Dag 243: El Prat de Llobregat - Rustdag

Na zeven dagen fietsen tijd voor wat rust en wat beschouwingen.

Zeker na een dag als gisteren gaat een dag rust er in bij me. Aangezien gisteren ook alweer de zevende dag achter elkaar fietsen was, vind ik persoonlijk dat ik een rustdag echt verdiend heb.

Over vandaag valt dus niet zo heel veel te melden. Ik heb wat geschreven, gelezen en een filmpje gekeken. Daarnaast vandaag, nieuwjaarsdag, ook gedaan wat ik eigenlijk afgelopen nacht had willen doen, maar toen was ik nog onderweg en later was ik te vermoeid. Ik heb lekker een flesje cava opengetrokken en heb genoten van de bubbels. Een proost met mezelf op het nieuwe jaar dus.

Daarnaast ook alle tijd gehad om een beetje na te denken over de laatste weken. Ik heb natuurlijk erg veel meegemaakt en het meeste hiervan is op dit blog geschreven en zal ik dus niet herhalen. Ik wil wel van deze rustdag gebruik maken om twee zaken te benoemen die ik nog niet eerder uitgebreid besproken heb.

Rivieren

Allereerst wil ik het over rivieren hebben. Ik ben gek op rivieren en dan met name de grotere rivieren. Niet zozeer om hoe ze er nu uitzien, maar vooral om hun invloed op het landschap. Ik heb een paar weken langs grote rivieren als bijvoorbeeld Saône en Rhône gefietst en natuurlijk ook al de Maas, de Marne en diverse andere rivieren en de sporen in het landschap vind ik altijd fascinerend.

Die sporen bestaan niet alleen uit kloven die her en der in het landschap te zien zijn, maar werden heel vaak ook pas echt zichtbaar op het moment dat ik mijn tent aan het plaatsen of opruimen was. De ondergrond waar ik mijn tent vaak had staan was namelijk vaak een direct gevolg van de rivieren over een periode van duizenden jaren en meer.

Rivieren veranderen nog wel eens van koers, stromen over etcetera. Daarbij is het dus niet vreemd dat in de buurt van de huidige rivieren de grond bestaat uit zaken die door een rivier ooit op die plek afgezet zijn.

Denk hierbij aan grind, of zand, of klei om maar wat te noemen. Die ondergrond die de rivieren achter hebben gelaten is vervolgens weer bepalend voor de landbouw. Het soort gewassen dat je aan kunt treffen is vaak duizenden jaren ooit een keer bepaald door een koerswijziging of overstroming van een rivier en dat vind ik dus echt prachtig om te zien. Iedere dag dat ik in de buurt van een rivier lag met mijn tentje was ik dus uitgebreid de grond aan het bestuderen.

Catalaanse onafhankelijkheid

Ik ben een groot liefhebber van de Catalanen en Catalunya sinds ik er in 2000 een half jaar heb gewoond en gewerkt. Toch heb ik geen mening over het wel of niet onafhankelijk worden van Catalunya, terwijl ik normaal overal een mening over heb. Daar zit natuurlijk wat achter.

Allereerst, het hangt hier in het binnenland helemaal vol met uitingen voor onafhankelijkheid. Langs de kust is dat veel minder en daar heb je gelijk de verdeling in stemmen. Het binnenland wil onafhankelijkheid, de kust die het van de toeristen uit het buitenland moet hebben wil in meerderheid onderdeel van Spanje blijven. Nu weer naar mijn gedachten.

Ik ben voor een samenleving waarin iedereen zijn of haar eerlijke deel krijgt en geeft. Dat hoort volgens mij de basis te zijn, niet de vlag of de naam van het land waar je toevallig in geboren of woonachtig bent. Onafhankelijkheid kan een middel zijn om zo'n samenleving te krijgen.

Helaas is de helft van de Catalanen onafhankelijkheid echter steeds meer als doel op zichzelf gaan zien en daar heb ik wel wat op tegen. Onafhankelijkheid is nooit alleen een antwoord op de vragen die we voor ons hebben.

