Dag 184: Chaumont - Saints-Geosmes

Lekker fietsweer, 45 kilometer en 290 hoogtemeters.

Vannacht zat ik ineens rechtop in mijn tent. Mijn tent stond niet al te ver van een spoorlijn en er kwam een bijzonder luidruchtige goederentrein voorbij. Gelukkig viel ik snel weer in slaap, maar schrikken was het wel even.

Verder slaap ik prima en bovendien ben ik op tijd weer wakker, dat geeft de kans om vandaag weer flink wat kilometers te doen. Maar eerst nog het uitzicht vanaf mijn tent natuurlijk.

Overigens moet het in deze regio mogelijk zijn om een haut cuisine maaltje bijeen te scharrelen aan het lege slakkenhuis te zien dat ik direct naast mijn tent vind. Doet me denken aan de heerlijke slakken die ik een paar keer bij het Kannetje in Amersfoort heb gegeten.

De kilometers schieten op deze manier wel lekker op. Gisteren een oplaaddag kunnen combineren met veel kilometers en vandaag weer vroeg op pad. Na mijn tent opgeruimd te hebben en het veld te hebben verlaten is het slechts een meter of 500 voor ik weer bij mijn vertrouwde kanaal ben. Lekker kilometers maken dus in een prachtige omgeving.

Na een paar kilometer komt een Fransman me achterop gereden. Een gepensioneerde man op een mountainbike, flink ingepakt in winter wielerkleding. Dagelijks kom ik rond lunchtijd dergelijke mannen tegen op een mountainbike, maar dit is de eerste die een gesprekje begint.

Gelukkig is dit ook een Fransman die begrijpt hoe je moet praten met iemand die de taal niet volledig spreekt. Normaal wanneer ik zeg dat mijn Frans niet zo goed is gaan ze harder praten in plaats van rustiger, deze praat gelukkig rustig en in begrijpbare taal. Slechts incidenteel hoef ik hem te vragen wat te herhalen.

Gedurende een paar kilometer babbelen we zo verder over mijn reisplannen, tot we bij het volgende dorpje komen waar hij moet zijn en waar ik gelijk ontdek waarom ik rond lunchtijd altijd gepensioneerde mannen op een mountainbike zie. In zijn dorpje is geen bakker meer, dus moet hij een dorpje verderop voor zijn verse stokbrood van de dag. We nemen afscheid en beiden vervolgen we onze weg.

Op enig moment ben ik wel toe aan een pauze, maar ik kom hier maar nergens geen bankje tegen. Ik heb het idee dat dit deel van Frankrijk wat armer is, want zaken als bankjes en prullenbakken kom je hier niet tegen en het onderhoud van wegen en huizen is ook een stuk minder. Dan maar de fiets tegen een hek, de backpack op de grond voor dat hek en op de backpack zitten met een vers stokbrood. Ook niet vervelend.

Na deze pauze kom ik eindelijk voor het eerst tegen wat hier gedurende de zomer voortdurend te zien is, een plezierjacht. Gedurende de zomer schijnen die hier zoveel heen en weer te varen, dat de borden langs het kanaal met aanwijzingen voor de schippers niet alleen in het Frans, maar ook in het Engels en Nederlands zijn.

Bij mijn volgende pauze heb ik overigens alweer zo'n vervelend uitzicht. Het is toch wat.

Vlak voor zonsondergang kom ik aan bij Langres. Een hooggelegen plaats, die ik even ga bekijken. Maar ja, zonsondergang, dus onderstaande foto is de enige die ik voor jullie heb kunnen nemen.

Zoals op de foto nog net te zien is, ligt Langres een stuk hoger dan waar ik stond toen ik de foto nam, dat gaat dus weer klimmen worden. Een kleine twee kilometer te voet, want het is hier echt te steil om te fietsen.

Ongeveer halverwege kom ik een dame tegen die me vraagt waar het kanaal is. Daar kom ik net vandaan, dus dat kan ik eenvoudig uitleggen. Het blijkt om een Franse dame te gaan, die met een Engelsman is getrouwd en met hun jacht onderweg zijn van het zuiden naar Amsterdam, waar ze een woning hebben. Onderweg stoppen ze nog even bij een ander huis van ze in Parijs. Iets zegt me dat dit stel geen gebrek aan geld heeft.

Na dit gesprek komt het echt steile gedeelte pas. Hier ontdek ik ook waarom Roland Garros op gravel gehouden word. Om de doodeenvoudige reden dat ze teveel gravel hebben. Waarom gooien ze het anders op een voetpad dat 15% omhoog loopt? Ik moet voortduren uitkijken dat de gravel niet gaat schuiven en me zo weer naar de onderkant van de heuvel brengt.

