Dag 283: Los al Mas - Mezquitilla

Een steile klim en verder rustig aan, 29 kilometer en 210 hoogtemeters.

Bij daglicht is pas echt duidelijk hoe mooi de omgeving is waar ik deze nacht heb gestaan. Een nacht waarin ik overigens goed heb geslapen na de loodzware dag van gisteren. Zodra ik mijn tent uit ga zie ik al gelijk de zee die de hele nacht te horen was.

Persoonlijk vind ik echter de heuvels om me heen nog veel mooier. Het gaat hier echt steil op en neer.

Direct naast mijn tent een stuk kale rots van een paar meter hoog met daarin prachtig te zien de verschillende lagen waar de rots vele miljoenen jaren geleden uit opgebouwd is. Net alsof je naar een geschiedenisboek kijkt is het eigenlijk. Helaas wel een boek dat ik niet kan lezen, daar moet je jaren voor studeren.

Direct onder mijn tent zit overigens een grote parkeerplaats waar mensen komen om van het uitzicht te genieten. Omdat ik nog net iets hoger zit is bij mij het uitzicht dus nog beter.

Nadat ik alles ingepakt heb loop ik via het grindpad terug naar de weg, waarbij ik een nog mooier uitzicht op de zee krijg.

Ook bijzonder veel bijen overigens hier, maar die zijn hier niet toevallig een imker heeft hier een enorme hoeveelheid bijenkasten geplaatst in drie groepen.

Alles bij elkaar zijn hier zeker vijftig bijenvolken druk in de weer op zoek naar voedsel. Overigens hoorde ik ze vanmorgen ook al voortdurend rond mijn tent zoemen.

Overigens wel een kleine correctie. Ik zei net dat mijn uitzicht beter is omdat ik hoger zit, dat gaat niet op voor het uitzicht op zee. Dat is vanaf de parkeerplaats namelijk identiek. Vergelijk onderstaande foto maar eens met de eerdere foto.

Vanaf deze plek kijk ik ook nog terug naar waar mijn tent stond en eigenlijk is het niet eens voor te stellen dat ik op deze heuvel een plekje heb gevonden om te staan. Vanaf waar ik nu sta lijkt de heuvel volkomen ontoegankelijk.

Ik zit nog geen kilometer op de fiets, of ik fiets de volgende provincie in. Malaga begint precies bij een indrukwekkend hoge brug van de snelweg.

Het eerste stukje fietsen is een genot, want naar beneden, maar daarna moet ik nog even goed aan de bak. Er staat vandaag maar één klim op het programma, maar dat is gelijk een beste. Lang is hij niet met 1200 meter, maar wel enorm steil met 11%.

Het is me nog niet eerder gelukt om een dergelijke steile klim op de fiets te overwinnen, maar de benen hebben nog niets hoeven doen vandaag, dusik waag maar eens een poging. Het gaat maar met kleine stukjes tegelijkertijd, maar het lukt me wel om dit momster op te fiets te overwinnen. Trots op mezelf ga ik vervolgens de afdaling in, wetende dat het klimwerk voor vandaag klaar is.

Tijdens de afdaling kom ik door een klein dorpje met een aquaduct. Geen Romeins aquaduct deze keer, hoewel er wel resten van een Romeins aquaduct in dit dorpje schijnen te zijn, maar een aquaduct uit de zeventiende eeuw, gebouwd voor de suikerfabriek die hier ooit stond. Deze hele omgeving stond eeuwenlang vol met suikerriet, maar daar is nu niets meer van te zien. Alleen het aquaduct is gebleven.

De rest van de dag doe ik het rustig aan. Mijn lijf is namelijk nog voelbaar vermoeid van het vele klimwerk van de afgelopen dagen. Alles bij elkaar heb ik in zo'n 48 uur 1200 hoogtemeters overwonnen en dat is te voelen aan mijn benen. Ik zet dus een klein verzet op de fiets en peddel op mijn gemak verder.

Hierbij kom ik ook door Nerja waar zo te horen het carnaval in volle gang is en vele verklede kinderen zijn met hun ouders onderweg naar de feestelijkheden. Zelf sla ik het feest over, want met een volgepakte fiets door een mensenmassa is meestal geen goed plan.

De rest van de route gaat vooral langs de kust, dus de zee zie ik meer dan genoeg vandaag, tot ik in een dorpje kom met een heel lang leegstaand veld waar ik helemaal achterin een plekje vind voor mijn tent. Bij het opbouwen van de tent voel ik dat ik ondanks het rustig aan doen toch goed vermoeid ben, dus het zal waarschijnlijk niet lang duren voor ik in slaap ga vallen. Snel dus maar naar de afsluiter van de dag. Gewoon een heerlijk nummer deze keer.

Dag 282: Motril - Los al Mas

Hoger en hoger, 30 kilometer en 550 hoogtemeters.

Gelukkig hoefde ik gisteravond niet lang te zoeken naar een plek, want ik was goed moe. Overigens niet zo moe dat ik een stukje natuurschoon heb gemist. Toen ik mijn tent aan het opzetten was kreeg ik namelijk een gratis lichtshow. Op 50 kilometer afstand was er boven zee een onweer bezig en tot mijn verbazing gaf dat opvallend veel licht op mijn plek. Als er een flits was terwijl ik weggedraaid was, leek het net of er iemand met een flitser op minder dan 100 meter van me een foto aan het maken was. Het mooiste waren natuurlijk de flitsen terwijl ik de juiste kant op keek. Bliksemflitsen zijn vaak tientallen kilometers lang en op zo'n afstand is dat heel goed te zien.

