Oorspronkelijk ging deze site over mijn fietsreis door Europa, inmiddels over mijn reis door het leven. Liken en delen op sociale media word door mij bijzonder gewaardeerd!
Het gevoel waarmee ik gisteren ontwaakte is vandaag nog duidelijker, mijn rug is niet hersteld van de inspanningen. Ik ga niet twee dagen op rij tegen heug en meug in, dus verklaar ik vandaag al snel tot rustdag voor mijn rugspieren. Blijkbaar zijn die echt volkomen uitgeput.
En als ik zeg rustdag, dan bedoel ik ook rustdag. Ik masseer zoveel mogelijk en probeer het bewegen tot een minimum te beperken. Ik heb dus alternatieven nodig om de dag door te komen. Ik lees wat op het internet, doe een spelletje, maar vooral denk ik veel na.
Eigenlijk vanaf mijn vertrek uit Arlon is het denken over de toekomst begonnen. Daarvoor was ik vooral met het verleden bezig in eerste instantie en later het heden. Nu komt dus de broodnodige aandacht voor de toekomst. Terwijl ik met het verleden bezig was kwamen er al veel zaken voorbij die ik in ieder geval niet meer wil doen, maar wat wel?
Sinds Arlon ben ik dus aan het denken over wat ik ga doen na mijn terugkeer en langzaam komen daar ook wat eerste ideetjes bij, maar juist die ideetjes brachten me over wat anders aan het denken. De hele tijd terwijl ik dacht over mijn toekomst, dacht ik de hele tijd vanuit wat ik weet dat ik kan. De belangrijkste vraag stelde ik echter niet. De belangrijkste vraag ben ik volgens mij zelfs nog nooit in mijn leven echt mee bezig geweest.
Die vraag is natuurlijk, wat vind ik leuk om te doen? Ik heb uiteraard in mijn leven veel leuke dingen gedaan, maar ik deed ze meestal niet omdat ze leuk zijn. Ik heb namelijk zo uit het niets geen idee wat ik leuk vind om te doen, omdat ik die vraag nooit aan mezelf gesteld heb.
Nu heeft dat ongetwijfeld ook te maken met mijn aanpassingsvermogen. Ik pas me makkelijk aan, vind veel best en ben van vele markten thuis. Ik heb vaak genoeg mogen aanhoren dat ik altijd zo'n makkelijk kind was, ik zeurde en klaagde nooit. Toen ging ik dus ook altijd al mee met wat anderen leuk vonden.
Ik doe vaak iets omdat mensen dat van me verwachten en zo kom je in een cirkeltje terecht, waarbij je dag gevuld raakt met het vervullen van andermans verwachtingen, zonder je ooit af te vragen of je het zelf wel met plezier doet.
Nu weet ik dat er ook mensen zijn die direct zullen denken dat dit onzin is. Ik ben immers zo'n dominant type die altijd zijn zin doordrijft. Zo kan ik zeker overkomen, daar ben ik me erg bewust van. Vraag is natuurlijk dan wel wat de bijbehorende drijfveer is.
Al met al mag het dan dus wel een rustdag voor het lijf zijn, voor het hoofd is het dat zeker niet. De komende tijd zal ik veel nadenken over wat ik nu eigenlijk zelf leuk vind. Benieuwd wat dat op gaat leveren.
Ik moet wel zeggen dat het heel vreemd is om ineens met een andere blik naar jezelf en je eigen handelen te kijken en daarbij ineens meer puzzelstukjes op de plek te zien liggen dan voorheen. Of het de juiste blik is kan alleen de toekomst uitwijzen.
Als afsluiter maar iets dat past bij wat veel mensen dan weer niet leuk vinden.
Nat begin van de dag, vermoeide rug, 13 kilometer.
Zodra ik wakker ben weet ik al genoeg, de rug is nog niet hersteld van gisteren. Nu is het natuurlijk ook niet te verwachten dat deze gelijk weer op oorlogssterkte is. Ook is vrij snel duidelijk dat het weer vandaag niet in mijn voordeel is, regen tot in de middag.
Eigenlijk vind ik alles bij elkaar dat er voldoende reden is voor een rustdag, maar te eenvoudig wil ik niet opgeven. Ik besluit dan ook om gebruik te maken van de paar uurtjes droog vanmiddag om toch een kleine verplaatsing te doen. Vooral om de reactie van het lichaam te testen.
Over datzelfde lichaam gesproken, ik slaap inmiddels alweer meerdere weken vrij onrustig. Meerdere keren per nacht ben ik wakker, waardoor ik meer bedtijd nodig heb om aan mijn slaaptijd te komen. Uit onderzoek blijkt steeds duidelijker een verband tussen slaapklachten en depressies. Verwarrend hierbij is echter dat slaapproblemen niet alleen oorzaak, maar ook gevolg van een depressie kunnen zijn. Niet minder dan 40% van de mensen die een depressie hebben gehad, heeft nadien last van slaapstoornissen gedurende, meestal, enkele jaren. Diezelfde slaapstoornissen kunnen vervolgens weer een nieuwe depressie veroorzaken. Iets om scherp op te blijven letten dus. Binnenkort mogelijk wat meer over dit onderwerp, op een dag dat er wat minder te melden valt.
Vandaag ben ik echter al lang wakker, want het is al ruim na lunchtijd en eindelijk stopt de regen. Tijd dus om in te pakken. Gelukkig had ik in de tent het meeste al ingepakt, waardoor ik snel naar buiten kan.
Ik begin met het afbreken van de buitentent, wanneer er ineens uit het niets alsnog een bui over komt trekken en ik dus maar rap het zeil weer over de tent gooi en naar binnen duik. Mijn eerste ervaring met wat het Centraal massief kan doen met lucht en vocht en hoe daardoor ineens buien kunnen ontstaan.
Opnieuw begin ik met inpakken en wat ik direct bij het ontwaken al voelde is nu nog duidelijker, de rug is echt nog niet hersteld van gisteren. Met wat gepuf en gekreun krijg ik alles ingepakt en kan ik dus weer afscheid nemen van een plek die korte tijd mijn thuis was, op naar de volgende thuis.
Eerst echter naar de supermarkt, want er moet natuurlijk ook wel wat te eten en drinken in huis zijn. Om daar te komen zou ik grotendeels het pad langs de Saône moeten volgen, echter veranderd dat al bij direct van kwaliteit. In plaats van een net grindpad zoals gisteren, lijkt het hier meer op een laag klei waar volstrekt willekeurig her en der wat vuistdikke keien op gegooid zijn. En dan ook nog eens veel te weinig keien om de klei te bedekken.
