Dag 300: Malaga - San Sebastian deel 1

De weg terug begint via de heenweg.

Vreemd hoe een nacht tegelijkertijd lang kan duren en toch sneller voorbij is dan verwacht. Sinds kwart over één in de nacht zat ik bij het afgesloten busstation, te wachten tot deze weer open zou gaan. De regen kwam langzaam naar beneden, maar gelukkig was er een grote luifel om onder te schuilen, dus ik bleef gewoon droog.

En hoe kom je een eindeloze nacht buiten door? Heel simpel, backpack op de grond, daar tegenaan gaan zitten en vervolgens bezig met mobiel of tablet om de tijd te doden. Op enig moment weet je alleen niet meer wat je in vredesnaam nog moet doen, omdat je alles al eens gedaan hebt.

Alleen was ik trouwens niet. Behalve een tweetal vaste bewoners van de luifel, twee daklozen dus, waren er nog een stuk of zes passagiers van vroege bussen die de nacht onder de luifel door hebben gebracht. Met zoveel drukte zouden ze wel wat bankjes mogen plaatsen.

Gelukkig gaat het busstation wel eerder open dan verwacht, waardoor ik om zes uur naar binnen kan, waarna ik direct het juiste perron uitzoek, waar ik dus nog 2,5 uur moet wachten. Groot verschil met de eerste uren wachten is echter wel dat er nu wat te kijken valt.

Gedurende de nacht kwam er incidenteel een bus langs, nu is het gelijk een komen en gaan. De eerste bus van de maatschappij waar ik gebruik van ga maken, ALSA, gaat richting Valencia en Barcelona. De route waar ik weken over heb gedaan in een dagje bus dus.

Het voelt overigens niet als weken, eerder als jaren. Barcelona lijkt alweer zo lang geleden. Het gevolg van zo'n route per fiets doen, je ziet onderweg zo ontzettend veel, dat de tijd meer gevuld raakt dan normaal. Tijd blijkt dan ineens een heel rekbaar begrip te zijn.

Dankzij het komen en gaan van de bussen gaat de tijd deze ochtend overigens ook een stuk sneller, waardoor eindelijk het moment daar komt, dat mijn bus voor komt rijden. Hij vertrekt pas over een half uur, maar ik duik snel naar binnen. Ik ben wel toe aan een fijne stoel namelijk.

Ik installeer me in mijn stoel. Proviand op de juiste plek en wat elektronica om de tijd door te komen. Reguliere stroom is er niet in deze bus zie ik al snel, maar wel via USB. Ik kan dus in ieder geval mijn serie verder kijken op mijn tablet. Wifi werkt niet in de bus, dus het lijkt ook gelijk beperkt te blijven tot serie kijken.

Op de fiets passeerde ik Malaga natuurlijk al, maar net als met meerdere plaatsen langs de kust was dat langs strand en haven, waardoor ik maar een heel klein stukje van de stad zag. Met de bus rijden we een stukje landinwaarts, waardoor ik voor het eerst zie hoe groot Malaga eigenlijk is.

Dit beeld vanuit de bus doet me maar al te goed beseffen hoe weinig je eigenlijk ziet terwijl je op de fiets door een land trekt. En dan is de fiets nog het vervoermiddel waar je het meeste mee ziet volgens mij.

Overigens ook niet gek dat Malaga zo groot is, in de stad wonen een half miljoen mensen en inclusief voorsteden kom je op meer dan een miljoen inwoners. Dan is er ook een zee aan huizen nodig hier aan de zee.

Het is overigens maar heel kort dat ik dit uitzicht over de stad heb. In dit land waar niets vlak lijkt duurt het namelijk nooit lang voor er een heuvel in beeld schuift.

En een paar tel later alweer de volgende heuvel, maar deze herken ik. Onderaan deze heuvel, vlak langs de droge rivier die door het beeld loopt, heeft mijn tent namelijk een nacht gestaan. Leuk om die plek vanuit een hele andere hoek nogmaals terug te zien.

