Dag 174: Rachecourt - Villers-la-Chèvre

Nat en koud, 19 kilometer, 250 hoogtemeters.

In de ochtend vallen er weer meerdere zware buien, maar tegen het begin van de middag lijkt dat voorbij te zijn en begin ik met inpakken. Helaas komt er echter nog een zware bui over precies op het moment dat ik de tent uit elkaar haal, waardoor deze nu nat aan de binnenkant is. Heb ik vanavond weer wat te doen.

Ook vandaag lijkt het weer de hele dag te gaan regenen, soms echte regen maar meestal miezerregen. Niet dat dat na een paar uur nog verschil maakt, nat is nat. Bijkomend nadeel is ook dat alles zwaarder word. Het vocht doet zijn best terrein te veroveren en zuigt zich overal in. Als de essentiële zaken maar droog blijven.

Ik begin vandaag met het restant van de beklimming van gisteren. Gelukkig is het resterende deel minder steil, waardoor ik in een aantal etappes fietsend de top haal. Na deze top wacht een heerlijke afdaling van bijna twee kilometer. Zo schiet het tenminste op.

Uiteraard duurt dat niet lang. Na vier kilometer fietsen krijg ik namelijk een monster voor de kiezen. 140 hoogtemeters tijdens een klim van 1100 meter. Dit gaat dus lopen worden vanaf het begin. Het eerste deel van de klim, zo'n tweederde van de totale lengte, loopt mooi met gemiddeld 10% omhoog en er zitten zelfs twee korte stukjes afdaling in. Dat kan alleen maar betekenen dat het einde nog steiler is, want anders komen we niet aan de 140 hoogtemeters.

Nou, dat bleek te kloppen. Direct na de laatste huizen word het snel steiler, met stukken richting de 25%. Ik moet voortdurend druk op mijn voorwiel houden om te voorkomen dat mijn fiets achterover valt, zo steil. De progressie gaat dan ook moeizaam en met maar een paar stapjes per keer. Zo steil als dit heb ik nog niet eerder meegemaakt in mijn leven.

Uiteindeljk kom ik boven en stap ik na een welverdiende pauze weer op de fiets, om er na een paar honderd meter weer af te moeten. Niet lang, want het gaat om een stukje onverharde weg van minder dan honderd meter, maar wel een belangrijk stukje weg. Zodra ik weer op de fiets stap bevind ik me namelijk eindelijk in Frankrijk.

Een paar honderd meter verderop ben ik in de eerste plaats in Frankrijk, Longwy. Wat een intens droevige stad is dit zeg. Wegen die al jaren geen onderhoud hebben gehad, woonkazernes met verf uit de jaren tachtig en alles grauw en grijs. Armoede troef hier.

Snel fiets ik door tot ik bij de Lidl ben voor mijn inkopen, terwijl ik me onderweg blijf verbazen over de intense lelijkheid hier, verergerd door de grote hoeveelheden afval die langs de weg zijn gedumpt.Na de inkopen is het gelijk tijd om wat te eten, dus leg ik mijn backpack op de grond onder de luifel van de Lidl en ga er op zitten. Voor het eerst vandaag droog dankzij die luifel, plus een vers stokbrood om van te genieten.

Na deze pauze begint de tijd ook alweer te dringen, maar voor ik op zoek kan naar een plekje voor de nacht, moet ik eerst nog een stuk langs de erg drukke N18. Alle aandacht bij nodig dus. Gelukkig gaat dat ook weer goed en na het verlaten van deze weg kan ik uit gaan kijken naar een plek voor de nacht.

Niet veel later zie ik een pad het bos inlopen en dus volg ik dit pad. Eenmaal in het bos loopt het gelijk naar beneden, waardoor ik de tent mooi verdekt op kan stellen. Ik zet de tent op wat op een bospad lijkt, maar aan de onverstoorde gevallen bladeren is te zien dat er al een paar dagen niemand is geweest.

Bij het opzetten van mijn tent moet ik eerst ook nog de ergste nattigheid van eerder vandaag verwijderen, maar uiteindelijk staat de tent met alles er in en kan ik gaan genieten van een welverdiende rust. Gelukkig ziet de weersvoorspelling er voor de komende dagen beter uit, want volgens mij is alles nu wel nat genoeg.

Tot slot nog een afsluiter en dat gaat net als gisteren de recent overleden Fats Domino worden.

Terug in de tijd deel 57: De dodendraad

Tijdens de eerste wereldoorlog was de grens tussen Nederland en België werkelijk een verschrikking.

Dag 137: Chaamse bossen -Wortel (België)

Vandaag eindelijk het land uit, het land van StuBru in.