Dit schiet dus niet op en ik zal op zoek naar een alternatief moeten. De eerste paar mogelijkheden die vanaf de rivier landinwaarts gaan zijn echter nog slechter en daarmee geen optie. Pas na twee kilometer stapvoets rijden kom ik eindelijk bij een fatsoenlijke zijweg, één gemaakt van asfalt zelfs. Overigens, de weg was zo slecht gedurende deze twee kilometer, dat een auto voor me nog trager ging. Ik kon de meeste gaten tenminste nog ontwijken en maakte een achterstand van een paar honderd meter nog bijna goed.
Nu zit ik dus op een weg, maar ik heb geen idee welke. Veel maakt dat echter niet uit, want alle wegen die hier vanaf de rivier landinwaarts gaan komen allemaal op dezelfde departementale weg uit. Wel jammer in dit geval is dat die van mij nog een gemeen klimmetje bevat en daar heeft mijn rug weinig zin in.
Al met al hebben slecht wegdek en klimmetje voor zoveel vertraging gezorgd, dat ik nog moet opschieten zodra ik bij de supermarkt ben, om te voorkomen dat ik daarna nog door het donker moet fietsen. Dat lukt uiteindelijk, waarna ik mezelf weer op mijn fiets vouw, anders kan ik het niet noemen, en richting beoogde overnachtingsplek fiets.
Tot mijn grote vreugde is het hier direct raak. Met wat ervaring en Google Maps is dat inmiddels bijna altijd het geval. Ik kan dus van de fiets en de tent opbouwen. Hoewel, eerst even zitten, want veel kracht zit er niet meer in de rug.
Hierna zet ik de binnentent op en gooi de spullen naar binnen. Nu alleen de buitentent nog. Dat klinkt heel simpel, maar in de praktijk bleek het anders. Mijn rugspieren zijn inmiddels namelijk volkomen uitgeput, waardoor ik dit laatste stuk eigenlijk zonder rug moet doen. Kruipend ga ik rond de tent om alles goed strak te zetten en haringen te plaatsen. Ach ja, is weer eens wat anders. Uiteindelijk staat de tent en daar gaat het om.
Tijdens het plaatsen van de tent ook nog een vreemde gewaarwording trouwens. Telkens wanneer ik omhoog kijk zie ik wolken over me schuiven, in de richting van de maan. De maan blijft echter voortdurend zichtbaar. Het duurt even voor dit me opvalt en ik dus wat langer blijf kijken. Wat blijkt, de wolken verdwijnen gewoon tussen mij en de maan. Ongetwijfeld ook weer een effect van de aanwezigheid van het Centraal massief, waarvan ik de uitlopers vanaf hier duidelijk zie liggen. Blij dat ik daar niet overheen hoef.
Als afsluiter van de dag iets dat wel past bij de huidige staat van mijn rug.
Eindelijk weer onderweg! 22 kilometer en 50 hoogtemeters.
Twaalf dagen heb ik hier noodgedwongen gestaan, tien vanwege de rug en twee vanwege het weer, en ik ben dan ook meer dan blij dat ik eindelijk weer verder kan. Verder richting zuiden waar het warmer is.
Eerst echter nog inpakken en daarna alles op de fiets pakken. Echt eenvoudig gaat dit zeker niet. Vooral tegen de tijd dat ik bij het inpakken van de tent aan ben gekomen word het zwaar. Dit vereist immers veel bukwerk en daar heeft de rug nog niet veel zin in. Met enige regelmaat moet ik dan ook de rug even rust geven.
Het zal waarschijnlijk nog meerdere dagen duren voor de rug er weer helemaal is, vooral door wat ik de rug in de tussentijd laat doen. Opbouwen en afbreken van de tent is laag bij de grond en het fietsen zelf is in een gebogen houding met ook nog een rugzak om. Het komt uiteindelijk helemaal goed, daar twijfel ik niet aan, maar enig geduld is wel nodig onder de omstandigheden.
Uiteindelijk is voor vandaag de taak van in- en oppakken in ieder geval klaar. Daarbij moest ik mijn tent aan één kant zelfs een beetje uitgraven, omdat de boom achter mijn tent in de tussentijd bijna al zijn blaadjes had laten vallen.
Tijd dus om op de fiets te stappen en zuidwaarts te trekken. Eerst maar eens naar Mâcon. Het grootste deel van deze route ken ik natuurlijk al, omdat ik hier voorbij kwam wanneer ik stroom ging halen. Pas vlak voor Mâcon zelf kom ik op onbekend terrein en echt bijzonder is dat niet te noemen. Waterwinning, jachthaven en stadspark, allemaal zonder een opvallend karakter.
Inmiddels ben ik echter wel steeds meer bezig met mijn rug, dus is het tijd om even te pauzeren. Ik zoek dus een bankje op aan de rivier, met vlakbij een stoepje om afte stappen. Het opstappen ging nog zonder stoepje, het afstappen niet meer.
Tot nu toe had de zon lekker geschenen, maar helaas komt daar een einde aan. Ik zit nog maar net op het bankje of het begint te miezeren. Een gemiezer dat vrijwel de rest van de dag aan blijft houden, af en toe onderbroken door reguliere regen.
Veel van Mâcon zie ik trouwens niet, alleen de waterkant en die heeft haar beste tijd gehad. Ooit waren de huizen hier vrolijk geschilderd, nu zijn ze vooral grauw door de vervuiling. Het grijze weer werkt natuurlijk ook niet mee.
Mâcon is helaas ook de stad waar het uitstekende fietspad stopt, benieuwd wat er nu gaat komen. Daar kom ik vanzelf achter nadat ik weer moeizaam op de fiets stap. Het is me overigens gelijk duidelijk dat dat de laatste keer opstappen van vandaag was. De volgende keer afstappen is dus mijn eindpunt.
Direct na Mâcon volgt een stukje D-weg, waarna ik af moet slaan een grindpad op. Gelukkig is het een grindpad van goede kwaliteit, dus dat durf ik wel aan. Er staat nog een bordje dat deze weg alleen voor geautoriseerd verkeer is, dus autoriseer ik mezelf even. Moeten ze maar vermelden wie die autorisatie mag geven.
De rest van de route van vandaag blijft grotendeels over dit soort paden gaan, vlak bij de rivier. Af en toe kom ik onder een brug door waar ik even kan schuilen voor de regen die soms net iets te enthousiast valt en zo ga ik voort.
Ik weet al waar ik zo ongeveer mijn tent neer wil zetten en gestaag kom ik nader, tot drie kilometer voor de bestemming, waar een eerste hindernis voor me verschijnt. De eerste in een serie.
Ik wist al dat op het pad dat ik volg een brug ontbreekt. Wat ik nu echter ontdek, is dat de alternatieve route, mede door de regenval, een onbegaanbaar modderbad is geworden. Gelukkig weet ik dankzij enkele paden die niet op de kaart staan een alternatieve route te vinden.
