Oorspronkelijk ging deze site over mijn fietsreis door Europa, inmiddels over mijn reis door het leven. Liken en delen op sociale media word door mij bijzonder gewaardeerd!
Vandaag de dag dat ik te weten kom wanneer ik ongeveer mijn nieuwe wiel kan verwachten. Ik pak dus redelijk op tijd mijn tent in, want ik ben natuurlijk wel nieuwsgierig. En ja, ik pak mijn tent in, ook al ben ik van plan om vannacht op precies dezelfde plek te staan. Ik laat mijn spulletjes namelijk niet zomaar achter, zo goed verstopt staat mijn tent nu ook weer niet.
Eenmaal bij de fietsenmaker weet ik direct waar ik aan toe ben. In Spanje was namelijk geen goed wiel te vinden, dus moet het wiel uit Duitsland komen en daarmee zal het wiel er op zijn vroegst op donderdag, vandaag is het maandag, zijn. In Spanje doen ze bijna alleen aan racefietsen en mountainbikes. Een normaal wiel is daarom lastig te krijgen in een fatsoenlijke kwaliteit.
Aansluitend ga ik naar de Mac, want ik kan inmiddels ook wel weer wat stroom gebruiken. Gelukkig is het internet hier ook vrij goed, waardoor ik eindelijk een download af kan maken die al twee maanden geleden begonnen is. Ik heb zin om weer naar The West Wing te kijken en de komende dagen heb ik daar alle tijd voor, dus gelukkig is de download nu klaar.
Zelf prefereer ik The West Wing boven House of Cards overigens. The West Wing is immers een stuk positiever en hoopvoller en daarmee veel meer een inspiratie.
De uitzichten kunnen hier overigens af en toe prachtig zijn, zeker vlak voor zonsondergang. Prachtig om te zien hoe de grote heuvel achter de stad nog vol in de avondgloed staat, terwijl ik zelf al geen zon meer kan zien.
Meer valt er over vandaag niet te melden. Het is nu gewoon weer een paar dagen afwachten. Morgen zal dus ongetwijfeld een dagje bij de tent worden, wie weet geeft dat wel weer de ruimte om over iets anders te schrijven. Nu enkel nog de afsluiter van vandaag. Ik moet wachten en kan hier niet op de trein, maar wie weet komt er wel een spooktrein voorbij.
Helaas alweer de zesde dag dat ik niet verder kan vanwege mijn rug en dat op mijn verjaardag.
Vandaag is het mijn verjaardag, 42 lentes jong alweer. Ik verwacht niet veel bezoek eerlijk gezegd. Helaas schiet het met de rug ook nog niet echt op, dit is nu de zesde dag dat verder trekken geen optie is omdat de rug er nog lang niet aan toe is.
Om mijn verjaardag te vieren ga ik vandaag maar eens uit. Of om het normaal te zeggen, ik ga naar de Mac om stroom te laden, want daar is het weer tijd voor. Ik moet trouwens zeggen dat ik nooit veel heb gehad met verjaardagen en feestdagen, dus ik vind het helemaal niet erg dat er niet veel bijzonders gaat gebeuren vandaag.
Hoewel ik natuurlijk wel moet bekennen dat alle felicitaties die ik mag ontvangen me wel goed doen. Dus allen bij deze nogmaals dank! Overigens is dit volgens mij pas de derde keer dat ik in het buitenland ben tijdens mijn verjaren en de eerste keer dat dat niet in Duitsland is.
Om mijn verjaardag te vieren neem ik vandaag een extra burger. In het verleden was dat standaard, maar sinds een maand of twee ben ik daar vanaf gestapt. Met mijn verjaardag moet het echter weer een keer kunnen. Daarnaast blijf ik vandaag ook extra lang. Lekker in de warmte filmpjes kijken op YouTube. Een ontspannen dag dus.
Over de rug valt niet te melden vandaag, want de verbetering gaat maar met hele kleine stapjes tot mijn spijt. Helaas zal ik hier dus nog wel een paar dagen zitten. Die helaas slaat vooral op dat ik het inmiddels begin te missen om onderweg te zijn.
Het is namelijk echt een genot om dagelijks nieuwe omgevingen te ontdekken. Normaal is er namelijk iedere dag wel iets dat me compleet weet te verbazen. Wat is de wereld toch bijzonder mooi. Helaas alleen dus een paar dagen wat minder moois.
Niet mijn meest vrolijke verjaardag tot nu toe in mijn leven dus, maar er gaan nog meer dan genoeg prachtige dagen komen. Niet getreurd dus. Als afsluiter wel een stukje vrolijkheid, één van de nummers die ik het vaakst heb geluisterd in mijn leven. Opgenomen in Noord-Londen. Ik ben zelfs ooit een paar van de opnamelocaties gaan bekijken.
Ik heb me altijd al afgevraagd of ik nou een trage inpakker ben omdat ik het niet handig doe, of dat het inpakken nu eenmaal zo lang duurt. Vandaag heb ik eindelijk de kans om het een keer met anderen te vergelijken. Naast mij staan namelijk drie jongens met een tent die, net als ik, ook veel bagage in te pakken hebben. Zij in een auto, ik op de fiets.
Op het moment dat zij beginnen met inpakken begin ik eerst nog met werken aan mijn weblog. Drie kwartier nadat zij begonnen zijn met inpakken, begin ik er uiteindelijk ook aan. Inpakken speelt zich bij mij altijd eerst heel lang in de tent af. Alles heeft zijn eigen plek en dat is soms even goed aandrukken om alles passend te krijgen. Pas zodra alles dat normaal in de tent ligt gereed is om op de fiets te pakken gooi ik alles ineens naar buiten.
Daarna is het nog tent inpakken en dan kan het op de fiets pakken van de bagage beginnen. Op het moment dat ik hiermee begin zijn de drie heren net klaar en ik een kwartier later ook. Een half uur sneller dan de buren dus, niet slecht. Met alles ingepakt en opgepakt ga ik eerst nog even zitten om van het uitzicht te genieten. Onderstaande is wat recht voor mijn tent te zien was.
Hierna is het tijd om op de fiets te stappen. Na eerst nog even zoeken vind ik de route die me door Rivage zal leiden en daarna direct de gemeenste klim van de dag volgens de gegevens online. Zodra ik oog in oog sta met de weg omhoog trek ik al snel de conclusie dat die gegevens nog wat optimistisch waren. Ik sta namelijk voor een ongekend steile wand.
De eerste ruim 500 meter die ik kan zien tot de weg achter een rots verdwijnt loopt vrij constant met een procent of tien omhoog en dat is eigenlijk teveel voor mij plus bagage. Met stukjes fietsen, lopen en ook een paar keer stoppen om uit te hijgen kom ik uiteindelijk bij de bocht om direct daarna te zien dat het absoluut nog niet klaar is.
Ik worstel nog ruim een uur verder, maar opschieten doet het absoluut niet. Dit is echt teveel van het goede. Halverwege de klim neem ik dan ook even een uitgebreide pauze om rustig na te denken over een plan van aanpak.
Ik zou op deze wijze door kunnen worstelen, maar dan doe ik er een week over om door de Ardennen te komen en dat duurt me eerlijk gezegd te lang. Een uitputtingsslag van een week is me net iets teveel op dit moment, dus besluit ik voor een alternatief te kiezen. Ik maak rechtsomkeert en ga de heuvel weer af, terug naar Rivage.
In Rivage bevind zich namelijk een station en dat gaat mijn alternatief worden. Voor het eerst sinds ik vertrokken ben heb ik iets ontmoet dat op dit moment nog voorbij de grenzen van mijn lijf gaat. Ik pak dus de trein en ga zo in één dag naar Arlon, in plaats van in een week. Soms moet je jezelf wel gewonnen geven.
Ik haal de trein overigens nog maar net, omdat die wat vertraagd is. Anders had ik hier twee uur moeten wachten. Ik haal een kaartje en druk daarna mijn fiets de trein in. Iets dat bij deze trein eenvoudig gaat.
Drie kwartier later moet ik overstappen, met een overstaptijd van een uur. Alle tijd dus. Daarnaast hoef ik niet van perron te wisselen voor de volgende trein. Zodra de volgende trein komt, zie ik echter wel dat ik een uitdaging heb.
Dit is een trein met niet alleen smalle deuren waar mijn fiets maar nauwelijks doorheen past, direct na de deuropening zitten er ook nog een paar steile traptreden. Ik moet al mijn kracht inzetten, maar het lukt me om de fiets de trein in te drukken, waarna ik samen met mijn fiets op het treinbalkon blijf staan.
Zodra Arlon in zicht komt koppel ik wat bagage van mijn fiets af om de fiets wat lichter te maken. Ik vrees dat het me anders niet gaat lukken om de fiets heel op het perron te krijgen. Achteraf ben ik erg blij met deze keuze, want hierdoor gaat alles veel sneller, waardoor ik met al mijn bezittingen op het perron staat nog voor de trein weer vertrekt.
Nu alleen nog naar de camping....... Oh nee, ik moet nog door een voetgangerstunnel om bij de straat te komen. Ik vraag me af hoe gehandicapten hier in vredesnaam met de trein moeten gaan, want een lift of iets dergelijks is er niet. Er zit niets anders op dan met fiets en bagage eerst de trap af en daarna weer op te gaan.
Af wil nog wel dankzij de zwaartekracht, op is echter een heel ander verhaal. Zelfs met zoveel mogelijk bagage van de fiets, alleen de fietstassen zijn nog gevuld, krijg ik de fiets met geen mogelijkheid deze steile en lange trap in mijn eentje op.
Gelukkig is er een jongedame die me wel wil helpen. Zij pakt het stuur en ik zet al mijn kracht in om van onderen het gewicht omhoog te krijgen. Het lukt met vereende krachten, maar het was wel een aanslag op mijn spieren. Eerst maar even bijkomen dus.
Zodra ik tot rust ben gekomen pak ik alles weer op mijn fiets en verlaat ik het station, om buiten het station gelijk weer met een gemene klim geconfronteerd te worden. Deze lukt me echter wel fietsend, waarna er een heerlijke afdaling volgt, die me tot bijna bij de camping brengt. Alleen de laatste 300 meter lopen vervolgens weer zo steil, dat ik die maar te voet doe.
Na een lange dag, die me uiteindelijk heel wat dagen heeft bespaard, kom ik dan eindelijk aan bij de camping waar ik in de jaren negentig al tweemaal ben geweest. Hierover de komende dagen nog meer, want al wat ik na deze dag nog wil is de tent opzetten en liggen. Heerlijk liggen.
Als ik dan toch met de trein ben gegaan vandaag, dan kan ik ook wel afsluiten met een trein dacht ik.