Gisteravond werd het uiteindelijk nog aardig laat. Ik bedacht me namelijk dat ik eindelijk het land van StuBru in zou trekken en besloot om te proberen of deze zender al te ontvangen was hier in de bossen en na enige moeite had ik het voor elkaar en begon het genieten.

Even voor de niet ingewijden, en dat zullen velen zijn, StuBru staat voor Studio Brussel, Een Belgische radiozender. Een zender die wel een beetje te vergelijken is met 3FM ruim tien jaar geleden, toen 3FM het nog goed deed juist omdat ze niets gaven om luistercijfers, maar om verfrissende muziek.

Sindsdien is 3FM langzaam aan het aftakelen, helemaal de laatste twee jaar, maar StuBru is trouw aan zichzelf gebleven. Hier geen uitzendingen gevuld met flitsende jingles en eindeloos pratende DJ's, maar gewoon de muziek waar ik graag naar luister en heel veel plaatjes om te ontdekken. Veel lezers van dit blog zullen het niets vinden, maar ik geniet met volle teugen.

De buren van afgelopen nacht vertrekken ook deze keer vroeg, terwijl ik me lekker nog een keer omdraai. Ik hoef maar circa twintig kilometer af te leggen, dus geen haast. In de loop van de middag begin ik me op mijn gemak voor te bereiden en om vier uur vertrek ik.

De route gaat eerst nog via Chaam, alwaar ik voor het laatst wat statiegeldflessen inlever. Daar zal ik voorlopig geen last meer van hebben. Ook dump ik in Chaam nog even in een prullenbak mijn afval en daarna gaat het zuidwaarts.

Na een serie weilanden en maïsvelden kom ik in Ulicoten. In de 17e eeuw moest de katholieke kerk daar dicht van de protestantse machthebbers in ons land, zoals op wel meer plekken, maar hier hadden ze de mazzel dat ze vlak bij de grens zitten, dus bouwden ze een paar kilometer verderop gewoon een nieuwe kerk. Pas bij de komst van de Fransen een anderhalve eeuw later mocht de oorspronkelijke kerk weer open.

Veel meer valt er nu ook weer niet te melden over Ulicoten, behalve dan misschien dat de naam van het dorp een betekenis heeft die gaat over een groepje huizen in een moeras en dat ik er op een zonnige zondagmiddag in september op een bankje naast de bushalte heb gepauzeerd.

Na Ulicoten weer de gebruikelijke afwisseling tussen weilanden, akkers en maïsvelden. Overigens is aan de maïsvelden te zien dat er storm is geweest. Daar waar de maïs geknakt was door de wind hebben de boeren al geoogst om te voorkomen dat deze gaat rotten en verloren gaat. Hierdoor zijn er soms vreemde happen uit de maïsvelden genomen.

Op enig moment word het lastig om te zien of ik nou ik Nederland of België ben. De bushalte is Belgisch, de auto's ook, maar volgens mij is dit nog altijd Nederland, want België betreed ik pas bij de afslag die ik moet nemen op deze weg.

Die afslag mis ik nog bijna, want wat er uitzag als een normale weg op Google Maps blijkt namelijk een zandpad te zijn. Twintig meter dat zandpad op zit ik dan eindelijk in België. Heel veel verder heb ik nu ook niet meer te gaan, want dit is namelijk ook de rand van het gebied waar de volgende paalcamping zich bevind.

Gelukkig is het een kwalitatief goed zandpad, want op drie of vier momenten dat ik af moet stappen om modder te ontwijken na, kan ik gewoon doorfietsen. Na twee kilometer onverhard kom ik weer op verharde wegen en heb ik nog maar een kilometer te gaan.

Op het moment dat ik bij een afslag wil controleren of dit, zoals ik verwacht, de afslag is die ik moet hebben, roept een gemoedelijke Vlaming me toe vanuit zijn raam of ik de bivakzone zoek. Het blijkt inderdaad deze afslag te zijn en twee velden verder moet ik langs een paal en dan ben ik er. Eerst maar eens een biertje om de goede afloop van deze reisdag te vieren, terwijl ik op het volgende uitkijk.

Hierna enkel nog mijn tent opzetten, inrichten en daarna koken. Al wat daarna rest is met StuBru de nacht in en voor jullie nog een dagafsluiter verzinnen.

Terug in de tijd deel 54: Het ontstaan van Baarle Hertog en Baarle Nassau

Zo'n complexe grens bij Baarle-Hertog en Baarle-Nassau, daar hoort natuurlijk een complexe ontstaansgeschiedenis bij.

Terug in de tijd deel 53: Baarle, de meest complexe grens ter wereld

Sinds twee jaar zijn we samen met België de trotse bezitters van de meest complexe grens ter wereld.