Pas als blijkt dat het samen echt niet kan kom je bij een moment dat je het alleen moet proberen. Nu kan ik het wantrouwen van de Catalanen richting Madrid wel begrijpen, want Madrid is te vaak een onbetrouwbare partner gebleken. De insteek hoort dan volgens mij in eerste instantie te zijn om de partner wel betrouwbaar te maken. Samen sta je immers sterker wanneer er een basis van vertrouwen is.

Daarnaast vind ik het ook gek dat het altijd de Catalanen tegen Madrid lijkt, met soms ook de Basken erbij. Ik ben er van overtuigd dat alle regio's bepaalde zaken liever zelf regelen dan door Madrid opgelegd te krijgen, zelfs als ze het eens zijn met de beslissingen van Madrid. Waarom probeer je niet eerst de aard van het land aan te passen door met het hele land samen aan een betere toekomst te werken?

En zo denk ik dus over wat soms willekeurige zaken op een rustdag. Morgen weer fietsen en om me heen kijken.

Dag 219: Orange - Avignon

Zonnetje en 36 kilometer.

Verder gaat het weer vandaag. Van de ene historische plaats naar de andere, hoewel het vandaag zeker niet vanzelf zal gaan. Mijn slaapplaats was vannacht echt vlak buiten Orange, waar ik ondanks de nabijheid van de stad, een mooi open veld had gevonden met een hoekje waar ik volledig aan het zicht onttrokken kon staan.

Helaas kon ik door wat regen pas wat later beginnen met inpakken dan gehoopt, maar in principe zou ik nog genoeg tijd moeten hebben om Avignon te bereiken. Ik begin echter wel aan mijn lijf te merken dat dit inmiddels dag tien is alweer dat ik onafgebroken onderweg ben. De kans is echter groot dat het over een paar dagen een dag slecht weer is, dus dan pak ik mijn rust wel.

De eerste kilometers gaan wat moeizaam, maar dat is bijna dagelijks het geval inmiddels. Na de eerste pauze gaat het meestal beter, waarna na een tweede pauze het tempo weer wat begint te zakken. Voor de eerste pauze moet ik deze keer eerst een keuze maken. Volg ik de gewone weg met al zijn gekronkel en ook meerdere klimmetjes, of gebruik ik een grindpad langs de Rhône? Omdat ik niet het gevoel heb dat ik mijn klimbenen bij me heb vandaag besluit ik het grindpad maar te proberen en bij het begin van dit grindpad neem ik mijn eerste pauze.

Ik zit op een dijk langs de Rhône en het uitzicht is prachtig. Voor me de restanten van een kasteel dat ooit een dominant uitzicht over de rivier had en in de verte, op kilometers afstand, zie ik een deel van Châteauneuf-du-Pape liggen. Het dorpje bekend van de wijn en genoemd naar het kasteel dat ooit gebouwd is door een paus in de tijd dat de pauzen in Avignon gehuisvest waren. Kort na de bouw begon echter ook alweer de gedeeltelijke sloop, omdat het kasteel te duur was in onderhoud.

Op het moment dat ik wil vertrekken en mijn tas van de grond pak zie ik er een bijzonder beestje op zitten. Het lijkt wel een soort wandelende tak. Ik heb een dergelijk beest in ieder geval nog nooit eerder gezien. Nadat ik het beestje weer naar de grond heb geholpen staat het een hele tijd ritmisch heen en weer te bewegen, alsof het een verdord grassprietje in de wind is.

Hierna begin ik aan het grindpad en het begin is nog goed te doen. Langzaam veranderd het grindpad echter in een kiezelpad, met steeds vaker vuistdikke kiezels. Dat is wel even wat anders. De snelheid zakt snel en ik heb alle concentratie nodig om de grootste stenen te ontwijken. Dit begint slopend te worden.

Na een kilometer of vier hebben de vuistdikke stenen de overhand gekregen en kom ik bijna niet meer vooruit. Gelukkig loopt er een vergelijkbaar pad onderaan de dijk en die lijkt er iets beter bij te liggen, dus stuur ik naar beneden. Het gaat hier inderdaad wat beter, maar het blijft een worsteling om al zigzaggend vooruit te komen. Het is dan ook een enorme opluchting wanneer ik na acht kilometer ellende eindelijk weer bij asfalt aan ben gekomen. Dit stuk heeft echter zoveel energie gekost dat ik flink gesloopt ben. Ik ben voorlopig weer even genezen van de grindpaden.

