Terug in de tijd deel 82: Het fort van Douaumont

Over hoe een indrukwekkend fort een opvallende rol speelde bij de slag om Verdun.

Terug in de tijd deel 80: Verdun, de complete waanzin

Alle oorlog is waanzin, maar als er één plek is om dat duidelijk te maken, dan is dat Verdun wel.

Dag 179: Pierrefitte-sur-Aire - Naives-Rosières

Wind en regen, 18 kilometer en 140 hoogtemeters.

De dag begint nat en erg winderig. Gelukkig heb ik echter gisteren wat extra kilometers gedaan, waardoor ik er vandaag minder hoef. Dit geeft de luxe dat ik tijdens de regen en wind in mijn tent kan blijven. Hoewel, vertrekken was niet echt een optie, vooral dankzij de wind. Die gaat op momenten zo te keer dat ik het niet eens aan zou durven om mijn tent af te breken, omdat die tijdens dat proces extra kwetsbaar is.

Maar gelukkig neemt begin van de middag de wind af en niet veel later word het ook nog eens droog. Aan de slag dus! Ik hoef niet veel kilometers af te leggen vandaag, maar in het eerste deel zitten wel twee klimmetjes en die wil ik  zo snel als mogelijk achter de rug hebben.

Hierboven overigens eerst nog mijn beeld bij het verlaten van mijn tent. De wind was dus afgenomen, maar belangrijker nog, hij was gedraaid. Voor het eerst in lange tijd weer een keer wind in de rug!

Heel veel scheelt het niet bergop, maar net genoeg om het te merken en dat is alles dat een mens nodig heeft. Met name het eerste klimmetje was gemeen steil, maar daar hoorde dan ook een beloning bij.

Direct bovenop de eerste klim was ik namelijk weer terug in de geschiedenis. Bovenop deze heuvel bij Érize-la-Brûlée lag in het verleden namelijk een vliegveld. Helaas was daar, behalve een herdenkingsbordje, niets meer van te zien. Volgens de moderne maatstaven zou hier nooit een luchthaven kunnen liggen, maar het gaat dan ook niet om recente geschiedenis. We zijn namelijk weer honderd jaar terug in de tijd, bij de eerste wereldoorlog.

Dit vliegveld heeft een belangrijke rol gespeeld bij de slag om Verdun en is gebruikt door Franse en later ook Amerikaanse piloten. Dit vliegveld was essentieel in de verdediging van iets dat essentieel was voor de verdediging van Verdun. Wat dat iets dan is? Dat zie je hieronder.

Inderdaad, een weg. Niet zomaar een weg, maar de enige weg die vrij beschikbaar was om Verdun van manschappen en voorraden te voorzien. Dit was letterlijk de slagader die Verdun, op dat moment het hart van Frankrijk, in leven hield. Zonder deze weg zou Verdun zijn gevallen en daarmee uiteindelijk mogelijk heel Frankrijk.

Morgen ga ik ook nog een filmpje maken over deze weg, dus al teveel ga ik er nu niet over zeggen, behalve dat de Fransen deze weg echt vereren en hem hebben hernoemd tot voie sacrée, oftewel heilige weg.

Op deze heilige weg moest ik nog een stukje klimmen, maar dat deerde me weinig. Hoe vaak krijg je immers de kans om te fietsen op zo'n historische weg? Het meest mooie volgde echter na een kilometer of tien fietsen. De klim hield op en er zou een ongekend lange afdaling komen. Heerlijk!

Van de resterende acht kilometer heb ik een kilometer bij moeten trappen. De rest ging helemaal vanzelf. Wat een ongekend genot!

Overigens, in het onderwerp van ieder bericht staan telkens twee plaatsnamen. De tweede is van de laatste plaats die ik heb gehad op een dag. Deze keer scheelde het echter maar één meter, of er had Bar-le-Duc gestaan. Precies één meter voor Bar-le-Duc sla ik namelijk af, loop ik een beboste heuvel op en zoek ik een plekje voor de nacht vlak langs een bosweggetje.