Nu had ik de route van de bus op voorhand niet bestudeerd en ik had de aanname gedaan dat de bus vanaf Malaga direct landinwaarts zou gaan, maar dat bleek niet het geval. De bus sloeg namelijk de route langs de kust oostwaarts in. Tot aan Motril volgt de kust zo ongeveer de route die ik een paar weken geleden volgde, maar dan de andere kant op.

Het is eigenlijk heel vreemd om zo mijn route nogmaals te zien, omdat ik de route niet zie vanaf de weg die ik heb gevolgd, maar vanaf de A7, de snelweg die ik onderweg bijna voortdurend boven me zag liggen. Ik overzie dus als het ware in één blik alles dat eerst om me heen was.

Bij onderstaande beeld schiet overigens de kramp me plots in de kuiten. Het lijkt waarschijnlijk niets bijzonders en zelfs vrij onherkenbaar, maar ik weet precies wat er zichtbaar is op onderstaande foto en vooral wat er nu gaat komen.

De foto hierboven is precies ten oosten van het dorpje Maro, vlak bij Nerja. Om daar met mijn fiets te komen vanuit het oosten moest ik een ontzettend steile klim op. De laatste echte klim die ik onderweg heb gehad en gelijk één van de allerzwaarste.

Deze klim had ik bedwongen direct aan het begin van de dag met verse benen en nog kwam ik nauwelijks naar boven. Iets rechts van het midden op onderstaande foto heb ik nog een hele tijd uit staan hijgen vlak voor de top.

Het meest vervelende stuk staat op onderstaande foto. Omdat dat stuk een brug was kon ik daar niet even aan de kant gaan staan, terwijl ik daar op dat moment erg aan toe was. Een vreemde mix was dat moment, want ik zat goed kapot, maar tegelijkertijd was het uitzicht fantastisch.

Iets verderop zit de snelweg nog altijd op dezelfde hoogte, maar de N340 die ik had gevolgd is hier bijna niet te zien, omdat die veel lager loopt. Onderstaande foto is genomen op het punt waar de klim begon die dag en ik nog vrolijk fluitend op de fiets zat. Tevens is dit één van de allerlaatste blikken die ik op de Middellandse zee heb kunnen werpen.

Iets verderop zag ik in een flits ook nog weer een plek waar ik een nacht met mijn tent had gestaan. De meest rustige plek die ik had gehad, hoog in de heuvels, midden in een natuurgebied. Hierna gaat de bus nog wel een stuk oostwaarts, maar herkenbare punten komen er niet meer voor me.

De A7 trekt namelijk langzaam iets landinwaarts hier, om ten noorden van Motril samen te komen met de A44, de snelweg die dan eindelijk echt landinwaarts gaat. Vanaf hier laat ik de mij inmiddels bekende kuststrook achter me en ga ik een onbekend gebied in. Ik ben benieuwd wat ik hier allemaal ga zien. Hierover meer in het volgende deel over de terugreis, waarin ik dwars door Spanje naar San Sebastian reis.

Dag 292: San Pedro Alcántara

Weer naar de fietsenmaker en opladen.

Vandaag de dag dat ik te weten kom wanneer ik ongeveer mijn nieuwe wiel kan verwachten. Ik pak dus redelijk op tijd mijn tent in, want ik ben natuurlijk wel nieuwsgierig. En ja, ik pak mijn tent in, ook al ben ik van plan om vannacht op precies dezelfde plek te staan. Ik laat mijn spulletjes namelijk niet zomaar achter, zo goed verstopt staat mijn tent nu ook weer niet.

Eenmaal bij de fietsenmaker weet ik direct waar ik aan toe ben. In Spanje was namelijk geen goed wiel te vinden, dus moet het wiel uit Duitsland komen en daarmee zal het wiel er op zijn vroegst op donderdag, vandaag is het maandag, zijn. In Spanje doen ze bijna alleen aan racefietsen en mountainbikes. Een normaal wiel is daarom lastig te krijgen in een fatsoenlijke kwaliteit.

