Roedel wolven in Oldenzaal?

Soms kom je iets tegen waarvan je denkt dit kan niet waar zijn. Zo'n moment had ik een tijdje geleden toen ik, met mijn camera bij me, een wandeling aan het maken was. Ineens zag ik voor me op de grond een pootafdruk en daarna nog één en nog één, samen diverse sporen vormend. Normaal maak ik me niet zo druk om een pootafdruk meer of minder, maar dit zouden we eens heel bijzondere pootafdrukken kunnen zijn. Volgens mij gaat het hier namelijk om de sporen van een roedel wolven.

Nu zijn waarnemingen van wolven tegenwoordig vrij normaal in Nederland, maar een roedel is er nog niet waargenomen. Laat ik overigens hier gelijk melden dat ik als geen ander weet dat enkel wat pootafdrukken geen enkel bewijs zijn. Soms kunnen honden immers pootafdrukken achterlaten die niet te onderscheiden zijn van die van wolven. Toch heb ik een aantal redenen om het meer dan waarschijnlijk te maken dat het hier daadwerkelijk om wolven gaat.

Om te beginnen is er natuurlijk de vorm van de pootafdruk. Typisch voor wolven, met de buitenste tenen wat meer naar achteren dan normaal bij honden. Dit alleen is echter niet voldoende. Het zou immers ook gewoon om een wandelaar kunnen gaan die zijn of haar honden aan het uitlaten is.

Die kans is echter in dit geval niet heel erg groot en dat komt door de omstandigheden. Het pad waar ik deze sporen aan heb getroffen ligt nog net in Oldenzaal, aan de uiterste noordelijke rand van het Hulsbeek, Door dom toeval was dit pad zeer recent van een nieuwe laag zand voorzien. Hierdoor waren de sporen niet alleen uiterst scherp, eventuele andere sporen zouden daardoor ook goed te zien zijn. Er waren echter geen andere sporen, alleen wat setjes vergelijkbare afdrukken.

Zou het hier gaan om honden die uitgelaten worden, dan zou je ook de voetafdrukken van een mens verwachten, maar die waren niet te zien. Gedurende enkele tientallen meters zag ik enkel dierlijke sporen. Als dit honden zouden zijn, dan zou de eigenaar door het veld zijn gelopen in plaats van over het pad.

Op de foto hierboven is ook te zien waarom het volgens mij om een roedel gaat. Het zijn duidelijk meerdere series pootafdrukken en ook nog in verschillende formaten. Een roedel bestaat uit moeder, vader en tot maximaal twee generaties van hun kinderen, dus meerdere sporen in verschillend formaat lijkt dan al snel een roedel te zijn.

Bepalend voor de vorming van een roedel is overigens het vrouwtje. Die kiest een territorium, laat vervolgens een mannetje toe en daarna komen de kleine wolfjes en is er sprake van een roedel. Vlak over de grens rond Nordhorn heeft zich een paar jaar geleden een vrouwtje gevestigd. Indien die inmiddels een mannetje heeft toegelaten, dan zou er dus echt vlak over de grens een roedel zitten. Een uitstapje naar Oldenzaal ligt dan waarschijnlijk gewoon in het territorium en is dus niet bijzonder.

Ook als dit vrouwtje nog solitair is zijn er nog roedels genoeg vlak over de grens om hier een keer een bezoek te brengen. In Duitsland zitten namelijk al minimaal zestig roedels, waarvan veertien in het direct aan de andere kant van de grens gelegen Nordrhein-Westfalen volgens actuele cijfers van de betrokken diensten. In Duitsland is het dus al niet langer meer bijzonder om een roedel aan te treffen.

Nu is er nog nooit een roedel wolven waargenomen in Nederland sinds de terugkeer van de wolf, dus als het hier inderdaad om een roedel wolven gaat, dan zou dit een unieke ontdekking zijn. Helaas wel een ontdekking die niet met 100% zekerheid te bewijzen valt, omdat dat alleen kan met DNA materiaal.

Prooi zit er overigens genoeg in dit stuk van het Hulsbeek. Letterlijk een steenworp verderop zag ik diezelfde dag nog een tweetal forse reeën. Ook lopen er flinke hazen in dit gebied. De pootafdrukken van de wolven waren dan ook niet de enige afdrukken die ik heb gezien. Op bovenstaande foto een afdruk die volgens mij van een ree afkomstig is.

