Dag 282: Motril - Los al Mas

Hoger en hoger, 30 kilometer en 550 hoogtemeters.

Gelukkig hoefde ik gisteravond niet lang te zoeken naar een plek, want ik was goed moe. Overigens niet zo moe dat ik een stukje natuurschoon heb gemist. Toen ik mijn tent aan het opzetten was kreeg ik namelijk een gratis lichtshow. Op 50 kilometer afstand was er boven zee een onweer bezig en tot mijn verbazing gaf dat opvallend veel licht op mijn plek. Als er een flits was terwijl ik weggedraaid was, leek het net of er iemand met een flitser op minder dan 100 meter van me een foto aan het maken was. Het mooiste waren natuurlijk de flitsen terwijl ik de juiste kant op keek. Bliksemflitsen zijn vaak tientallen kilometers lang en op zo'n afstand is dat heel goed te zien.

Dankzij de vermoeidheid ook een vrij goede nachtrust gehad, dus alles bij elkaar was ik erg blij met mijn plekje vlak buiten de stad, maar uitstekend verborgen.

Achter een muurtje en tussen een kas en een veld vol sla stond ik op een ongebruikt stukje land. In tegenstelling tot de vorige keer dat ik naast een kas stond was deze wel volop in bedrijf voor de oogst. Ik werd dus wakker met de geluiden van de werknemers die met elkaar in gesprek waren vlak bij me, zonder dat ze mij konden zien.

Het was alleen wel vrij lastig om het veld te verlaten, net als het vannacht lastig te betreden was. De grond is hier namelijk erg mul en druk daar maar eens een zwaar beladen fiets doorheen, dat gaat niet snel.

Eenmaal weer bij de weg stap ik op de fiets, maar al snel knijp ik weer in de remmen. Een alleraardigst aquaduct gaat hier namelijk over de weg en daar moet ik natuurlijk even een foto van maken.

Direct buiten Motril zit het laatste stukje N340 dat als laatste nog als E15 in gebruik was. Het stuk snelweg hier is namelijk pas twee jaar open, na jaren van bouwen. Dat bouwen moest ook wel lang duren, want de snelweg bestaat hier bijna alleen uit bruggen en tunnels.

Wat ik dan vooral mooi vind, is dat aan dit stukje N340 nog de oude glorie te zien is, die elders al verdwenen is omdat de N340 overal opgeknapt is direct nadat de snelweg open is gegaan. Bij bruggen zie je hier dus naast de moderne vangrail nog de oude stenen hekjes in wit met rode bovenkant, de kleur die ooit overal langs deze weg te vinden was. Totaal niet veilig zo'n stenen hek, maar mooi dat het hier nog staat.

Direct na dit stukje historische weg volgt Salobreña. Ooit begonnen met een zo te zien Moors kasteel op een heuvel, maar blijkbaar dacht iemand dat het een goed idee was om daar een plaats omheen te bouwen. hierdoor ontstaat een vreemde combi van een bruin kasteel dat solo indrukwekkend zou zijn, maar nu nog nauwelijks opvalt door het witte dorp.

Vandaag is het vooral klimmen, klimmen en nog eens klimmen. In combinatie met de zon maakt dat een erg zware dag. Qua verhouding hoogtemeters tegen kilometers is het hier vergelijkbaar met de Ardennen en dat maakt me trots. In de Ardennen heb ik immers de strijd moeten staken en heb ik de trein gepakt. Hier stoemp ik gewoon verder. Een echte klimmer zal ik nooit worden, maar ik ben trots op wat ik deze dagen weet te overwinnen.

Over klimmen gesproken, dat moeten sommige bewoners hier dagelijks doen, maar dan waarschijnlijk wel met de auto. Je zult er maar wonen zo bovenop een uitstekende rots.

Ik ben gek op architectuur, maar veel bijzondere gebouwen zie ik hier helaas niet. Het meeste is dertien in een dozijn. Soms kom je echter ineens iets heel opvallends tegen. Bijvoorbeeld een uitzonderlijk minimalistisch gebouw.