Gelukkig is het niet ver meer naar Avignon en ik bereik de stad vlak na zonsondergang. Weer een stad bij zonsondergang dus. Ik heb nog net genoeg schemering om een foto te maken van wat rest van de beroemde Pont d'Avignon en het voormalig pauselijk paleis.

Hierna fiets ik de binnenstad in en plof ik neer op het eerste bankje dat ik zie. Na een beetje bijgekomen te zijn ga ik op zoek naar een supermarkt, waarbij ik nog een deel door de oude binnenstad fiets met zijn smalle straatjes. Bijzonder de moeite waard kan ik zeggen.

Na de boodschappen wil ik de stad aan de zuidzijde verlaten, maar dat is nog een probleem. De weg is namelijk opgebroken. Met enige moeite kom ik er omheen en kan ik mijn weg vervolgen via een straat die slecht half afgesloten is. Het niet afgesloten deel zit echter vol met gaten, dus echt opschieten doet het niet. Gelukkig bereik ik uiteindelijk weer een normale weg en kan ik het laatste stuk de stad uit volbrengen.

Aan de zuidkant van de stad had ik een mooi plekje op het oog, maar een hek staat in de weg. Dan maar naar optie twee, maar daar staat een politieagent met zijn motor in de weg. Gelukkig heb ik nog een optie drie en daar kan ik wel terecht. Eindelijk rust na een slopende dag. Binnenkort echt een rustdag pakken, want het lijf is er aan toe.

Dan nog de afsluiter van de dag. In mijn tent eet ik nog een stukje kaas. Iemand anders zin in wat kaas?

Dag 214: Serves-sur-Rhône - Étoile-sur-Rhône

Koud, beetje mistral, 40 kilometer en 90 hoogtemeters.

Wat normaal op of rond 21 december is, was vandaag voor mij al het geval. Vandaag is namelijk mijn zonnewende. Als je op dezelfde plek blijft, dan worden de dagen nog heel ietsje korter de komende twee weken, maar omdat ik naar het zuiden reis, win ik nu sneller daglicht dan ik het verlies. Voor mij worden de dagen vanaf nu dus al langer, met een paar minuten per dag.

Vannacht heb ik overigens koninklijk geslapen, of bijna dan. Ik lag vlak onder een oud kasteeltje. Aan de andere kant van de Rhône stond een vergelijkbare toren, dus ik neem aan dat vanaf hier complete controle over de rivier mogelijk was.

Een foto vanaf direct bij mijn tent heb ik deze keer niet. Aan de andere kant van mijn tent was een niet echt fotogenieke dijk, gewoon een muur van gras, en tussen mij en het kasteeltje staan bomen, dus de foto van vandaag is pas na honderd meter fietsen genomen. Het gaat om het torentje links.

Vandaag fiets ik eindelijk door een mooi deel van de vallei overigens. Het is niet volgebouwd zoals de vorige dagen, maar aan beide kanten mooie heuvels en heel veel wijnranken om me heen.

Overigens staat er vandaag opnieuw een mistral, maar net als gisteren kan ik daar het eerste stuk niet van profiteren. De vallei ligt hier zo dat de wind er gewoon niet in kan komen. Geeft me natuurlijk wel meer tijd om van de omgeving te genieten.

Bij mijn eerste pauze van de dag, op een bankje langs de Rhône, zie ik eindelijk weer een keer een schip voorbij varen. Omdat ik hier reguliere wegen moet gebruiken zie de rivier niet altijd, dus de meeste schepen mis ik.

Vanaf dezelfde plek nog een foto, maar dan iets verder naar rechts. Op een afstandje zoals op de foto ziet het er niet direct indrukwekkend uit, maar de voorste heuvel midden in beeld is niets anders dan ontzettend veel wijnranken en volgens mij niet van de goedkoopste wijnen. In het dorp zelf stonden namelijk een paar hele forse wijnhuizen.

Na de pauze op deze mooie, maar ook erg koude, plek vlak onder Tain-l'Hermitage duurt het gelukkig niet lang voor ik weer kan gaan zeilen. Een kilometer later krijg ik namelijk de wind vol in de rug en vlieg ik over de wegen.

Zo bereik ik binnen de kortste de voorstad van Valence, de volgende grote plaats op mijn route. Het schiet lekker op de laatste dagen. Eenmaal in de stad valt de wind weer weg, maar dat maakt niet uit. Ik wil namelijk wel eens de tijd nemen voor een stad. Ik peddel dus op mijn gemak rond.

Het eerste dat me opvalt is dat alles dicht is. Dat er winkels dicht zijn is niet vreemd, want het is een zondag. Tot mijn verbazing is echter ook bijna alle horeca dicht. Ik begin echt het idee te krijgen dat dit deel van Frankrijk aan de winterslaap is begonnen, want al dagen zie ik vooral gesloten zaken.

En de rest van Valence? Eerlijk gezegd valt het me nogal tegen. Ja, het centrum ziet er geinig, niet bijzonder, uit, maar meer kan ik er eigenlijk niet van maken. Of het moet het kunstwerk zijn dat ik midden in de stad zie staan en me wel bevalt in deze omgeving.

Iets verderop staat er nog een bijna leeg reuzenrad te draaien en daarna is het centrum alweer op en begint een lange aaneenschakeling van lelijke bebouwing. Kilometer na kilometer een collectie lelijk steen. Ik kies ook een keer een stad uit om wat tijd aan te besteden.

Na een schier oneindige collectie lelijkheid tref ik een eetzaakje waar ik wat eet in een warme omgeving. Het is op zo'n koude dag best wel lekker om even ergens binnen te zitten.

Dit geeft me gelijk de kans om op mijn mobiel even goed naar de opties voor een overnachtingsplek te zoeken en tot mijn vreugde zie ik dat er mooie mogelijkheden zijn vlak na de bebouwde kom.

Na een hapje eten spring ik weer op de fiets voor het laatste stuk, waarna het tijd is om de tent op te zetten en voor jullie een afsluiter te bedenken. Wisten jullie wel dat vers fruit erg gevaarlijk is?

Dag 212: Pierre-Bénite - Vaugris

Koud, opladen, 34 kilometer en 60 hoogtemeters.

Vandaag is de planning om de accu's weer vol te krijgen, maar daarvoor moet ik eerst weg zien te komen van de plek waar ik nu ben. Uiteindelijk blijkt dat nog een flink stukje lopen te zijn. Ik had natuurlijk terug naar de plek kunnen gaan waar ik gisteren dit parkje binnen ben gegaan, maar terug probeer ik altijd te voorkomen. Ik kijk liever vooruit, richting het zuiden. Net als op onderstaande foto van mijn overnachtingsplek.

Om hier weg te komen moet ik eerst over het gras en tussen de bomen en struiken, om op een modderig glibberpaadje te komen. Fietsen is hier geen optie, dus loop ik maar verder. Na een kwartier lopen bereik ik de uitgang van het parkje, maar die is nog niet eenvoudig.

Ze hebben hier korte paaltjes vlak bij elkaar staan, waar een fiets tussendoor kan. Mijn fietstassen echter absoluut niet. De paaltjes mogen dan kort zijn, maar niet zo kort dat ze onder mijn fietstassen passen. Het komt er dus op neer dat ik de achterkant van mijn fiets, vanuit een onmogelijke houding vanwege andere obstakels, over de kleine paaltjes moet tillen. Ik ben blij dat mijn rug weer wat beter is, want een paar dagen geleden was dit me absoluut niet gelukt en had ik helemaal naar de andere ingang moeten lopen om het park te verlaten.

Voorbij de paaltjes stap ik op de fiets, om honderd meter verder weer af te stappen. Het gaat hier een beetje omhoog richting de grote weg namelijk. Met een beetje bedoel ik op zijn minst 20%. Langzaam duw ik de fiets dus maar weer omhoog. Ik weet niet wat het is, maar ik begin het gevoel te krijgen dat ik steeds vaker de grootste uitdaging van de dag direct in het begin heb.

Uiteindelijk is ook deze uitdaging overwonnen en kan ik weer gaan fietsen door de Rhône-vallei. Nu klinkt dat voor de meesten natuurlijk mooi en verwachten jullie waarschijnlijk allerlei mooie plaatjes, maar die zijn hier simpelweg niet te maken.

