Terug in de tijd deel 70: Kolonies Wortel en Merksplas

De kolonies Wortel en Merksplas in België kennen een bijzondere geschiedenis.

Dag 145: Wortel - Arendonk

Over tegenslagen die overwonnen moeten worden.

Vandaag een verplaatsing, met een omweg voor boodschappen van ongeveer 35 kilometer, dat moet te doen zijn. Diverse tegenslagen zorgen er echter voor dat het een lange en zware dag gaat worden. Het begint al gelijk met de wind. Die had ik tot nu toe altijd tegen, omdat ik naar het zuiden of het westen ging en dan kun je tegenwind verwachten. Vandaag ga ik naar het oosten, en toch staat de wind weer tegen.

Maar ach ja, het went en ik hoef maar 35 kilometer, niets aan de hand. Onderweg moet ik nog wel even inkopen doen, want alles is zo ongeveer op. Bij voorkeur doe ik dat bij een Lidl, want die heeft door heel Europa ongeveer dezelfde prijs-kwaliteitverhouding. Dan weet je in ieder geval wat je koopt. Even op Google Maps kijken en ik zie dat er één is in Merksplas, maar een klein stukje om. Op naar Merksplas dus! Oh nee, eerst nog even inpakken natuurlijk.

Onno, de man die hier vannacht ook stond, vertrekt al wat eerder per auto naar Arendonk, die zie ik later vandaag dus weer terug. Ik begin vervolgens mijn spullen in te pakken en vertrek vervolgens in de richting van Merksplas.

Eenmaal in Merksplas aangekomen tref ik echter geen Lidl, maar een leeg pand dat te koop staat. Kan gebeuren, ik pak Google Maps wel weer. De volgende Lidl is in Turnhout. Iets verder om, maar ik heb nog alle tijd, dus gaan met die banaan.

Deze Lidl ligt zo te zien direct achter de Mac waar ik al twee keer ben geweest, dus op de route hoef ik niet te letten. Bij het binnenrijden van Turnhout gaat de laatste waterfles leeg, mooie timing dus. Alleen nog even Turnhout door en dan ben ik bij de Lidl.

Of toch niet? Het is niet te geloven, ook hier een leeg pand dat te koop staat. Werken ze hier in België Google Maps nooit bij of zo? Dit gaat me niet nog een keer overkomen, dus pak ik nu gewoon de dichtstbijzijnde supermarkt. Driehonderd meter verder ligt een Carrefour. Geregeld dus.

Nou nee, nog altijd niet geregeld, dit is namelijk een hypermarkt en dus mag ik eerst een marathon lopen voor ik alles bij elkaar heb gevonden. De supermarkt, het gemak van de westerse samenleving.

Een paar honderd meter verder zoek ik even een rustig plekje op, om te genieten van wat eten. Vers stokbrood, met salami en camembert. Heerlijk dus. Het hele supermarkt avontuur heeft me aardig wat tijd gekost, maar in principe moet ik nog over kunnen zijn voor het helemaal donker is. Nog niets aan de hand.

Na het eten vervolg ik mijn weg. Ravel is de volgende plaats op de route. Vlak voor ik Ravel binnen kan rijden wacht me echter nog een onaangename verrassing. Ik moet een onbeduidend kanaal over, maar de brug over het kanaal is verre van onbeduidend. Niet zozeer door de lengte of hoogte, maar door de zeer steile hellingsgraad.

In Nederland houden ze altijd rekening met fietsers bij de aanleg van dit soort objecten, hier blijkbaar niet. Ik kom, mede dankzij een flinke aanloop, tot halverwege, maar ik heb simpelweg teveel bepakking om tot helemaal boven te komen. De rest duw ik de fiets voor mij uit, en daarna rol ik ontspannen Ravel in. Naar beneden is het namelijk heerlijk zo'n brug.

Na me lekker het dorp ingerold te zijn stop ik nog even bij een bankje, voor wat ik op dat moment verwacht dat mijn laatste pauze gaat zijn. Na de pauze moet ik een paar honderd meter fietsen en dan rechtsaf. Op de plek waar een weg hoort te liggen, ligt echter een weiland. Vage bedoening weer. Nog een blik op de mobiel en iets verderop moet ik alsnog naar rechts kunnen. Hier staat echter een huis waar een weg hoort te zijn. Wat is dat met Google Maps in Vlaanderen?

