Dag 288: Torremolinos - Calahonda

Weer onderweg, 38 kilometer en 360 hoogtemeters.

Eerst even dit, voor wie denkt dat ik vandaag al terug ga komen op de cliffhanger die gisteren in de tekst zat, sorry. Dat gaat morgen pas gebeuren. Vandaag is een normaal dagje op de fiets.

Vannacht stond ik nog op dezelfde camping, dus begon ik mijn dag lekker met een warme douche. Genieten nu het nog kan. Direct aansluitend is het echter tijd om in te pakken en te vertrekken. Lang genoeg in Torremolinos geweest wat mij betreft.

Vandaag is weer een dag dat ik af en toe creatief met de route moet zijn. In het begin kan ik nog gewoon de N340 volgen, maar vanaf Fuengirola gaat die weer samen met de A7. Daar mag ik wel overheen met de fiets, maar dat doe ik liever niet, vanwege de enorme drukte op deze weg.

Het stuk tot aan Fuengirola is overigens nog best de moeite waard, ook al is het ontzettend toeristisch hier. Regelmatig zijn er bijvoorbeeld mooie uitzichten over de zee, waarbij een flink stuk van de kust te zien is. Echt vlak is het echter nergens, voortdurend gaat het op en af. Korte klimmetjes zijn het, maar wel steil. Ik schakel me vandaag echt een ongeluk van de allerkleinste, tot de allergrootste versnelling en alles er tussenin.

Geloof het of niet trouwens, je moet hier ook nog uitkijken voor overstekende olifanten. Ik wist dat ik ver zuidelijk zat, maar zo ver zuidelijk had ik nog niet in de gaten.

Na Fuengirola word het echter even allemaal anders. Ik kan of via de A7 die vlak langs de kust loopt, of over een paar klimmetjes heen. De benen kunnen wel wat hoogtemetertjes hebben, dus ga ik het binnenland in. Die A7 wil ik echt graag vermijden als het maar even kan.

Waar ik alleen niet op gerekend had was hoe steil de klimmetjes hier zijn. Waar het omhoog gaat, gaat het bijna altijd gelijk met circa 10% of zelfs meer omhoog en dat doet toch wel zeer aan de beentjes.

De langste van de klimmen op dit stuk is me zelfs te steil om fietsend te doen, dus mag ik aan de wandel om boven te komen. Dit zorgt onderweg wel voor een mooi uitzicht in de richting van de bergen. Alles is hier zo volgebouwd met tweede huisjes en woningen voor pensionado's, dat de bebouwing tot tegen de bergen door blijft gaan.

Tegen het einde van de klim ga ik nog even aan de kant zitten om op adem te komen voor het laatste en tevens steilste stuk. Tot mijn grote verbazing zie ik overal om me heen mensen hardlopen. Lopen is al lastig genoeg hier, welke gek gaat er dan hardlopen? Wielrenners die ik overal langs de kust heb gezien zie ik hier overigens nauwelijks. De meeste hardlopers daarentegen rennen hier in groepsverband. Mogelijk zijn het beoefenaars van andere sporten die dit stuk kust prefereren.

Ik kom overigens ook nog langs een paardenrenbaan en dat past precies bij het beeld dat ik de hele dag al zie, veel wedkantoren. Zelfs daaraan is te zien dat de kust hier vol zit met Engelsen, die zijn immers gek op gokken en paardenraces. Het aantal Ierse, Schotse en Engelse pubs dat ik onderweg heb gezien was onmogelijk te tellen. Zelfs in supermarkten staan hier zaken eerst in het Engels en dan pas in het Spaans benoemd.

Vlak na het stukje klimmen door het binnenland kom ik op een punt dat ik eigenlijk geen andere keuze meer heb dan de A7 te nemen. Er is hier echt geen enkele fatsoenlijke alternatieve route. Dat heeft te maken met hoe de boel hier volgebouwd is.

Er zijn hier namelijk bijna geen normale plaatsen, maar enkel wijken. Privéwijken om precies te zijn. Dit stuk Spanje is feitelijk verkocht aan de buitenlanders en de buitenlanders willen geen doorgaand verkeer. Sterker nog, ze willen het liefst helemaal geen vreemd verkeer voor de deur. Ongekend veel straten hier zijn privado. Privébezit dus.

Ik heb ook nog nergens in Spanje zoveel hekken, muren en ook beveiligers gezien. De buitenlanders die hier voor veel geld een huis kopen willen natuurlijk wel zeker weten dat ze geen last van anderen hebben. Vandaar ook dat iedere privéwijk enkel een aansluiting op de A7 heeft, maar geen verbinding met een naastgelegen wijk.

Noodgedwongen leg ik het laatste stuk van de dag dus af over de ontzettend drukke A7. Iedereen die hier woont en werkt moet immers over deze weg, een alternatief is er niet. Een noemenswaardige vluchtstrook is er ook niet, dus zit ik midden in druk en snel rijdend verkeer. Gelukkig blijven ze hier wel ruimte geven, maar het werkt enorm op de zenuwen om voortdurend maximaal geconcentreerd te zijn. Na een half uur raak je daar enorm uitgeput van.

Gelukkig is dat echter ook het moment dat ik van de drukte afscheid kan nemen, omdat er een uiterst zeldzaam stukje groen vlak bij de weg ligt waar ik mijn tent op wil gaan zetten. Ongezien fiets ik door een privéwijk om uit te komen bij dit stukje dat men tot nu toe vergeten is te bebouwen. Gelukkig maar, anders had ik kilometers landinwaarts moeten fietsen richting de heuvels om een plekje te vinden. Nu is het echter redelijk op tijd einde dag en dus ook tijd voor de dagafsluiter. Een erg foute deze keer, maar hij moet een keer voorbijkomen tijdens dit stuk Spanje. Het is absoluut niet mijn muziek, maar toch moet ik bekennen dat ik deze vandaag op de fiets gefloten heb.

Dag 239: Girona - Lloret Blau

Terug naar de kust, 30 kilometer en 250 hoogtemeters.