Kijkende naar de vorm van de vallei zou het hier prachtig kunnen zijn, maar de werkelijkheid is dat iedere beschikbare meter vol met gebouwen staat, waardoor de schoonheid volledig verdwenen is helaas. Ik fiets vandaag dus door een stenen jungle. Ook nog eens een stenen jungle zonder fraaie panden.

Gelukkig kan ik na ruim twintig kilometer van de fiets, omdat ik bij de Mac ben om op te laden. Overigens al de derde Mac die ik zie in de twintig kilometer. De vallei zit namelijk vol met die dingen.

Normaal valt er niet zoveel te melden over een Mac, maar bij deze is wel iets dat ik niet vaak zie. Het is vrijdag en vanaf het begin van de avond hebben ze hier een beveiliger in dienst. Gedurende de avond komt volgens mij ook de hele plaatselijke bevolking langs, want het is hier ontzettend druk. Blijkbaar hebben ze hier ervaring met mensen die zich dan niet kunnen gedragen, want anders zou die beveiliger er volgens mij niet staan.

Na het laden stap ik in het donker weer op de fiets om te gaan richting een plek voor de nacht. Omdat alles hier volgebouwd is moet ik nog tien kilometer fietsen voor ik bij een eerste gelegenheid ben, maar het zijn grotendeels wel heerlijke kilometers.

Vienne, de plaats waar ik ben, blijkt namelijk over uitstekende fietspaden te beschikken met asfalt zo glad als de billen van een baby. Het is maanden geleden voor ik zulke fijne fietspaden heb gehad, dus ik geniet er even van.

Tegen de tijd dat het fietspad stopt is het niet ver meer naar de plek die ik op het oog heb en daar heb ik ook gelijk bingo. Vlak bij de Rhône ligt een klein stukje landbouwgrond en daar kan ik tussen wat bomen perfect mijn tent kwijt.

Terwijl ik in mijn tent lig hoor ik echter weer een vreemd geluid tijdens het passeren van een goederentrein. Een geluid dat ik de afgelopen avonden en nachten vaker heb gehoord, ik slaap namelijk bijna iedere nacht vlak bij de spoorlijn, zoveel ruimte is er nu ook weer niet hier namelijk.

Het is een soort vreemd geklapper, net als alsof er iets los zit of zo. Ik hoor het echter zo vaak, dat het vast geen technisch mankement is. Dan zouden er veel vaker treinen stilstaan immers. Wie weet ontdek ik één dezer dagen nog wat het is.

En als ik het dan toch over treinen heb, dan is het bruggetje naar de afsluiter van de dag snel gemaakt in dit geval.

Dag 211: Collonges-au-Mont-d'Or - Pierre-Bénite

Dwars door Lyon, 27 kilometer en 110 hoogtemeters.

Voor ik begin aan de dag van vandaag, eerst nog even terug naar gisteren, want ik was wat vergeten te vermelden. Ik kwam namelijk nog een vrolijke Fransman tegen.

Ik had net mijn fiets stil gezet om een foto te maken van de goudkleurige rotsen waar de Mont d'Or zijn naam aan te danken heeft, toen een breed lachende Fransman op me afkwam. In eerste instantie begrijp ik geen woord van wat hij zegt, maar na drie pogingen, deze gaf het tenminste niet direct op, is het me duidelijk en lach ik even hard mee. Hij zei namelijk dat ze verderop staan te flitsen, maar dat ik daar vast geen last van heb met mijn vol gepakte fiets. Vond ik toch de moeite van het vermelden nog waard.

Nu weer naar de huidige dag, de dag dat ik dwars door miljoenenstad Lyon zal trekken. Berucht knooppunt voor automobilisten die onderweg van of naar hun vakantie zijn. Eerst moet echter natuurlijk alles weer ingepakt worden en geniet ik nog een keer van het uitzicht.

Na het inpakken fiets ik heerlijk de heuvel af, via de lange route. De weg van gisteren van 20% daar waag ik me niet aan met al het gewicht op mijn fiets. Zo groot zijn die remblokjes nu ook weer niet.