Uitdaging twee is ook een mooie. Ik moet tussen twee paaltjes door, die net een centimeter minder ruimte bieden dan mijn fietstassen nodig hebben. Nu zijn fietstassen gelukkig flexibel, maar ik niet echt meer met mijn rug inmiddels. Even afstappen is dan ook geen optie en met veel moeite en voorzichtig geschuif probeer ik mijn doel te bereiken, iets waar ik na enige minuten in slaag.
De opvallendste uitdaging is uitdaging drie, een brug over een zijtak van de rivier. Nu stonden er al hekken en paaltjes om auto's hier weg te houden en voor de brug zelf staat ook nog een enorm betonblok. Blijkbaar was dat echter nog niet genoeg, want ook het asfalt dat de verbinding vormde van pad naar brug is verwijderd, waardoor er een hoogteverschil tussen brug en pad is ontstaan van zo'n 25 centimeter.
Normaal niet zo'n probleem, maar met een volbeladen fiets waar je niet af kunt stappen omdat je daarna niet meer op kunt stappen is het een uitdaging. Na een paar pogingen krijg ik mijn fiets uiteindelijk met een uiterste krachtinspanning de brug op en kan ik weer verder. Ondertussen vraag ik me wel af waarom die gekke Fransen zoveel maatregelen nemen om auto's van deze brug te houden. Dat betonblok alleen was al meer dan genoeg.
Iets verderop staan dezelfde krappe paaltjes weer, maar gelukkig maken de sporen sl duidelijk dat iedereen hier om de paaltjes gaat, omdat daar meer ruimte is. Ik ben dus niet de enige die het te krap vind.
Vlak daarna kom ik bij de uitgedachte plek en tot mijn vreugde zie ik dat het een geschikte plek is. Ik leg dus mijn fiets tussen mijn benen op de grond, normaal afstappen was geen optie meer, gooi de backpack op de grond en ga er op zitten om even bij te komen. Een ritje dat twee weken geleden een fluitje van een cent zou zijn heeft me volkomen uitgeput. Zo zie je maar weer hoe belangrijk een rug is.
Het opzetten van de tent duurt bijna even lang als het afbreken van vanmorgen. Mijn rug heeft simpelweg geen kracht meer. Het is niet bijzonder pijnlijk of zo, nee, gewoon geen enkel restje kracht is er over.
Het is dan ook een enorme opluchting zodra de tent eindelijk staat, ik naar binnen kan kruipen, en me neer kan leggen op mijn matje en tussen de dekens. De rust voelt hemels.
Na al die obstakels kan ik trouwens maar één geschikte afsluiter voor vandaag bedenken.
Zou dit dan eindelijk de laatste dag zijn dat mijn rug me op deze plek vast weet te houden?
Volgens de statistieken zou vandaag de laatste dag met dusdanige spit dat ik niet verder kan moeten zijn en daar begint het zowaar ook op te lijken, hoewel er ook nog andere beren op de weg kunnen komen, maar daarover later meer.
Tot mijn grote vreugde kan ik, voor ik vandaag op de fiets stap om stroom te halen, vandaag voor het eerst in anderhalve week weer een beetje fatsoenlijk bukken. Het is nog stijf en een tikje pijnlijk, maar de laatste beweging die nog miste en essentieel is om verder te trekken is weer onderdeel van mijn arsenaal. Het heeft er dus alle schijn van dat mijn lijf er morgen klaar voor gaat zijn.
Vandaag gaat het echter nog net iets te moeizaam. Tijdens het fietsen naar de Mac kom ik in het begin bijvoorbeeld niet vooruit. Ik besluit dus even een bankje op te zoeken en daar wat rek- en strekoefeningen te doen. Hierna zit de snelheid er duidelijk beter in.
Bij de Mac zijn er nog momenten die even goed pijnlijk zijn, omdat mijn rug af en toe compleet verkrampt. Niet gek na anderhalve week ongezonde spanning die aan het verdwijnen is. Dit zijn vervelende momenten, maar tegelijkertijd weet ik dat het de prijs is voor de laatste stappen van het herstel.
Er was overigens nog een reden waarom het fietsen niet helemaal soepel ging en daarmee kom ik gelijk bij de beren op de weg voor morgen. Tot vandaag, terwijl ik er geen gebruik van heb kunnen maken, stond er anderhalve week een noordenwind. Daarmee zou ik dus rugwind hebben gehad en inmiddels een heel eind verder zijn geweest. Vandaag is de wind echter naar het zuiden gedraaid en hij heeft er zin in.
Overigens, wie weet zit daar wel de oorzaak voor het gedoe met de rug. Die hoorde mogelijk rug wint in plaats van rugwind en was daar zo blij mee dat deze een juichblessure op heeft gelopen. Je weet maar nooit.
De afgelopen anderhalve week was het dus perfect fietsweer, de komende dagen zien er anders uit. Voor morgen is de verwachting een meer dan forse zuidenwind. Zo fors dat fietsen wel eens een zinloze exercitie kon worden. De dagen daarna zakt de wind, maar komt er weer regen op diverse momenten. Morgen dus mogelijk een uitgebreid bericht over het weer.
Voor vandaag rest enkel nog de terugweg en die is dus met de wind in de rug. Het is nu de derde keer dat ik dit stuk fiets en dat is iedere keer met plezier. Halverwege mijn tent bijvoorbeeld is er een stuk dat geloof ik lokaal de boulevard van de Saône heet. Overdag is het niet zo bijzonder en ook ter plekke is het na zonsondergang nog niet fantastisch, hoewel wel leuk. Nee, dit stukje is vooral vanaf een afstandje mooi dankzij de sliert aan gele lampen die daar de oever volgen. Het is altijd bijzonder aangenaam om daarheen te fietsen in het donker.
Deze keer komt dit stuk echter niet in de top drie qua zaken die mij weten te boeien op de terugweg. Vlak na dit stuk heb ik namelijk ineens een vleermuis die vlak voor me uitwijkt en niet zomaar een vleermuis. Dit was echt een enorm joekel, groter dan ik ooit heb gezien. Nu is het lastig om formaat in te schatten in een flits in het donker, maar deze zou zomaar een spanwijdte van bijna veertig centimeter kunnen hebben gehad. Erg bijzonder om voor het eerst mee te maken.
Iets verderop kom ik drie konijnen tegen. Sinds Nederland heb ik bijna geen konijnen meer gezien, wel veel hazen en een ontsnapt wit konijn. Het bijzondere is dat één van de drie zich laat betoveren door mijn koplamp en stil blijft zitten. Ik stop, terwijl ik zorg dat de koplamp op het konijn gericht blijft. Op iets meer dan een meter van me blijft het konijn gewoon zitten. Pas zodra ik mijn koplamp een andere kant op schijn vlucht het beestje.
Ook niet in de top drie, maar wel fraai is een effect dat ontstaat dankzij een zuivelfabriek op een kleine kilometer van mijn tent. Deze is dag en nacht en bedrijf en daar hoort veel licht bij aan de voorkant, voor lossende vrachtwagens. Zoveel licht, dat een deel de overkant van de Saône bereikt en zo de bomen aan die oever in een mysterieuze gloed zet waardoor de bomen spookachtig wit worden.