Het grootste voordeel van al het klimwerk zijn natuurlijk de uitzichten, zeker rond zonsondergang. Witte dorpjes worden dan ineens gouden dorpjes.

Tijdens de zonsondergang zelf zit ik ook op hoogte, wat voor een prachtig schouwspel zorgt.

Achter me op dat moment ook iets dat ik bijzonder vind. Cactussen zie ik hier genoeg, maar deze staat blijkbaar op het punt te gaan bloeien en heeft daarvoor een enorme bloemstelen meer dan twee meter de hoogte ingedrukt.

Zonsondergang dus en nog even een stukje afdalen in de schemering. Dat zou genoeg kunnen zijn voor vandaag, maar ik wil graag nog een klim doen. Niet zozeer omdat ik daarmee een nieuw record in hoogtemeters pak, maar meer om een mooie slaapplek.

De laatste klim van de dag is echter wel gelijk de zwaarste en het lijf is leeg. Het lukt dus niet om de hele klim fietsend te doen, de steilere stukken moet ik lopen, maar door ga ik. Eenmaal boven volgt nog een tunnel en daarna ben ik in een natuurgebied, de reden waarom ik graag verder ging.

Iets na de tunnel vind ik bovenaan een grindpad een mooi plekje en sta ik in een ongekend stil gebied op bijna 200 meter boven zeeniveau, dus echt tussen de heuvels. Het is hier zo stil dat ik zelfs de zee kan horen die op bijna een kilometer op de heuvels beukt. Ook prachtig is de uil die zich regelmatig laat horen tijdens het opbouwen van de tent. Ik hoor zelfs een tweede uil antwoorden vanaf grote afstand. Zelden een plek meegemaakt die zo stil is. Ik zit wel vlak naast de N340, maar die is zo goed als verlaten deze nacht. Het gaat dus een rustige nacht worden. Benieuwd hoe het er morgen uit blijkt te zien bij daglicht. Nu slapen, dat kan het lijf wel gebruiken na deze monsteretappe. Enkel nog een afsluiter van de dag, iets met stilte.

Dag 221: Arles - Arles

Regen, rondkijken, 25 kilometer en 80 hoogtemeters.

Helaas, helaas. Ik had vandaag heel graag opnames voor een filmpje over Arles willen maken, maar daar is het niet het weer voor. Vanaf het moment dat ik op weg ga begint het namelijk te miezeren en het blijft de hele dag afwisselend miezeren en echt regenen.

De camera blijft dus droog, maar zelf kan ik wel tegen een stootje, dus trek ik er wel op uit. In plaats van beelden uit het zonnige Arles krijgen jullie echter wel beelden uit een somber Arles.

Eerst, zoals gebruikelijk, mijn slaapplek. Ik ben het klooster ingegaan. Of bijna dan toch. Ik sliep namelijk vlak onder een klooster dat hier op een rots staat met een paar indrukwekkende gebouwen.

Aangezien ik toch die kant op moest, ook nog een foto van dichterbij hieronder. Ik dacht trouwens eerst dat de enorme kerk horende bij het klooster gedeeltelijk ingestort was, maar ik ontdekte later dat deze nooit afgebouwd is. Later nog meer over dit klooster.

Ik wil namelijk eerst naar mijn hoofddoel van vandaag, een oude en kapotte waterleiding, oftewel een Romeins aquaduct. Deze staat zeven kilometer buiten Arles, dus dat is goed te doen.

Om er te komen vanaf de abdij moet je ook nog door een stukje natuurgebied, dat vooral door zijn ruwheid mooi is. Aan de beplanting naast de route zie je dat je de noordelijke invloeden nu echt achter je hebt gelaten. Hier staan hele andere planten en struiken en geen van allen heeft grote bladeren. Hier moet je hittebestendig zijn om te overleven.

Eenmaal ter plekke kijk ik verrukt om me heen. Het gemiddelde gezinnetje op vakantie klimt hier denk ik even uit de auto, roept wat over mooi, wat knap en 2000 jaar oud en vertrekt weer. Hier is echter veel meer aan de hand.

Om te beginnen gaat het niet om één viaduct, maar om twee die hier samenkomen. Op de foto hierboven is te zien dat er nog ruimte zit tussen de twee, iets verderop is die ruimte verdwenen.