Hoewel het gisteren lang zoeken was naar een plekje, bleek het uiteindelijk wel een heerlijk rustig plekje te zijn. Ik zat in een stuk niemandsland, tussen een snelweg en een spoorweg in. De snelweg was ver genoeg weg om er geen last van te hebben en over het spoor had ik al helemaal niets te klagen. In verhouding tot wat ik gewend ben van spoorlijnen lijkt dit wel fluisterspoor, net zoals er volgens mij fluisterasfalt op de snelweg ligt.

Daarnaast had ik ook nog eens een wijds uitzicht, dus wat wil een mens nog meer? Eenvoudig terug naar de weg om mijn weg te vervolgen zou nog wel fijn zijn.

Gisteravond was ik vanuit het noorden naar hier gekomen en ik zie op de kaart dat als ik het boerenweggetje dat langs het veld loop naar het zuiden volg, ik ook weer bij de grote weg kan komen. Ik moet zuidwaarts, dus uiteraard neem ik die route.

Wat zo'n kaart dan weer niet laat zien, is de staat van de weg. Na honderd meter beginnen de problemen namelijk al. Hier zijn diepe sporen getrokken door tractoren en op sommige plekken zitten er zelfs enorme scheuren in de grond door de droogte die hier intens kan zijn.

Daar bovenop komt al snel een heel steil stuk naar boven. Even heb ik nog de hoop dat dit de enige onbereidbare klim is op dit pad, maar eenmaal boven zie ik dat het hele pad meer op een achtbaan lijkt dan op een weg. Dat werd dus lopen, want terug doe ik niet aan.

Na zes keer mijn fiets een steile oneffen bult opgeduwd te hebben, en als ik zeg steil, dan bedoel ik ook steil, een procent of 25, zie ik eindelijk asfalt in de verte. Laat auto's maar over hobbelwegen rijden en fietsers en bussen over asfalt, dan is het fileprobleem snel opgelost.

Eenmaal op het asfalt kan het fietsen echt beginnen, maar echt snel gaat het vandaag niet. Het loopt namelijk voortdurend op en af en de wind staat tegen. Omstandigheden voor een zware dag dus.

Dan zijn er ook nog de rotondes, die hier soms immens zijn. Vandaag maak ik tot drie keer mee dat ik meer dan 500 meter op een rotonde zit. In twee van die drie gevallen moet ik de laatste afslag op de rotonde hebben, die hemelsbreed maar twintig meter zat van de plek waar ik de rotonde betrad.

Halverwege de dag sla ik af richting het oosten om weer richting de kust te gaan. Hierna doe ik nog even inkopen en daarna is het klimmen geblazen. Iedereen die de Costa Brava kent weet dat er naast de kuststrook een heuvelzone ligt en daar miet je dus altijd overheenom van het binnenland naar de kust te komen en vice versa.

Deze specifieke klim blijkt over een lange aanloop te beschikken. Een veel te lange aanloop als je het mij vraagt. De resterende hoogtemeters nemen nauwelijks af, maarde meters naar de top wel. Als dat maar lang genoeg duurt, dan komt er altijd een moment dat het steil gaat worden en dat is nu dus ook het geval.

Met nog ruim een kilometer tot de top vliegt het percentage de hoogte in, samen met de heuvel, en het duurt dan ook niet lang voor ik noodgedwongen te voet verder moet. Het went zullen we maar zeggen.

Terwijl ik zo omhoog klauter kijk ik toevallig ook nog even op het juiste moment op, waardoor ik een prachtige vallende ster zie. Gelijk vergeet je op zo'n moment dat je jezelf in het zweet aan het werken bent en alles is ook direct weer de moeite waard.

Gelukkig hoef ik overigens niet tot helemaal bovenaan deze heuvel, want op het einde zit nog een stukje tunnel met een prachtige echo, waardoor ik even Lawrence of Arabia na kan doen. Mocht die verwijzing je niets zeggen, ga dan heel snel deze klassieker bekijken.

Het einde van de tunnel is ook het einde van de klim, dus kan ik, na even op adem te zijn gekomen, me naar beneden laten rollen, tot ik bij het zijweggetje ben gekomen waar ik een plek voor mijn tent verwacht te vinden.

Honderd meter verderop is het inderdaad bingo en kan ik mijn tent opzetten, terwijl ik tussen de bomen de lichtjes van Lloret de Mar onderaan de heuvel zie schitteren. Nog één nachtje slapen en ik ga weer even terug in de tijd, maar daarover morgen meer. Nu enkel nog de dagafsluiter.

Dag 159: Solt - Gewoon een willekeurige weg in

Vandaag zie ik wel weer ik terecht ga komen.

Vandaag moeten er in ieder geval boodschappen gedaan worden, maar ik wil ook nog wel wat zien van de omgeving. Ergens in de middag stap ik dan ook op de fiets, richting een weg die niet lijkt te bestaan.

Al een aantal dagen zie ik met mijn eigen ogen namelijk een weg die Google Maps niet kent. Of althans, waar Google Maps een deel niet van kent, want het andere deel heb ik vaak genoeg gefietst. Waar ik altijd af sloeg om bij mijn tent te komen, zou de weg echter ophouden. Nu kan ik wel zien dat het geen hoofdweg is, want de verharding stop al vrijwel direct, maar toch loopt de weg nog een heel eind door.

Ik slalom dus een beetje tussen de modderplassen en de gaten door om verder te komen, terwijl dit weggetje mij mooie plekken laat zien. Het is een voortdurende afwisseling van bos en open veld, waardoor je nooit weet wat je te zien krijgt na de volgende bocht.

Onderweg zie ik volgens mij nog een havik, maar op afstand zijn de roofvogels soms wat lastiger te onderscheiden. In het volgende open veld was tot voor kort een maisveld gesitueerd, maar alle maisplanten zijn inmiddels vermalen tot koeienvoer. Alle maisplanten? Nee, op dit immense veld staat er, bijna in het midden, nog één plant fier overeind. Een mooi gezicht.