Tot slot nog het mooiste beeld van de dag. Waar ik van de fiets stap kijk ik door de kale bomen omhoog op deze heldere nacht. De sterren op de achtergrond fonkelen zo enthousiast dat het lijkt of er kerstlichtjes hangen in deze verder kale bomen. Een bijzonder magisch gezicht.
Al mijn hele leven ben ik gek op de nacht en de duisternis. Alles dat je ziet en hoort is intensiever en daarmee magischer. Ook de mensen die je in de nacht ontmoet hebben vaak wat bijzonders. Nu schijn ik al sinds mijn baby zijn een nachtmens te zijn, dus de liefde voor de nacht zit diep. Laat ik dan ook maar afsluiter met een nummer over de nacht.
Laten we de moed er maar inhouden, hoewel dat niet iedere dag even eenvoudig is. Negen dagen alweer inmiddels dat mijn rug me aan de kant weet te houden. Langer dan tien dagen spit heb ik nog nooit gehad, dus volgens de statistieken zou het einde in zicht moeten zijn.
Gelukkig is er vandaag een belangrijke stap voorwaarts die moed geeft. Eindelijk lukt het me weer om normaal op en van de fiets te stappen. Het gaat nog moeizaam en zonder dat er bagage op de fiets zit die zorgt dat mijn been nog hoger moet, maar dit is een belangrijke stap voorwaarts. Als nu morgen het bukken ook weer een beetje lukt, dan ben ik een tevreden man.
De lichamelijke progressie doet me ook weer denken aan de progressie die ik snel weer in mijn reis hoop te maken. De eerste weken door Frankrijk werd dit blog al wat meer een reisblog en daar wil ik straks nog meer mee doen, naast uiteraard de persoonlijke kant van het verhaal.
Vanaf het moment dat ik in de buurt van de Middellandse zee ben wil ik weer meer ruimte gaan geven voor beelden en verhalen van wat ik onderweg allemaal voor ogen krijg. Wie weet doet iemand er nog wel wat inspiratie op voor een toekomstige reis of vakantie.
Voor het zover is echter eerst nog een stuk naar het zuiden. Tot die tijd zal ik het niet nalaten om waar mogelijk mooie plaatjes te maken, maar ik ga ze nog niet actief opzoeken. Dat ga ik pas in warmere regionen doen. Na Lyon zal het langzaam steeds beter worden qua weer en vanaf Avignon ben ik in de regio waar het weer over het algemeen goed is.
Persoonlijk kijk ik bijzonder uit naar Arles en het lange stuk daarna. Arles zelf is natuurlijk een stad met ongekend veel historie en zoals jullie weten ben ik gek op historie. Vanaf Arles zal ik vervolgens door de Camarque trekken en ook dat lijkt me zeer de moeite waard. Hierna volgt nog een stuk langs het kanaal naar Sète, een kanaal dat in het water is gebouwd. Fietsen dus met overal om me heen water.
Ontzettend veel dus om naar uit te kijken en dan heb ik het nu nog maar over een klein stukje Frankrijk, ook daarna komt er nog heel veel prachtigs aan, maar dat is veel te veel om nu allemaal op te noemen. Overigens ben ik ook benieuwd of ik mijn voormalig werkgever in Calella nog kan vinden. De zaak is in ieder geval verplaatst, maar na ruim zeventien jaar zou er natuurlijk ook zomaar een ander op kunnen zitten.
Genoeg dagdromen voor dit moment, terug naar de werkelijkheid. Dat ik weer gewoon op en van de fiets kan stappen ontdekte ik tijdens het boodschappen doen. Toen ik terug bij 'mijn' bos van de fiets stapte kon ik ook nog even genieten van een prachtige zonsondergang.
Hoewel de zon zelf rechts van deze foto onder de einder is gezakt, vond ik het zicht in de richting van de rivier het mooiste. De rivier is op bovenstaande foto te herkennen aan de oranje glinstering linksonder tussen de verder donkere bomen.
Terwijl ik op het einde van dit bericht kom en dus denk over de afsluiter voor vandaag, merk ik dat ik niet lang na hoef te denken. Tijdens het tikken van dit stuk ben ik namelijk naar muziek aan het luisteren en het nummer dat toevallig nu speelt past namelijk perfect bij de worsteling die ik, en eigenlijk iedereen in meer of mindere mate, mee heb gemaakt en mee zal blijven maken, maar dan naar ik hoop met een duidelijkere en daarmee betere uitkomst.
Wat vliegt de tijd, dag 8 alweer dat ik probeer mijn rug recht te krijgen.
Het mag dan lang duren, met hele kleine stapjes, de stapjes zijn in ieder geval wel voorwaarts. Vandaag weer boodschappen doen en voor het eerst sinds de rugproblemen begonnen kan ik redelijk rechtop door de winkel.
Je mag best weten dat dat voelt als een opluchting. Ik was dat kromlopen wel zo zat. Naar ik hoop hoef ik dat vanaf vandaag niet meer te doen en kan ik weer gewoon de rug recht houden buiten de tent.
Daarmee ben ik er natuurlijk nog niet, want op de fiets stappen en bukken moeten ook nog eerst lukken, maar dat zit er nog niet in. Na het boodschappen doen ga ik op hetzelfde bankje als een paar dagen geleden zitten. Ik zie dat de benzine twee cent duurder is geworden inmiddels.
Net als de vorige keer dat ik op dit bankje zat doet het weer alleen niet wat het weer hoort te doen. Volgens de voorspelling hoort de zon nu zo ongeveer door te breken, waarna de temperatuur moet stijgen, maar opnieuw blijft de bewolking hangen en blijft het koud. Het zal ook eens meevallen.
Na een tijdje gezeten te hebben heb ik genoeg van de kou en besluit mijn tent weer op te zoeken. Dankzij de stoep kan ik hier tenminste fatsoenlijk opstappen, hoewel het moeizaam blijft.
Gelukkig zijn de vooruitzichten wel beter. Niet alleen omdat de rug iedere dag wat beter aan het worden is, maar ook omdat er beter weer aan zit te komen. Zowaar een paar dagen rond de 15 graden vanaf morgen. Wat wil een mens nog meer? Oh ja, een goed genoeg werkende rug.
Voor de afsluiter van de dag kijk ik vast vooruit naar het mooie weer dat er de komende dagen aan gaat komen.
Inmiddels een volle week verloren dankzij mijn rug.
Wanhopig ben ik nog lang niet, maar ik begin er wel een beetje moe van te worden inmiddels. Zeven dagen geen meter progressie dankzij mijn rug. Zucht. Mogelijk denken er nu mensen maar waarom probeer je het niet? Je kunt immers ook naar de winkel fietsen, waarom dan niet verder trekken?
