt - Naar de Colruyt

Vandaag rustig aan na de monsteretappe van gisteren.

Bij het ontwaken voel ik al direct de vermoeidheid nog door mijn lijf gieren. Alles zit vol met afvalstoffen. Gelukkig moet ik wat boodschappen doen, dus die kan ik er mooi uit fietsen en verder doe ik rustig aan.

Dat boodschappen doen gaat nog een hele belevenis worden. De dichtbijzijndste supermarkt is namelijk een Colruyt en daar wilde ik altijd al een keer naar toe. Colruyt is nog eens 5 á 10% goedkoper dan een Lidl of een Aldi en ik ben wel benieuwd hoe ze dat doen. Ik stap dus op de fiets op ontdekkingstocht.

Gelijk bij binnenkomst heb je al zoiets van wat is dit nu dan weer. Het voelt een beetje alsof je het magazijn van de Aldi inloopt. Enorme stellages tot soms bijna drie meter hoog met een enorme warboel aan producten.

Een logische volgorde is hier niet te vinden. Wijn naast de koekjes, een gangpad met cola en toiletpapier en de ontbijtgranen en diepvriesgroenten hebben ook samen een gang gekregen. Het is hier zo'n chaos, daar moet systeem in zitten.

Dat systeem zit er dan ook in. Om hier je dagelijkse boodschappen te halen word je gedwongen om de hele immense winkel te doorkruisen, omdat de dagelijkse boodschappen over de hele winkel verspreid liggen. Bij veel supermarkten kun je de cosmetica, de schoonmaakmiddelen en dergelijke overslaan, hier kan dat niet. Bedoeling is uiteraard dat je dan ook dingen pakt die je niet nodig hebt.

Meest hilarische is overigens de versafdeling, bij Colruyt moet je daarvoor letterlijk een immense koelcel door. Het is echt net alsof je door een magazijn loopt. Een kassa met lopende band hebben ze hier overigens ook niet. De kassamedewerker scant alles en legt het in een ander winkelwagentje. Daarna moet je een paar meter meelopen voor je af kunt rekenen. Overigens maar goed dat ik zelf een tas bij me had, want daar doen ze hier niet aan.

Al met al een bevreemdende ervaring deze supermarkt. Handig en goedkoop voor de weekboodschappen van een gezin, maar totaal niet praktisch als je een paar kleine boodschappen wil doen.

Tot zover een dagje boodschappen doen met Yuri. Veel meer valt er ook niet te zeggen, want na gisteren was dit boodschappen doen inclusief de daarbij horende marathon en de kilometers fietsen om er te komen, genoeg om vermoeid te zijn en mooi mijn tent weer op te zoeken.

Tijd om de titel van de dagafsluiter in de praktijk te brengen.

Dag 134: Chaamse meren - Huh wat?

Zware neerslag doet de omgeving veranderen.

Na de storm gisteren begon het met hard regenen. Gedurende de nacht en ochtend was het meestal normale regen, maar vanmiddag gaat het pas echt los. Het komt echt met bakken naar beneden.

Wat ik op zulke momenten mooi vind om naar te kijken is de buienradar. In de vorm van de buien en de verschillende kleurtjes herken je namelijk op dit soort dagen vaak dezelfde vorm als bij een orkaan. Gelukkig een stuk minder heftig, maar het ziet er wel mooi uit.

Tot drie keer toe komt er een sliert rood over de Chaamse bossen heen en dankzij de richting en vorm van de depressie in combinatie met de draaiing die zo'n depressie ondergaat, gaan twee van die rode slierten in de volle lengte over me heen. Aanhoudende zware neerslag dus.

Uiteraard heeft dat zijn impact, maar daar kom ik nog niet direct achter, want ik zit nog droog in mijn temt. Pas tegen half acht komt er een moment van droogte tussen de buien en dat geeft mij de kans om eindelijk de boodschappen te doen die ik al sinds gisteren wil doen.