Even later stopt de bebossing en zie ik enkel nog velden, met daarachter een collectie woningen. Die collectie woningen blijkt het begin te zijn van een dorpje en bijna ook tegelijkertijd het einde, want dit dorpje stelt echt niets voor.

Het gaat hier om Neerglabbeek en het sterven van dit dorpje zie je aan het feit dat alle ondernemers vrij recent zijn vertrokken. Het café is dicht en ook de fietsenmaker heeft het pand te koop staan. Zonder die twee in het dorp leeft een Vlaams dorp niet. Even later ontdek ik overigens dat de fietsenmaker inmiddels een dorp verderop een nieuwe zaak is begonnen en hij is niet de enige.

Blijkbaar willen de resterende inwoners ook weg en geven ze hun voorkeursbestemming aan via hun nummerplaat. Deze wil naar Amsterdam bijvoorbeeld.

In Gruitrode, waar ik nu ben, gaat het blijkbaar goed met de zaken, want ik zie het ene na het andere nieuwe pand langs de provinciale weg. Zelfs de donerzaak heeft het oude pand verlaten en aan de overkant een ruim modern pand neer laten zetten.

Op twee kilometer afstand van elkaar twee verschillende werelden. Neerglabbeek, ooit een dorp vol mijnwerkers, lag niet langs een drukke route en raakt in de vergetelheid omdat het een slaapdorp voor forenzen is geworden en Gruitrode bleef bruisen juist dankzij een drukke doorgaande weg en groeit daardoor tot op de dag van vandaag. Maar volgens sommigen ligt dat vast niet aan de omstandigheden, maar aan de superieure cultuur in Gruitrode.

Na Gruitrode richting Bree om op mijn gemak de inkopen te doen en daarna, met een tussenstop bij de Kim Clijsters fontein te Opitter, weer richting tent voor een lekker ontspannen avond na een vermakelijke middag.

Vermaak in de middag? Dat doet mij gelijk denken aan een mooie afsluiter.

Dag 151: Solt - Tegen de wind in richting stroom

Worstelen met de wind.

Ik zit weer eens zonder stroom, dus tijd om een Mac op te zoeken. Op dertien kilometer afstand zitten er twee, één in Nederland en één in België. Vanwege de route kies ik voor die in België. Om daar te komen kan ik namelijk weer gewoon het kanaal volgen, dus dat is lekker makkelijk. Althans, zo lijkt het.

Op gevoel fiets ik ineens naar het kanaal, dus dat gaat nog prima. Ik zie dat ik naar de overkant moet, omdat daar het jaagpad geasfalteerd is en er staat een brug voor mijn neus, dus loopt lekker. Eenmaal aan de andere kant van de brug gaat het echter fout. Vanwege werkzaamheden aan het jaagpad is er een omleiding en die is niet helemaal lekker aangegeven. Al met al heb ik al heel wat kilometers afgelegd tegen de tijd dat ik eindelijk op het jaagpad ben.

Ik ben overigens niet de enige met problemen. De hele omgeving zit vol met vertwijfeld kijkende fietsers die proberen de juiste weg te vinden. Op enig moment zie ik zelfs twee dames op leeftijd over een afgesloten stuk dijk fietsen. Hoe ze daar gekomen zijn is een raadsel, hoe ze er afkomen zie ik gebeuren. Met de fiets aan de hand klimmen ze van de dijk af. Gelukkig gaat dat goed, ondanks dat het een bijzonder steile dijk is. Ik kom nog net op tijd om de tweede een stukje te kunnen helpen.

Uiteindelijk weet ik het pad te vinden en kan de tocht beginnen. Even elf kilometer langs het kanaal en dan er weer af. Nou, even..... Een meer dan stevige wind waait me recht in het gezicht. Volgens mij heb ik in de afgelopen maanden nog niet eerder zo'n stevige wind tegen gehad. Ik ben gewend om op de grote versnelling te fietsen, maar die krijg ik met geen mogelijkheid rond.

Met een klein verzetje probeer ik me dus maar voort te bewegen en binnen de kortste keren staat het zweet me op de rug. Iedere kilometer voelt als vier of vijf kilometer, maar ik beuk verder, met op zijn tijd een pauze tussendoor. Het duurt uiteindelijk even, maar dan ben ik toch in Maasmechelen. Even daar de brug over, gemene klim, en dan bij de rotonde naar links. Oh nee, daar mag ik als fietser niet in.

Snel een alternatieve route gezocht en uiteindelijk kom ik aan op mijn bestemming en kan het laden beginnen. Normaal doe ik tussendoor ook nog allerlei nuttige dingen, maar vandaag beperk ik me tot het kijken van YouTube filmpjes van Amerikaanse latenight shows.

Tegen sluitingstijd pak ik alles weer in en stap ik weer op de fiets. De wind is inmiddels wel iets gedraaid, maar hij is nog grotendeels in mijn voordeel, dus het fietst heerlijk. Er zijn zelfs momenten dat ik mijn jas als een soort van zeik kan gebruiken om nog harder te gaan. Zo ongeveer iedere honderd meter doe ik een paar trappen en verder is het vooral zeilen. Nu weet ik dus hoe eenvoudig mensen met een elektrische fiets het hebben.

De iets gedraaide wind gaat echter nog wel in mijn nadeel werken. Bijna weer terug moet ik eerst de brug over en daarna nog twee kilometer vol tegen de wind, grotendeels klimmen. Oef, dat is geen pretje.

Overigens staan bij die brug wat windmolens, waarbij ik één daarvan op relatief korte afstand passeer. Erg indrukwekkend om die dingen met deze wind aan het werk te zien, inclusief het geluid dat ze maken, zwoesh, zwoesh, zwoesh. Een geluid dat overigens alleen van dichtbij te horen is voordat mensen bang worden voor een wimdmolen in de buurt.

Nadat ik de laatste klim overwonnen heb volgt een steile afdaling van zo'n 10%, waarbij ik voortdurend aan het remmen ben, want in het donker is dit pad niet geschikt voor hoge snelheden. Direct onderaan moet ik van de fiets, want daar begint het bospad naar de paalcamping.