Proberen zou onder normale omstandigheden een mooie optie zijn. Lukt het niet, dan ga je naar huis en duik je in bed. En daar zit nu precies het probleem, dat huis moet ik namelijk eerst nog bouwen en dat gaat verdraaid lastig als de rug niet meer wil. Vooral al die haringen zijn nogal lastig.
Dus zit ik nog steeds op dezelfde plek als een week geleden en hoop ik maar dat het rap beter gaat worden. Uiteraard doe ik wel meer dan hopen alleen. Iedere dag zorg ik voor beweging om het herstelproces te versnellen. Probleem daarbij is alleen het weer. De temperatuur is namelijk dag na dag laag, gemiddeld vijf graden overdag, en dat helpt absoluut niet bij het herstel.
Nu zijn er dagen dat er naast de gebruikelijke dingen van het herstel, oefeningen, lopen en fietsen, ook nog andere zaken te melden zijn, maar vandaag was niet zo'n dag. Lijkt me dus een mooi moment om er voor vandaag een einde aan te breien.
Of toch nog even niet. Ik bedenk me namelijk dat ik gisteren twee dingen vergeten was, beiden van na mijn vertrek bij de Mac. Allereerst kwam ik vlak na vertrek een dronken man tegen. Nu is dat niet zo bijzonder, zijn lopen wel. Hij had behalve de al brede stoep ook nog de volledige weg nodig. Dan ben je wel heel erg dronken. Terwijl ik hem rechts passeerde, riep ik hem toe dat hij nog een glaasje op mijn verjaardag moest drinken, maar dat begreep hij dan weer niet.
Het mooiste moment van de dag was ongeveer halverwege de terugweg. Het was namelijk ongekend helder en op een deel van de route is het echt compleet donker. Ik ben dus even stil gaan staan om van de sterren te genieten. Zelfs een beetje van de Melkweg was zichtbaar en dat maak je niet vaak meer mee. Pure schoonheid op het einde van mijn verjaardag.
Tijd nu voor de afsluiter van de dag dus toch. Een stukje humor om de moed er in te houden lijkt me wel gepast. Onderstaande past daarnaast prima bij alle mensen die tegenwoordig in allerlei complottheorieën geloven.
Helaas alweer de zesde dag dat ik niet verder kan vanwege mijn rug en dat op mijn verjaardag.
Vandaag is het mijn verjaardag, 42 lentes jong alweer. Ik verwacht niet veel bezoek eerlijk gezegd. Helaas schiet het met de rug ook nog niet echt op, dit is nu de zesde dag dat verder trekken geen optie is omdat de rug er nog lang niet aan toe is.
Om mijn verjaardag te vieren ga ik vandaag maar eens uit. Of om het normaal te zeggen, ik ga naar de Mac om stroom te laden, want daar is het weer tijd voor. Ik moet trouwens zeggen dat ik nooit veel heb gehad met verjaardagen en feestdagen, dus ik vind het helemaal niet erg dat er niet veel bijzonders gaat gebeuren vandaag.
Hoewel ik natuurlijk wel moet bekennen dat alle felicitaties die ik mag ontvangen me wel goed doen. Dus allen bij deze nogmaals dank! Overigens is dit volgens mij pas de derde keer dat ik in het buitenland ben tijdens mijn verjaren en de eerste keer dat dat niet in Duitsland is.
Om mijn verjaardag te vieren neem ik vandaag een extra burger. In het verleden was dat standaard, maar sinds een maand of twee ben ik daar vanaf gestapt. Met mijn verjaardag moet het echter weer een keer kunnen. Daarnaast blijf ik vandaag ook extra lang. Lekker in de warmte filmpjes kijken op YouTube. Een ontspannen dag dus.
Over de rug valt niet te melden vandaag, want de verbetering gaat maar met hele kleine stapjes tot mijn spijt. Helaas zal ik hier dus nog wel een paar dagen zitten. Die helaas slaat vooral op dat ik het inmiddels begin te missen om onderweg te zijn.
Het is namelijk echt een genot om dagelijks nieuwe omgevingen te ontdekken. Normaal is er namelijk iedere dag wel iets dat me compleet weet te verbazen. Wat is de wereld toch bijzonder mooi. Helaas alleen dus een paar dagen wat minder moois.
Niet mijn meest vrolijke verjaardag tot nu toe in mijn leven dus, maar er gaan nog meer dan genoeg prachtige dagen komen. Niet getreurd dus. Als afsluiter wel een stukje vrolijkheid, één van de nummers die ik het vaakst heb geluisterd in mijn leven. Opgenomen in Noord-Londen. Ik ben zelfs ooit een paar van de opnamelocaties gaan bekijken.
Inmiddels alweer de vijfde dag dat ik bij het wakker worden gelijk weet dat het hem vandaag niet gaat worden. Maar nog altijd ben ik niet gefrustreerd, het gaat zoals het gaat. Ik vrees alleen wel dat dit nog meerdere dagen gaat duren, want het herstel gaat maar met hele kleine stapjes.
Hoewel ik vandaag eerst nog denk een flinke stap gemaakt te hebben overigens. Bij het vertrek richting supermarkt lukt het me namelijk na een aantal pogingen en met veel moeite, om mijn been over mijn fiets te krijgen. Dit voelt als een kleine overwinning, maar blijkt het later niet te zijn.
Voor ik tot die conclusie kom word ik echter eerst nog voorbij gefietst door twee medereizigers die met bepakte fiets zuidwaarts gaan. Ze zeggen netjes bonjour en ik roep vol overtuiging gutentag terug, wat ze natuurlijk vol verbazing om doet kijken. Voor ze mij passeerden hoorde ik ze onderling Duits praten, vandaar. Nu moesten het ook wel buitenlanders zijn, want Fransen zeggen bijna nooit bonjour. Straks meer over de Fransen.
Ik fiets nog maar een paar honderd meter tegen de tijd dat ik de conclusie trek dat het opstappen geen overwinning was. Ik fiets weer net zo moeizaam als een paar dagen geleden en zit krom op de fiets. De pijnstillers hebben gezorgd dat ik meer van mijn rug heb gevraagd dan deze kon leveren en ik weet gelijk weer waarom ik niet zo'n fan van die dingen ben.
Met grote moeite fiets ik de bult op, doe mijn boodschappen en fiets weer terug. Het voelt als een absolute zege om weer in mijn tentje te gaan liggen en mijn rug rust te geven. Terwijl ik weer lig neem ik het laatste politieke nieuws tot me. Niet uit Nederland, maar uit Amerika. Het politieke nieuws uit de States volg ik de laatste maanden namelijk veel intensiever dan het Nederlandse politieke nieuws.