Er is ook een enorm verschil in bouwstijl. De één heeft een fundament met gigantische stenen, de ander is wat rommeliger gebouwd en voor een belangrijk deel ook al ingestort.

De rommelige lijkt in dit geval de oudste en ik denk dat hij zo rommelig is omdat hij heel snel gebouwd moest worden. Arles was eerst het ondergeschoven kindje ten opzichte van Marseille, maar dat veranderde toen Marseille een tegenstander van Caesar ging steunen en die tegenstander verloor. Veel officiële functies verplaatsten toen naar Arles, wat zorgde voor een enorme groeistuip.

Iets verderop kun je trouwens lopen door het waterkanaal, ook wel uniek.

Hierna komt het water bij een rots waar het doorheen moest. Het stevig gebouwde aquaduct maakt hier in de rots een paar bochten.

Terwijl de andere simpelweg rechtdoor gaat. De reden waarom ik denk dat dat de oudste is.

Wat de meeste bezoekers zullen missen, is wat er aan de andere kant van de rots gebeurd. Ze zullen vinden dat het er steil afloopt en je er een mooi uitzicht hebt, maar daar gaat het niet om.

Om te begrijpen wat hier aan de hand is, moet je namelijk weten wat hier aan je voeten ligt. De stenen op de helling zijn de overblijfselen van wat sommigen wel noemen de grootste concentratie mechanische kracht uit het Romeinse rijk.

Het water liep hier niet zomaar de heuvel af richting stad, nee hier stonden twee keer zeven waterwielen in serie die samen een enorme graanmolen vormden. Samen voldoende om 10.000 inwoners van Arles van meel en daarmee brood te voorzien. Eigenlijk stond hier dus een immense fabriek.

Nu had ik hier graag een filmpje over gemaakt en ook lang gewacht in de hoop dat het nog droog zou worden, maar helaas. Zo lang gewacht overigens dat het daglicht al bijna weer gaat verdwijnen. Rap terug dus.

Ik zou nog terugkomen op het klooster, want dat is ook nog de moeite waard. Dit klooster was uitermate belangrijk in de 11e en 12e eeuw. Grote aantallen hoogwaardigheidsbekleders lieten zich hier begraven en gaven gul aan het klooster om een gang naar de hel te voorkomen. Ook kwamen pelgrims in zulke grote aantallen naar het klooster, dat ze een kapelletje hebben gebouwd voor de pelgrims, zodat het i  het klooster wat rustiger werd.

De reden van al deze aanloop was een klein stukje hout dat een splinter van het kruis van Jezus zou zijn en in dit klooster werd bewaard. Door dit stukje hout te bezoeken, of gul te geven, werden al je zonden vergeven en sommige mensen konden dat goed gebruiken.

Vanaf de dertiende eeuw ging het snel bergafwaarts met het klooster, omdat er abten kwamen die vooral bezig waren met persoonlijk gewin en zo verdween dit ooit almachtige klooster in de vergetelheid. Grote gedeeltes werden zelfs gesloopt, zodat de steen gebruikt kon worden voor de kademuur in Arles.

Nu was dit niet het einde van mijn dag, maar wel het einde van het visuele verslag. Het was de hele dag al grauw en grijs, maar zonder licht is het helemaal lastig foto's maken. Ik ben Arles zelf namelijk nog ingegaan en heb daar, ondanks de regen, genoten van de sfeer die de stad uitademd. Genoten van amfitheater en gewone Romeinse theater en nog een aantal zaken.

Wat ik niet heb gezien was het terras van Van Gogh, want dat was opgeruimd voor de winter. Wel heb ik nog een Mac van binnen gezien om op te laden. Al met al dus een volle dag en na afloop kan ik Arles van harte aanbevelen voor een bezoek. Vergeet daarbij ook de omgeving niet.

Enkel nog een afsluiter. De regen in deze normaal zonnige plaats deed mij denken aan de Engelsen met hun regenachtige badplaatsen en in zo'n badplaats in Somerset is ooit een hilarische opname gemaakt.