Al met al vandaag dus heel wat geworstel met de wind, maar de doelen zijn weer behaald. Als afsluiter nog een nummer over fietsen.

Dag 137: Chaamse bossen -Wortel (België)

Vandaag eindelijk het land uit, het land van StuBru in.

Gisteravond werd het uiteindelijk nog aardig laat. Ik bedacht me namelijk dat ik eindelijk het land van StuBru in zou trekken en besloot om te proberen of deze zender al te ontvangen was hier in de bossen en na enige moeite had ik het voor elkaar en begon het genieten.

Even voor de niet ingewijden, en dat zullen velen zijn, StuBru staat voor Studio Brussel, Een Belgische radiozender. Een zender die wel een beetje te vergelijken is met 3FM ruim tien jaar geleden, toen 3FM het nog goed deed juist omdat ze niets gaven om luistercijfers, maar om verfrissende muziek.

Sindsdien is 3FM langzaam aan het aftakelen, helemaal de laatste twee jaar, maar StuBru is trouw aan zichzelf gebleven. Hier geen uitzendingen gevuld met flitsende jingles en eindeloos pratende DJ's, maar gewoon de muziek waar ik graag naar luister en heel veel plaatjes om te ontdekken. Veel lezers van dit blog zullen het niets vinden, maar ik geniet met volle teugen.

De buren van afgelopen nacht vertrekken ook deze keer vroeg, terwijl ik me lekker nog een keer omdraai. Ik hoef maar circa twintig kilometer af te leggen, dus geen haast. In de loop van de middag begin ik me op mijn gemak voor te bereiden en om vier uur vertrek ik.

De route gaat eerst nog via Chaam, alwaar ik voor het laatst wat statiegeldflessen inlever. Daar zal ik voorlopig geen last meer van hebben. Ook dump ik in Chaam nog even in een prullenbak mijn afval en daarna gaat het zuidwaarts.

Na een serie weilanden en maïsvelden kom ik in Ulicoten. In de 17e eeuw moest de katholieke kerk daar dicht van de protestantse machthebbers in ons land, zoals op wel meer plekken, maar hier hadden ze de mazzel dat ze vlak bij de grens zitten, dus bouwden ze een paar kilometer verderop gewoon een nieuwe kerk. Pas bij de komst van de Fransen een anderhalve eeuw later mocht de oorspronkelijke kerk weer open.

Veel meer valt er nu ook weer niet te melden over Ulicoten, behalve dan misschien dat de naam van het dorp een betekenis heeft die gaat over een groepje huizen in een moeras en dat ik er op een zonnige zondagmiddag in september op een bankje naast de bushalte heb gepauzeerd.

Na Ulicoten weer de gebruikelijke afwisseling tussen weilanden, akkers en maïsvelden. Overigens is aan de maïsvelden te zien dat er storm is geweest. Daar waar de maïs geknakt was door de wind hebben de boeren al geoogst om te voorkomen dat deze gaat rotten en verloren gaat. Hierdoor zijn er soms vreemde happen uit de maïsvelden genomen.

Op enig moment word het lastig om te zien of ik nou ik Nederland of België ben. De bushalte is Belgisch, de auto's ook, maar volgens mij is dit nog altijd Nederland, want België betreed ik pas bij de afslag die ik moet nemen op deze weg.

Die afslag mis ik nog bijna, want wat er uitzag als een normale weg op Google Maps blijkt namelijk een zandpad te zijn. Twintig meter dat zandpad op zit ik dan eindelijk in België. Heel veel verder heb ik nu ook niet meer te gaan, want dit is namelijk ook de rand van het gebied waar de volgende paalcamping zich bevind.

Gelukkig is het een kwalitatief goed zandpad, want op drie of vier momenten dat ik af moet stappen om modder te ontwijken na, kan ik gewoon doorfietsen. Na twee kilometer onverhard kom ik weer op verharde wegen en heb ik nog maar een kilometer te gaan.

Op het moment dat ik bij een afslag wil controleren of dit, zoals ik verwacht, de afslag is die ik moet hebben, roept een gemoedelijke Vlaming me toe vanuit zijn raam of ik de bivakzone zoek. Het blijkt inderdaad deze afslag te zijn en twee velden verder moet ik langs een paal en dan ben ik er. Eerst maar eens een biertje om de goede afloop van deze reisdag te vieren, terwijl ik op het volgende uitkijk.

Hierna enkel nog mijn tent opzetten, inrichten en daarna koken. Al wat daarna rest is met StuBru de nacht in en voor jullie nog een dagafsluiter verzinnen.

Dag 117: Chaamse bossen - werkdag

Een dag lang werken voor dit blog.

Het klinkt mogelijk gek voor iemand die met fiets en tent aan het rondtrekken is, maar vandaag was een echte werkdag. Nadat ik wat traag op gang was gekomen klom ik op de fiets voor opnames en het verwerken van deze opnames voor het blog.

Nu ik het toch over het blog en opnames heb, even een oproep voor mijn trouwe volgers. De meeste mensen weten me te bereiken via Facebook voor het blog en YouTube voor de filmpjes. Hoeveel mensen deze te zien krijgen is daarbij in jullie handen. Voor beiden geld namelijk dat als er meer likes en reacties zijn, de berichten en filmpjes door meer mensen gezien worden omdat Facebook en YouTube ze dan ook laat zien aan mensen die ze normaal niet zien. Bij deze dus het verzoek om te (blijven) liken en reageren, zodat meer mensen me weten te vinden en wie weet kan ik dan ook nog een deel van de reis bekostigen met de reclameopbrengsten.

Na een kilometer of tien fietsen ben ik op de eerste opnamelocatie waar ik twee opnames kan maken. Tien kilometer naar een opnamelocatie is hier in de meeste gevallen zo ongeveer het minimum, want mijn tentje staat nu niet bepaald op historisch grondgebied.