Een flink eind verder kan ik dan eindelijk een keer naar rechts en deze keer is het een keurig betonnen pad tussen de velden. Dit gaat lekker. Tot het einde van het betonnen pad, waar ik af moet een grindpad op en honderd meter verder weer af een modderig bospad in. Dat gaat me te ver. In de verte zie ik de provinciale weg lopen, dus besluit ik om het grindpad maar tot daar te golgen. Dat lukt precies tien meter en dan sta ik met een lekke band.

Vervelend genoeg is het lek achter, en die kan ik niet zomaar plakken, want dan mket eerst alles van de fiets gepakt worden. Ik schat dat ik nog een kilometer of zes moet, dus lijkt het mij sneller om dan maar te gaan lopen. Wat een vergissing.

Ik had echt onderschat hoeveel tijd en energie het kost om fiets en bepakking over langere afstand voort te duwen. Om te voorkomen dat ik helemaal leeg raak en straks geen kracht meer heb om mijn tent op te zetten, neem ik dus maar regelmatig pauze en iedere keer ben ik meer dan blij dat ik even kan zitten.

Al met al duurt het maar liefst ruim 2,5 uur voor ik er ben, helemaal gaar. Onno vroeg zich al af waar ik bleef, maar hij had al wel een kampvuur gestart, dus vermoeid plof ik op het bankje en laat ik het vuurtje me tot rust brengen. Even later begint Onno wat worstjes te braden en mede dankzij vuur en worstjes kom ik er weer bovenop. Althans, mijn bovenlijf. Het onderlijf is voor de rest van de dag afgeschreven.

Tussendoor zet ik in stappen mijn tent op en zodra die staat kan het echte ontspannen beginnen. Erg fijn om op zo'n avond een metgezel te hebben, dus bedankt Onno! Omdat alleen de benen afgeschreven zijn en de rest nog wel wil, krijg ik het ook nog voor elkaar om het lang gezellig te houden met Onno. Pas laat in de nacht zoeken we onze tenten op, ik strompelend. Veel tegenslagen vandaag, maar allemaal zijn ze weer overwonnen. Gewoon dom door.

Als afsluiter is er natuurlijk maar één optie na het laatste plaatsje dat ik vandaag passeerde. De bolero dus.

Dag 142: Wortel - Vol verbazing en even stil

Wel heel veel verbazing vandaag en ik val even helemaal stil.

Na de rustdag van gisteren vandaag weer bezig met opnames. Ik had alleen niet gedacht dat het er zoveel zouden worden. Vandaag vooral opnames voor de serie Yuri is verbaasd, want daar had ik nog wel wat ideetjes voor in mijn hoofd opgeslagen. Hoeveel wist ik niet, want het hele lijstje was ik in mijn hoofd nog niet afgegaan.

Stuk voor stuk neem ik ze op en ik sta dus een hele tijd tegen de camera te praten. Zodra ik klaar ben stap ik op de fiets richting Merksplas, omdat daar een tweede kolonie ligt waar ik nog opnames moet maken voor mijn filmpje over de geschiedenis van deze kolonies. De geschiedenis van Merksplas is daarbij wel anders dan die van Wortel.

Zodra ik de provinciale weg ben overgestoken om van de ene naar de andere kolonie te komen, valt het gelijk al op dat de natuur hier wat ruwer is. Ook is het door de dichtere begroeiing wat duisterder en dat past wel mooi bij de geschiedenis. Merksplas was namelijk vanaf dag één een strafkolonie, waar landlopers gevangen werden gehouden en verplicht te werk gesteld werden.

Terwijl ik dieper de kolonie in fiets, kom ik ook langs de begraafplaats van de kolonie en de informatie op het bord zorgt dat ik ineens stil word. Er liggen hier niet minder dan 6000 landlopers begraven die in gevangenschap zijn overleden.

Op zo'n moment besef je pas goed hoe hard het bestaan hier was in de strafkolonie. Landlopers zijn normaal niet de zieken en ouden van dagen, want die hadden daar de kracht niet voor landlopers waren vaak de kerels die de kracht hadden om van plaats naar plaats te lopen op zoek naar werk. Als ze opgepakt werden en hier terecht kwamen, dan stierf er van deze meestal gezonde kerels gemiddeld bijna één per week door de omstandigheden in deze strafkolonie. Echt om stil van te worden.

Iets verderop de kolonie in kom ik de gebouwen tegen waar de landlopers vastgehouden werden. Net als in de kolonie wortel zijn deze na afschaffing van de wet op de landloperij omgebouwd tot een reguliere gevangenis, alleen hier wel groter dan in Wortel. Er staan hier namelijk meerdere gevangenissen, allemaal nog uit de tijd van de landlopers.