Vrij snel na de afdaling steek ik de Saône over, om aan de kant te komen waarop het schiereiland tussen Rhône en Saône ligt. Het voelt alsof je hier al direct in de stad bent, maar in werkelijkheid moet ik eerst nog een paar voorsteden door. Eenmaal in Lyon zie je direct wat je in menig Franse stad ziet, allemaal panden van precies dezelfde hoogte.

In opdracht van Napoleon heeft Hausmann ooit half Parijs tegen de vlakte gegooid om de vele brede boulevards aan te leggen, met langs die boulevards dus die panden van gelijke hoogte. Blijkbaar is dat bevallen, want in veel andere Franse steden is daarna hetzelfde gebeurd qua bouwhoogte. In Parijs mag overigens nog altijd niet hoger gebouwd worden, hoewel de huidige burgemeester daar verandering in aan wil brengen.

Op enig moment zie ik een mooi bankje om even te pauzeren. Hierbij kijk ik uit over één van de heuvels rond Lyon, in dit geval de heuvel met daarop een kathedraal en een toren die enige vergelijking met de Eiffeltoren oproept. Dankzij de stand van de zon zie ik ze vooral in silhouet en dat heeft ook wel wat.

Achter me staat overigens een pand dat ik veel leuker vind ontdek ik zodra ik weer op mijn fiets wil stappen. Dit soort schilderwerk kan ik namelijk bijzonder waarderen.

Tot hier was het eenvoudig om de route te vinden, maar daar komt snel een einde aan, want ik kan niet langer simpelweg de rivier volgen, maar moet de wirwar aan straatjes in. Al snel begrijp ik waarom het verkeer hier zo problematisch is, want het is een chaos aan afslagen met slechte bebording en ontelbaar veel stoplichten. Uiteindelijk lukt het me om het puntje van het schiereiland te bereiken, waar de twee rivieren samenkomen.

Voor mij is dit het einde en het begin van een nieuwe route. Eerst volgde ik de Marne en het naastgelegen kanaal, daarna enkel het kanaal en vervolgens de Saône, welke hier rechts stopt en overgaat in de Rhône die van links komt en welke ik zal volgen tot aan de zee.

Nog even een blik terug, nu met de Saône links en in het midden het, in mijn ogen, oerlelijke gebouw van het Musée des Confluences. Ik ben een liefhebber van architectuur en de meeste moderne experimentele gebouwen vind ik fantastisch, maar deze dus niet. Het idee achter het gebouw is mooi, maar de uitvoering vind ik een gedrocht. De inhoud lijkt me overigens bijzonder boeiend, maar daar heb ik helaas geen tijd voor.

Bij het gebouw staat overigens ook het Only Lyon logo, het derde stadslogo in dezelfde stijl na eerder New York en daarna Amsterdam. Persoonlijk vind ik dit visueel de mooiste van de drie.

Na dit alles stap ik weer op en steek via de brug voor een laatste keer de Saône over, om daarna langs de Rhône mijn weg te vervolgen. Ik moet namelijk nog een stukje voor ik bij een potentiële overnachtingsplek ben.

Eerst moet ik namelijk nog door de achtersteden van Lyon. Voorsteden kan ik het immers moeilijk noemen met Lyon inmiddels achter me. De hoeveelheid stoplichten op dit stuk neemt krankzinnige vormen aan. Op enig moment tref ik zelfs twee stoplichten tien meter na elkaar.

Kruipend ga ik derhalve voort, tot ik bij het eerste stuk groen na Lyon kom. Dit blijkt een stukje natuur te zijn dat aangelegd is om de Rhône extra ruimte te geven bij overstromingen. Geluk is dat nu niet het geval, dus kan ik hier een plekje zoeken.

Tot mijn grote verrassing, het is hier op dit stukje na nog altijd druk bebouwd, blijkt er aan de overkant van de rivier iets te liggen dat een olieraffinaderij lijkt te zijn. Wat is dat toch met chemische fabrieken in dichtbevolkte gebieden hier?

Voor de tweede nacht op rij slaap ik dus vlak bij een chemische fabriek, maar gelukkig geeft dat dan wel weer inspiratie voor de afsluiter van de dag. Even met de voetjes van de vloer.