Over hie het is om vlak bij een stadje te slapen morgen meer, voor nu enkel nog de afsluiter van de dag. Onderstaande past volgens mij prima bij zowel een oorlogsweg, als het bosweggetje waar ik de nacht door ga brengen.

Dag 178: Haudainville - Pierrefitte-Sur-Aire

Fris en winderig, 33 kilometer en 210 hoogtemeters.

Geslapen op een steenworp afstand van de Maas, die ik vandaag voor het laatst zal zien. De eerste keer was alweer maanden geleden bij de Biesbosch. Daarna ben ik hem nog tegengekomen als grensrivier tussen Nederland en België, in Luik en gisteren in Verdun.

Behalve naast de Maas, word ik ook weer wakker op het prachtige Franse boerenland. Geef mij maar het Franse boerenland boven het Nederlandse boerenland. De akkers zijn hier veel uitgespreider en hier staat niet om de honderd meter een boerderij. De boerderijen staan hier in de kleine dorpjes en daarom zijn er daar zoveel van.

Na alles ingepakt te hebben vervolg ik mijn route langs de Maas. Nog negen kilometer genieten van deze rivier en het bijbehorende nagenoeg vlakke fietsparcours, voor ik weer de heuvels in mag. Overigens is er ook in dit gebied zwaar gevochten. De Duitsers probeerden hier om door de Franse flanken te breken, om zo de afvoer af te snijden. Ook hier dus weer begraafplaatsen uit die tijd.

Vlak na deze begraafplaats pauzeer ik nog even, om daarna de Maas een laatste keer over te steken en een stuk westwaarts te gaan. Vervelende voor mij daarbij is alleen wel dat er een westenwind staat en deze flink aan het aantrekken is.

De kilometers die volgen worden dan ook een ware martelgang. Op vlakke stukken heb ik al de kleine versnelling nodig om vooruit te komen, de klimmetjes zijn bijna niet te doen. De moed zakt me even in de schoenen wanneer ik zie welke route Google Maps me wil laten nemen, een steil geitenpad zonder enige beschutting tegen de wind. Dat gaat hem in ieder geval niet worden.

Terwijl ik mijn opties aan het overwegen ben word ik alweer opgevrolijkt. De vrolijkmakers in kwestie zijn een paar koeien. In Nederland keken koeien vaak niet op of om als ik passeerde, hier krijg je alle aandacht. Vanaf ruim honderd meter afstand beginnen ze al te staren naar wat voor gek daar bepakt en bezakt aan komt zetten. Nu hebben koeien nogal de neiging om je wat dullig aan te kijken en juist dat stemt mij weer vrolijk.

Ietwat vrolijker ga ik dus verder, op naar de alternatieve route die ik heb gekozen. Al snel ontdek ik dat ik blij ga worden van deze route, want hier geven de bomen beschutting tegen de wind. Eerst maar even uitrusten langs de kant van de weg om weer wat krachten op te doen.

Ik zit op een plek waar de heilige maagd ruim een eeuw geleden verschenen is aan een lokale dame, dus ik let scherp op of er een herhaalbezoek plaats gaat vinden. Uiteraard neemt ze niet de moeite om deze vermoeide reiziger wat op te beuren. Het is ook wat.

Wel hoor ik tijdens deze pauze met regelmaat een vreemd gedonder en geraas door het bos klinken. Pas na een aantal keren ben ik in staat om een eerste gok te wagen, ik denk dat het om een trein gaat, maar zeker weet ik het niet.

Na deze pauze wacht me nog een lange klim, dus laat ik daar maar eens aan beginnen. 120 hoogtemeters moet ik overwinnen, dus dit gaat wel even duren. Tijdens de klim hoor ik nog met regelmaat het geraas en gedonder, maar door de bomen en de helling blijft het geluid vervormd, waardoor het soms wel en soms niet als een trein klinkt.