Zodra ik klaar ben met de tweede opname, komt er een man op het bankje naast mijn fiets zitten en raken we in gesprek. Het gaat om een man van een jaar of zeventig met dezelfde passie als ik zelf heb, vage historische feitjes. Dankzij deze ontdekking praten we uiteindelijk meer dan een uur, waarbij we over het leven praten en zo ongeveer om de beurt er een historisch weetje ingooien. Al met al een heerlijk gesprek. Mijn planning komt er wel door in de war, maar dat maakt me niet uit.

Deze man heeft vooral veel plekken bezocht die met de tweede wereldoorlog te maken hebben en weet daar kleurrijk over te vertellen. Na ruim een uur nemen we afscheid, waarbij we elkaar danken voor het mooie gesprek en elkaar complimenteren voor de historische kennis. Waar je twee gekken wel niet blij mee kunt krijgen.

Hierna fiets ik weer een paar kilometer naar de volgende plek, om daar te ontdekken dat ik nog een opname op de eerste plek had moeten doen. Binnenkort nog maar een keer langs dus. Oorspronkelijk had ik het idee om bij de Mac het verhaal van de dag te tikken, maar daarvoor heb ik inmiddels teveel vertraging, dus doe ik dat maar terwijl ik op de tweede opnamelocatie ben. Daarna nog snel de derde opname van de dag, waarna ik alsnog richting Mac vertrek om de opnames te verwerken en de accu's vol te laden.

Een kleine tien kilometer later ben ik op mijn bestemming en kan ik aan de slag. Na een paar uur zijn alle filmpjes en foto's verwerkt en geüpload en kan ik eindelijk beginnen met dat wat ik al eerder had willen doen, een uitgebreide research naar boeiende dingen in de omgeving.

Deze keer bekijk ik een wat ruimere omgeving dan normaal, alles ligt hier immers wat verder uit elkaar. Hierdoor kom ik echter wel tot een enorme lijst met onderwerpen waar ik wat mee wil. Zo te zien zal ik hier dus nog wel even zijn. Nu komt dit me ook wel goed uit, want ik wil proberen om dagelijks op mijn YouTube kanaal te blijven posten en daar zijn dus ook veel filmpjes voor nodig.

Het doen van research is overigens zonder twijfel mijn favoriete bezigheid onderweg. Dat is namelijk het moment dat ik veel ontdek en leer en dat geeft altijd een groot gevoel van voldoening. Regelmatig dwaal ik daarbij af om onderwerpen uit te diepen waar ik voor mijn opnames niets mee kan, maar die gewoon leuk zijn om te bestuderen.

Tegen de tijd dat ik klaar ben met mijn research is de Mac ook gesloten en stap ik dus weer op de fiets voor de kleine twintig kilometer naar mijn tent. Al met al leg ik vandaag weer een kilometer of vijftig af. De kilometers tikken flink door hier in de buurt.

Het is al behoorlijk diep in de nacht wanneer ik weer bij mijn tent arriveer, maar dat wil niet zeggen dat ik al klaar ben. Het is namelijk een ongekend heldere nacht en dat geeft me de kans om voor het eerst te proberen een starlapse te maken. Daarvoor moet ik veel foto's van de sterren maken met lange sluitertijden, om die later aan elkaar te plakken om er een filmpje van te maken waar je de sterren op ziet bewegen.

Van deze eerste poging heb ik vooral veel geleerd, want veel van de opnames zijn namelijk mislukt. Vooral dankzij condensvorming op de lens, omdat ik pas laat in de nacht begonnen was en de combinatie van temperatuur en luchtvochtigheid opnames dan onmogelijk maakt. Ook heb ik geleerd over de impact van lichtvervuiling en nog wat andere zaken.

Even een weetje voor de liefhebbers: in de opname zijn blauwe en rode sterren te zien, terwijl wij die, als we zelf kijken, gewoon als wit ervaren. Dat komt doordat onze hersenen ons voor de gek houden en dit licht vertalen naar wit licht. Nog twee of drie keer een heldere nacht en ik denk dat ik dit lastige onderwerp onder de knie heb.

Al met al vandaag vijftien uur voor dit blog aan het werk geweest en volgens mij is het dan niet gek wanneer ik het een werkdag noem. Rest enkel nog de dagafsluiter en daarvoor blijf ik bij de sterren.

Dag 89: Utrechtse heuvelrug - Leerdam

Vandaag eindelijk, na te lange tijd, weer onderweg met als grootste obstakel Nieuwegein.

Al die tijd dat ik hier had gezeten heb ik geen last van muggen gehad en nu op de ochtend van mijn vertrek zitten mijn schouderbladen ineens vol met de muggenbulten. Er blijft dus in ieder geval iets van me hier achter.

De ochtend nog gebruikt om uit te slapen, maar daarna langzaam aan het inpakken geslagen. Beetje onhandig van me dat ik gisteren niet al afval en statiegeldflessen heb weggebracht, waardoor deze nu ook in ieder geval de eerste kilometers mee zullen moeten.

Iets na drieën ben ik klaar met inpakken, maar ik vertrek nog niet gelijk. Eerst nog even op mijn gemak zitten bij de centrale vuurplaats om mijn tijd hier te overdenken. Hierna is dan eindelijk het moment aangebroken om op de fiets te stappen en verder te trekken.

De eerste paar kilometer gaan nog over bospaden en dat is toch uitkijken met een vol beladen fiets. Vooral omdat ik al snel ontdek dat mijn achterband niet de optimale hardheid heeft. Ik heb tegenwoordig zo'n goede achterband, dat ik dit alleen kan merken tijdens het fietsen. Met de vingers indrukken om te controleren heeft geen zin, zo stijf is de buitenband. Zonder bepakking was er gisteren nog geen probleem, dus blijkbaar zat hij net op het randje.

Meest vervelende hiervan is dat de tocht wat langer gaat duren, want minder lucht in de band kost meer energie. Na de eerste paar kilometer over bospaden bereik ik de rand van Zeist, de plaats waar ik mijn proviand voor onderweg in kan slaan.

Na de boodschappen verder richting Bunnik waar ik mijn eerste echte stop maak en bel met de camping waar ik vannacht wil staan om een plek te reserveren.