Terwijl ik op dit stuk even sta uit te hijgen stopt er een Fransman op een fiets, onderweg naar beneden, die zich afvraagt waarom iemand in vredesnaam een fiets met bepakking omhoog aan het drukken is. Dus leg ik hem uit over mijn reis. Het is wel een dag vol met gesprekken op deze wijze. Deze keer overigens wel in het Engels.

Onderweg naar boven is het overigens wel volop genieten. Het uitzicht over de omgeving met alle lampjes en een volle maan is fantastisch, maar helaas voor jullie niet goed op de foto vast te leggen. Eenmaal boven is het ook mooi, maar opnieuw niet vast te leggen in het duister. Langres is een prachtig oud plaatsje met indrukwekkende stadsmuren. Om de stad in te komen moet ik door een stadspoort van twee meter breed, waar ook het verkeer doorheen gaat. Bijzondere manier om een stad in te gaan.

Hierna ga ik even zitten, want twee kilometer lopen en klimmen heeft wel het nodige gevraagd. Zodra ik bij ben gekomen zoek ik eerst een bank op en vervolgens de Lidl voor mijn boodschappen. Hierna kan ik weer naar beneden, om in het donker een plekje voor mijn tent op te zoeken. Hierbij moet ik eerst nog door een ander plaatsje en gelukkig vind ik snel daarna een plekje waar ik vannacht niet gestoord zal worden. Maar zoals gebruikelijk pas morgen wat over de plek van de komende nacht.

Twee dagen op rij een forse heuvel beklimmen om in een stadje te komen, dan is er volgens mij maar één afsluiter van de dag mogelijk.

Dag 118: Chaamse bossen - Over heet gesproken

Meer dan dertig graden vandaag, dus hitteverlet.

Na met opnames van de sterren bezig te zijn geweest vannacht kwam ik pas in de vroege ochtend in mijn bed te liggen. Heel lang slapen zat er niet in, want de zo'n is vandaag zo krachtig dat ik een paar uur later al mijn tent uitgejaagd word vanwege te heet.

Vandaag komt de temperatuur boven de dertig graden en dat vind ik nooit een feestje. Ik kan in,Idols iets hogere temperaturen hebben dan een paar maanden geleden, maar dit is en blijft overdreven voor Nederlandse begrippen.

Het is dan ook een dag van vooral rustig aan doen, met uitzondering van een rondje boodschappen doen. Het klinkt gek, maar dit doe ik voor de verandering juist een keer op net heetst van de dag, puur om te testen hoe mijn lijf gaat reageren. Het resultaat is dat ik goed gesloopt ben door de hitte, maar ik weet in ieder geval nu dat dertig plus nog altijd een grens blijft waar ik met activiteiten onder moet blijven.

Nadat de zo'n onder is gegaan start mijn buurman een kampvuur zodat we wat worstjes kunnen grillen, maar het vuur zorgt gelijk weer voor zo'n warmte dat de eetlust me snel vergaat. Dan maar een avond zonder diner.

Gelukkig is het gesprek wel de moeite waard. Mijn buurman zit in een situatie die ik wel herken, relatie loopt op zijn eind en zijn werkgever heeft aangegeven afscheid van hem te nemen. Precies de situatie die ik een paar jaar geleden mee heb gemaakt.

Het gesprek gaat voor een deel dus over het omgaan met tegenslagen, hoe tot rust te komen, maar ook over nieuwe kansen. Fijn om na afgelopen weekend een goed gesprek te kunnen hebben met een Brabo, dat is weer goed voor het vertrouwen in Brabo's.

De warmte van vandaag heeft genoeg energie gekost, dus naar verhouding duik ik vandaag vroeg mijn nest in voor wat waarschijnlijk de laatste warme nacht gaat worden. De temperatuur gaat niet onder de twintig graden komen namelijk.

Dit dagje rustig aan deed me gelijk denken aan een bepaald nummer en daarmee heb ik gelijk de afsluiter van de dag.

Dag 117: Chaamse bossen - werkdag

Een dag lang werken voor dit blog.

Het klinkt mogelijk gek voor iemand die met fiets en tent aan het rondtrekken is, maar vandaag was een echte werkdag. Nadat ik wat traag op gang was gekomen klom ik op de fiets voor opnames en het verwerken van deze opnames voor het blog.