Een kilometer verder eindelijk het antwoord op het raadsel, het is de TGV die hier twintig meter boven de grond de weg kruist. De eerste keer dat ik hem hoorde was het hoogteverschil zo'n tachtig meter en dat zal voor de vervorming van het geluid hebben gezorgd.

Terwijl ik onder de spoorbrug ga komt er net een TGV voorbij, dus ben ik ook nog eens overreden door zo'n kreng. Gelukkig wel zonder een kleerscheur op te lopen. Inmiddels begint de zonsondergang te naderen, maar de bovenkant van deze klim ook, dus ik kan in ieder geval deze klim nog even achter me laten.

Zodra ik boven ben wil ik op zoek naar een plek voor de nacht, maar eerst staat me een andere uitdaging te wachten. Bovenop is een kaal plateau van een kilometer of twee breed, waar de wind werkelijk overheen giert. Op dit plateau zit een stukje afdaling, waar ik moet trappen als een dolle om te voorkomen dat ik weer omhoog word geblazen.

Na de worsteling over dit plateau begint eindelijk de echte afdaling en wat een genot is dat na die lange klim. Hierbij kijk ik voortdurend uit naar een plekje voor mijn tent, maar ik vind niets. Pas een stuk na het volgende dorpje zie ik een plek en kan ik mijn tent op gaan bouwen.

De 33 kilometer van vandaag stemt mij tevreden. Het is de bedoeling dat dat binnen een paar weken een hele normale afstand is, maar voor nu is het de grootste afstand op een dag en daar ben ik, zeker in combinatie met wind en hoogtemeters, trots op.

Als afsluiter neem ik de trein maar als thema, omdat die me heel wat tijd heeft doen afvragen wat ik nu hoorde. Nu zijn er al wat trein nummers geweest, maar er zijn er nog genoeg te bedenken.

Dag 177: Vaux-Devant-Damloup - Haudainville (De slag om Verdun)

Lekker weer, opnames, 22 kilometer en 120 hoogtemeters.

Afgelopen nacht geslapen op een plek vrijwel letterlijk aan de rand van wat later bekend is geworden als het rode vierkant. Het grootste verschil tussen waar ik sliep en een paar meter verderop? Hier stierven ze met duizenden, iets verderop met tienduizenden en meer. Onwerkelijke aantallen.

Pas deze morgen besef ik me dat ik gisteren vrijwel de hele route heb gevolgd met mijn bepakking, die de Duitse infanteristen de avond voor één van de grote aanvallen met hun bepakking hebben gevolgd in de zomer van 1916.

Voor mij lag er een keurig pad van gras en ik kon lekker slapen in mijn tentje, zij moesten door de modder en brachten de nacht door in de loopgraven. Zij kregen waarschijnlijk geen slaap, ik kan hooguit zeuren over een onrustige nacht.

Die nacht was onrustig dankzij mijn benen overigens. De laatste ruim 500 meter van gisteren, lopend met een flinke stijging is in de benen gaan zitten en er deze nacht niet uit gegaan. Vrijwel de hele dag blijf ik er last van houden.

Na het opruimen van de tent loop ik het laatste stukje omhoog en kom ik over de heuvel, net als al die Duitse jongens ruim honderd jaar geleden. In de zomer van 1916 hebben de Duitsers hier twee ultieme pogingen gedaan Verdun te veroveren. De eerste keer met 50.000 jongens, de tweede keer met 40.000.

De opdracht was simpel, versla de Fransen en keer niet terug. Ze hadden dan ook allemaal hun volle bepakking bij zich. Over een front van zes kilometer liepen ze zij aan zij, golf na golf, op de Franse stellingen af. Terugkeren deden de meesten inderdaad niet, omdat ze met het gezicht naar beneden in de modder lagen.