Met zulke verouderde gevangenissen ik het overigens ook geen wonder dat ze in België een cellentekort hebben en Nederlandse gevangenissen moeten huren. Ik kan me niet voorstellen dat deze oude gebouwen erg geschikt zijn voor een moderne gevangenis.

Na Merksplas weer naar Turnhout voor stroom en het verwerken van de opnames. Hier ontdek ik helaas dat de eerste opname in de kolonie Wortel mislukt was, waardoor ik die opnieuw moet maken voor het filmpje gemaakt kan worden. Ook ontdek ik nu pas dat ik maar liefst twaalf Yuri is verbaasd opnames heb gemaakt.

Het is urenlang flink doorwerken, maar het lukt me net om alles te verwerken en te uploaden naar YouTube voor ze me de zaak uit gaan kijken. Sluitingstijd was al geweest. Mijn YouTube kanaal is met de vele opnames van de afgelopen twee weken nu in ieder geval gevuld tot 21 oktober. Tot die tijd dus dagelijks een nieuw filmpje, zonder dat ik er nog wat voor hoef te doen.

Op de nachtelijke terugweg is er een vreemde combinatie van mist tot anderhalve meter hoog en een ongekend heldere sterrenhemel. Eenmaal terug bij mijn tent geniet ik hier nog even van, voor ik mijn tent in duik, want het begint best wel fris te worden. Wel heel vreemd om de melkweg beter te zien dan het gras aan je voeten.

En als afsluiter dan maar een lekker vaag nummertje over de ruimte.

Dag 140: Wortel - Tijgers en fietsen

Een bijzondere dag met heel veel kilometers.

Op uitnodiging ga ik vandaag weer even naar Nederland, maar daarover straks meer. Eerst over wat ik zag toen ik mijn hoofd uit de tent stak vanmorgen, want dat was heel bijzonder. Wat ik zag is een beestje dat eigenlijk uit Zuid-Europa komt, maar dankzij de klimaatverandering nu ook af en toe hier te zien is, maar hier nog heel zeldzaam  is. Ik heb het natuurlijk over iedereens favoriet, een spin. De tijger- of wespspin om precies te zijn.

Deze spin is een joekel, tenminste de vrouwtjes, want de mannetjes zijn heel veel kleiner. Vrouwtjes hebben een lijf van zo'n 1,5 centimeter groot, met indrukwekkende poten. De mannetjes komen niet verder dan een halve centimeter en worden daarom meestal over het hoofd gezien. Uiteindelijk heb ik wel twee mannetjes gezien, maar dat staat in geen verhouding tot de zeventien waargenomen vrouwtjes.

Op de bovenkant hebben ze gele en witte dwarsstrepen en vandaar de naam. Aan de onderkant hebben ze twee gele strepen in de lengte. Ze spinnen bij voorkeur hun web in hoog gras en vangen daar torren, krekels en libellen. Grotere prooien dus dan andere spinnen. Het goede nieuws voor jullie is dat ze volkomen ongevaarlijk voor mensen zijn. Het slechte nieuws is dat mensen die bang zijn voor spinnen van deze echt panisch zullen worden.

Om alle spinnenhaters af te leiden maar even snel een foto van een mooie vlinder.

Al met al een uur de natuur aan het bewonderen geweest, maar eigenlijk kon ik die tijd niet missen. Snel dus maar op de fiets, om 500 meter later weer af te stappen. Tijd voor een opname. Daarna weer 500 meter fietsen en weer een opname. Mijn filmpje over de geschiedenis van de kolonies hier word een hele productie, want later zullen er nog meer opnames volgen. Het is nu echter de hoogste tijd om mijn voorwiel richting noorden te wijzen.

Ik ben namelijk uitgenodigd door Thijs van Amerongen, veldrijder van beroep, om de training bij te wonen in 't Zand te Alphen. Op vijf kilometer van de plek waar mijn tent een paar dagen geleden nog 

stond, maar vanaf de plek waar ik net een opname heb gemaakt bijna 25 kilometer. Je moet wat over hebben voor een voormalig buurman, dus begin ik de kilometers weg te trappen.

Vanaf halverwege de route rij ik op bekend terrein en ik passeer meerdere locaties waar ik opnames heb gemaakt. En een opname maken lijkt me ook mooi bij de training. Eenmaal aangekomen pak ik dan ook al snel de camera en begin ik op te nemen. Het resultaat staat over een paar uur op dit blog.