Nu ik het toch over het blog en opnames heb, even een oproep voor mijn trouwe volgers. De meeste mensen weten me te bereiken via Facebook voor het blog en YouTube voor de filmpjes. Hoeveel mensen deze te zien krijgen is daarbij in jullie handen. Voor beiden geld namelijk dat als er meer likes en reacties zijn, de berichten en filmpjes door meer mensen gezien worden omdat Facebook en YouTube ze dan ook laat zien aan mensen die ze normaal niet zien. Bij deze dus het verzoek om te (blijven) liken en reageren, zodat meer mensen me weten te vinden en wie weet kan ik dan ook nog een deel van de reis bekostigen met de reclameopbrengsten.

Na een kilometer of tien fietsen ben ik op de eerste opnamelocatie waar ik twee opnames kan maken. Tien kilometer naar een opnamelocatie is hier in de meeste gevallen zo ongeveer het minimum, want mijn tentje staat nu niet bepaald op historisch grondgebied.

Zodra ik klaar ben met de tweede opname, komt er een man op het bankje naast mijn fiets zitten en raken we in gesprek. Het gaat om een man van een jaar of zeventig met dezelfde passie als ik zelf heb, vage historische feitjes. Dankzij deze ontdekking praten we uiteindelijk meer dan een uur, waarbij we over het leven praten en zo ongeveer om de beurt er een historisch weetje ingooien. Al met al een heerlijk gesprek. Mijn planning komt er wel door in de war, maar dat maakt me niet uit.

Deze man heeft vooral veel plekken bezocht die met de tweede wereldoorlog te maken hebben en weet daar kleurrijk over te vertellen. Na ruim een uur nemen we afscheid, waarbij we elkaar danken voor het mooie gesprek en elkaar complimenteren voor de historische kennis. Waar je twee gekken wel niet blij mee kunt krijgen.

Hierna fiets ik weer een paar kilometer naar de volgende plek, om daar te ontdekken dat ik nog een opname op de eerste plek had moeten doen. Binnenkort nog maar een keer langs dus. Oorspronkelijk had ik het idee om bij de Mac het verhaal van de dag te tikken, maar daarvoor heb ik inmiddels teveel vertraging, dus doe ik dat maar terwijl ik op de tweede opnamelocatie ben. Daarna nog snel de derde opname van de dag, waarna ik alsnog richting Mac vertrek om de opnames te verwerken en de accu's vol te laden.

Een kleine tien kilometer later ben ik op mijn bestemming en kan ik aan de slag. Na een paar uur zijn alle filmpjes en foto's verwerkt en geüpload en kan ik eindelijk beginnen met dat wat ik al eerder had willen doen, een uitgebreide research naar boeiende dingen in de omgeving.

Deze keer bekijk ik een wat ruimere omgeving dan normaal, alles ligt hier immers wat verder uit elkaar. Hierdoor kom ik echter wel tot een enorme lijst met onderwerpen waar ik wat mee wil. Zo te zien zal ik hier dus nog wel even zijn. Nu komt dit me ook wel goed uit, want ik wil proberen om dagelijks op mijn YouTube kanaal te blijven posten en daar zijn dus ook veel filmpjes voor nodig.

Het doen van research is overigens zonder twijfel mijn favoriete bezigheid onderweg. Dat is namelijk het moment dat ik veel ontdek en leer en dat geeft altijd een groot gevoel van voldoening. Regelmatig dwaal ik daarbij af om onderwerpen uit te diepen waar ik voor mijn opnames niets mee kan, maar die gewoon leuk zijn om te bestuderen.

Tegen de tijd dat ik klaar ben met mijn research is de Mac ook gesloten en stap ik dus weer op de fiets voor de kleine twintig kilometer naar mijn tent. Al met al leg ik vandaag weer een kilometer of vijftig af. De kilometers tikken flink door hier in de buurt.

Het is al behoorlijk diep in de nacht wanneer ik weer bij mijn tent arriveer, maar dat wil niet zeggen dat ik al klaar ben. Het is namelijk een ongekend heldere nacht en dat geeft me de kans om voor het eerst te proberen een starlapse te maken. Daarvoor moet ik veel foto's van de sterren maken met lange sluitertijden, om die later aan elkaar te plakken om er een filmpje van te maken waar je de sterren op ziet bewegen.

Van deze eerste poging heb ik vooral veel geleerd, want veel van de opnames zijn namelijk mislukt. Vooral dankzij condensvorming op de lens, omdat ik pas laat in de nacht begonnen was en de combinatie van temperatuur en luchtvochtigheid opnames dan onmogelijk maakt. Ook heb ik geleerd over de impact van lichtvervuiling en nog wat andere zaken.