Hierna vorderen de kilometers langzaam. Opvallend veel bruggen, dijken en viaducten moeten genomen worden. Terwijl ik door het vlakste deel van Nederland fiets maak ik vandaag volgens mij meer hoogtemeters dan op eerdere reisdagen.

De route verloopt inclusief het klimmen dus vrij voorspoedig, tot vlak voor Nieuwegein. Vanaf het moment dat ik het eerste bord van de gemeentegrens van Nieuwegein zie is het een drama qua route. Er staat niets aangegeven en fietspaden lijken alle kanten op te schieten. Hoe dieper ik Nieuwegein in ga, hoe erger het word.

Het centrum van Nieuwegein is helemaal een ellende. Hoewel, centrum, het centrum van Nieuwegein is eigenlijk een park met een stad er omheen. Op zich een heel leuk idee, maar je moet er wel doorheen zien te komen. De kortste route is verboden voor fietsers en Google Maps en mijn verstand zijn het niet eens over het beste alternatief. Bordjes van de ANWB hoef ik niet op te rekenen, die zijn hier alleen op punten waar ze niet nodig lijken te zijn.

Al met al sta ik vaker stil om de route uit te vogelen dan ik aan het fietsen ben en daardoor kost deze stad mij heel veel tijd. Later krijg ik overigens van de eigenaresse van de camping waar ik naar onderweg ben te horen dat ik niet de enige ben. Nieuwegein is voor buitenstaanders niet te navigeren en zelfs inwoners kunnen de weg kwijt raken.

Door het vele stilstaan raak ik mijn fietsritme volledig kwijt en dat breekt me op zodra ik eindelijk de uitgang van dit doolhof heb gevonden. Na Nieuwegein moet ik namelijk de Lekbrug over en dat is vanuit de laag gelegen woonwijken een forse klim die me bijna weet te breken.

De eerste paar kilometers na de Lekbrug schiet het nog niet op door delen van Vianen, maar daarna kom ik ineens in een andere wereld. Van het ene op het andere moment ben ik in Nederland waterland, met overal sloten, rivieren en beken en vooral heel veel weilanden.

Toeristen denken dat heel Nederland er zo uitziet, maar voor mij is het voor het eerst dat ik door een dergelijke omgeving fiets en ik moet zeggen dat ik het wondermooi vind. Omdat het tegelijkertijd wat begint af te koelen en ik ook weer wat ritme begin te krijgen, gaat het tempo ook weer omhoog, zodat de laatste tien kilometers uiteindelijk de snelste van de dag worden. Kracht genoeg in dat lijf van me blijkbaar.

Stipt om tien uur, het tijdstip dat ik had gemeld er te zijn, kom ik aan op de camping in Leerdam en wrijf ik eerst even de muggen uit mijn haren en van mijn kleren. De laatste twee kilometer gingen namelijk vlak langs een watertje met enorme zwermen muggen boven het fietspad.

Eenmaal aangekomen krijg ik mijn plek aangewezen en zie tot mijn verrassing dat het een goed besluit was om vooruit te bellen. Ik heb namelijk echt mijn eigen stukje gekregen, omgeven met een houtwal en groen. Wat een luxe.

In het donker zet ik in twee etappes mijn tent op en op dat moment begin ik toch wel te merken dat ik weer behoorlijk gesloopt ben. Oorspronkelijk was het idee om gelijk vanavond al een warme douche te nemen, maar nadat mijn tent staat heb ik simpelweg niet meer de kracht om er uit te kruipen en te douchen, dus zal dat moeten wachten tot morgen.

De camping liet al gelijk een feeërieke indruk op me achter met overal kleine lampjes op het terrein en langs de centraal gelegen vijver. Net of ik een sprookjesbos ingelopen ben om me te rusten te leggen nadat ik eindelijk weer onderweg ben gegaan. Een mooie afsluiter lijkt me dan On the road again, maar die had ik al gebruikt bij de aankondiging dat ik weer ging reizen, dus dan maar wat anders toepasselijk van Canned Heat.

Dag 86: Utrechtse heuvelrug - Tussen de buien door naar Utrecht

Vandaag naar Utrecht voor een nieuwe laptop, maar het weer dreigt alles in het water te gooien.

Mooi op tijd wakker vandaag. Dagen met een doel begin ik altijd gelijk een stuk actiever dan dagen zonder specifiek doel. Niet vreemd natuurlijk, maar het maakt wel weer duidelijk hoe fijn een doel is.

Ik ben echter net wakker en daar begint het, eerst een paar druppels, uitlopend in een volwaardige bui. De eerste bui is nog niet goed voorbij en de volgende komt overdrijven. Zo gaat het een groot deel van de dag voort. Er komt zoveel overdrijven dat ik het overdreven vind.

Gelukkig stopt het net op tijd met regenen om alsnog het stalen ros te bestijgen en richting Utrecht te trekken. En als ik zeg net op tijd, dan bedoel ik ook net op tijd. Ik heb iets meer dan twintig kilometer te gaan, de zaak zit aan de andere kant van Utrecht, en het is kwart voor vijf wanneer de laatste regen stopt.

Gelukkig ken ik de weg in Utrecht goed, waardoor ik weet dat ik geen tijd kwijt ga zijn aan zoeken, anders was ik er helemaal niet aan begonnen. Eenmaal onderweg kom ik er echter achter dat het nog een hele strijd gaat worden om op tijd te komen, want ik heb een gemene wind tegen die de snelheid flink weet te reduceren.

Heel opvallend, zodra ik in de buurt ben van De Bilt neemt de wind ook nog eens in kracht toe. Volgens mij weet de wind dat het KNMI daar aan het meten is en doet deze daarom hier extra zijn best. Hoewel ik natuurlijk ook wel weet dat de wind geen eigen wil heeft, het is de wil van Pluvius die achter dit fenomeen zit. Weet je niet wie Pluvius is? Daar hebben ze iets moois voor uitgevonden en dat heet Google.