Alles bij elkaar dus mogelijk een bijzondere ontdekking, maar helaas wel zonder enige zekerheid. Mochten er binnenkort echter meldingen komen over waargenomen wolvenroedels in Nederland, bedenk dan dat het begon in Oldenzaal.

Dag 301: San Sebastian - Oldenzaal deel 2

Vermoeid het laatste stuk van Parijs naar Oldenzaal

Ik moet zeggen dat de vermoeidheid inmiddels goed te voelen is. Het is inmiddels 48 uur sinds ik ben begonnen met het voor de laatste keer inpakken van mijn tent en sindsdien heb ik een uurtje of vier aan slaap gehad, terwijl ik een half continent over ben gestoken.

Het drukke verkeer in Parijs helpt dan overigens niet mee, vooral in combinatie met de chauffeur die we nu hebben. Die is gek op enthousiast remmen en optrekken, wat de bus voortdurend doen schokken. Blijkbaar denkt meneer dat hij een collega van Fernando Alonso had moeten zijn in plaats van een collega van de andere buschauffeurs.

Normaal doet het me niet zoveel als ik een dergelijke chauffeur heb, maar met mijn vermoeide lijf voel ik iedere onnodige oneffenheid door het hele lichaam. Comfortabel is het in ieder geval niet.

De bus zit overigens ook weer een heel stuk voller, want in Parijs zijn er enkele tientallen passagiers opgestapt die mee gaan tot aan Brussel. Terwijl we met onze bus bij het station staan komen er overigens ook nog twee andere bussen van ALSA aangereden die tegelijkertijd met ons uit San Sebastian vertrokken waren. Vanaf hier scheiden onze wegen echter, want de andere twee bussen gaan oostwaarts richting Duitsland, terwijl wij noordwaarts blijven gaan.

Tijdens de stop in Parijs komen we met de passagiers ook even in opstand. De chauffeur wil direct verder, want inmiddels achter op schema, maar wij willen onze benen even vijf minuten strekken. Meerdere passagiers zijn al meer dan 24 uur onderweg en dan is even de bus uit, ook al is het maar vijf minuten, echt lekker.

We zijn net vertrokken vanuit hartje Parijs wanneer ik ineens maanden terug ben. We rijden namelijk over de Marne, vlak voor deze zich samenvoegt met de Seine. De Marne heb ik lang gevolg in het noorden van Frankrijk in de eerste weken dat ik aan de echte tocht was begonnen.

 Hoewel de teller sinds mijn vertrek op 301 dagen staat, is in mijn optiek de echte reis nog niet 301 dagen onderweg. De echte reis begon immers pas in Arlon eind oktober, daarvoor was mijn reis vooral gericht op het mentale herstel.

Ik zie de Marne nu met kale bomen langs de oevers, maar in gedachten ben ik direct terug in de herfst met de bijbehorende prachtige herfstkleuren langs de oevers toen ik door het noorden van Frankrijk onderweg was.

Na de drukte van Parijs volgt er nog een kort rustiger stuk met de bus door het noorden van Frankrijk, tot we België binnen gaan. In dit land was ik sinds oktober niet meer geweest. Eenmaal België binnen zijn we al vrij snel dicht bij Brussel en de drukte begint gelijk weer. Helaas zit nog altijd dezelfde chauffeur achter het stuur, dus het schudden kan weer beginnen. Een schudden waar tot aan Amsterdam geen einde meer aan gaat komen.

In Brussel stoppen we bij het Gare du Midi, een omgeving die ik erg goed ken. Lang geleden heb ik hier ooit nog een paar weken doorgebracht in een appartement op een steenworp afstand van het station, waardoor ieder hoekje en straatje me hier bekend is. De opstand van de passagiers kent hier overigens een vervolg, net als bij iedere volgende stop. Die paar keer vijf minuten moet de chauffeur maar voor lief nemen.

Vlakbij zit overigens één van mijn favoriete bierbrouwers, Cantillon. Een echte ouderwetse geuzebrouwer. Mocht je ooit in Brussel zijn, kom dan hier eens een kijkje nemen, het is echt de moeite waard. Geuze kent namelijk een heel ander brouwproces dan de meeste andere bieren.