Aansluitend ga ik naar de Mac, want ik kan inmiddels ook wel weer wat stroom gebruiken. Gelukkig is het internet hier ook vrij goed, waardoor ik eindelijk een download af kan maken die al twee maanden geleden begonnen is. Ik heb zin om weer naar The West Wing te kijken en de komende dagen heb ik daar alle tijd voor, dus gelukkig is de download nu klaar.

Zelf prefereer ik The West Wing boven House of Cards overigens. The West Wing is immers een stuk positiever en hoopvoller en daarmee veel meer een inspiratie.

De uitzichten kunnen hier overigens af en toe prachtig zijn, zeker vlak voor zonsondergang. Prachtig om te zien hoe de grote heuvel achter de stad nog vol in de avondgloed staat, terwijl ik zelf al geen zon meer kan zien.

Meer valt er over vandaag niet te melden. Het is nu gewoon weer een paar dagen afwachten. Morgen zal dus ongetwijfeld een dagje bij de tent worden, wie weet geeft dat wel weer de ruimte om over iets anders te schrijven. Nu enkel nog de afsluiter van vandaag. Ik moet wachten en kan hier niet op de trein, maar wie weet komt er wel een spooktrein voorbij.

Dag 283: Los al Mas - Mezquitilla

Een steile klim en verder rustig aan, 29 kilometer en 210 hoogtemeters.

Bij daglicht is pas echt duidelijk hoe mooi de omgeving is waar ik deze nacht heb gestaan. Een nacht waarin ik overigens goed heb geslapen na de loodzware dag van gisteren. Zodra ik mijn tent uit ga zie ik al gelijk de zee die de hele nacht te horen was.

Persoonlijk vind ik echter de heuvels om me heen nog veel mooier. Het gaat hier echt steil op en neer.

Direct naast mijn tent een stuk kale rots van een paar meter hoog met daarin prachtig te zien de verschillende lagen waar de rots vele miljoenen jaren geleden uit opgebouwd is. Net alsof je naar een geschiedenisboek kijkt is het eigenlijk. Helaas wel een boek dat ik niet kan lezen, daar moet je jaren voor studeren.

Direct onder mijn tent zit overigens een grote parkeerplaats waar mensen komen om van het uitzicht te genieten. Omdat ik nog net iets hoger zit is bij mij het uitzicht dus nog beter.

Nadat ik alles ingepakt heb loop ik via het grindpad terug naar de weg, waarbij ik een nog mooier uitzicht op de zee krijg.

Ook bijzonder veel bijen overigens hier, maar die zijn hier niet toevallig een imker heeft hier een enorme hoeveelheid bijenkasten geplaatst in drie groepen.

Alles bij elkaar zijn hier zeker vijftig bijenvolken druk in de weer op zoek naar voedsel. Overigens hoorde ik ze vanmorgen ook al voortdurend rond mijn tent zoemen.

Overigens wel een kleine correctie. Ik zei net dat mijn uitzicht beter is omdat ik hoger zit, dat gaat niet op voor het uitzicht op zee. Dat is vanaf de parkeerplaats namelijk identiek. Vergelijk onderstaande foto maar eens met de eerdere foto.

Vanaf deze plek kijk ik ook nog terug naar waar mijn tent stond en eigenlijk is het niet eens voor te stellen dat ik op deze heuvel een plekje heb gevonden om te staan. Vanaf waar ik nu sta lijkt de heuvel volkomen ontoegankelijk.

Ik zit nog geen kilometer op de fiets, of ik fiets de volgende provincie in. Malaga begint precies bij een indrukwekkend hoge brug van de snelweg.

Het eerste stukje fietsen is een genot, want naar beneden, maar daarna moet ik nog even goed aan de bak. Er staat vandaag maar één klim op het programma, maar dat is gelijk een beste. Lang is hij niet met 1200 meter, maar wel enorm steil met 11%.