Zodra ik mijn tent uit kruip zie ik overal om me heen grote plassen water en als zelfs de natuur niet al het water ken verwerken, dan is er veel gevallen. Ik ben blij dat ik altijd controleer bij aankomst of mijn tent niet op een laag stukje grond staat, want anders had mijn tent nu ook in zo'n plas gestaan.

Door en om deze paalcamping liggen er overigens ook meerdere diepe geulen, die ik en anderen de hele tijd sloot noemden, maar tot mijn verrassing blijken deze geen druppel water te bevatten. Sloten zijn het dus niet, maar de werkelijke functie van deze geulen is niet herleidbaar.

Het pad dat ik moet volgen om bij het verharde fietspad te komen staat ook gedeeltelijk blank, maar gelukkig zijn er genoeg hoge plekken om de voeten te plaatsen, zodat deze in ieder geval droog blijven. De wielen van mijn fiets staan echter geregeld twintig centimeter diep in het water.

De gevolgen van de storm worden nu ook zichtbaar. Diep in het bos waar ik sta valt het mee en zijn er nauwelijks takken naar beneden gekomen dikker dan mijn duim. De laatste 200 meter van dit fietspad loopt langs de rand van het bos aan de kant waar de wind vrij spel had, en daar ligt het bezaait met vuistdikke takken.

Verderop richting Chaam is nog een stuk fietspad dat over een lengte van veertig meter blank staat omdat de sloot ernaast al het water niet kon verwerken. Ontwijken is geen optie, dus er maar doorheen.

Zodra ik de boodschappen heb gedaan begint het alweer zachtjes te regenen, dus de hoogste tijd om me weer richting tent te bewegen. Onderweg stop ik nog even omdat ik een moeder ree met haar twee kinderen zie. Moeders kijkt mij strak aan, terwijl de kinderen rustig door blijven eten van de struiken.

Betoverd als ik ben door deze ontmoeting heb ik eerst niet eens door dat het inmiddels weer hard aan het regenen is. Pas als het water me in de nek loopt merk ik het en leg ik snel de laatste anderhalve kilometer naar mijn tent af. De rest van de dag word het niet meer echt droog, dus de behoefte om mijn tent nogmaals te verlaten ontbreekt volledig.

Voor de dagafsluiter laat ik me deze keer niet inspireren door de regen, maar door het boodschappen doen en dan kom ik bij een nummer van de soundtrack van Mallrats, een heerlijke cultfilm uit het View Askewniverse.

Dag 125: Chaamse bossen - Rustdag

Tijd om naar het lijf te luisteren en rust te nemen.

Nadat rustig aan doen gisteren niet het gewenste effect heeft, vandaag een dag totale rust. Althans, bijna totaal. Uiteraard schrijf ik nog even het verhaal van de dag, maar daarnaast is het ook weer tijd om wat inkopen te doen.

De bedoeling is om vlak voor acht uur bij de AH te zijn, die is tot acht uur open en daarna nog de Lidl, want die is tot negen uur open. Denk ik. Als ik iets voor achten bij de AH ben hebben ze de deur al dicht en pas na veel zeuren mag ik er in. Geen manager te zien en het personeel dacht zeker wat eerder naar huis te kunnen.

Nadat ik daar in twee minuten klaar ben, naar de Lidl, waar ik opnieuw voor een dichte deur sta. Het blijkt dat sinds gisteren de openingstijden aangepast zijn, zonder dat dit bij mijn vorige bezoek een paar dagen eerder aangegeven stond.

Een inwoner van Chaam die ook verrast is zegt dat dit vorig jaar precies hetzelfde ging op het einde van de zomervakanties. Het toeristenseizoen is voorbij en van de ene op de andere dag zijn horeca en winkels minder open. Chaam keert terug in de slaapstand dus.

Veel meer valt er over vandaag niet te melden. Ik zou het kunnen hebben over iets dat ik in de avond heb gelezen en me kwaad maakte, maar aangezien die kwaadheid tot in de ochtend bleef, heb ik het pas morgen over dit onderwerp.