De brouwerij van Belle Vue iets verderop is helaas niet meer, anders zou je een bezoek aan beiden kunnen combineren op één dag en zo mooi de traditionele brouwmethode en de geïndustrialiseerde kunnen vergelijken.

Na Brussel is de bus een stuk leger. De meeste inzittenden zitten er overigens al vanaf San Sebastian in. Bijna iedereen die onderweg ingestapt is, is inmiddels ook alweer uitgestapt. Na Brussel volgt Antwerpen nog en daarna vertrekken we met de laatste twintig passagiers richting Nederland.

Direct bij het binnenrijden van Nederland zit ik ook voor het eerst sinds Motril aan de zuidkust van Spanje weer op een plek waar ik met de fiets beng geweest. De dag dat ik naar het corso in Zundert ging kwam ik immers langs Hazeldonk, waar ik toen de snelweg overgestoken ben.

Nu zijn er ongetwijfeld mensen die zich afvragen hoe het voelt om weer in Nederland te zijn, maar daar vind ik op dat moment eigenlijk nog niets bijzonders aan. Ik vind het veel bijzonderder om naar een weg langs de snelweg te kijken waar ik overheen gefietst ben.

Nog even een stop in Breda, waar ik natuurlijk ook al eerder ben geweest op mijn reis en daarna verder, onder andere over het Hollands Diep, waarbij ik even kijk richting Nieuwe Merwede, waar een kilometer of dertig stroomopwaarts mijn tent vlak bij de rivier heeft gestaan.

Nog even een stop in Rotterdam en daarna het laatste stukje naar Amsterdam Sloterdijk, waar ik eindelijk definitief uit de bus kan stappen. In anderhalve dag ben ik dwars door Europa gegaan. Al wat nu nog rest is het laatste stukje.

Een laatste stukje dat natuurlijk niet helemaal soepel gaat lopen. Het liep overigens al niet soepel meer sinds Parijs dankzij de verkeersdrukte. Alles bij elkaar hebben we in het laatste stuk twee uur vertraging opgelopen. Vertraging die nog ietsje op zal lopen.

De trein van Sloterdijk naar Schiphol gaat nog goed, maar helaas valt daar de trein naar het oosten uit. Er komt dus nog een half uurtje vertraging bij. De treinreis gaat daarna verder soepeltjes. We glijden in een mooi tempo door een duister Nederland. Veel van het land krijg ik daardoor niet te zien, maar dat maakt me niet uit. Ik ben te moe om me nog druk te maken.

Na een laatste overstap in Hengelo kom ik rond elf uur dan eindelijk weer in Oldenzaal, het stedke van plezeer. Na 301 dagen en vele duizenden kilometers komt er dan toch een einde aan dit enorme avontuur. Er staan me nu andere avonturen te wachten, waar ik me vol goede moed op zal werpen, maar eerst rust. Na tien maanden voortdurend onderweg is het lijf toe aan een paar weken rust.

Terug in de tijd deel 73: Zuid Willemsvaart en Julianakanaal

Over het ontstaan van deze kanalen met een stukje ouderwets Nederland tegen België.

Terug in de tijd deel 57: De dodendraad

Tijdens de eerste wereldoorlog was de grens tussen Nederland en België werkelijk een verschrikking.

Terug in de tijd deel 56: VN checkpoint in Baarle Hertog

In de jaren '90 hadden een paar Belgische militairen een wel hele mooie reactie op een voorstel om de enclaves in Baarle-Hertog en Baarle-Nassau op te heffen.

Terug in de tijd deel 53: Baarle, de meest complexe grens ter wereld

Sinds twee jaar zijn we samen met België de trotse bezitters van de meest complexe grens ter wereld.

Terug in de tijd deel 52: Het beleg van Breda in 1813

Zonder munitie of fatsoenlijke wapens wist een klein clubje verdedigers een enorme Franse troepenmacht neer te slaan.

Dag 122: Chaamse bossen - 56 keer de grens over

Vandaag ben ik dan eindelijk in de plaats waar ik al zo lang wil zijn, Baarle.

Ik word vandaag wakker met het gevoel alsof ik op schoolreisje ga. Vandaag ga ik naar Baarle-Hertog en Baarle-Nassau en die dubbelgemeente op de grens met al zo lang ik me kan herinneren een magische aantrekkingskracht op me.