De enkelingen die terugkeerden waren vaak voor de rest van hun leven invalide. De gelukkigen werden krijgsgevangen genomen, maar dat geluk kwam maar zeer zelden voor. De meesten werden daarvoor al volstrekt kansloos omver gemaaid door een machinegeweer.

Van de 90.000 Duitse soldaten die ingezet zijn tijdens deze twee aanvallen, hebben enkele honderden daadwerkelijk Verdun zien liggen, maar geen van allen hebben Verdun ooit bereikt.

Voor ik de route van deze aanvalsgolven volg, ga ik zelf echter eerst nog wat verder de heuvel op. Helemaal bovenop de heuvel ligt namelijk het fort van Douaumont, het meest indrukwekkende fort in de omgeving. Hieronder wat foto's genomen van bovenop het fort.

En ja, de Duitse, Franse en Europese vlaggen wapperen samen op dit fort. In Nederland mogen velen Baudet geloven wanneer hij zegt dar de EU niet voor vrede en veiligheid is opgericht, hier weten ze wel beter. Het is enkel via Europese samenwerking dat deze eeuwige rivalen tot elkaar zijn gekomen.

Bij dit fort hoort een opvallend verhaal en daar heb ik dan ook een opname over gemaakt. Jullie zullen dit filmpje dus even af moeten wachten om dit verhaal te leren kennen.

Na het fort kan ik dan ook eindelijk naar beneden, tot vreugde van mijn benen. Via oude loopgraven en schuilplaatsen sta ik binnen no time in het centrum van wat ooit het meest waanzinnige slagveld was en wat nu één groot herdenkingsteken is geworden.

Vanaf het fort komende, is onderstaande het eerste grote monument dat je treft, vermoedelijk tot verrassing van velen.

Velen zullen zich er niet van bewust zijn dat vele duizenden moslims hier gestorven zijn. Marokko, Tunesië, Algerije, Senegal en Somalië waren allen een kolonie van Frankrijk en leverden dan ook troepen.

Direct hierna volgt de grote Franse begraafplaats, met 15.000 begraven soldaten. Dat lijkt veel, maar is maar zo'n 5% van het totaal aantal slachtoffers.

Echt luguber is pas het gebouw dat bij deze begraafplaats ligt. Het ossuarium van Douaumont, waarvan hieronder de centrale toren in beeld.

In dit gebouw liggen de botten, of wat daarvan rest, van 130.000 gesneuvelde soldaten, die niet alleen door hun verwondingen onherkenbaar waren geworden, maar vooral doordat ze maanden op het slagveld zijn blijven liggen. De gevechten waren namelijk zo intens, dat de lijken niet veilig van het slagveld gehaald konden worden.

Neem dit niet te bevatten aantal, plus de niet geïdentificeerde doden op iedere begraagplaats in de omgeving en je komt al snel tot de conclusie dat meer dan de helft van de gesneuvelden nooit is geïdentificeerd. Zo waanzinnig was deze slag hier.

Ik heb nog wel een filmpje gemaakt over al deze waanzin, maar compleet kun je hierin onmogelijk zijn. Je komt niet eens in de buurt. Voor ik dit slagveld verlaat nog een positieve noot. Onderstaande plaquette maakte me emotioneel. Ook na zoveel ellende kan het nog goedkomen.

Na al deze ellende stapte ik op de fiets om de heuvel af te gaan richting Verdun. Een heerlijk lange afdaling, langs een eindeloze rij monumenten. Helemaal onderaan de afdaling een vers stokbrood, wat beleg en wat te drinken gekocht en lekker genoten van de lunch.

Tijdens de lunch bedenk ik me dat Nederland en masse niet goed wijs is. Of in ieder geval de nieuwe coalitiepartners. Volkslied en nachtwacht? Hier, en naar de velden van Vlaanderen, moeten die kinderen heen. Hier ligt de oorzaak van de tweede wereldoorlog, de koude oorlog, het uiteenvallen van Joegoslavië, het verwezen van kolonieën die later vijanden werden, allemaal is het terug te voeren naar de eerste wereldoorlog.