Uiteindelijk haal ik het met nog tien minuten speling, dus ik had het tempo er nog lekker in zitten onderweg, ondanks de tegenwind. De laptop die ik op het oog heb is onderdeel van een lading die ze net ingekocht hebben, dus ze moeten hem nog even digitaal schoonmaken. Zou vervelend zijn als er nog bestanden van een ander opstaan immers.

De laptop zelf hoeven ze absoluut niet schoon te maken, want ik zie al direct dat ik mazzel heb. Deze laptop is vrijwel niet gebruikt namelijk. Bij dit type is dat altijd snel te zien aan slijtage op het touchpad, maar die is volledig afwezig. Ook aan het toetsenbord voel ik direct dat de toetsen niet vaak ingedrukt zijn, ze veren nog vol enthousiasme.

Al met al heb ik dus een laptop die vrijwel niet gebruikt is voor iets meer dan een derde van de nieuwprijs. Dat is nog eens een mooie deal. Tevreden stop ik de laptop in mijn rugzak en stap ik op de fiets.

Ik ben achteraf vooral heel erg blij dat ik op dat moment nog eerst even op mijn buienapp heb gekeken voor ik direct weer terug gefietst was, want er kwam een enorme bak water mijn kant op. Dat geeft mij mooi de kans om in Utrecht zelf de laptop al te testen, want fietsen zit er de komende paar uur nog niet in.

De laptop werkt als een zonnetje en nog mooier, omdat het een vergelijkbare type is als het origineel, heb ik nu ook een reserve-accu. Waarschijnlijk schroef ik ook nog even het werkgeheugen uit de oude en zet dat als extra geheugen in de nieuwe.

Na drie uur wachten is de ergste regen achter de rug. Nog langer wachten heeft weinig zin, want helemaal droog gaat het pas rond middernacht worden. Dat beetje gemiezer dat valt kan ik echter wel hebben, helemaal van suiker ben ik nu ook weer niet, dus tijd om Utrecht te verlaten.

Op mijn gemak fiets ik terug, me bedenkende dat ik vandaag over de veertig kilometer kom. Als dat geen mooie training is voor de aanstaande verplaatsing, dan weet ik het ook niet meer. Op de terugweg stop ik nog wel even bij de Mac, want de accu's moeten natuurlijk wel gevuld worden.

Met voldoende gevulde accu's weer richting tent, waar ik de dag weer kan afsluiten met een filmpje. Heerlijk om zo de dag af te kunnen sluiten. En dit bericht kan ik maar met één nummer afsluiten natuurlijk, na al dat gejaag op de fiets.

Dag 83: Utrechtse heuvelrug - Op zwart

Op het einde van een mooie dag gaat het op zwart.

De planning was om vandaag naar de kapper te gaan. Meerdere kappers langs, maar of ze zijn gesloten, of werken alleen op afspraak en hebben vandaag geen ruimte meer. Lekker dus. Dan maar een afspraak voor morgenmiddag gemaakt, een dagje meer of minder maakt nu ook niet veel uit.

Onderweg naar de kapper al een mooie omrijroute gebruikt en ook na de kapper ga ik een rondje extra fietsen. Het is de hoogste tijd om wat kilometers in de benen te krijgen richting de aanstaande verplaatsing naar de volgende locatie.

Aansluitend is het tijd om richting Mac te gaan, want er staan geen berichten meer klaar en anders zou het blog dus stil vallen en dat kunnen we niet hebben. Bij de Mac het gebruikelijke ritueel van alles uit de tas halen, alles inpluggen en vervolgens de laptop open te klappen en aan te zetten. Er gebeurd echter niets na het indrukken van de power knop.

Nu heeft de laptop al vaker wat lastig gedaan de laatste tijd, dus loop ik op mijn gemak de verschillende trucjes door die de laatste tijd hielpen om de laptop alsnog aan de praat te krijgen, maar helemaal niets. Letterlijk geen enkel teken van leven deze keer, terwijl er normaal altijd nog wel wat gebeurd. Dat ziet er niet goed uit.

Helaas is het ook nog eens na winkelsluitingstijd, dus er vandaag nog naar laten kijken is ook geen optie. Morgen dan maar. Noodgedwongen tik ik maar een bericht voor het blog via mijn tablet. Dat is wel even wennen, want dat werkt een stuk minder soepel.

Ik ontdek echter wel dat de technische problemen geen invloed hebben op mijn goede humeur. Denk dat ik dat humeur te danken heb aan de kilometers fietsen van vandaag. Een kilometer of 35 zal het uiteindelijk bij elkaar zijn geweest. Bewegen zorgt altijd voor een goed gevoel, dankzij de natuurlijke drugs die het lichaam dan aanmaakt. Lang leve het lichaam.

Al met al dus vrolijk de tent opgezocht en daar maar mooi wat humor op de tablet gekeken, want dat past mooi bij mijn gemoedstoestand. Als afsluiting een nummer dat past bij de gemoedstoestand van de laptop.

Foto's: Uitstapje ten noorden van het park

Toch bijzonder, een regenboog terwijl er geen regen te bekennen is in de omgeving.

Dag 38: Veluwe - Utrechtse heuvelrug

Hoogste tijd om weer in beweging te komen en naar een nieuwe locatie te gaan.

Vandaag is dan eindelijk de dag gekomen dat ik de Veluwe ga verlaten. Ik heb hier enorm genoten en kan een bezoek meer dan van harte aanraden. Zeker in combinatie met de camping in het park zelf. Ga je langer dan een week, dan is deze camping waarschijnlijk zelfs voordeliger dan de campings in de omgeving.

Uiteraard vertrok ik weer veel te laat. Op de één of andere manier ga ik juist op reisdagen lange gesprekken met mensen aan en vandaag was geen uitzondering. Ook moest ik nog meer foto's en dergelijke verwerken dan ik had verwacht. Ik weet niet wanneer ik weer stroom heb, dus vandaag moet alles verwerkt zijn.

Het eerste deel van de reis gaat door het park zelf richting de uitgang bij Otterlo. De eerste paar kilometers gaan fluitend, lekker door het bos zonder last te hebben van zon of wind. Na het jachthuis kom ik echter op het Ottelose zand en dat veranderd de boel gelijk. Zon en met name de wind hebben hier vrij spel. Hierdoor is het gelijk al zwoegen geblazen.