Even een weetje voor de liefhebbers: in de opname zijn blauwe en rode sterren te zien, terwijl wij die, als we zelf kijken, gewoon als wit ervaren. Dat komt doordat onze hersenen ons voor de gek houden en dit licht vertalen naar wit licht. Nog twee of drie keer een heldere nacht en ik denk dat ik dit lastige onderwerp onder de knie heb.

Al met al vandaag vijftien uur voor dit blog aan het werk geweest en volgens mij is het dan niet gek wanneer ik het een werkdag noem. Rest enkel nog de dagafsluiter en daarvoor blijf ik bij de sterren.

Dag 105: Gorinchem - Gekraak en een waterkoe

Na een waardeloze nacht verricht ik in de avond nog een goede daad.

De Duitsers die hun tent vlak naast me hebben staan hebben me vrijwel de hele nacht wakker gehouden. Of om preciezer te zijn, dankzij hem hield zij me wakker. Dat vraagt natuurlijk om enige uitleg.

Deze Duitsers hebben namelijk erg krakende luchtbedden bij zich. Aangezien ze er gisteravond nog op uit getrokken waren om in de stad te eten, ontdekte ik dit pas bij hun terugkomst vlak voor middernacht. En dan gaat het niet om het ritmisch bewegen van vlak na hun aankomst, dat duurt immers niet een hele nacht. Sterker nog, het duurde zelfs maar opvallend kort.

Vlak na dit ritmisch bewegen valt hij in slaap en meneer blijkt een snurker te zijn. Nu ben ik wel wat gewend qua snurken, dus daar kan ik wel doorheen slapen. Zij echter blijkbaar niet, waardoor ze de hele nacht ligt te woelen, waarbij iedere keer haar luchtbed dus luid kraakt en dat weet me wakker te houden.

Nu was dit overigens niet alleen ellende, regelmatig moest ik namelijk mij lachen inhouden. Hun tent stond vlak bij de mijne en ik schat dat haar hoofd een centimeter of vijftig van mijn hoofd af lag. Haar frustratie over hem liet ze af en toe blijken in gesproken woord en omdat ze zo dicht hij me lag, was het bijna of ze in mijn oor fluisterde op zulke momenten. Niet alleen maakte ze hem voor van alles en nog wat uit zonder te merken dat ik het kon horen, ook zei ze halverwege de nacht dat het voorbij zou zijn zodra ze terug waren. Samen rondtrekken in een tentje kan een prille relatie flink op de proef stellen blijkt maar weer.

Dankzij deze vreemde combinatie van irritatie en vermaak aan mijn kant viel ik pas in de ochtend in slaap, waardoor ochtend en middag verloren waren. Niet dat dat veel uitmaakte, want het enige op mijn planning voor vandaag was het doen van boodschappen.

Aan het begin van de avond stap ik dan ook op mijn fiets om richting supermarkt te gaan. Na een paar honderd meter kom ik langs een weiland met koeien waar ik weer zie dat de twee zwart-witte koeien apart staan van de overige, bruin-witte, koeien, op de terugweg ontdek ik waarom.

Op de terugweg van de boodschappen zie ik dat de bruin-witte koeien een stuk doorgelopen zijn en dat er nog maar één zwart-witte koe staat. Verbaasd stop ik, want er is ineens een koe minder. Doordat ik stop zie ik wat ik nooit had gezien als ik doorgefietst was, namelijk dat de andere koe tussen het riet in de sloot verscholen ligt. Ik ben blij dat ik iemand ben die op dit soort details let, want anders had ik die koe nooit in de sloot zien liggen.

  

Ik dus de hulpdiensten bellen en dat gaf gelijk nog wat gedoe. Ik bevind me namelijk vrijwel precies op de rand van het gebied van de brandweer van Gorinchem en die van Hardinxveld-Giessendam. Eerst volgt dus een heel gedoe om te bepalen onder welk gebied ik nu val en na minuten gepraat over zoveel meter van daar en zoveel van daar krijg ik eindelijk de bevestiging dat de brandweer van Hardinxveld onderweg is.

Een kwartier later arriveert er een auto met één brandweerman. Het blijkt namelijk procedure te zijn om eerst te kijken of het wel een klus is voor de brandweer, of voor de eigenaar van de koe. Nadat bepaald is dat dit een klus is voor de brandweer word eindelijk de echte oproep gedaan en tien minuten later staat er een groep brandweermannen met een touw. Even ter info overigens, bij koeien is haast ook niet echt nodig, die houden dit wel een tijd vol. Een paard zou een ander verhaal zijn.

De brandweer trekt de koe vervolgens in no time op het droge, tot vreugde van de omstanders en de inmiddels gearriveerde eigenaar. Eind goed al goed. De meeste foto's hiervan heb ik met mijn camera gemaakt en zodra ik weer een keer stroom heb zal ik ze hier publiceren

Vanaf het moment dat ik aan het bellen was stonden er twee dames bij me met wie ik lekker heb staan keuvelen de hele tijd, dus ik heb me geen moment verveeld. Koe weer op het droge, dus ik met de boodschappen naar mijn tent, waar ik het verhaal ook gelijk deel met de buren van deze avond. Het is weer druk met naast mij nog eens zes volwassenen en vier kinderen..

Hierna pak ik mijn kookspulletjes en ga richting het gebruikelijke bankje, waar de twee dames van zojuist ook zitten, dus gaan we vrolijk verder met ons gesprek terwijl ik aan het koken ben. Ook gaat het nog over een specifiek beestje waar ik ze wat foto's van kan laten zien. Over dit beestje heb ik het al dagen niet hier, terwijl ik ze dagelijks zie. Waarom? Omdat daar vanavond een compleet artikel over verschijnt op dit blog, dus hou ik nog even stil waar het over gaat.

Al wat nu nog rest is de dag af sluiten met een stuk muziek. Hiervoor verplaats ik me maar even in wat die koe net gedacht moet hebben.

Dag 78: Utrechtse heuvelrug - Mijn nachten met Daphne

Pre-orders voor een boek dat nog lang niet geschreven is.

Midden in de nacht kwam het onweer, dat tot dan toe keurig ons gemist had, alsnog in volle hevigheid onze nachtrust om zeep helpen. Nu al een paar nachten op rij weinig slaap en dat begin ik te voelen.

Niet alleen heb ik minder zin om dingen te doen, ook de broodnodige denkprocessen vertragen door het constante gevoel van vermoeidheid. Vandaag dus weer een dag zonder al te veel activiteiten overdag, mede doordat er overdag ook nog regen over komt trekken.

Zodra de regen voor een aantal uren weg is trek ik richting supermarkt en daarna naar de solar-bench om mobiel en tablet weer wat bij te laden. Nodig ook, want midden in een bos is de ontvangst verre van optimaal en dan gaat een accu een stuk sneller leeg.

Ik heb net alles ingeplugd wanneer ik zie dat ik een bericht heb van Daphne dat ze onderweg is naar de paalcamping. Daphne is één van de regelmatig terugkerende mensen op deze plek en avonden met Daphne zijn nooit saai.

Al te lang laat ik de apparaten dus niet aan de lader, want ik wil rap weer richting bos. Op het moment dat ik weer aankom in het bos is het aan het regenen en ik roep vol goede moed dat de regen nu gaat stoppen omdat ik er weer ben en geloof het of niet, het stopt subiet met regenen en blijft de rest van de avond droog. Ik lijk over bijzondere krachten te beschikken.

Recent had ik het nog al grappend met Jim over mijn nachten met Daphne, en dat gaat puur om gesprekken, geen stoute dingen denken mensen, en hij zei gelijk dat ik er een boek over moest schrijven met die titel en dat hij er dan zeker één zou kopen. Probleem is alleen wel dat ik nog lang niet genoeg materiaal heb voor een compleet boek.

Ook deze avond met Daphne is weer boeiend, onder het genot van een biertje. Ik ken weinig vrouwen die na uren praten nog zo met mysteries omgeven zijn als zij en dat maakt haar juist zo interessant. Nu komt dat voor een gedeelte ook doordat ik weinig directe vragen stel. Het is immers veel boeiender om om een mysterie heen te cirkelen dan ineens richting antwoord te gaan. Er zou anders al helemaal nooit een boek van gemaakt kunnen worden, want dan ben je na drie pagina's klaar.

Op een keurig christelijk tijdstip maken we een einde aan de gesprekken, zonder dat ik veel dichter bij het antwoord op het mysterie ben gekomen. Wie weet krijg ik in de nabije of verre toekomst nog herkansingen. Deze keer ook geen vervolg midden in de nacht, maar daardoor wel een kans op een rustige nacht. Een kans, geen garantie.

Ik ratel wel door over Daphne merk ik, maar dat krijg je met mysteries, die wekken mijn interesse. Een passende afsluiting voor deze dag lijkt mij dan onderstaande van U2.

Dag 76: Utrechtse heuvelrug - Drukte en goede gesprekken

De drukste nacht die ik hier ooit heb meegemaakt gaat samen met goede gesprekken bij het kampvuur.