Tussendoor en na afloop praat ik wat met Thijs. Ons gesprek verloopt zoals altijd. Hij wil het over mij hebben en ik over hem. Veel wederzijdse nieuwsgierigheid dus. Als ik terug ben in Oldenzaal maar eens een afspraak maken voor een lang gesprek.

Deze cyclocross training op deze plek bestaat overigens al circa 35 jaar en alle Nederlandse, en menig buitenlandse, toppers zijn hier wel eens gaan trainen. Ook nu zijn er veel bekende gezichten uit heden en verleden, met daarnaast de gezichten die in de toekomst bekend gaan worden. Liefhebbers kunnen straks proberen wat bekende gezichten in het filmpje te herkennen. 

Na afloop pak ik alles weer in en ga ik weer zuidwaarts. De planning was om nog opnames te maken in Merksplas en Turnhout, maar onderweg merk ik al snel dat ik die laatste zeker kan vergeten. Door op hoge snelheid naar 't Zand te fietsen en daarna anderhalf uur in de benen is mijn lijf aan rust toe, waardoor hoge snelheden er even niet meer inzitten.

Nog net voor zonsondergang bereik ik Merksplas, maar het zoeken ven de locatie duurt dusdanig lang, dat ik ook deze opname door moet schuiven. Dan maar direct door naar de Mac in Turnhout. Tegen de tijd dat ik daar ben kan ik nog maar ruim twee uur stroom laden, waardoor ik weet dat ik hier binnen twee dagen weer moet zijn.

Omdat het internet er ook erg traag is, krijg ik uiteindelijk het filmpje over de training maar net online, maar hiervoor moet ik wel het laatste kwartier buiten op het terras zitten, want de Mac gaat dicht. De rust heeft me echter wel goed gedaan, want de terugweg gaat weer op een lekkere snelheid.

Tegen de tijd dat ik terug ben heb ik circa tachtig kilometer gefietst, een nieuw persoonlijk record waar ik trots op ben. Morgen maar lekker een dagje rust. Als afsluiting vandaag gewoon een lekker nummer.

Dag 138: Wortel - Verkenning

Na regen komt een verkenning.

Hoewel ik na de verplaatsing van gisteren ongekend energiek was, had ik blijkbaar toch mijn slaap hard nodig, want uiteindelijk zo'n tien uur geslapen, wat vrij uniek voor mij is. Toen ik uiteindelijk wakker werd was dat met een bekend geluid, dat van regen op mijn tent. Ga je naar een zuidelijk land, krijg je regen in plaats van palmbomen.

Al met al duurde het tot half zes voor het droog werd en die tijd mooi gebruikt om aan dit blog te werken, zodat ik weer berichten in het voren klaar heb staan en me daar dus niet dagelijks druk om hoef te maken.

Zodra het droog werd had ik nog twee uur de tijd om de omgeving te verkennen en die kans heb ik met beide handen gegrepen. Eerst maar eens de directe omgeving, want die op zich is al zeer bijzonder. Mijn tent bevind zich namelijk in een kolonie. Een kolonie voor weldadigheid en tevens strafkolonie om precies te zijn.

Net als op drie plaatsen in Drenthe is hier, en op nog een locatie niet te ver van hier, gond opgekocht zo'n 200 jaar geleden om arme werklozen een kans te geven een eerlijke boterham te verdienen als boer. Dat was wel een hard bestaan, want eerst moest de hier aanwezige heidegrond ontgonnen worden. Het resultaat is een landschap met veelal kaarsrechte wegen, keurig opgedeeld in vakjes landbouwgrond. Grotendeels is die indeling nog identiek, hoewel een paar stukken landbouwgrond de afgelopen decennia aan de natuur terug zijn gegeven.

Daarnaast is het dus ook een strafkolonie, want ooit had iemand bedacht dat het een goed idee zou zijn om in tijden van extreme armoede en werkeloosheid het landlopen strafbaar te stellen. Werd je in deze regio opgepakt als landloper, dan ging je niet naar een normale gevangenis, maar werd je hier opgesloten en te werk gesteld.

Toen in 1993 de strafbaarstelling van landloperij ongedaan werd gemaakt werd het pand voor de landlopers een reguliere gevangenis en dat is het nu nog steeds. De gevangenis in Tilburg die door België gehuurd is vanwege hun cellentekort is een dependance van de gevangenis van Wortel. Al met al reden genoeg om een filmpje over te maken op korte termijn.