Dankzij de vermoeidheid ook een vrij goede nachtrust gehad, dus alles bij elkaar was ik erg blij met mijn plekje vlak buiten de stad, maar uitstekend verborgen.

Achter een muurtje en tussen een kas en een veld vol sla stond ik op een ongebruikt stukje land. In tegenstelling tot de vorige keer dat ik naast een kas stond was deze wel volop in bedrijf voor de oogst. Ik werd dus wakker met de geluiden van de werknemers die met elkaar in gesprek waren vlak bij me, zonder dat ze mij konden zien.

Het was alleen wel vrij lastig om het veld te verlaten, net als het vannacht lastig te betreden was. De grond is hier namelijk erg mul en druk daar maar eens een zwaar beladen fiets doorheen, dat gaat niet snel.

Eenmaal weer bij de weg stap ik op de fiets, maar al snel knijp ik weer in de remmen. Een alleraardigst aquaduct gaat hier namelijk over de weg en daar moet ik natuurlijk even een foto van maken.

Direct buiten Motril zit het laatste stukje N340 dat als laatste nog als E15 in gebruik was. Het stuk snelweg hier is namelijk pas twee jaar open, na jaren van bouwen. Dat bouwen moest ook wel lang duren, want de snelweg bestaat hier bijna alleen uit bruggen en tunnels.

Wat ik dan vooral mooi vind, is dat aan dit stukje N340 nog de oude glorie te zien is, die elders al verdwenen is omdat de N340 overal opgeknapt is direct nadat de snelweg open is gegaan. Bij bruggen zie je hier dus naast de moderne vangrail nog de oude stenen hekjes in wit met rode bovenkant, de kleur die ooit overal langs deze weg te vinden was. Totaal niet veilig zo'n stenen hek, maar mooi dat het hier nog staat.

Direct na dit stukje historische weg volgt Salobreña. Ooit begonnen met een zo te zien Moors kasteel op een heuvel, maar blijkbaar dacht iemand dat het een goed idee was om daar een plaats omheen te bouwen. hierdoor ontstaat een vreemde combi van een bruin kasteel dat solo indrukwekkend zou zijn, maar nu nog nauwelijks opvalt door het witte dorp.

Vandaag is het vooral klimmen, klimmen en nog eens klimmen. In combinatie met de zon maakt dat een erg zware dag. Qua verhouding hoogtemeters tegen kilometers is het hier vergelijkbaar met de Ardennen en dat maakt me trots. In de Ardennen heb ik immers de strijd moeten staken en heb ik de trein gepakt. Hier stoemp ik gewoon verder. Een echte klimmer zal ik nooit worden, maar ik ben trots op wat ik deze dagen weet te overwinnen.

Over klimmen gesproken, dat moeten sommige bewoners hier dagelijks doen, maar dan waarschijnlijk wel met de auto. Je zult er maar wonen zo bovenop een uitstekende rots.

Ik ben gek op architectuur, maar veel bijzondere gebouwen zie ik hier helaas niet. Het meeste is dertien in een dozijn. Soms kom je echter ineens iets heel opvallends tegen. Bijvoorbeeld een uitzonderlijk minimalistisch gebouw.

Het grootste voordeel van al het klimwerk zijn natuurlijk de uitzichten, zeker rond zonsondergang. Witte dorpjes worden dan ineens gouden dorpjes.

Tijdens de zonsondergang zelf zit ik ook op hoogte, wat voor een prachtig schouwspel zorgt.

Achter me op dat moment ook iets dat ik bijzonder vind. Cactussen zie ik hier genoeg, maar deze staat blijkbaar op het punt te gaan bloeien en heeft daarvoor een enorme bloemstelen meer dan twee meter de hoogte ingedrukt.

Zonsondergang dus en nog even een stukje afdalen in de schemering. Dat zou genoeg kunnen zijn voor vandaag, maar ik wil graag nog een klim doen. Niet zozeer omdat ik daarmee een nieuw record in hoogtemeters pak, maar meer om een mooie slaapplek.

De laatste klim van de dag is echter wel gelijk de zwaarste en het lijf is leeg. Het lukt dus niet om de hele klim fietsend te doen, de steilere stukken moet ik lopen, maar door ga ik. Eenmaal boven volgt nog een tunnel en daarna ben ik in een natuurgebied, de reden waarom ik graag verder ging.

Iets na de tunnel vind ik bovenaan een grindpad een mooi plekje en sta ik in een ongekend stil gebied op bijna 200 meter boven zeeniveau, dus echt tussen de heuvels. Het is hier zo stil dat ik zelfs de zee kan horen die op bijna een kilometer op de heuvels beukt. Ook prachtig is de uil die zich regelmatig laat horen tijdens het opbouwen van de tent. Ik hoor zelfs een tweede uil antwoorden vanaf grote afstand. Zelden een plek meegemaakt die zo stil is. Ik zit wel vlak naast de N340, maar die is zo goed als verlaten deze nacht. Het gaat dus een rustige nacht worden. Benieuwd hoe het er morgen uit blijkt te zien bij daglicht. Nu slapen, dat kan het lijf wel gebruiken na deze monsteretappe. Enkel nog een afsluiter van de dag, iets met stilte.