Nu dus gewoon naar de dagafsluiter en die heeft iets met tijd te maken, aangezien hier de tijd van de ene op de andere dag veranderd is.

Dag 118: Chaamse bossen - Over heet gesproken

Meer dan dertig graden vandaag, dus hitteverlet.

Na met opnames van de sterren bezig te zijn geweest vannacht kwam ik pas in de vroege ochtend in mijn bed te liggen. Heel lang slapen zat er niet in, want de zo'n is vandaag zo krachtig dat ik een paar uur later al mijn tent uitgejaagd word vanwege te heet.

Vandaag komt de temperatuur boven de dertig graden en dat vind ik nooit een feestje. Ik kan in,Idols iets hogere temperaturen hebben dan een paar maanden geleden, maar dit is en blijft overdreven voor Nederlandse begrippen.

Het is dan ook een dag van vooral rustig aan doen, met uitzondering van een rondje boodschappen doen. Het klinkt gek, maar dit doe ik voor de verandering juist een keer op net heetst van de dag, puur om te testen hoe mijn lijf gaat reageren. Het resultaat is dat ik goed gesloopt ben door de hitte, maar ik weet in ieder geval nu dat dertig plus nog altijd een grens blijft waar ik met activiteiten onder moet blijven.

Nadat de zo'n onder is gegaan start mijn buurman een kampvuur zodat we wat worstjes kunnen grillen, maar het vuur zorgt gelijk weer voor zo'n warmte dat de eetlust me snel vergaat. Dan maar een avond zonder diner.

Gelukkig is het gesprek wel de moeite waard. Mijn buurman zit in een situatie die ik wel herken, relatie loopt op zijn eind en zijn werkgever heeft aangegeven afscheid van hem te nemen. Precies de situatie die ik een paar jaar geleden mee heb gemaakt.

Het gesprek gaat voor een deel dus over het omgaan met tegenslagen, hoe tot rust te komen, maar ook over nieuwe kansen. Fijn om na afgelopen weekend een goed gesprek te kunnen hebben met een Brabo, dat is weer goed voor het vertrouwen in Brabo's.

De warmte van vandaag heeft genoeg energie gekost, dus naar verhouding duik ik vandaag vroeg mijn nest in voor wat waarschijnlijk de laatste warme nacht gaat worden. De temperatuur gaat niet onder de twintig graden komen namelijk.

Dit dagje rustig aan deed me gelijk denken aan een bepaald nummer en daarmee heb ik gelijk de afsluiter van de dag.

Dag 114: Chaamse bossen - Stroom en een feestje

Op pad voor stroom en verkenning en bij terugkomst een gezellige nacht.

Na de rustdag van gisteren ben ik weer zo fris als een hoentje, dus tijd om weer op de fiets te klimmen. Hoofddoel van vandaag is zorgen voor voldoende stroom om het blog een paar dagen draaiende te houden en een beetje verkenning ten noorden van waar ik zit. Het gebied tussen Chaam en Breda dus.

Omdat ik me nog even niet wil wagen aan de fietsroutes door de Ulvenhoutse bossen na de ervaringen van eergisteren neem ik de omweg via Chaam. Na Chaam volgt er een leuk maar niet overdreven boeiend stuk en daarna volgt Ulvenhout.

Ulvenhout ziet er als dorpje charmant uit, met een mooie en vooral markante molen en een aangename dorpskern met veel leuke horeca. Dit lijkt me een dorpje waar het goed toeven is. Ik moet echter door en doe dat dan ook.

Het volgende dorpje is Bavel. Eergisteren zag ik het leukste deel, nu enkel een saai hoekje, daar valt dus niet zo heel veel over te vertellen, behalve over het fietspad. Om van Bavel naar Breda Oost te komen moet ik namelijk over een grindpad met erg losliggend grind. Uitermate voorzichtig stuur ik dus door de bochten en zelfs dan slipt mijn achterwiel nog. Hierna volgt een stuk slecht asfalt, dat opeens overgaat in heerlijk nieuw asfalt. Normaal verwacht je dergelijke plotselinge overgangen alleen op gemeentegrenzen, maar Bavel ligt al in de gemeente Breda. Mogelijk een vergeten dorpje?

