Vandaag moeten er in ieder geval boodschappen gedaan worden, maar ik wil ook nog wel wat zien van de omgeving. Ergens in de middag stap ik dan ook op de fiets, richting een weg die niet lijkt te bestaan.
Al een aantal dagen zie ik met mijn eigen ogen namelijk een weg die Google Maps niet kent. Of althans, waar Google Maps een deel niet van kent, want het andere deel heb ik vaak genoeg gefietst. Waar ik altijd af sloeg om bij mijn tent te komen, zou de weg echter ophouden. Nu kan ik wel zien dat het geen hoofdweg is, want de verharding stop al vrijwel direct, maar toch loopt de weg nog een heel eind door.
Ik slalom dus een beetje tussen de modderplassen en de gaten door om verder te komen, terwijl dit weggetje mij mooie plekken laat zien. Het is een voortdurende afwisseling van bos en open veld, waardoor je nooit weet wat je te zien krijgt na de volgende bocht.
Onderweg zie ik volgens mij nog een havik, maar op afstand zijn de roofvogels soms wat lastiger te onderscheiden. In het volgende open veld was tot voor kort een maisveld gesitueerd, maar alle maisplanten zijn inmiddels vermalen tot koeienvoer. Alle maisplanten? Nee, op dit immense veld staat er, bijna in het midden, nog één plant fier overeind. Een mooi gezicht.
Even later stopt de bebossing en zie ik enkel nog velden, met daarachter een collectie woningen. Die collectie woningen blijkt het begin te zijn van een dorpje en bijna ook tegelijkertijd het einde, want dit dorpje stelt echt niets voor.
Het gaat hier om Neerglabbeek en het sterven van dit dorpje zie je aan het feit dat alle ondernemers vrij recent zijn vertrokken. Het café is dicht en ook de fietsenmaker heeft het pand te koop staan. Zonder die twee in het dorp leeft een Vlaams dorp niet. Even later ontdek ik overigens dat de fietsenmaker inmiddels een dorp verderop een nieuwe zaak is begonnen en hij is niet de enige.
Blijkbaar willen de resterende inwoners ook weg en geven ze hun voorkeursbestemming aan via hun nummerplaat. Deze wil naar Amsterdam bijvoorbeeld.
In Gruitrode, waar ik nu ben, gaat het blijkbaar goed met de zaken, want ik zie het ene na het andere nieuwe pand langs de provinciale weg. Zelfs de donerzaak heeft het oude pand verlaten en aan de overkant een ruim modern pand neer laten zetten.
Op twee kilometer afstand van elkaar twee verschillende werelden. Neerglabbeek, ooit een dorp vol mijnwerkers, lag niet langs een drukke route en raakt in de vergetelheid omdat het een slaapdorp voor forenzen is geworden en Gruitrode bleef bruisen juist dankzij een drukke doorgaande weg en groeit daardoor tot op de dag van vandaag. Maar volgens sommigen ligt dat vast niet aan de omstandigheden, maar aan de superieure cultuur in Gruitrode.
Na Gruitrode richting Bree om op mijn gemak de inkopen te doen en daarna, met een tussenstop bij de Kim Clijsters fontein te Opitter, weer richting tent voor een lekker ontspannen avond na een vermakelijke middag.
Vermaak in de middag? Dat doet mij gelijk denken aan een mooie afsluiter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten