Oorspronkelijk ging deze site over mijn fietsreis door Europa, inmiddels over mijn reis door het leven. Liken en delen op sociale media word door mij bijzonder gewaardeerd!
Lig je lekker rustig in je tent, hoor je ineens overal loeien om je heen. Ben ik soms met tent en al verhuisd vannacht? Nee natuurlijk, maar net zo goed wel ineens tientallen koeien om me heen.
Al snel ben ik er achter wat er aan de hand is. Een boer is zijn kudde aan het verplaatsen en gaat daarbij via het veld waar mijn tent in staat. De boer en de meeste van de koeien zien mij overigens niet, want er zitten bomen tussen ons in, maar een enkele koe is natuurlijk eigenwijs en loopt over de stapels puin heen tot het stukje waar mijn tent staat.
Zo staat er dus ineens een koe op nog geen meter van me af van gras en planten te genieten. Ik besluit om me maar stil te houden, het arme beestje hoeft immers niet van me te schrikken. Nadat de koeien verder zijn getrokken begin ik met inpakken, maar voor ik het weet komt er een tweede deel van de kudde voorbij en deze keer komen er twee koeien naast mijn tent staan. Ik wacht dus maar weer even.
Nadat ook deze koeien verder zijn getrokken kom ik mijn tent uit om de tent af te gaan breken, maar al snel zie ik dat er een stier achtergebleven is en me vanaf een meter of twintig aan staat te kijken. Na een paar minuten gaat hij uit zichzelf dezelfde richting als de rest van de kudde op en kan ik het inpakken voltooien.
De grote vraag van vandaag, is mijn wiel er? Het antwoord is uiteraard nee. De Spaanse posterijen nemen hun tijd, dus ik moet nog tenminste één dag hier blijven. Aangezien het stroomverbruik hoog is op dagen dat ik niet fiets, je moet iets doen om de tijd te vullen, besluit ik dus maar weer naar de Mac te gaan. Mocht het wiel morgen komen, dan kan ik in ieder geval weer een paar dagen verder met volle accu's.
Meer valt er over de dag van vandaag niet te melden. Gelukkig kwamen die koeien nog voorbij, waardoor ik in ieder geval nog wat moois heb kunnen beleven vandaag. Tijd dus alweer voor de dagafsluiter en maar hopen dat er morgen wel goed nieuws is.
Fris en winderig, 33 kilometer en 210 hoogtemeters.
Geslapen op een steenworp afstand van de Maas, die ik vandaag voor het laatst zal zien. De eerste keer was alweer maanden geleden bij de Biesbosch. Daarna ben ik hem nog tegengekomen als grensrivier tussen Nederland en België, in Luik en gisteren in Verdun.
Behalve naast de Maas, word ik ook weer wakker op het prachtige Franse boerenland. Geef mij maar het Franse boerenland boven het Nederlandse boerenland. De akkers zijn hier veel uitgespreider en hier staat niet om de honderd meter een boerderij. De boerderijen staan hier in de kleine dorpjes en daarom zijn er daar zoveel van.
Na alles ingepakt te hebben vervolg ik mijn route langs de Maas. Nog negen kilometer genieten van deze rivier en het bijbehorende nagenoeg vlakke fietsparcours, voor ik weer de heuvels in mag. Overigens is er ook in dit gebied zwaar gevochten. De Duitsers probeerden hier om door de Franse flanken te breken, om zo de afvoer af te snijden. Ook hier dus weer begraafplaatsen uit die tijd.
Vlak na deze begraafplaats pauzeer ik nog even, om daarna de Maas een laatste keer over te steken en een stuk westwaarts te gaan. Vervelende voor mij daarbij is alleen wel dat er een westenwind staat en deze flink aan het aantrekken is.