Waarom? Niet alleen omdat daar momenteel de gekste dingen gebeuren, maar vooral omdat je er veel door kunt leren. Weliswaar vooral hoe het niet moet, maar ook dat is leren. Nederland is momenteel een verdeeld land, maar dat stelt nog niets voor in vergelijking met de andere kant van de grote visvijver. Tegelijkertijd gaat het in Nederland echter wel dezelfde kant op momenteel en dus valt er veel te leren.
Maar dat is niet waar ik het over wil hebben, ik wil het over de Fransen hebben. Je hoort wel eens zeggen dat Frankrijk een prachtig land is, maar dat het jammer is dat er zoveel Fransen wonen. Mijn reactie daarop: klopt! Mijn beeld over de Fransen is niet bepaald positief geworden de afgelopen weken helaas.
De meesten negeren alles en iedereen om zich heen die ze niet al kennen. Er komt maar al te vaak niet eens een reactie als ik vriendelijk bonjour zeg. Uiteraard zijn er ook uitzonderingen en het feit dat die me vrijwel allemaal bij zijn gebleven zegt wel genoeg over het feit dat het echt uitzonderingen zijn.
Ik begin echter boven alles het gevoel te krijgen dat Fransen of dom, of lui zijn en dat heeft alles met taal te maken. Als een Fransoos in sneltreinvaart wat klanken mijn richting op spreekt, dan vormen die zich niet direct tot woorden. Wat er dan gebeurd wanneer ik meld dat mijn Frans niet zo goed is, in keurig Frans overigens, is verbazingwekkend.
Laat ik beginnen bij wat het minste voorkomt, de uitzondering dus. Het is mij nu twee keer overkomen dat een Fransman dan rustig gaat praten in simpele woorden, zodat ik het kan begrijpen. Precies wat ik zou doen als ik enkel Nederlands sprak en iemand me zou zeggen niet zo goed Nederlands te spreken. De ene keer was met een gepensioneerde op de fiets en de andere keer met een zwerver buiten een Mac. In beide gevallen volgde er een mooi gesprek.
Het is me tot nu toe drie keer overkomen dat een Fransoos probleemloos overschakelde naar het Engels. Drie op de bijna honderd Fransen die ik gesproken heb. Zelfs de gemiddelde student spreekt hier geen woord Engels.
Daarnaast waren er mensen die in bijzonder gebrekkig Engels proberen te communiceren. Lovenswaardig dat je een poging doet in een taal die niet je eigen is en die je nauwelijks beheerst. Mijn bedoeling is eigenlijk dat ze gewoon Frans blijven praten, maar dan wat rustiger, maar het blijft lovenswaardig.
Minder lovenswaardig is echter de reactie die ik in meerderheid krijg. Ze kijken je even aan en geven het op en lopen weg. Kun je je voorstellen dat je dat doet zonder verdere pogingen? Ik niet, maar het overkomt me hier dagelijks. Dus of ze zijn te dom om het begrijpen, of te lui om hun best te doen.
Vreemde mensen die Fransen, laten we het daar maar op houden, ook waar het de afsluiter betreft.
Bij het ontwaken voel ik al direct dat er weinig progressie is en daarmee is dit dus definitief geen twee tot drie dagen spit, maar waarschijnlijk een zeven tot tien dagen spit. Joepie, een week of langer vast hier.
Nu sta ik mezelf altijd wel medicatie toe na dag drie, dus kan ik op zoek naar een drugsdealer, ook wel bekend als apotheek. Lang hoef ik niet te zoeken, want ik weet waar hij zit, naast de supermarkt. Ik dus weer via de wat vreemde methode de fiets op en het dorp in.
Onderweg ontdek ik dat ik eergisteren iets over het hoofd gezien had toen ik dezelfde route ging, maar toen was de pijn ook erger en had ik weinig oog voor de omgeving. Na honderden kilometers door Frankrijk, met daarbij een enorm stuk langs een kanaal genoemd naar twee wijnstreken, zie ik vandaag eindelijk de eerste wijnranken.
Morgen komt de Beaujolais primeur hier uit, dus ik zag ze nog net op tijd. Ik peddel verder tot vlak bij de apotheek, waar ik van de fiets ga loop krom het laatste stukje. Tot mijn grote verbazing zie ik een oud vrouwtje bezorgd naar me kijken. De laatste weken heb ik geleerd dat de Fransen wereldkampioen negeren zijn, dus iedere keer wanneer iemand wel contact zoekt is een verrassing. Ik zeg tegen het vrouwtje dat het wel gaat en vervolg mijn weg.
Nu kun je simpele pijnstillers als paracetamol en ibuprofen in Nederland zo ongeveer overal krijgen, hier moet je voor dergelijke middelen naar de apotheek. In Frankrijk zijn ze immers gek op regeltjes. Het ontbreken van concurrentie betekend overigens wel gelijk dat dit soort eenvoudige middelen hier twee keer zo duur zijn.
Met pijnstillers en een flesje water op zak zoek ik een bankje op om even te gaan zitten. Wat een genot zo'n bankje. Even de bijsluiter lezen om te ontdekken hoeveel van deze rotzooi ik mag hebben en de eerste pilletjes gaan het lijf in. Zitten in de juiste houding helpt ook, dus blijf ik hier maar even zitten.
Terwijl ik daar zit heb ik mooi de tijd om wat na te denken over de toekomst. In de eerste maanden dat ik weg was kon ik me vooral zaken bedenken die ik niet meer wou. De laatste tijd komen er ook eindelijk wat zaken voorbij die ik wel wil. Langzaam begint er zo een plaatje te ontstaan van waar ik me, na mijn terugkeer, mee bezig kan houden en dat is, ruim een half jaar na vertrek, voor het eerst.
Is zo'n rugprobleem toch nog ergens goed voor. Het is immers dankzij de rug dat ik niet kan doen wat ik wil en daarom wel gedwongen ben om na te denken. Maar het denkproces is nu op gang, dus hopen dat de pijnstillers wonderen doen, want ik wil dolgraag verder trekken.
Tijd om weer richting tent te gaan overigens, want het is bitterkoud vandaag. Toen ik de tent verliet was de verwachting dat het nu acht graden zou zijn, in werkelijkheid is het bij twee graden gebleven. Terwijl ik het dorp verlaat zie ik de nevel ook boven de rivier hangen. Feestelijke dag dus weer.
Over de rest van de dag valt weinig te melden, tenzij iemand een epos wenst over een man in een tent. Laat ik dus maar gewoon richting afsluiter van de dag gaan. Met de gehaalde pillen lijkt onderstaande mij wel toepasselijk.
Weinig verbetering tijdens tweede dag met rugpijn.
Al bij het ontwaken, na een opvallend goede nachtrust overigens, is me gelijk duidelijk dat er geen medisch wonder plaats heeft gevonden. De rug is nog altijd bijzonder pijnlijk, maar net ietsje minder pijnlijk dan gisteren. Dat is maar goed ook, ik ben niet van plan hier te overwinteren.