De helft van de Europese vorstenhuizen was er niet meer vlak na de eerste wereldoorlog en we weten allemaal hoe dat machtsvacuüm is gevuld. Doordat Nederland neutraal was, hebben we nooit geleerd hoe wezenlijk deze oorlog was voor alles dat later volgde. Zouden we dat wel weten, dan zou het sentiment over de EU bijvoorbeeld heel anders zijn en zouden bijvoorbeeld een Wilders en een Baudet nooit zoveel aandacht krijgen als ze nu krijgen.

Nadat het stokbrood op is doe ik de overige inkopen en daarna ga ik op zoek naar de Mac voor wat stroom. De accu's hoeven niet helemaal gevuld, maar voldoende voor een paar dagen tot de volgende Mac.

Hier blijf ik tot de avondspits voorbij is en daarna fiets ik nog een paar kilometer tot ik buiten de bewoonde wereld ben, zodat ik mijn tent op kan zetten, de indrukken van de dag kan verwerken en kan slapen. Vandaag geen afsluiter van de dag overigens. Vandaag past enkel stilte.

Dag 176: Pillon - Vaux-devant-Damloup

Lekker fietsweer, 31 kilometer, 300 hoogtemeters.

Na een lekkere nachtrust, lekker op tijd wakker. Langzaam begin ik in een ritme te raken van wat eerder slapen en dus ook wat eerder opstaan. Dat moet ook wel met wintertijd voor de deur, anders worden de dagen wel heel erg kort.

Bij het uit de tent kruipen overigens al direct een wijds uitzicht. Helaas wel zonder bijzondere dingen in beeld.

Bij het inpakken van de tent ook nog te maken met een bijzonder eigenwijze naaktslak. Ik kwam hem eerst tegen zo ongeveer op het dak van mijn binnentent. Ik haal altijd zoveel mogelijk de beestjes van mijn tent, zodat ze in hun natuurlijke omgeving kunnen blijven, zo ook nu. Ik zet de naaktslak in het gras en ga verder met inpakken. Terwijl ik daarmee bezig ben, kruipt de slak echter weer naar mijn tent, waardoor ik hem nog een keer moet verwijderen. Deze keer zet ik hem verder weg en dat is maar goed ook, want hij kruipt weer richting tent, maar nu heb ik genoeg tijd om de tent in te pakken.

Zodra alles ingepakt is kan ik vertrekken voor de tocht van vandaag. Deze brengt me door het gebied dat in 1916 in handen was van de Duitsers. 1916, het jaar van de krankzinnige slag bij Verdun. Dat gebied zie ik morgen, vandaag dus het achterland van de slag bij Verdun, waar het front twee keer overheen is gerold in 1916. De eerste keer richting en de tweede keer van Verdun.

Onderweg kom ik langs een tweetal begraafplaatsen en bij beiden stap ik van de fiets. De eerste is de Duitse begraafplaats bij Mangiennes en de tweede is de tweede Duitse begraafplaats van Azannes, met circa 7500 dode soldaten.

Het maakt op mij een diepe indruk om op dit soort plekken te lopen. Al die duizenden jongens die het leven hebben gelaten vanwege complete waanzin. En dan ben ik nu nog een behoorlijk eind van Verdun, dus de waanzin gaat alleen nog maar groter worden vrees ik. Hieronder enkele foto's van de begraafplaats Azannes II, daarna gaat mijn verhaal verder.

Iedere begraafplaats telt honderden onbekende doden, om nog maar eens duidelijk te maken hoe gruwelijk het hier was. Ook opvallend zijn de Joodse graven die zij aan zij met de andere Duitse graven liggen. Hier gaven Joden hun leven voor Duitsland en twintig jaar later werd het leven van Joden genomen. Alsof ze niet eerst zij aan zij voor Duitsland gevochten hadden. Overigens, bijna ieder kruis dat te zien is staat voor vier graven.