Overdag flink wat tijd besteed aan een eerste opruimronde van mijn twittertimeline. Ik ontvolg een kleine 200 personen om uiteenlopende redenen. Sommigen omdat ze niet meer actief zijn, anderen omdat ze me niet meer boeien, soms omdat ik niet eens meer weet waarom ik ze volg en sommigen omdat ik ze beu ben, of omdat ze verbonden zijn aan zaken waar ik me nu niet mee bezig wil houden. Overigens is dit geen complete lijst van redenen, maar je zult altijd zien dat mensen die ik ontvolgd heb dit lezen en de aanname doen tot een bepaalde groep te horen en daarom beledigd zijn. Niet mijn probleem eerlijk gezegd.

Man man man, wat een drukte. De scouts hadden na een bezoekje van de boswachter op hun terrein afspraken gemaakt over hoe om te gaan met de paalcamping, maar daar had blijkbaar niet iedere groep een boodschap aan. Daardoor staan er vannacht niet minder dan twee scouting groepen in het bos. Daarnaast nog een kleine tien reguliere bezoekers en je komt op een totaal van veertig tot vijftig personen. Veel te veel voor deze plek.

Gelukkig zijn het deze keer verder wel scouts die zich weten te gedragen en ze laten de reguliere bezoekers relatief met rust, waardoor de reguliere bezoekers de mogelijkheid krijgen om samen van het kampvuur te genieten en gesprekken met elkaar aan te gaan.

Er zit een ongekend gemêleerd gezelschap rond het vuur deze avond. Een Noor als buitenlandse inbreng, Daphne is weer een avondje op bezoek en ook Jim die hier een week geleden was is er weer een nachtje met een ander. Daarnaast nog wat mensen van verschillende leeftijden en levensovertuigingen.

Het boeiendste gesprek ontstaat laat in de avond, of beter gezegd het begin van de nacht, met een gereformeerde over geloof en diverse ethische kwesties. Al mijn hele leven voer ik gesprekken met gelovigen en deze gesprekken weten me altijd weer te boeien.

Hoewel standpunten op details of hoofdzaken soms mijlenver uit elkaar kunnen liggen, zijn er meer overtuigingen waar je overeenkomsten vind, het is alleen soms lastig om je niet alleen te focussen op de verschillen. Het belangrijkste blijft echter hoe dan ook altijd dat, hoe groot de verschillen ook zijn, het gesprek altijd respectvol blijft.

Want alleen indien er sprake is van respect kun je tot elkaar komen. En volgens mij hebben dit soort gesprekken ook echt nut. Beide partijen worden aan het denken gezet en daardoor zie je standpunten over tijd verschuiven.

Mooiste voorbeeld hierin is denk ik wel het standpunt van vele gereformeerden over homoseksualiteit. Twintig jaar geleden waren gereformeerden met een gematigd standpunt over homoseksualiteit bijna niet te vinden, nu kom je ze met regelmaat tegen en nu dus ook. Nog twintig jaar en we kunnen over genderissues praten ;)

En ja, ook mijn standpunten kunnen soms veranderen door dit soort gesprekken. Niet in de details die vaak voor gereformeerden een vlaggenschip lijken te zijn, maar wel op de hoofdlijnen en de gedachten achter deze vlaggenschepen, te weten meer respect voor elkaar en vooral meer betrokkenheid bij elkaar.

Het is maar al te eenvoudig om in een wereld vol individualisme je niet om je omgeving te bekommeren, maar als je dat doet, dan zal er ook uiteindelijk niemand meer zijn die de moeite neemt om zich over jou te bekommeren en dan sta je er echt alleen voor en dat wens ik niemand toe.

Dus hoewel ik me op vele gebieden niet kan verenigen met strenggelovigen, zorgen de gesprekken met deze groep mensen wel dat ik zelf ook een beter mens word. Ik blijf dus met plezier dit soort gesprekken opzoeken.

Ergens na twee uur liepen de gesprekken helaas ten einde, maar ik was nog niet moe, dus gooide ik er nog een filmpje in zodra ik in de tent lag.

Nu heb ik het vandaag veel over respect gehad, maar dat nummer kwam hier gisteren al voorbij. Dan maar Think van dezelfde zangeres, want van gesprekken zoals vandaag ga je altijd denken.

Dag 71: Utrechtse heuvelrug - Nachtelijk gesprek

Midden in de nacht de tent uit om een beetje te praten.

Sinds gisteren is Daphne ook weer op de paalcamping. Inmiddels de derde keer dat ze hier is tijdens mijn verblijf, dus we beginnen elkaar te leren kennen. Tijdens de dag vul ik mijn tijd nog met was, Tour de France en mijn weblog, maar laat op de avond schuif ik aan bij het kampvuur.