Eenmaal in Breda zelf is het nog een paar krachtige lendedrukken en ik ben bij de Mac waar ik gelijk inplug. Helaas heb ik hier niet de mogelijkheid om twee stopcontacten tegelijkertijd te gebruiken en dat is wel lastig, want de accu van mijn camera kan ik niet via de laptop laden en heeft dus echt een eigen stopcontact nodig. Maar hopen dat er nog genoeg in zit voor een paar opnames.

Eerder dan voor mij gebruikelijk pak ik alles weer in, want ik moet ook nog boodschappen doen en die doe ik bij voorkeur in Chaam. Dan hoef ik ze maar vier kilometer mee te nemen in plaats van vijftien plus. Al met al fiets ik overigens een kleine veertig kilometer vandaag.

Na de boodschappen weer richting tent, om daar te ontdekken dat er, naast de nog altijd zwijgzame Duitse dames, zes mannen met een blik bier in de hand rond het kampvuur zitten. Dit kon dus wel eens gezellig worden.

Nadat ik me voorgesteld heb sluit ik aan en al snel zit ik midden in een gesprek. Op dat moment overigens nog netjes met een frisje. Ik heb immers niet altijd bier bij me. Wat later volgt echter het bier dat me aangeboden word en netjes als ik ben bied ik gelijk aan om morgen wat bier in te brengen. Inmiddels word er ook vlees gegrild, dus het avondeten is ook geregeld.

Uiteindelijk word het een erg fijne avond en nacht, met vooral gesprekken over het zijn en zaken die daar invloed op hebben. Vanaf middernacht gaat er zo ongeveer ieder uur iemand naar bed en gaat de rest door, tot we even voor zessen met de laatste twee besluiten om er een eind aan te breien.

Dat is toch het mooie van een paalcamping, op Duitse tweetallen na, zijn de meeste mensen erg open en verwelkomend en zo kun je dus ineens onverwacht een avond met diepgaande gesprekken hebben, die je normaal alleen met goede vrienden hebt. Iets dat je elders minder snel zal overkomen.

Als afsluiter vandaag gewoon even een fijne klassieker, omdat het kan.

Dag 105: Gorinchem - Gekraak en een waterkoe

Na een waardeloze nacht verricht ik in de avond nog een goede daad.

De Duitsers die hun tent vlak naast me hebben staan hebben me vrijwel de hele nacht wakker gehouden. Of om preciezer te zijn, dankzij hem hield zij me wakker. Dat vraagt natuurlijk om enige uitleg.

Deze Duitsers hebben namelijk erg krakende luchtbedden bij zich. Aangezien ze er gisteravond nog op uit getrokken waren om in de stad te eten, ontdekte ik dit pas bij hun terugkomst vlak voor middernacht. En dan gaat het niet om het ritmisch bewegen van vlak na hun aankomst, dat duurt immers niet een hele nacht. Sterker nog, het duurde zelfs maar opvallend kort.

Vlak na dit ritmisch bewegen valt hij in slaap en meneer blijkt een snurker te zijn. Nu ben ik wel wat gewend qua snurken, dus daar kan ik wel doorheen slapen. Zij echter blijkbaar niet, waardoor ze de hele nacht ligt te woelen, waarbij iedere keer haar luchtbed dus luid kraakt en dat weet me wakker te houden.