Terwijl ik van de gevangenis Wortel naar het dorp Wortel fiets, schrikt er nog een joekel van een buizerd op die opvliegt terwijl ik vijf meter van hem ben. Wat blijven die beesten toch ook ongekend indrukwekkend van dichtbij.

Het dorp Wortel ziet er niet bijzonder uit, dus fiets ik maar gelijk door naar het naastgelegen Hoogstraten, vooral bekend vanwege de enorme populatie Nederlanders die hier is gaan wonen vanwege de lagere belastingen en/of de goedkopere huizen.

Wat direct opvalt, dat zijn de huizen. Lang zijn er in Belgie nauwelijks regels geweest waar je je aan moest houden bij het bouwen van huizen en hier staan dan ook de meest uiteenlopende stijlen naast elkaar. Veel Nederlanders, in ieder geval de bestuurders in Nederland, gruwelen er van, maar ik vind het wel wat hebben. Straten hebben hier in ieder geval veel meer karakter.

Eerst kom ik nog langs de fraaie kerk van Hoogstraten, overigens de dochterkerk van de veel kleinere, maar wel oudere kerk in Wortel, en daarna kom ik in de winkelstraat, waar ik gelijk kennis kan maken met de typische Belgische namen op de gevels. Hema, Hans Anders, ING, Kruidvat, ICI Paris, Randstad, Zeeman en ga zo maar verder. Je voelt je direct in een hele andere wereld.

Ook pak ik hier nog een staartje mee van het evenement Hoogstraten in bloemen en groenten. Je verzint het niet. Helaas is mijn tijd dankzij de eerdere regen beperkt, anders was ik graag alle kunstzinnige installaties langsgegaan met mijn camera in de hand.

Ik wil echter nog een sociaal experiment doen en ook nog boodschappen. Voor beiden heb ik een supermarkt nodig.  Voor het eerste ga ik naar een Delhaize, zeg maar de AH van België. Mijn verwachting blijkt te kloppen, deze supermarkt is schreeuwend duur. Ik schat 20 tot 25% duurder dan een AH bij ons. Het verschil zit hem in het dominante geloof. Nederland is Calvinistisch, hier zijn ze katholiek. In Nederland mag het niet te duur zijn, hier laat je zien dat je geld hebt. Geloof en wat het doet met een land is soms op vreemde plekken te bezichtigen.

Na dit experiment ga ik voor mijn eigen boodschappen naar de Lidl, waar de prijzen redelijk vergelijkbaar zijn met wat wij gewend zijn. Sommige producten zijn wat duurder en andere wat goedkoper en daarmee heb je gelijk de motor achter het grensverkeer te pakken.

Terwijl ik iets uit een laag schap pak zie ik naast me ineens een stel indrukwekkende pumps met daarboven een hele lelijke tatoeage van een mislukte dolfijn. Ik pak uit een ander schap iets en de dame is alweer verdwenen voor ik weer opkijk, maar niet voor lang.

In de volgende gang zie ik een dame, naar later blijkt dezelfde, van opzij. Ze heeft een soort bolero van nep bont aan. In mijn hoofd klinkt het: jemig wat lel....... en daar stopt mijn zin ineens, omdat mijn ogen ineens vallen op, ik kan het niet anders benoemen, een fantastisch paar billen. De magie duurt echter niet lang.

Mevrouw draait zich namelijk een kwartslag om, met de rug naar mij toe, en ineens blijkt haar zwarte legging half doorzichtig, met een witte string eronder met het labeltje er nog aan. Zo ordinair, daar knappen de meeste mannen direct op af en ik dus ook.

Inmiddels is er een groep van ruim tien Duitse mannen in de winkel en die lachen haar achter haar rug om gewoon uit. Ondertussen zie ik ook de voorkant en onder die bolero draagt ze een doorzichtig wit shirt met daaronder een zwarte beha. Heeft ze het echt niet door, heeft ze de behoefte om er zo ordinair mogelijk uit te zien, of is het een dame van de straat onderweg naar haar werk? Ik zal het nooit weten, maar zelden heb ik een duidelijker voorbeeld gezien dat de suggestie in de meeste van dergelijke gevallen veel beter is dan niets verhullend.

Nog altijd vol verbazing reken ik af en ga weer naar mijn tent. Wat lopen er toch vreemde wezens rond op deze planeet. En daarmee heb ik gelijk een mooie afsluiter. Over de avond valt toch niet meer te melden dan dat ik heb gelezen.