Vandaag dus maar eens proberen wat te bewegen, met als doel de supermarkt in het dorp. Ik zou eventueel nog tot morgen kunnen met mijn proviand, maar ik probeer altijd wat buffer te houden. Je weet immers maar nooit wat je nog tegen kunt komen.
Het pijnlijkste deel van de dag zit in het begin van het proces om richting de supermarkt te komen. Het aankleden is een hel, maar pas echt lastig is het stuk opstaan en de paar stappen richting fiets zetten. Mijn lijf heeft ernstig behoefte aan ondersteuning, maar juist op dit stuk is die ondersteuning niet voorhanden.
Zodra ik bij mijn fiets ben sla ik dan ook een zucht van verlichting, omdat de fiets me helpt om overeind te blijven. Het hele proces van aankleden, tent uit kruipen, overeind komen en vijf stappen zetten heeft me meet dan een uur en vooral veel energie gekost. Even bijkomen dus.
Na het bijkomen schuifel ik met mijn fiets het bos uit, daarbij de takken zo goed mogelijk ontwijkend. Bukken voor een tak zit er namelijk niet in. Eenmaal uit het bos loop ik honderd meter tot bij een hekje, zodat ik steun heb om op de fiets te komen.
Bij dit hek kijk ik naar de Saône en ik zie dat de regen van de afgelopen dagen zijn effect heeft gehad. De Saône staat een meter hoger en diverse bomen staan daardoor met de voetjes in het water. De wei van. De koeien is daardoor ook nog maar vijf tot tien meter breed. Niet dat de koeien in beeld zijn overigens, want deze wei is enorm lang.
Zomaar op de fiets stappen is geen optie. Ik krijg mijn been veertig centimeter omhoog en daarmee krijg ik hem natuurlijk niet over het zadel. Dan maaranders te werk. Ik leg de fiets op de grond, stap met één been in het frame en til de fiets een stukje op. Hierna stap ik uit het frame naar de juiste zijkant van de fiets en kan de fiets helemaal omhoog. Mede dankzij het uitgekozen hek kan ik mezelf in het zadel hijsen en de tocht kan beginnen.
Het fietsen zelf is gelukkig niet zo'n probleem, maar dat wist ik al uit ervaring. Om bij de supermarkt te komen moet ik echter ook wat klimmen en daar heb ik nog geen ervaring mee. Veel kracht kan ik niet zetten, dus zet ik er een hele kleine versnelling op en kruip zo met vier kilometer per uur de, gelukkig vrij korte, heuvel op.
Bij de supermarkt leg ik de fiets weer neer om af te kunnen stappen, waarna vervolgens een winkelwagentje mijn reddingsboei gaat zijn. Wat kan het heerlijk zijn om je ergens aan vast te houden. Ik schuifel door de supermarkt, pak wat ik nodig heb en begeef me naar de kassa. Het is pas op dat moment dat ik ontdek hoe laag de bodem van een winkelwagentje eigenlijk is.
Terwijl de caissière me vreemd aankijkt ga ik dus maar half over en half in het wagentje hangen om alles op de lopende band te knikkeren. Terwijl ik met rood aangelopen hoofd weer omhoog kom is mevrouw al klaar en mag ik direct betalen. Een blijk van medeleven zit niet bij de service inbegrepen.
Ik stop alles in de boodschappentas terwijl mevrouw me aan zit te gapen en verlaat het pand. Hier ga ik geen jarenlange trouwe klant worden. Bij mijn fiets volgt weer het opstapproces, waarna ik terug kan naar mijn tent, deze keer met een afdaling.
Dat afdalen niet altijd een zegen is blijkt al snel. Als je harder fietst voel je de hobbels ook beter. Ik knijp dus flink in de remmen en ga de heuvel maar iets harder af dan ik hem op ging. Eigenlijk vind ik dit moment nog wel het ergste. Die stomme rug ontneemt me gewoon het plezier van afdalen.
Terug bij mijn bosje gaat het eerder omschreven proces nog een keer in tegenovergestelde richting en eindelijk kan ik weer op mijn knieën mijn tent inkruipen en gaan liggen. Volkomen uitgeput van de kracht die dit alles me gekost heeft. Wat een genot om weer te liggen en deze keer met een vers stokbrood bij de hand, dat maakt veel goed.
Al met al is dit boodschappen verhaal bijna net zo lang geworden als het duurde, tijd dus om naar de afsluiter van de dag te gaan. Laat ik hopen dat ik niet teveel titels met back hoef te verzinnen de komende dagen.
Vol energie werd ik wakker vandaag, want de weersvoorspelling ziet er goed uit. Hooguit een klein buitje onderweg. Op het moment dat ik voor het eerst in beweging kom voel ik echter een beetje zeurende pijn in mijn rug. Vreemd, want tussen vier en zes vannacht was ik nog wakker en toen voelde ik niets. Mogelijk in het laatste stukje slaap een verkeerde beweging gemaakt?
Ik begin wel gewoon met inpakken, want het voelt nog niet als iets onoverkomelijks. Gedurende het inpakken begint het echter steeds vervelender te voelen. Op het moment dat ik in de tent alles ingepakt heb begin ik ernstige twijfels te krijgen of ik vandaag wel verder kan trekken. Maar één manier om dat te ontdekken, ik moet de tent uit.
Zodra ik de tent uit kruip en overeind kom weet ik gelijk genoeg, spit en flink ook. Ik doe twee stappen richting mijn fiets en heb gelijk al spijt, omdat ik die twee stappen ook weer terug moet maken. Moeizaam draai ik me om en ga weer terug, waar ik me met een pijnlijke zucht weer op mijn knieën laat zakken in de tent weer in kruip.
Snel leg ik mijn slaapspullen weer neer en zuchtend ga ik liggen, de enige houding die comfort weet te bieden. Dit gaat hem vandaag echt niet worden en de dag of dagen daarna ook niet. Meestal duurt spit twee tot drie dagen bij me, maar in extreme gevallen zeven tot tien. Nu voelt het nu niet aan als een extreem geval, maar je weet maar nooit.
Gelukkig ben ik niet het type die nu gelijk in zak en as zit. Je kunt doen wat je kunt doen en meer niet. Ik ben inmiddels gestopt met me druk maken om zaken waar ik geen invloed op heb. Het is nu enkel hopen dat de pijn snel gaat zakken, want beweging is de beste remedie, maar dan moet ik wel eerst kunnen bewegen.
Ik vind het wel jammer dat ik hierdoor vandaag mijn kans mis om een keer flink te profiteren van de wind, want die zou een enorm voordeel hebben gegeven. Veertig kilometer per uur vol in de rug blijft dus mooi klinken, want ervaren doe ik het niet.