Alles is ook keurig bijgehouden overigens en dat is met reden. In Nederland waren we neutraal tijdens deze oorlog, maar de deelnemende landen zullen deze oorlog nooit meer vergeten, vooral omdat hier de oorzaak voor de tweede wereldoorlog lag. Doordat Nederland neutraal bleef en we daardoor de ergste verschrikkingen van oorlog hebben gemist, kunnen we nu zo eenvoudig vergeten.

Want vergeten is wat we in Nederland en masse doen. Autoritaire leiders hebben weer vele volgelingen in ons land, omdat we de les hebben gemist wat de gevolgen van autoritaire leiders kunnen zijn. Bij puur kwaad denken we in Nederland aan Nazi's, maar die waren enkel een gevolg, geen oorzaak. De oorzaak ligt juist daar waar wij als volk nauwelijks weet van hebben.

Na deze begraafplaatsen tijd om weer verder te gaan. Google maps stuurt me een weg in die behoorlijk steil omhoog loopt en aardig wat gaten kent. Na een tijdje krijgen de gaten de overhand en iets later is het een grindpad, om vervolgens te veranderen in een modderpad.  Hier ga ik niet  verder mee worstelen, dus de enige optie is omkeren en een alternatieve route vinden. Dat lukt wel, maar hierdoor weer heel wat nutteloze hoogtemeters gepakt.

Dankzij de omweg kom ik door Ornes en dat is een vreemde gewaarwording. Er staat maar een huis of drie, maar het monument met daarop de gevallenen uit de eerste wereldoorlog laat tientallen namen zien. Niet veel later ontdek ik waarom. Tegen die tijd ben ik een dorp verderop, in Bezonvaux. Dit is een dorp zonder huizen.

Ornes en Bezonvaux zijn, net als meer dorpen hier in de omgeving, volledig verwoest in 1916. In Ornes hebben een paar mensen geprobeerd er weer een dorp van te maken, in Bezonvaux niet.
Dit is overigens ook een gebied waar Maginot, een grote held in Frankrijk, een keer een patrouille heeft gelopen en dat is al gelijk reden voor een monument.

Het dorp Bezonvaux zelf is niets anders meer dan wat verspreid liggende stenen en  de kraters van granaatinslagen. Zo compleet is de verwoesting geweest hier. Op de foto hieronder de plek waar de school stond.

En uiteraard heeft ook Bezonvaux, ondanks dat er niemand meer is gaan wonen, sijn eigen monument gekregen voor de gesneuvelde inwoners. Ik moet zeggen dat ik het nog vreemder vond om door een voormalig dorp te lopen dan over de enorme begraafplaatsen.

Na Bezonvaux volgt nog Vaux-devant-Damloup. Opnieuw een totaal verwoest dorp, maar in dit geval is er wel een compleet nieuw dorp gebouwd, deze keer zelfs met meerdere monumenten. Blijkbaar hadden ze hier wat meer geld. De monumenten zijn in ieder geval indrukwekkend.

Bij Vaux-devant-Damloup begint voor mij ook het laatste en zwaarste stuk van de reis van vandaag. Zo ver mogelijk de berg op, zodat ik morgen zo snel mogelijk bij het fort van Douaumont ben. Het eerste stuk gaat via een grindpad en loopt geleidelijk omhoog, dat is fietsend nog wel te doen. Onderweg kom ik daarbij trouwens langs een prachtig stuwmeertje

Vlak na dit stuwmeertje moet ik echter van het grindpad af. Niet alleen omdat dit pad me niet dicht genoeg bij mijn doel brengt, maar vooral omdat dit pad te druk is om kamp op te slaan.  Ik ga dus via steile graspaden dieper het bos in, met de fiets aan de hand. Zo steil dat iedere meter een worsteling is.