Dag 122: Chaamse bossen - 56 keer de grens over

Vandaag ben ik dan eindelijk in de plaats waar ik al zo lang wil zijn, Baarle.

Ik word vandaag wakker met het gevoel alsof ik op schoolreisje ga. Vandaag ga ik naar Baarle-Hertog en Baarle-Nassau en die dubbelgemeente op de grens met al zo lang ik me kan herinneren een magische aantrekkingskracht op me.

Nog voor ik de kans krijg om te vertrekken komen de eerste buren voor de komende nacht aan. Een vader en zijn zoon uit Amsterdam en een instructeur hier uit de buurt die ze bushcraft gaat leren. Bij het woord bushcraft krijg ik inmiddels spontaan jeuk, en ook deze keer blijkt dat weer terecht, maar daarover morgen meer.

Er komt regen aan vanuit het noorden en ik moet naar het zuiden, dus ik besluit niet de bui uit te zitten in mijn tent, maar een wedstrijdje met de bui te houden. Ik op de fiets en de bui op de wind.

Het is een ongelijke strijd, de bui maakt geen schijn van kans, dus pauzeer ik onderweg nog even twee keer om de bui me bij te laten halen en beide keren vertrek ik weer precies op het moment dat de eerste spatjes regen bij me zijn. Moeder natuur als speelkameraadje dus.

Vlak voor de Baarles laat ik de bui definitief achter me, omdat ik net iets westelijker ga dan de bui en niet veel later is daar eindelijk het moment dat ik Baarle-Nassau in fiets en seconden later Baarle-Hertog en seconden later weer Baarle-Nassau etcetera.

De beide Baarles hebben sinds het opheffen van de Cooch-Behar situatie tussen India en Bangladesh op 1 augustus 2015, de meest complexe enclavesituatie en landsgrenzen ter wereld. Ook vind je nergens ter wereld zo'n concentratie counterenclaves, een enclave binnen een enclave, als hier. Echt uniek in de wereld, maar wij Nederlanders lijken het de normaalste zaak van de wereld te vinden.

De geschiedenis komt je hier van alle kanten tegemoet, als je het wil zien tenminste, en voor mij is deze plek dan ook bijna hemel op aarde. Bovendien is het natuurlijk een mooie plek voor meerdere opnames. Op weg naar de eerste opnamelocatie kom ik overigens een charmant hotel tegen.

De eerste twee opnames wijd ik aan de complexitiet van de situatie en de ontstaansgeschiedenis. Voor dat laatste moet ik overigens circa 90% onvermeld laten, want anders is het helemaal niet meer te volgen, laat staan uit te leggen in een filmpje.

In het verleden was de situatie overigens nog complexer. Wat nu Baarle-Nassau is bestond namelijk ooit uit Baarle onder Breda (de heer van Breda) en Baarle onder Thorn (het abdijvorstendom van Thorn). Baarle-Hertog had toen de naam Baarle onder de hertog en dat sloeg op de hertog van Brabant. Al met al was dit dorp dus onderverdeeld in de rijken van een hertog, een heer, later baron genoemd, en een vorst. Wat mij betreft pure romantiek. Een romantiek die hier gelukkig bewaard is gebleven, maar elders maar al te vaak opgeheven is, omdat mensen liever overzicht dan romantiek hebben.

Ik tel vandaag niet minder dan 56 keren dat ik de grens passeer en dan kan ik er nog best een paar gemist hebben, want vaak is de grens alleen te herkennen aan de huisnummers op de huizen. In Baarle is namelijk aan de huisnummers te zien in welk lamd je op dat moment bent.

Na deze twee opnames maak ik nog twee opnames over specifieke incidenten uit de rijke geschiedenis van Baarle, één wonderbaarlijke en één bijzonder ludieke. Zoals gebruikelijk zullen jullie nog even geduld moeten hebben, maar de opnames komen vanzelf op dit blog voorbij.

Overigens staat er midden in het dorp ook nog symbolisch een formele grenspaal en die wil ik jullie niet onthouden.

Tot slot maak ik nog een tweetal opnames over de eerste wereldoorlog, waarbij ik voor één van die opnames nog een paar kilometer zuidelijker moet, naar de reguliere grens met België. Baarle speelde namelijk ook een bijzondere rol tijdens deze oorlog, waarbij Nederland neutraal was en de Duitsers die neutraliteit niet durfden te schenden.

Al wat hierna nog rest is de fietstocht terug, waarbij ik nog getuige ben van een prachtige zonsondergang. Mijn camera laat deze in de werkelijke pasteltinten zien, terwijl mijn mobiel, zie de onderste foto, hem afbeeld in een vurige geeltint.

En laat ik dan ook maar afsluiten met een nummer over de zonsondergang.