De vulling van de dag bevat overigens ook nog een bijzonder hartverwarmend moment. Een zeer goede vriendin van me, die zelf ook genoeg heeft om zich druk om te maken, neemt de moeite om me te bellen, haar steun aan te bieden en een hart onder de riem te steken. Ik zat de laatste paar dagen al beter in mijn vel, maar dit gesprek geeft me een extra boost. Dank voor je belletje lieverd!

Behalve Daphne zijn er nog twee anderen, dus we zitten er met ons viertjes. Na een leuk gesprek gaat ieder naar zijn of haar tent, of hangmat, en start ik dus een filmpje. Ik blijf nu eenmaal een nachtmens en en ik ben nog niet aan slapen toe.

Vlak voor het einde van de film hoor ik buiten ineens de stem van Daphne, of ik nog even wat kom roken, want ze kan niet slapen. Uiteraard voldoe ik aan dat verzoek. Daphne steekt alvast het kampvuur aan, terwijl ik snel wat kleren aantrek en wat sigaretten maak. Ik moet trouwens zeggen dat Daphne erg goed is met vuur maken. Dat doe ik haar niet na, dan speel ik liever vals om een vuur te starten.

En dan zit je dus ineens midden in de nacht, ik schat ergens een uur of drie, weer aan het kampvuur te praten over heden en verleden. Slapeloze nachten, gescheiden ouders en wat al niet meer komen voorbij.

Persoonlijk zijn dit mijn favoriete momenten. Ik ben gek op de nacht en al helemaal op nachtelijke gesprekken. Lang duurt het allemaal niet, na iets van drie kwartier gaat Daphne weer een poging doen om te slapen, maar ik vond het de moeite meer dan waard. Deze keer viel ze wel in slaap, want ze heeft niet meer bij mijn tent gestaan.

En zo is het mooiste moment van de dag dus op een moment dat de dag eigenlijk al voorbij is. Het leven kan vol zitten met leuke verrassingen. Ook een verrassing, ik weet het weer een keer relatief kort te houden.

Dag 56: Utrechtse heuvelrug - Licht aan het einde van de tunnel

Na de rampdag van gisteren, vandaag een duidelijk betere dag.

De dag begon al gelijk een stuk beter dan die van gisteren. Het is droog en na een beetje schroefwerk heb ik de laptop weer aan de praat. Gelukkig maar, want die maakt het bijhouden van dit blog en het verwerken van de filmpjes een stuk eenvoudiger.

Aan het begin van de middag mocht ik nog poseren voor de camera van een ander. Een fotograaf van de NRC kwam voorbij om een fotoreportage te maken over paalcampings. Natuurlijk niet te voorspellen of ze mijn foto daadwerkelijk gaan gebruiken, maar mocht dat zo zijn, dan hoef je in ieder geval niet meer te schrikken wanneer je de NRC openslaat en ik sta er ineens in.

Inmiddels echter alle accu's leeg, omdat laden er gisteren niet van kwam dankzij het defect, dus maar weer naar mijn stroomdealer om daar tot mijn schrik te ontdekken dat de laptop opnieuw niet op wil starten. Grrrrr.

Gelukkig ken ik inmiddels het trucje, dus schroevendraaier er weer bij en een kwartier later doet hij het alsnog weer en kan het laden beginnen. Sinds deze laatste weigering is hij blijven werken, hopen dat dat zo blijft.

Bij terugkomst in het bos brand er een fors kampvuur. Eindelijk een keer een droge avond, dat is wel een keer zo lekker. In plaats van de tent in te duiken besluit ik om aan te schuiven bij het kampvuur en zo komt er een heerlijk einde aan de dag.

De gesprekken zijn complex, over depressies, passen in een samenleving, je wel of niet aan willen passen en allerlei onderwerpen waar ik het vaak over heb de laatste tijd, dus ik ben op bekend terrein. Ik moet er niet aan denken om dit soort gesprekken dagelijks te hebben, want ik denk dat ze me dan slopen, maar eens in de zoveel dagen helpt het juist enorm. Het helpt namelijk ook om zaken in een ander perspectief te zien.

Al met al dus een hele andere dag dan gisteren. What a difference a day makes is dan ook het nummer van de dag.

Dag 45: Utrechtse heuvelrug - Feestje

Na een bijna bijbelse veertig dagen zonder drank vandaag een keer een feestje.

De dag begint lekker rustig en in de middag zit ik weer een paar uur bij de McDonalds om mijn inmiddels weer leeggelopen accu's te vullen, maar de avond is bijzonder.

