Dag 175: Villers-la-Chèvre - Pillon

Lekker fietsweer, 25 kilometer en 200 hoogtemeters.

Eindelijk een droge dag voor de boeg, daar was ik wel aan toe. Hier maak ik dan ook gelijk gebruik van, nog voor ik begin met inpakken. Zodra de luchtvochtigheid onder de 100% is haal ik de buitentent er vast af, zodat de binnentent kan beginnen met drogen na de bui van gisterochtend. Tegen de tijd dat ik de tent inpak voelt deze een kilo lichter, dus ik ben heel wat vocht kwijt.

Direct na vertrek kan het genieten eigenlijk al beginnen. Het is namelijk een prachtig glooiend landschap, met iedere twee tot drie kilometer een klein dorpje.

Vandaag gaat de route via Longuyon, maar om daar te komen moet ik eerst een stuk door dit glooiende landschap, om vervolgens via een drukke weg af te dalen tot Longuyon, dat een meter of 100 lager ligt. Vlak voor ik bij de drukke weg ben, valt mijn oog echter eerst nog op een herdenkingsteken.

Op deze plek liggen Duitse en Franse soldaten begraven, in een graf uit het begin van de eerste wereldoorlog.  Soldaten van beide landen werden toen nog gezamenlijk begraven, omdat ze waren gestorven voor iets eerbaars, dat maar van korte duur zou zijn. Iets waar men later heel anders over zou denken..

De komende dagen doorkruis ik de slagvelden bij Verdun en dit is eigenlijk een eerste duidelijk teken dat Verdun in de buurt begint te komen. Veel meer hierover de komende dagen.

Na de heerlijke afdaling naar Longuyon begint er uiteraard weer direct een lange klim, maar gelukkig kan ik deze onderbreken door boodschappen te doen. Na de boodschappen zoek ik direct een mooi plekje op, want stokbrood blijft vers toch het beste. Ik geniet er even goed van, want vanaf waar ik zit kan ik de rest van de klim tot de top zien en dat doet al bijna direct zeer aan de benen, terwijl ik er nog niet aan begonnen ben.

Op enig moment heeft uitstellen geen zin meer en stap ik op om de tocht naar boven te maken. Iets voor de helft zie ik ineens een roofvogel opvliegen uit een greppel. Wat trok hem naar die greppel? Een dood zwijn dus. Die heeft een andere tocht naar boven gemaakt. Zijn achterpoten zijn inmiddels al weggevreten en de natuur kennende zal de rest ook wel niet al te lang duren.

Na de top eindelijk bereikt te hebben volgt nog een afdaling voor ik af moet slaan, de D66 op. Het was natuurlijk onvermijdelijk dat ik die nog tegen zou komen. Met D66 kun je veel kanten op overigens, maar in tegenstelling tot wat sommigen denken niet alle kanten.

Bovenstaande foto heb ik genomen in Pillon en oorspronkelijk was het de bedoeling om na Pillon nog een paar kilometer te fietsen, maar daar steekt de weg Pillon uit een stokje voor. Deze blijkt net te steil om fietsend te doen, dus doe ik hem grotendeels lopend. Eenmaal boven heb ik absoluut geen behoefte om nog verder te fietsen.

Gelukkig staat boven wel de lokale watertoren die in combinatie met wat struiken precies genoeg dekking geeft om de tent op te zetten. Iets dat ik dus maar snel doe. Nog even een stukje tikken voor het blog, en daarna rap slapen.

En dan nog een afsluiter van de dag. Met een watertoren op een heuvel kwam ik al snel tot onderstaande.