Het is me nog niet eerder gelukt om een dergelijke steile klim op de fiets te overwinnen, maar de benen hebben nog niets hoeven doen vandaag, dusik waag maar eens een poging. Het gaat maar met kleine stukjes tegelijkertijd, maar het lukt me wel om dit momster op te fiets te overwinnen. Trots op mezelf ga ik vervolgens de afdaling in, wetende dat het klimwerk voor vandaag klaar is.

Tijdens de afdaling kom ik door een klein dorpje met een aquaduct. Geen Romeins aquaduct deze keer, hoewel er wel resten van een Romeins aquaduct in dit dorpje schijnen te zijn, maar een aquaduct uit de zeventiende eeuw, gebouwd voor de suikerfabriek die hier ooit stond. Deze hele omgeving stond eeuwenlang vol met suikerriet, maar daar is nu niets meer van te zien. Alleen het aquaduct is gebleven.

De rest van de dag doe ik het rustig aan. Mijn lijf is namelijk nog voelbaar vermoeid van het vele klimwerk van de afgelopen dagen. Alles bij elkaar heb ik in zo'n 48 uur 1200 hoogtemeters overwonnen en dat is te voelen aan mijn benen. Ik zet dus een klein verzet op de fiets en peddel op mijn gemak verder.

Hierbij kom ik ook door Nerja waar zo te horen het carnaval in volle gang is en vele verklede kinderen zijn met hun ouders onderweg naar de feestelijkheden. Zelf sla ik het feest over, want met een volgepakte fiets door een mensenmassa is meestal geen goed plan.

De rest van de route gaat vooral langs de kust, dus de zee zie ik meer dan genoeg vandaag, tot ik in een dorpje kom met een heel lang leegstaand veld waar ik helemaal achterin een plekje vind voor mijn tent. Bij het opbouwen van de tent voel ik dat ik ondanks het rustig aan doen toch goed vermoeid ben, dus het zal waarschijnlijk niet lang duren voor ik in slaap ga vallen. Snel dus maar naar de afsluiter van de dag. Gewoon een heerlijk nummer deze keer.

Dag 280: Venta Nueva - Castillo de Baños

Op en neer langs de kust, 37 kilometer en 360 hoogtemeters.

Vannacht geslapen achter een kas en direct naast een muur van riet. Overigens naar verhouding vrij goed kunnen slapen. Nu had ik een foto kunnen maken van de plek waar mijn tent stond, maar dan had je alleen riet of plastic gezien en dat is niet echt de moeite waard. Vandaar maar vanaf de weg een foto van het gebied waar ik stond. Weer eindeloos veel kassen dus.

Voor mij belangrijker was wat even verderop langs de weg stond, weer eens het bekende kilometerbordje van de N340. De N340a om precies te zijn, want de reguliere N340 is inmiddels snelweg geworden. Dit bordje is belangrijk omdat hij minder dan 400 kilometer aangeeft. Cadiz komt dus in de buurt. Zeker wanneer je bedenkt dat het eerste kilometerpaaltje van de N340 dat ik op de foto heb gezet nog iets van 1200 of 1300 kilometer aangaf.

Vandaag gaat de weg voortdurend op en neer. Veel kleine klimmetjes, maar ook een aantal wat langere. Tot aan Malaga zal de weg voortdurend op en neer gaan als een dolle, dus ik kan mijn borst nat maken. Dat gaat overigens tijdens het klimmen in de zon meestal al vanzelf. Het fietsen is hier dus zwaar, maar de uitzichten maken heel veel goed.

Waar ik ook de fiets even aan de kant zet, ik kan altijd wel een foto maken. Zee en heuvels bieden hier een prachtig spektakel in hun samenspel. Toeristisch is dit een erg rustig deel van Spanje, maar schoonheid is er meer dan genoeg.

De reden waarom het hier zo rustig is zit hem overigens ook in diezelfde heuvels. Die lopen met grote regelmaat door tot aan de zee, waardoor er simpelweg geen ruimte is voor toeristische oorden. Daar waar de heuvels doorlopen tot de zee is het meestal ook gelijk goed klimmen. Hieronder sta ik bijvoorbeeld honderd meter boven zeeniveau.