Nu was dit overigens niet alleen ellende, regelmatig moest ik namelijk mij lachen inhouden. Hun tent stond vlak bij de mijne en ik schat dat haar hoofd een centimeter of vijftig van mijn hoofd af lag. Haar frustratie over hem liet ze af en toe blijken in gesproken woord en omdat ze zo dicht hij me lag, was het bijna of ze in mijn oor fluisterde op zulke momenten. Niet alleen maakte ze hem voor van alles en nog wat uit zonder te merken dat ik het kon horen, ook zei ze halverwege de nacht dat het voorbij zou zijn zodra ze terug waren. Samen rondtrekken in een tentje kan een prille relatie flink op de proef stellen blijkt maar weer.

Dankzij deze vreemde combinatie van irritatie en vermaak aan mijn kant viel ik pas in de ochtend in slaap, waardoor ochtend en middag verloren waren. Niet dat dat veel uitmaakte, want het enige op mijn planning voor vandaag was het doen van boodschappen.

Aan het begin van de avond stap ik dan ook op mijn fiets om richting supermarkt te gaan. Na een paar honderd meter kom ik langs een weiland met koeien waar ik weer zie dat de twee zwart-witte koeien apart staan van de overige, bruin-witte, koeien, op de terugweg ontdek ik waarom.

Op de terugweg van de boodschappen zie ik dat de bruin-witte koeien een stuk doorgelopen zijn en dat er nog maar één zwart-witte koe staat. Verbaasd stop ik, want er is ineens een koe minder. Doordat ik stop zie ik wat ik nooit had gezien als ik doorgefietst was, namelijk dat de andere koe tussen het riet in de sloot verscholen ligt. Ik ben blij dat ik iemand ben die op dit soort details let, want anders had ik die koe nooit in de sloot zien liggen.

  

Ik dus de hulpdiensten bellen en dat gaf gelijk nog wat gedoe. Ik bevind me namelijk vrijwel precies op de rand van het gebied van de brandweer van Gorinchem en die van Hardinxveld-Giessendam. Eerst volgt dus een heel gedoe om te bepalen onder welk gebied ik nu val en na minuten gepraat over zoveel meter van daar en zoveel van daar krijg ik eindelijk de bevestiging dat de brandweer van Hardinxveld onderweg is.

Een kwartier later arriveert er een auto met één brandweerman. Het blijkt namelijk procedure te zijn om eerst te kijken of het wel een klus is voor de brandweer, of voor de eigenaar van de koe. Nadat bepaald is dat dit een klus is voor de brandweer word eindelijk de echte oproep gedaan en tien minuten later staat er een groep brandweermannen met een touw. Even ter info overigens, bij koeien is haast ook niet echt nodig, die houden dit wel een tijd vol. Een paard zou een ander verhaal zijn.

De brandweer trekt de koe vervolgens in no time op het droge, tot vreugde van de omstanders en de inmiddels gearriveerde eigenaar. Eind goed al goed. De meeste foto's hiervan heb ik met mijn camera gemaakt en zodra ik weer een keer stroom heb zal ik ze hier publiceren

Vanaf het moment dat ik aan het bellen was stonden er twee dames bij me met wie ik lekker heb staan keuvelen de hele tijd, dus ik heb me geen moment verveeld. Koe weer op het droge, dus ik met de boodschappen naar mijn tent, waar ik het verhaal ook gelijk deel met de buren van deze avond. Het is weer druk met naast mij nog eens zes volwassenen en vier kinderen..

Hierna pak ik mijn kookspulletjes en ga richting het gebruikelijke bankje, waar de twee dames van zojuist ook zitten, dus gaan we vrolijk verder met ons gesprek terwijl ik aan het koken ben. Ook gaat het nog over een specifiek beestje waar ik ze wat foto's van kan laten zien. Over dit beestje heb ik het al dagen niet hier, terwijl ik ze dagelijks zie. Waarom? Omdat daar vanavond een compleet artikel over verschijnt op dit blog, dus hou ik nog even stil waar het over gaat.

Al wat nu nog rest is de dag af sluiten met een stuk muziek. Hiervoor verplaats ik me maar even in wat die koe net gedacht moet hebben.

Dag 101: Gorinchem - Uitstapje naar Brabant

Vandaag voor het eerst de Merwede over voor opnames aan de overkant.

Na deze keer een rustige nacht op de paalcamping vertrek ik redelijk op tijd op de fiets richting de andere kant van de Merwede. Gelijk een opluchting, de Merwedebrug is een stuk eenvoudiger te beklimmen dan de Lekbrug bij Vianen.

Eenmaal aan de overkant ga ik richting oosten, op naar Woudrichem en Slot Loevestein. Het is hier een prachtige omgeving om te fietsen. Bijna altijd fiets je op een hoge dijk met een mooi uitzicht. Altijd, tot het fietsen stopt vanwege water.

Direct na Woudrichem is namelijk de plek waar in het verleden de Maas en de Waal samenkwamen en vanaf daar de Merwede vormden. De Maas is echter een paar kilometer naar het zuiden afgedamd in de negentiende eeuw, waardoor dit stuk nu geen water meer aanvoert. De geul waar eerst het Maaswater door stroomde is nu gevuld met min of meer stilstaand water vanuit de Waal.

Met het voetveer steek ik dit water over richting Slot Loevestein voor een tweetal opnames. Vanaf het slot is mooi te zien hoe strategisch dit slot gelegen is. Waal, Gorinchem en Woudrichem zijn nog altijd te zien en als ze de bomen niet hadden laten groeien, dan zouden Merwede en de nu ingedamde Maas vanaf het slot ook prima te zien zijn. Een echte machtspositie dus.

Na het slot weer richting voetveer om naar Woudrichem te gaan waar ik oorspronkelijk één opname wil maken, maar dat worden er twee dankzij het feit dat ik tot mijn verrassing een standbeeld voor Jan Claesen de trompetter zie. Even vijf minuten huiswerk en het tweede filmpje kan geschoten worden.

Op de terugweg naar Gorinchem ontdek ik dat het vroeger is dan gedacht, dus besluit ik om op een bankje op de dijk plaats te nemen, zodat ik een time-lapse kan maken van de indrukwekkende wolken die voorbij komen drijven.

Dit stopt vanzelf op het moment dat de accu van de camera leeg is, dus echt tijd om daar wat aan te doen en de Mac op te zoeken. Voor die tijd echter eerst nog naar de supermarkt. Het is nu zaterdag en op zondag zijn de winkels hier dicht, dus ik moet wel.

Ik ben voor zes uur in het winkelcentrum met daarin de twee grootste supermarkten van Gorinchem en ontdek tot mijn verrassing dat geen van beiden nog brood heeft. Rijen mensen staan te klagen en dat kan ik wel begrijpen. Als je op zaterdag moet werken, dan moet je het in Gorinchem dus het hele weekend zonder vers brood doen.

Afijn, dan maar wat alternatieven bij elkaar zoeken en richting Mac. Die zit andere kant van de stad, dus dat zorgt weer voor wat extra kilometertjes op de teller. Helaas heeft deze Mac minder stopcontacten, waardoor ik er maar maximaal één tegelijkertijd kan gebruiken. Dat gaat met een paar dagen terugkomen worden.

Ik verwerk zo snel mogelijk wat van de gemaakte filmpjes en schrijf wat voor het blog, want de Mac blijkt ook nog eens eerder te sluiten dan op internet aangegeven stond. Het is zoals het is. Gelukkig word het vlak voor sluitingstijd nog wel ineens druk, waardoor ik ongemerkt wat langer kan blijven zitten.

Als laatste verlaat ik de Mac en stap ik op de fiets voor een fietstocht van een kleine drie kwartier naar mijn tent. Ik had mij overigens voorgenomen om beduidend minder te eten bij de Mac en dat is deze keer zeker geluk. Zelfs zodanig dat ik echte honger heb bij terugkeer in de tent en dus eerst nog wat moet eten. Plannetje geslaagd.

En dan de dagafsluiter. Dat kan er natuurlijk maar één zijn na het standbeeld van Jan Claesen.