Dag 212: Pierre-Bénite - Vaugris

Koud, opladen, 34 kilometer en 60 hoogtemeters.

Vandaag is de planning om de accu's weer vol te krijgen, maar daarvoor moet ik eerst weg zien te komen van de plek waar ik nu ben. Uiteindelijk blijkt dat nog een flink stukje lopen te zijn. Ik had natuurlijk terug naar de plek kunnen gaan waar ik gisteren dit parkje binnen ben gegaan, maar terug probeer ik altijd te voorkomen. Ik kijk liever vooruit, richting het zuiden. Net als op onderstaande foto van mijn overnachtingsplek.

Om hier weg te komen moet ik eerst over het gras en tussen de bomen en struiken, om op een modderig glibberpaadje te komen. Fietsen is hier geen optie, dus loop ik maar verder. Na een kwartier lopen bereik ik de uitgang van het parkje, maar die is nog niet eenvoudig.

Ze hebben hier korte paaltjes vlak bij elkaar staan, waar een fiets tussendoor kan. Mijn fietstassen echter absoluut niet. De paaltjes mogen dan kort zijn, maar niet zo kort dat ze onder mijn fietstassen passen. Het komt er dus op neer dat ik de achterkant van mijn fiets, vanuit een onmogelijke houding vanwege andere obstakels, over de kleine paaltjes moet tillen. Ik ben blij dat mijn rug weer wat beter is, want een paar dagen geleden was dit me absoluut niet gelukt en had ik helemaal naar de andere ingang moeten lopen om het park te verlaten.

Voorbij de paaltjes stap ik op de fiets, om honderd meter verder weer af te stappen. Het gaat hier een beetje omhoog richting de grote weg namelijk. Met een beetje bedoel ik op zijn minst 20%. Langzaam duw ik de fiets dus maar weer omhoog. Ik weet niet wat het is, maar ik begin het gevoel te krijgen dat ik steeds vaker de grootste uitdaging van de dag direct in het begin heb.

Uiteindelijk is ook deze uitdaging overwonnen en kan ik weer gaan fietsen door de Rhône-vallei. Nu klinkt dat voor de meesten natuurlijk mooi en verwachten jullie waarschijnlijk allerlei mooie plaatjes, maar die zijn hier simpelweg niet te maken.

Kijkende naar de vorm van de vallei zou het hier prachtig kunnen zijn, maar de werkelijkheid is dat iedere beschikbare meter vol met gebouwen staat, waardoor de schoonheid volledig verdwenen is helaas. Ik fiets vandaag dus door een stenen jungle. Ook nog eens een stenen jungle zonder fraaie panden.

Gelukkig kan ik na ruim twintig kilometer van de fiets, omdat ik bij de Mac ben om op te laden. Overigens al de derde Mac die ik zie in de twintig kilometer. De vallei zit namelijk vol met die dingen.

Normaal valt er niet zoveel te melden over een Mac, maar bij deze is wel iets dat ik niet vaak zie. Het is vrijdag en vanaf het begin van de avond hebben ze hier een beveiliger in dienst. Gedurende de avond komt volgens mij ook de hele plaatselijke bevolking langs, want het is hier ontzettend druk. Blijkbaar hebben ze hier ervaring met mensen die zich dan niet kunnen gedragen, want anders zou die beveiliger er volgens mij niet staan.

Na het laden stap ik in het donker weer op de fiets om te gaan richting een plek voor de nacht. Omdat alles hier volgebouwd is moet ik nog tien kilometer fietsen voor ik bij een eerste gelegenheid ben, maar het zijn grotendeels wel heerlijke kilometers.

Vienne, de plaats waar ik ben, blijkt namelijk over uitstekende fietspaden te beschikken met asfalt zo glad als de billen van een baby. Het is maanden geleden voor ik zulke fijne fietspaden heb gehad, dus ik geniet er even van.

Tegen de tijd dat het fietspad stopt is het niet ver meer naar de plek die ik op het oog heb en daar heb ik ook gelijk bingo. Vlak bij de Rhône ligt een klein stukje landbouwgrond en daar kan ik tussen wat bomen perfect mijn tent kwijt.

Terwijl ik in mijn tent lig hoor ik echter weer een vreemd geluid tijdens het passeren van een goederentrein. Een geluid dat ik de afgelopen avonden en nachten vaker heb gehoord, ik slaap namelijk bijna iedere nacht vlak bij de spoorlijn, zoveel ruimte is er nu ook weer niet hier namelijk.

Het is een soort vreemd geklapper, net als alsof er iets los zit of zo. Ik hoor het echter zo vaak, dat het vast geen technisch mankement is. Dan zouden er veel vaker treinen stilstaan immers. Wie weet ontdek ik één dezer dagen nog wat het is.

En als ik het dan toch over treinen heb, dan is het bruggetje naar de afsluiter van de dag snel gemaakt in dit geval.

Dag 178: Haudainville - Pierrefitte-Sur-Aire

Fris en winderig, 33 kilometer en 210 hoogtemeters.