Ik zie overigens ineens wat geks op mijn vertrouwde kilometerbordjes. Er staat ineens E15 bij. De snelweg is hier al af, maar toch heeft de N340 nog altijd overal E15 op de bordjes staan. Die snelweg zal dus nog niet zo heel lang klaar zijn. Even wat onderzoek gedaan en ik zie dat in deze regio sommige delen van de snelweg pas eind 2015 open zijn gegaan. Dat zal nog wel te recent zijn om alle bordjes aan te passen.

De zonsondergangen zijn hier overigens ook weer bijzonder spectaculair. Doordat ik inmiddels westelijk ga langs de kust zie ik dus de komende tijd vrijwel iedere avond de zon in de zee zakken en veel mooiere zonsondergangen zijn er niet.

Omdat de heuvels hier vaak tot de zee doorlopen zijn hier natuurlijk minder kassen te zien, maar de Spanjaarden laten geen kans onbenut om een kas neer te zetten. Ieder stukje dat niet te steil is en groot genoeg heeft gelijk een kas staan. Soms lijken ze wel tegen de heuvels geplakt te zijn.

En toen was de zon onder, maar ik nog niet klaar. Uiterlijk morgen moet ik stroom hebben, maar er zit nog heel wat tussen mij en de plek waar ik stroom hoop te kunnen laden. Er zit dus niets anders op om door te blijven fietsen, tot ik zo ongeveer de helft van de inspanning heb verricht die me tussen vanmorgen en morgenavond te wachten staat / stond. Gelukkig hoef ik daarvoor geen zware klimmen meer op vandaag, die komen morgen wel weer, maar ik moet nog wel wat kilometers maken.

Uiteindelijk kom ik uit op 37 kilometer en 360 hoogtemeters. In hoogtemeters een gedeelde tweede plaats en dat in combinatie met een mooi aantal kilometers. Ik ben tevreden. Als het goed is is die tweede plaats vanaf morgen trouwens een gedeelde derde plaats, want morgen staan me nog meer hoogtemeters te wachten. Joepie dus.

Als ik vooruit ga kijken naar wat me nog te wachten staat tot aan Cadiz, dan ben ik blij dat ik tegenwoordig niet meer stil val na 250 hoogtemeters, want ik verwacht gemiddeld 300 hoogtemeters per dag voor de wielen te krijgen. Dat is een gemiddelde, sommige dagen zal het er aardig overheen gaan. Het gaat maar hoger en hoger, maar nu de afsluiter.

Dag 261: Gandia - Pedreguer

Dag met een Nederlands tintje, 34 kilometer en 140 hoogtemeters.

Ik heb vandaag geen foto van de omgeving van mijn tent. Niet omdat het niet de moeite waard was, maar domweg omdat ik het een keer vergeten ben. Dat gezegd hebbende, een foto zou ook niet echt de moeite waard zijn geweest, want veel bijzonders was er niet te zien. Wat boompjes en de achterkant van een gebouw.

Wel een foto gemaakt binnen in mijn tent. Niet dat er veel op te zien is, maar er hoort wel een verhaaltje bij. Als Nederlander weet ik uiteraard wat Refresco is. Dat is, nu nog, een Nederlands bedrijf, dat in de westerse wereld de grootste producent van frisdranken is. Uiteraard weten jullie dat ook allemaal. Nu staat de naam Refresco in Nederland op bijna geen enkele fles, maar hier in Spanje zetten ze gewoon de producent op de huismerken, dus weet ik dat ik al een hele tijd Refresco producten drink.

Nu is dat op zich nog niet zo bijzonder, maar als je goed kijkt naar bovenstaande foto, dan zie je daarop een adres en nu mag je precies één keer raden wat er vandaag op mijn route ligt? Inderdaad, Oliva via de N-332.

Vlak na vertrek bereik ik Oliva al, maar ik zie daar aan de kilometerpaaltjes langs de weg al direct dat ik nog niet in de buurt ben van km 206,9. Het ligt dus aan de andere kant van de stad, dus eerst de stad door. Nu is de weg door Oliva smal en erg druk, maar daar maak ik me in dit geval niet druk om, want mijn fietssnelheid blijkt ronduit perfect te zijn.

Er zijn namelijk erg veel stoplichten in Oliva en daar staat het verkeer iedere keer stil. Precies tot het moment dat ik aan kom fietsen en ik zo door kan fietsen, terwijl de auto's voor me hun sprintje naar het volgende stoplicht trekken en ik daarna op mijn gemak weer aan kom sluiten.

Het verkeer achter me heeft dat ook in de gaten, waardoor niemand de behoefte voelt om me in te halen, zodat ik niet langer strak langs de stoep hoef te fietsen, maar gewoon de hele rijbaan kan gebruiken. Even voor autootje spelen zeg maar.

Bij het uitrijden van Oliva krijg ik zelfs een paar duimpjes op het moment dat het verkeer weer door kan rijden en ik keurig aan de kant ga. Blijkbaar vonden de mensen het fijner om rustig achter mij aan te karren dan sprintje na sprintje te trekken.

Overigens, bij het uitrijden van Oliva nog geen Refresco, die zit pas kilometers verderop. Geen idee waarom ze dat nog Oliva noemen, maar vooruit. Ik ga dus maar eens lekker pauzeren met mijn rug tegen een Nederlands hek.

Terwijl ik ga zitten gaat er 100 meter verderop een dame opstaan, bergt haar stoeltje op en loopt weg, via mijn rustplaats. Blijkbaar zit de dienst van deze dame van lichte zeden er op, of wie weet heeft ze wel recht op een pauze.

Het blijft een beetje vreemd hoe prostitutie hier gaat. Langs drukke wegen zitten dames op een stoel op een plek waar ze samen met een klant een pad op kunnen waar ze ongezien hun gang kunnen gaan. Blijkbaar hoeven ze geen van allen hun best te doen om klandizie te krijgen, want ze zijn stuk voor stuk altijd druk met hun mobiel, niet met het lokken van klanten. Ik groet ze overigens altijd vriendelijk, want zo ben ik nu eenmaal.

Na Oliva begint de weg langzaam wat op te lopen, maar over het algemeen niet echt merkbaar. Iedere hoogtemeter die ik vandaag echter alvast pak hoef ik morgen niet meer te doen. Bij het langzaam omhoog lopen komen dus ook de heuvels weer dichterbij en ik blijf die immense rotspartijen ontzettend indrukwekkend vinden.

Denk de moderne invloeden van palen en wegen weg en je kunt je zo voorstellen dat hier heel veel westerns opgenomen zijn, wat dan ook het geval is. Alleen is dat nog niet zozeer in deze omgeving, maar meer in de omgeving van Almeria, waar ik later nog kom. Hoeveel ik er dan van ga zien is overigens nog maar de vraag, want de meeste filmlocaties zijn niet vrij toegankelijk.

Overigens hoef ik de decors in ieder geval niet te zien. Die zien er in het echt toch nooit zo mooi uit als in de film. Met natuur en oude gebouwen is dat juist andersom, die zie ik het liefst met eigen ogen, omdat je dan pas de echte schoonheid ziet.

Ook mooi aan de rotsheuvels hier is wat de zon met ze doet. Op onderstaande foto in de verte twee van zulke heuvels, die even daarvoor er qua kleur nog identiek uitzagen. De rechter heuvel ligt echter inmiddels grotendeels in de schaduw en lijkt daardoor een stuk groener dan de linker heuvel.

Tegen de tijd dat ik een plekje ga zoeken voor mijn tent zit ik inmiddels op 80 meter boven zeeniveau, na op zeeniveau gestart te zijn. Dat scheelt voor morgen, want morgen moet ik naar bijna 300 meter hoogte om daarna een bril te zoeken. Daarover morgen meer. Nu enkel nog een afsluiter. Een bril heeft glazen, het geluid van gebroken glas en de vele citrusbomen die ik in dit land zie komen mooi samen in onderstaande lijkt me.