De kilometers die volgen worden dan ook een ware martelgang. Op vlakke stukken heb ik al de kleine versnelling nodig om vooruit te komen, de klimmetjes zijn bijna niet te doen. De moed zakt me even in de schoenen wanneer ik zie welke route Google Maps me wil laten nemen, een steil geitenpad zonder enige beschutting tegen de wind. Dat gaat hem in ieder geval niet worden.
Terwijl ik mijn opties aan het overwegen ben word ik alweer opgevrolijkt. De vrolijkmakers in kwestie zijn een paar koeien. In Nederland keken koeien vaak niet op of om als ik passeerde, hier krijg je alle aandacht. Vanaf ruim honderd meter afstand beginnen ze al te staren naar wat voor gek daar bepakt en bezakt aan komt zetten. Nu hebben koeien nogal de neiging om je wat dullig aan te kijken en juist dat stemt mij weer vrolijk.
Ietwat vrolijker ga ik dus verder, op naar de alternatieve route die ik heb gekozen. Al snel ontdek ik dat ik blij ga worden van deze route, want hier geven de bomen beschutting tegen de wind. Eerst maar even uitrusten langs de kant van de weg om weer wat krachten op te doen.
Ik zit op een plek waar de heilige maagd ruim een eeuw geleden verschenen is aan een lokale dame, dus ik let scherp op of er een herhaalbezoek plaats gaat vinden. Uiteraard neemt ze niet de moeite om deze vermoeide reiziger wat op te beuren. Het is ook wat.
Wel hoor ik tijdens deze pauze met regelmaat een vreemd gedonder en geraas door het bos klinken. Pas na een aantal keren ben ik in staat om een eerste gok te wagen, ik denk dat het om een trein gaat, maar zeker weet ik het niet.
Na deze pauze wacht me nog een lange klim, dus laat ik daar maar eens aan beginnen. 120 hoogtemeters moet ik overwinnen, dus dit gaat wel even duren. Tijdens de klim hoor ik nog met regelmaat het geraas en gedonder, maar door de bomen en de helling blijft het geluid vervormd, waardoor het soms wel en soms niet als een trein klinkt.
Een kilometer verder eindelijk het antwoord op het raadsel, het is de TGV die hier twintig meter boven de grond de weg kruist. De eerste keer dat ik hem hoorde was het hoogteverschil zo'n tachtig meter en dat zal voor de vervorming van het geluid hebben gezorgd.
Terwijl ik onder de spoorbrug ga komt er net een TGV voorbij, dus ben ik ook nog eens overreden door zo'n kreng. Gelukkig wel zonder een kleerscheur op te lopen. Inmiddels begint de zonsondergang te naderen, maar de bovenkant van deze klim ook, dus ik kan in ieder geval deze klim nog even achter me laten.
Zodra ik boven ben wil ik op zoek naar een plek voor de nacht, maar eerst staat me een andere uitdaging te wachten. Bovenop is een kaal plateau van een kilometer of twee breed, waar de wind werkelijk overheen giert. Op dit plateau zit een stukje afdaling, waar ik moet trappen als een dolle om te voorkomen dat ik weer omhoog word geblazen.
Na de worsteling over dit plateau begint eindelijk de echte afdaling en wat een genot is dat na die lange klim. Hierbij kijk ik voortdurend uit naar een plekje voor mijn tent, maar ik vind niets. Pas een stuk na het volgende dorpje zie ik een plek en kan ik mijn tent op gaan bouwen.
De 33 kilometer van vandaag stemt mij tevreden. Het is de bedoeling dat dat binnen een paar weken een hele normale afstand is, maar voor nu is het de grootste afstand op een dag en daar ben ik, zeker in combinatie met wind en hoogtemeters, trots op.
Als afsluiter neem ik de trein maar als thema, omdat die me heel wat tijd heeft doen afvragen wat ik nu hoorde. Nu zijn er al wat trein nummers geweest, maar er zijn er nog genoeg te bedenken.
Met pijnlijke rug jaag ik met anderen de koeien weer de weide in.