Nog voor ik de kans krijg om te vertrekken komen de eerste buren voor de komende nacht aan. Een vader en zijn zoon uit Amsterdam en een instructeur hier uit de buurt die ze bushcraft gaat leren. Bij het woord bushcraft krijg ik inmiddels spontaan jeuk, en ook deze keer blijkt dat weer terecht, maar daarover morgen meer.

Er komt regen aan vanuit het noorden en ik moet naar het zuiden, dus ik besluit niet de bui uit te zitten in mijn tent, maar een wedstrijdje met de bui te houden. Ik op de fiets en de bui op de wind.

Het is een ongelijke strijd, de bui maakt geen schijn van kans, dus pauzeer ik onderweg nog even twee keer om de bui me bij te laten halen en beide keren vertrek ik weer precies op het moment dat de eerste spatjes regen bij me zijn. Moeder natuur als speelkameraadje dus.

Vlak voor de Baarles laat ik de bui definitief achter me, omdat ik net iets westelijker ga dan de bui en niet veel later is daar eindelijk het moment dat ik Baarle-Nassau in fiets en seconden later Baarle-Hertog en seconden later weer Baarle-Nassau etcetera.

De beide Baarles hebben sinds het opheffen van de Cooch-Behar situatie tussen India en Bangladesh op 1 augustus 2015, de meest complexe enclavesituatie en landsgrenzen ter wereld. Ook vind je nergens ter wereld zo'n concentratie counterenclaves, een enclave binnen een enclave, als hier. Echt uniek in de wereld, maar wij Nederlanders lijken het de normaalste zaak van de wereld te vinden.

De geschiedenis komt je hier van alle kanten tegemoet, als je het wil zien tenminste, en voor mij is deze plek dan ook bijna hemel op aarde. Bovendien is het natuurlijk een mooie plek voor meerdere opnames. Op weg naar de eerste opnamelocatie kom ik overigens een charmant hotel tegen.

De eerste twee opnames wijd ik aan de complexitiet van de situatie en de ontstaansgeschiedenis. Voor dat laatste moet ik overigens circa 90% onvermeld laten, want anders is het helemaal niet meer te volgen, laat staan uit te leggen in een filmpje.

In het verleden was de situatie overigens nog complexer. Wat nu Baarle-Nassau is bestond namelijk ooit uit Baarle onder Breda (de heer van Breda) en Baarle onder Thorn (het abdijvorstendom van Thorn). Baarle-Hertog had toen de naam Baarle onder de hertog en dat sloeg op de hertog van Brabant. Al met al was dit dorp dus onderverdeeld in de rijken van een hertog, een heer, later baron genoemd, en een vorst. Wat mij betreft pure romantiek. Een romantiek die hier gelukkig bewaard is gebleven, maar elders maar al te vaak opgeheven is, omdat mensen liever overzicht dan romantiek hebben.

Ik tel vandaag niet minder dan 56 keren dat ik de grens passeer en dan kan ik er nog best een paar gemist hebben, want vaak is de grens alleen te herkennen aan de huisnummers op de huizen. In Baarle is namelijk aan de huisnummers te zien in welk lamd je op dat moment bent.

Na deze twee opnames maak ik nog twee opnames over specifieke incidenten uit de rijke geschiedenis van Baarle, één wonderbaarlijke en één bijzonder ludieke. Zoals gebruikelijk zullen jullie nog even geduld moeten hebben, maar de opnames komen vanzelf op dit blog voorbij.

Overigens staat er midden in het dorp ook nog symbolisch een formele grenspaal en die wil ik jullie niet onthouden.

Tot slot maak ik nog een tweetal opnames over de eerste wereldoorlog, waarbij ik voor één van die opnames nog een paar kilometer zuidelijker moet, naar de reguliere grens met België. Baarle speelde namelijk ook een bijzondere rol tijdens deze oorlog, waarbij Nederland neutraal was en de Duitsers die neutraliteit niet durfden te schenden.

Al wat hierna nog rest is de fietstocht terug, waarbij ik nog getuige ben van een prachtige zonsondergang. Mijn camera laat deze in de werkelijke pasteltinten zien, terwijl mijn mobiel, zie de onderste foto, hem afbeeld in een vurige geeltint.

En laat ik dan ook maar afsluiten met een nummer over de zonsondergang.

Yuri is verbaasd deel 9: Hup Holland hup

Waarom juichen we toch altijd voor dat kleine stukje Nederland?