Wel kan ik diezelfde wind goed horen vandaag. Met name de windvlagen van deze mini-mistral zijn goed te horen in de boomtoppen van het stukje bos waar ik in sta. Tegelijkertijd ben ik ook blij dat ik eergisteren door weer en wind ben gefietst en daardoor nu op een goed beschutte plaats sta, waardoor mijn tent in ieder geval geen last heeft van de wind.
Over eergisteren gesproken, een opvallend effect van de tegenwind van die dag had ik nog niet vermeld en dan heb ik het niet over de golven met witte kopjes die stroomopwaarts de Saône op werden gedreven die dag. Ja, ik had de wind flink tegen.
Nee, ik heb het over het moment dat ik een zijstroompje passeerde dat uitmonde in de Saône. Dit stroompje was erg modderig en daardoor was het water goed te volgen terwijl het zich vermengde met de statig voortstormende Saône. Tot mijn verrassing had de wind zo'n effect, dat dit water gedurende enkele tientallen meters stroomopwaarts ging voor het uit beeld verdween. Indrukwekkend wat voor de kracht de wind kan hebben.
Al met al vrees ik dus dat ik hier wel een paar dagen zal zitten. Daarnaast kon dit blog dus ook wel eens een paar dagen wat saaier worden, want ik zal tijdens de komende paar dagen waarschijnlijk beduidend minder gaan beleven.
Hoewel het slechte nieuws over mijn gezondheid absoluut niet te vergelijken is met echt slecht nieuws, ik lig enkel een paar dagen hier, kwam ik hierdoor wel tot het idee om onderstaande als afsluiter van de dag te gebruiken.
Dagje rustig aan in de hoop dat dat de rug goed gaat doen.
Gelukkig is de rug niet meer zo pijnlijk als hij gisteren was, maar nog wel ontzettend stijf. Gisteren beweging gebruikt voor het herstel, vandaag kies ik vooral voor rust, uiteraard met wel enige beweging tussendoor.
Door het nemen van rust valt er vandaag echter wat minder te melden dan op andere dagen. Beetje lezen in het boek van mijn tante, stukje lopen naar de rivier, weer terug naar de tent. Je leest het, een dag vol met spanning en sensatie.
Nu hoeft het natuurlijk ook niet iedere dag spanning en sensatie te zijn. Om de dag wat met koeien lijkt mij wel voldoende.
Ik heb goede hoop morgen weer wat makkelijker te kunnen bewegen en daarna overmorgen mijn volgende verplaatsing alsnog te doen. Die gaat zoals eerder wel eens gemeld naar de Biesbosch, een plek waar ik verwacht twee nachten te blijven voor ik verder trek naar de omgeving Breda.
De omgeving van Breda bevat meerdere paalcampings, dus kan best wel eens zijn dat ik een week of langer rond Breda hang. Dan heb ik in ieder geval alles wat ik nodig heb bij de hand, want dat gaat in de Biesbosch zeker niet het geval zijn.
Verder niets te melden over deze dag, dus maar op naar de afsluiter van de dag. Na een rustige dag kan er wel wat leven in de brouwerij lijkt me, dus een keer een wat afwijkende muziekstijl vandaag.
Met pijnlijke rug jaag ik met anderen de koeien weer de weide in.
Wat ik vannacht toen ik even ontwaakte al vreesde is waarheid geworden. Net als een tijdje terug heb ik in mijn slaap mijn rug buiten werking weten te stellen. Ongetwijfeld net iets te enthousiast omgedraaid en daarbij een spiertje verrekt. Volledig rechtop staan is er niet bij en ik kan maar net mijn been over mijn fiets slingeren, iets dat niet zou lukken indien die bepakt zou zijn. Tot mijn spijt moet ik mijn verplaatsing naar de volgende plek dus weer uitstellen.
Proviand heb ik gelukkig genoeg, maar stroom zal wel een probleem worden. Aangezien ik wel kan fietsen en beweging goed is voor het herstel, fiets ik dus maar naar de Mac, om daar de boel weer wat op te laden. Voor een bedrag van slechts 1,25 euro voor het goedkoopste op de kaart, ik heb me voorgenomen hier bijna geen geld meer uit te geven, kan ik alles voldoende laden om een paar dagen extra verder te kunnen.
Hierna hijs ik me weer op de fiets terug richting tent. Er staat vandaag een forse wind en die heb ik nu op de terugweg tegen. Daarnaast heeft de rug me zoveel energie gekost dat ik gewoon leeg aan het raken ben van de vermoeidheid. Tussendoor ben ik dan ook noodgedwongen tot een kleine pauze overgegaan voor ik de tocht kon voltooien.
Op het laatste rechte stuk voor de paalcamping zie ik dat de twee zwart-witte koeien keurig in de wei staan in plaats van in de sloot, alleen de groep bruin-witte koeien is nergens te bekennen. Ik ontdek al snel waarom, het hek van de wei staat wagenwijd open.
Iets verderop kom ik de eerste drie koeien tegen op het fietspad. De dames zijn gezellig naast een andere wei gaan staan en trekken, gescheiden door een hek, samen op met de daar gestationeerde koeien. De rest van de kudde is echter niet te zien.
De overige tien koeien die ontsnapt zijn blijken op avontuur te zijn gegaan en die kom ik pas ruim een halve kilometer verder, langs de Merwede, tegen. Koeien die over fietspaden lopen terwijl er vannacht nog veel fietsverkeer te verwachten is vanwege de zomerfeesten in Gorinchem, lijkt me niet verstandig, dus moeten ze terug in de wei. In mijn eentje gaat dat echter niet lukken, dus kan ik, voor de tweede keer in drie dagen tijd, de hulpdiensten weer bellen.
Na een amicaal gesprek sluit de meldkamer af met dat ze gaan proberen de eigenaar van de koeien te achterhalen en daar wens ik ze succes bij. Hierna duik in mijn tent in, waarbij ik af een toe een koe voorbij hoor lopen langs de ingang van de paalcamping.
Ongeveer een uur later hoor ik eindelijk geluiden van een auto en een paar mannen en kruip ik mijn tent weer uit. De politie heeft de eigenaar niet kunnen achterhalen, maar wel enkele boeren uit de buurt bereid gevonden om de koeien weer de wei in te jagen. Hiervoor komen ze echter een mannetje te kort om alle doorgangen waarmee de koeien juist dieper het natuurgebied in zouden kunnen af te sluiten, dus ligt er een mooie taak op me te wachten. Samen jagen we de koeien weer de wei in, zonder ze van het pad te laten wijken, en zo komt er een einde aan weer een aflevering van de beestenboel te Avelingen. Je maakt nog eens wat mee zo.
Hierna kruip ik mijn tent weer in, hopende op een betere rug morgen. Tot slot enkel nog de afsluiter van de dag. Met mijn rug kom ik bij back en de koeien zijn ook weer terug achter hun ijzeren gordijn van prikkeldraad, dus..... (volgens mij is dit trouwens stiekem een cover, maar klinkt goed genoeg)