Dag 137: Chaamse bossen -Wortel (België)

Vandaag eindelijk het land uit, het land van StuBru in.

Gisteravond werd het uiteindelijk nog aardig laat. Ik bedacht me namelijk dat ik eindelijk het land van StuBru in zou trekken en besloot om te proberen of deze zender al te ontvangen was hier in de bossen en na enige moeite had ik het voor elkaar en begon het genieten.

Even voor de niet ingewijden, en dat zullen velen zijn, StuBru staat voor Studio Brussel, Een Belgische radiozender. Een zender die wel een beetje te vergelijken is met 3FM ruim tien jaar geleden, toen 3FM het nog goed deed juist omdat ze niets gaven om luistercijfers, maar om verfrissende muziek.

Sindsdien is 3FM langzaam aan het aftakelen, helemaal de laatste twee jaar, maar StuBru is trouw aan zichzelf gebleven. Hier geen uitzendingen gevuld met flitsende jingles en eindeloos pratende DJ's, maar gewoon de muziek waar ik graag naar luister en heel veel plaatjes om te ontdekken. Veel lezers van dit blog zullen het niets vinden, maar ik geniet met volle teugen.

De buren van afgelopen nacht vertrekken ook deze keer vroeg, terwijl ik me lekker nog een keer omdraai. Ik hoef maar circa twintig kilometer af te leggen, dus geen haast. In de loop van de middag begin ik me op mijn gemak voor te bereiden en om vier uur vertrek ik.

De route gaat eerst nog via Chaam, alwaar ik voor het laatst wat statiegeldflessen inlever. Daar zal ik voorlopig geen last meer van hebben. Ook dump ik in Chaam nog even in een prullenbak mijn afval en daarna gaat het zuidwaarts.

Na een serie weilanden en maïsvelden kom ik in Ulicoten. In de 17e eeuw moest de katholieke kerk daar dicht van de protestantse machthebbers in ons land, zoals op wel meer plekken, maar hier hadden ze de mazzel dat ze vlak bij de grens zitten, dus bouwden ze een paar kilometer verderop gewoon een nieuwe kerk. Pas bij de komst van de Fransen een anderhalve eeuw later mocht de oorspronkelijke kerk weer open.

Veel meer valt er nu ook weer niet te melden over Ulicoten, behalve dan misschien dat de naam van het dorp een betekenis heeft die gaat over een groepje huizen in een moeras en dat ik er op een zonnige zondagmiddag in september op een bankje naast de bushalte heb gepauzeerd.

Na Ulicoten weer de gebruikelijke afwisseling tussen weilanden, akkers en maïsvelden. Overigens is aan de maïsvelden te zien dat er storm is geweest. Daar waar de maïs geknakt was door de wind hebben de boeren al geoogst om te voorkomen dat deze gaat rotten en verloren gaat. Hierdoor zijn er soms vreemde happen uit de maïsvelden genomen.

Op enig moment word het lastig om te zien of ik nou ik Nederland of België ben. De bushalte is Belgisch, de auto's ook, maar volgens mij is dit nog altijd Nederland, want België betreed ik pas bij de afslag die ik moet nemen op deze weg.

Die afslag mis ik nog bijna, want wat er uitzag als een normale weg op Google Maps blijkt namelijk een zandpad te zijn. Twintig meter dat zandpad op zit ik dan eindelijk in België. Heel veel verder heb ik nu ook niet meer te gaan, want dit is namelijk ook de rand van het gebied waar de volgende paalcamping zich bevind.

Gelukkig is het een kwalitatief goed zandpad, want op drie of vier momenten dat ik af moet stappen om modder te ontwijken na, kan ik gewoon doorfietsen. Na twee kilometer onverhard kom ik weer op verharde wegen en heb ik nog maar een kilometer te gaan.

Op het moment dat ik bij een afslag wil controleren of dit, zoals ik verwacht, de afslag is die ik moet hebben, roept een gemoedelijke Vlaming me toe vanuit zijn raam of ik de bivakzone zoek. Het blijkt inderdaad deze afslag te zijn en twee velden verder moet ik langs een paal en dan ben ik er. Eerst maar eens een biertje om de goede afloop van deze reisdag te vieren, terwijl ik op het volgende uitkijk.

Hierna enkel nog mijn tent opzetten, inrichten en daarna koken. Al wat daarna rest is met StuBru de nacht in en voor jullie nog een dagafsluiter verzinnen.