De afgelopen dagen heb ik al twee keer gesproken met een stel uit de buurt, dat met regelmaat in de avond naar de paalcamping komt om te genieten van het buitenleven. De laatste keer dat ze hier waren lieten ze weten dat ze er zaterdag weer zouden zijn met wat vrienden en bier en vandaag is het die zaterdag.

Zelf ook wat bier ingeslagen en dankzij het water van de grondwaterpomp dit ook nog aardig kunnen koelen en vrijwel op de minuut af precies veertig dagen na mijn laatste glas alcohol open ik mijn eerste blik goudgeel vocht.

Ik moet bekennen dat hij gelijk smaakte en dat er nog meerdere zouden volgen. Het werd een bijzonder aangename avond met boeiende gesprekken met dus een aantal mensen uit de buurt en één andere man die ook op de paalcamping stond.

Wel jammer dat de andere bezoekers van de paalcamping op deze avond zich afzijdig houden. Als er gezelligheid is, dan zou ik me altijd aansluiten. Het is overigens echt erg druk op de paalcamping deze avond. Niet minder dan vijftien mensen brengen er de nacht door.

Het is heerlijk om weer eens een keer de boel de boel te laten en gewoon met aangename mensen een avond in het moment te leven. Gewoon met een blikje bier en een kampvuur genieten van het leven. Een dergelijk eenvoudig feestje is en blijft vele malen beter dan een bezoek aan een café of iets dergelijks en ik vraag me af waarom ik dit soort dingen niet vaker heb gedaan de laatste jaren. Een deel van het antwoord weet ik wel en daar kom ik binnenkort nog een keer op terug.

Al met al dus een bijzonder aangename dag, voor een belangrijk deel dankzij de Soesterbergers die er een prachtige avond van hebben gemaakt. Dank dames en heren!

Dag 16: Voorst - Te nat om verder te trekken deel 1

Veel regen, heel veel jeuk, een uitstapje naar Klarenbeek en een mooi online gesprek.

Jeuk!! Waar ik al bang voor was is gebeurd, in mijn slaap heb ik zo ongeveer alle muggenbulten te weten activeren en alles jeukt dan ook als een dolle. Mijn beide handen en mijn linkervoet zijn daarnaast door de muggensteken ook nog eens gezwollen. Vooral mijn linkervoet is er flink aan toe, niet vreemd met niet minder dan 17 muggensteken. Bij het aantrekken van mijn schoen knelt mijn voet zelfs in mijn schoen.

Gisteravond was de voorspelling nog dat het vanaf het einde van de ochtend droog zou zijn vandaag en dus zou vandaag mijn reisdag worden. Halverwege het inpakken van mijn spullen begon het beeld op de weer sites echter te veranderen. Het zou vrijwel de hele dag blijven regenen en daarmee viel deze dag dus ook af als reisdag.

Gelukkig sta ik hier prima in Voorst, dus ik maak me niet druk. Ik zie deze dagen dat ik niet verder reis maar als vakantiedagen. Mooi de tijd om een beetje na te denken, gelukkig zonder dat de gedachten te zwaar werden.

Ondanks de regen toch nog maar even naar Klarenbeek gefietst, een kilometer of zes verderop. Klarenbeek is namelijk om een bepaalde reden uniek en daar kon ik dus nog mooi snel een filmpje over maken. De opnames waren wel enigszins beperkt, omdat ik het vanwege de regen vanuit een bushokje moest doen, maar het gaat om het feitje dat ik wilde delen. Met een paar dagen zal dit filmpje hier te zien zijn. Gelijk ook in Klarenbeek maar een zalfje gehaald tegen de jeuk, want anders gaat slapen er vannacht niet van komen.

Verder niet zo veel te melden over vandaag, behalve dat laat in de avond er een mooi online gesprek plaats heeft gevonden dat me goede moed en veel positieve energie heeft gegeven. Het gesprek was niet altijd even makkelijk voor me, omdat ik me voorgenomen heb om voortaan open en eerlijk te zijn en dan moet je ook dingen benoemen die je normaal achterwege zou laten. Eigenlijk was dit pas de eerste test van dat voornemen en ik ben tevreden hoe ik de test heb doorstaan.

Na afloop van het lange gesprek, naar aanleiding van dat gesprek, nog met iets in mijn gedachten aan het spelen geweest, zonder daar gelijk een conclusie aan te verbinden. Uitgestelde conclusies zijn vaak de mooiste conclusies.

Dankzij het zalfje was de jeuk een stuk minder geworden, waardoor ik uiteindelijk toch nog redelijk heb kunnen slapen gelukkig.