Ondanks deze worsteling weet ik uiteindelijk wel een mooi plekje te vinden uit het zicht, maar mijn benen hebben de prijs moeten betalen. Benieuwd hoe die morgen voelen. Ik zet mijn tent op en geniet van een welverdiende rust.

Zoals gebruikelijk tot slot nog een afsluiter. Na alle ellende die ik vandaag gezien hebt hou ik het maar bij een stemmig nummer.

Dag 175: Villers-la-Chèvre - Pillon

Lekker fietsweer, 25 kilometer en 200 hoogtemeters.

Eindelijk een droge dag voor de boeg, daar was ik wel aan toe. Hier maak ik dan ook gelijk gebruik van, nog voor ik begin met inpakken. Zodra de luchtvochtigheid onder de 100% is haal ik de buitentent er vast af, zodat de binnentent kan beginnen met drogen na de bui van gisterochtend. Tegen de tijd dat ik de tent inpak voelt deze een kilo lichter, dus ik ben heel wat vocht kwijt.

Direct na vertrek kan het genieten eigenlijk al beginnen. Het is namelijk een prachtig glooiend landschap, met iedere twee tot drie kilometer een klein dorpje.

Vandaag gaat de route via Longuyon, maar om daar te komen moet ik eerst een stuk door dit glooiende landschap, om vervolgens via een drukke weg af te dalen tot Longuyon, dat een meter of 100 lager ligt. Vlak voor ik bij de drukke weg ben, valt mijn oog echter eerst nog op een herdenkingsteken.

Op deze plek liggen Duitse en Franse soldaten begraven, in een graf uit het begin van de eerste wereldoorlog.  Soldaten van beide landen werden toen nog gezamenlijk begraven, omdat ze waren gestorven voor iets eerbaars, dat maar van korte duur zou zijn. Iets waar men later heel anders over zou denken..

De komende dagen doorkruis ik de slagvelden bij Verdun en dit is eigenlijk een eerste duidelijk teken dat Verdun in de buurt begint te komen. Veel meer hierover de komende dagen.

Na de heerlijke afdaling naar Longuyon begint er uiteraard weer direct een lange klim, maar gelukkig kan ik deze onderbreken door boodschappen te doen. Na de boodschappen zoek ik direct een mooi plekje op, want stokbrood blijft vers toch het beste. Ik geniet er even goed van, want vanaf waar ik zit kan ik de rest van de klim tot de top zien en dat doet al bijna direct zeer aan de benen, terwijl ik er nog niet aan begonnen ben.

Op enig moment heeft uitstellen geen zin meer en stap ik op om de tocht naar boven te maken. Iets voor de helft zie ik ineens een roofvogel opvliegen uit een greppel. Wat trok hem naar die greppel? Een dood zwijn dus. Die heeft een andere tocht naar boven gemaakt. Zijn achterpoten zijn inmiddels al weggevreten en de natuur kennende zal de rest ook wel niet al te lang duren.

Na de top eindelijk bereikt te hebben volgt nog een afdaling voor ik af moet slaan, de D66 op. Het was natuurlijk onvermijdelijk dat ik die nog tegen zou komen. Met D66 kun je veel kanten op overigens, maar in tegenstelling tot wat sommigen denken niet alle kanten.

Bovenstaande foto heb ik genomen in Pillon en oorspronkelijk was het de bedoeling om na Pillon nog een paar kilometer te fietsen, maar daar steekt de weg Pillon uit een stokje voor. Deze blijkt net te steil om fietsend te doen, dus doe ik hem grotendeels lopend. Eenmaal boven heb ik absoluut geen behoefte om nog verder te fietsen.

Gelukkig staat boven wel de lokale watertoren die in combinatie met wat struiken precies genoeg dekking geeft om de tent op te zetten. Iets dat ik dus maar snel doe. Nog even een stukje tikken voor het blog, en daarna rap slapen.

En dan nog een afsluiter van de dag. Met een watertoren op een heuvel kwam ik al snel tot onderstaande.