Eenmaal aangekomen in Otterlo ben ik dan ook blij dat ik dit deel van de tocht achter de rug heb. In Otterlo zelf sla ik de proviand voor de tocht in. Vooral veel vocht en een stokbrood. Otterlo is overigens totaal anders dan Hoenderloo, waar ik de laatste weken vaak geweest ben.

Hoenderloo is pas ruim 150 jaar oud en is ontstaan dankzij de stichting van een kerk en later een school voor de bijzonder arme mensen die in de omgeving woonden. Een belangrijk deel hiervan woonde eerst in plaggenhutten waar nu het nationale park is. Op de arme zandgronden in de omgeving is het lastig overleven.

Otterlo is echter zo'n 1000 jaar ouder en beduidend beter af. Hier zitten veel dure restaurants en hotels, terwijl in Hoenderloo vooral campings en goedkopere eetgelegenheden zitten. Otterlo ziet er dan ook veel beter uit, maar tegelijkertijd voelt het niet echt, waar Hoenderloo veel authentieker oogt.

Bij een lange fietstocht heb ik het liefst in het begin lange rechte wegen, want dan ben ik nog fris om de kilometers te maken. Later wil ik het liefst bochtige wegen, want dan kun je van bocht naar bocht rijden om de motivatie er in te houden. Uiteraard gaat het vandaag weer precies andersom. In het begin veel extra meters dankzij onnodig gekronkel en op het einde lange rechte einden die moedeloos maken. Het zal ook eens anders zijn.

Op enig moment fietste ik Barneveld binnen en om dat te weten hoefde ik niet eens naar het plaatsnaambord te kijken. Het eerste wat je in Barneveld ziet is namelijk pluimvee, de trots van Barneveld. Alles in deze plaats lijkt om pluimvee te draaien, ze hebben zelfs een pluimveemuseum. Hoe verzin je het.

Ook is overigens duidelijk dat ik vandaag door de bijbelgordel aan het fietsen ben. Aan de mannen zie je het niet direct, maar de kleding van de vrouwen laat geen twijfel bestaan. Lange jurken en rokken zijn hier overal te zien.

Ook een belangrijk verschil zijn de blikken. Bijna overal ontmoet ik tijdens het fietsen vriendelijke blikken als ik met mijn grote lijf en grote hoeveelheid bepakking voorbij kom. Hier krijg ik ineens afkeurende blikken. Vrij met fiets en tent rondtrekken is immers niet wat binnen het wereldbeeld van deze mensen past. Hun verlies zullen we dan maar zeggen.

Overigens vind ik Barneveld om een andere reden een bijzonder onvriendelijke gemeente. In de circa tien kilometer die ik door deze gemeente fiets kom ik precies één bankje tegen om te rusten en dat is dan nog bij een carpoolplaats. Rust en dus ledigheid is hier denk ik des duivels oorkussen.

Onderweg kom ik ook nog een verkeerd aangegeven omleiding tegen, waarbij ik netjes de omleiding volg, om vervolgens te ontdekken dat deze langs een route gaat waar ik als fietser niet mag komen. Weer terug dus en zelf maar een route vinden. Al met al kost dit me een uur.

Door deze vertraging in combinatie met het late vertrek staat inmiddels wel vast dat ik het niet meer ga halen om voor het donker te arriveren, dus word het tijd om het rustig aan te doen. Of je nu om elf uur of om één uur in de nacht je tent in het donker op moet zetten maakt immers niets uit.

Voordeel van de vertraging is wel dat ik het na zonsondergang af gaat koelen en ik daardoor weer hernieuwde energie krijg. De kilometers vliegen er ineens een stuk sneller doorheen. Tot het moment dat duidelijk is waarom ze het de Utrechtse heuvelrug noemen.

Op zes kilometer voor mijn bestemming loopt de weg namelijk ineens gemeen omhoog. Net wat ik nodig heb na ruim vijftig kilometer en met mijn bepakking, maar vooruit. Meest vervelende is wel dat ik door het donker werkelijk geen idee heb hoe lang deze klim gaat duren.

Op enig moment is het even genoeg en moet ik stoppen om de ademhaling op orde te krijgen. Pas nadat ik weer verder ga ontdek ik dat ik dit vlak voor de top deed. Een minuutje doorbuffelen was genoeg geweest om ineens de top te halen.

Waar na een beklimming soms een plateau volgt, is dat nu gelukkig niet het geval. Het zoeft heerlijk neerwaarts. Na het vervloeken van de ijstijden die deze heuvelrug hebben gevormd, volgt nu het bewieroken van de zwaartekracht die me laat genieten van de vruchten van mijn klimarbeid.

Na de echte afdeling blijft het de laatste kilometers naar de kampeerlocatie in dalende lijn gaan, maar wel met een groot verschil. De laatste vier kilometer gaan namelijk over onverharde wegen en dat is concentreren in het donker.

Gelukkig kan ik op de fiets blijven tot ik vlak bij de locatie ben. Enkel de laatste 400 meter leg ik te voet af, mede omdat ik hier erg op moet letten waar de bospaden lopen. Zonder een foute afslag te nemen weet ik de plek in één keer te vinden tot mijn tevredenheid. Lang leve GPS :)

Eenmaal de fiets aan de kant begin ik toch wel te voelen dat deze dag er flink ingehakt is. Eerst dus maar even een beetje rusten voor ik de tent op ga zetten. De kramp begint aan alle kanten de kop op te steken in mijn lijf.

Na een minuut of twintig rust kan het lijf er weer tegenaan en zet ik de tent op. Gelukkig heb ik een fatsoenlijk lampje bij me, waardoor de tent snel en goed staat. Tijd om moe maar voldaan mijn tent in te duiken en te genieten van de nachtrust.

Video: Zwaartekracht op de Veluwe

Ik vervloek de heuvels wel eens, maar naar beneden is natuurlijk een ander verhaal. Lekker twee minuten ruim geen trap hoeven te doen.