Wat ik vannacht toen ik even ontwaakte al vreesde is waarheid geworden. Net als een tijdje terug heb ik in mijn slaap mijn rug buiten werking weten te stellen. Ongetwijfeld net iets te enthousiast omgedraaid en daarbij een spiertje verrekt. Volledig rechtop staan is er niet bij en ik kan maar net mijn been over mijn fiets slingeren, iets dat niet zou lukken indien die bepakt zou zijn. Tot mijn spijt moet ik mijn verplaatsing naar de volgende plek dus weer uitstellen.
Proviand heb ik gelukkig genoeg, maar stroom zal wel een probleem worden. Aangezien ik wel kan fietsen en beweging goed is voor het herstel, fiets ik dus maar naar de Mac, om daar de boel weer wat op te laden. Voor een bedrag van slechts 1,25 euro voor het goedkoopste op de kaart, ik heb me voorgenomen hier bijna geen geld meer uit te geven, kan ik alles voldoende laden om een paar dagen extra verder te kunnen.
Hierna hijs ik me weer op de fiets terug richting tent. Er staat vandaag een forse wind en die heb ik nu op de terugweg tegen. Daarnaast heeft de rug me zoveel energie gekost dat ik gewoon leeg aan het raken ben van de vermoeidheid. Tussendoor ben ik dan ook noodgedwongen tot een kleine pauze overgegaan voor ik de tocht kon voltooien.
Op het laatste rechte stuk voor de paalcamping zie ik dat de twee zwart-witte koeien keurig in de wei staan in plaats van in de sloot, alleen de groep bruin-witte koeien is nergens te bekennen. Ik ontdek al snel waarom, het hek van de wei staat wagenwijd open.
Iets verderop kom ik de eerste drie koeien tegen op het fietspad. De dames zijn gezellig naast een andere wei gaan staan en trekken, gescheiden door een hek, samen op met de daar gestationeerde koeien. De rest van de kudde is echter niet te zien.
De overige tien koeien die ontsnapt zijn blijken op avontuur te zijn gegaan en die kom ik pas ruim een halve kilometer verder, langs de Merwede, tegen. Koeien die over fietspaden lopen terwijl er vannacht nog veel fietsverkeer te verwachten is vanwege de zomerfeesten in Gorinchem, lijkt me niet verstandig, dus moeten ze terug in de wei. In mijn eentje gaat dat echter niet lukken, dus kan ik, voor de tweede keer in drie dagen tijd, de hulpdiensten weer bellen.
Na een amicaal gesprek sluit de meldkamer af met dat ze gaan proberen de eigenaar van de koeien te achterhalen en daar wens ik ze succes bij. Hierna duik in mijn tent in, waarbij ik af een toe een koe voorbij hoor lopen langs de ingang van de paalcamping.
Ongeveer een uur later hoor ik eindelijk geluiden van een auto en een paar mannen en kruip ik mijn tent weer uit. De politie heeft de eigenaar niet kunnen achterhalen, maar wel enkele boeren uit de buurt bereid gevonden om de koeien weer de wei in te jagen. Hiervoor komen ze echter een mannetje te kort om alle doorgangen waarmee de koeien juist dieper het natuurgebied in zouden kunnen af te sluiten, dus ligt er een mooie taak op me te wachten. Samen jagen we de koeien weer de wei in, zonder ze van het pad te laten wijken, en zo komt er een einde aan weer een aflevering van de beestenboel te Avelingen. Je maakt nog eens wat mee zo.
Hierna kruip ik mijn tent weer in, hopende op een betere rug morgen. Tot slot enkel nog de afsluiter van de dag. Met mijn rug kom ik bij back en de koeien zijn ook weer terug achter hun ijzeren gordijn van prikkeldraad, dus..... (volgens mij is dit trouwens stiekem een cover, maar klinkt goed genoeg)