Geslapen op een steenworp afstand van de Maas, die ik vandaag voor het laatst zal zien. De eerste keer was alweer maanden geleden bij de Biesbosch. Daarna ben ik hem nog tegengekomen als grensrivier tussen Nederland en België, in Luik en gisteren in Verdun.

Behalve naast de Maas, word ik ook weer wakker op het prachtige Franse boerenland. Geef mij maar het Franse boerenland boven het Nederlandse boerenland. De akkers zijn hier veel uitgespreider en hier staat niet om de honderd meter een boerderij. De boerderijen staan hier in de kleine dorpjes en daarom zijn er daar zoveel van.

Na alles ingepakt te hebben vervolg ik mijn route langs de Maas. Nog negen kilometer genieten van deze rivier en het bijbehorende nagenoeg vlakke fietsparcours, voor ik weer de heuvels in mag. Overigens is er ook in dit gebied zwaar gevochten. De Duitsers probeerden hier om door de Franse flanken te breken, om zo de afvoer af te snijden. Ook hier dus weer begraafplaatsen uit die tijd.

Vlak na deze begraafplaats pauzeer ik nog even, om daarna de Maas een laatste keer over te steken en een stuk westwaarts te gaan. Vervelende voor mij daarbij is alleen wel dat er een westenwind staat en deze flink aan het aantrekken is.

De kilometers die volgen worden dan ook een ware martelgang. Op vlakke stukken heb ik al de kleine versnelling nodig om vooruit te komen, de klimmetjes zijn bijna niet te doen. De moed zakt me even in de schoenen wanneer ik zie welke route Google Maps me wil laten nemen, een steil geitenpad zonder enige beschutting tegen de wind. Dat gaat hem in ieder geval niet worden.

Terwijl ik mijn opties aan het overwegen ben word ik alweer opgevrolijkt. De vrolijkmakers in kwestie zijn een paar koeien. In Nederland keken koeien vaak niet op of om als ik passeerde, hier krijg je alle aandacht. Vanaf ruim honderd meter afstand beginnen ze al te staren naar wat voor gek daar bepakt en bezakt aan komt zetten. Nu hebben koeien nogal de neiging om je wat dullig aan te kijken en juist dat stemt mij weer vrolijk.

Ietwat vrolijker ga ik dus verder, op naar de alternatieve route die ik heb gekozen. Al snel ontdek ik dat ik blij ga worden van deze route, want hier geven de bomen beschutting tegen de wind. Eerst maar even uitrusten langs de kant van de weg om weer wat krachten op te doen.

Ik zit op een plek waar de heilige maagd ruim een eeuw geleden verschenen is aan een lokale dame, dus ik let scherp op of er een herhaalbezoek plaats gaat vinden. Uiteraard neemt ze niet de moeite om deze vermoeide reiziger wat op te beuren. Het is ook wat.

Wel hoor ik tijdens deze pauze met regelmaat een vreemd gedonder en geraas door het bos klinken. Pas na een aantal keren ben ik in staat om een eerste gok te wagen, ik denk dat het om een trein gaat, maar zeker weet ik het niet.

Na deze pauze wacht me nog een lange klim, dus laat ik daar maar eens aan beginnen. 120 hoogtemeters moet ik overwinnen, dus dit gaat wel even duren. Tijdens de klim hoor ik nog met regelmaat het geraas en gedonder, maar door de bomen en de helling blijft het geluid vervormd, waardoor het soms wel en soms niet als een trein klinkt.

Een kilometer verder eindelijk het antwoord op het raadsel, het is de TGV die hier twintig meter boven de grond de weg kruist. De eerste keer dat ik hem hoorde was het hoogteverschil zo'n tachtig meter en dat zal voor de vervorming van het geluid hebben gezorgd.

Terwijl ik onder de spoorbrug ga komt er net een TGV voorbij, dus ben ik ook nog eens overreden door zo'n kreng. Gelukkig wel zonder een kleerscheur op te lopen. Inmiddels begint de zonsondergang te naderen, maar de bovenkant van deze klim ook, dus ik kan in ieder geval deze klim nog even achter me laten.

Zodra ik boven ben wil ik op zoek naar een plek voor de nacht, maar eerst staat me een andere uitdaging te wachten. Bovenop is een kaal plateau van een kilometer of twee breed, waar de wind werkelijk overheen giert. Op dit plateau zit een stukje afdaling, waar ik moet trappen als een dolle om te voorkomen dat ik weer omhoog word geblazen.

Na de worsteling over dit plateau begint eindelijk de echte afdaling en wat een genot is dat na die lange klim. Hierbij kijk ik voortdurend uit naar een plekje voor mijn tent, maar ik vind niets. Pas een stuk na het volgende dorpje zie ik een plek en kan ik mijn tent op gaan bouwen.

De 33 kilometer van vandaag stemt mij tevreden. Het is de bedoeling dat dat binnen een paar weken een hele normale afstand is, maar voor nu is het de grootste afstand op een dag en daar ben ik, zeker in combinatie met wind en hoogtemeters, trots op.

Als afsluiter neem ik de trein maar als thema, omdat die me heel wat tijd heeft doen afvragen wat ik nu hoorde. Nu zijn er al wat trein nummers geweest, maar er zijn er nog genoeg te bedenken.