Dag 258: La Llosa - El Saler

Door Valencia met mooi weer en een persoonlijk record van 56 kilometer en 200 hoogtemeters.

Vannacht geslapen op een rotsachtige heuvel en daarbij voor de verandering een keer redelijk goed geslapen. Hierdoor ben ik eerder onderweg dan normaal, wat me de kans geeft om vandaag toch voorbij Valencia te komen, iets dat gisteren nog onhaalbaar leek.

Op het eerste stuk van vandaag tref ik vooral veel heuvels en veel droog, met af en toe een toren op zo'n heuvel. Gezien de hoeveelheid oude torens die ik de afgelopen dagen zie vermoed ik dat er ook in deze regio de afgelopen eeuwen veel geknokt is.

Hoe droog het hier echt is kun je vooral zien waar de grond omgegooid is voor werkzaamheden. Het stuk snelweg hiernaast ligt er al jaren, maar er groeit nog altijd niets op de verplaatste aarde. In Nederland zou het na een paar maanden al groen zijn, hier duurt het jaren.

Mijn eerste pauze van vandaag is in Sagunto, een plaats met een enorm rijke historie. Het is dat ik verder moet, maar volgens mij zou ik me hier met gemak een week kunnen vermaken. De heuvel boven de stad speelt al ruim twee milennia een hoofdrol in de regionale geschiedenis. Zo heeft Hannibal bijvoorbeeld al de stad veroverd zo'n twee eeuwen voor Christus en staat er ook een groot Romeins theater.

De stad is echter vooal bekend vanwege zijn kasteel en fort bovenop de heuvel dat gebouwd is door de Moren en werkelijk gigantisch is.

Het fort is groot genoeg om vele duizenden of zelfs tienduizenden bescherming te bieden, dus de stad is waarschijnlijk al eeuwen een stad van formaat. Hoewel zo'n fort in de loop van de tijd natuurlijk vaak aangepast word, zijn de meeste zichtbare delen nog altijd uit de moslimperiode. Overigens heeft ook Napoleon, ruim tweeduizend jaar na Hannibal, deze stad ingenomen. Feilbaar is zo'n fort dus wel, maar het maakt het een stuk lastiger.

Tussen Sagunto en Valencia is er een gebied met enorme hoeveelheden citrusvruchten. Zo veel dat ik een uur lang niets anders ruik. Geen vervelende geur om te ruiken bij ruim twintig graden.

Sinaasappels en mandarijnen komen oorspronkelijk overigens uit China en daar hebben ze hun naam ook aan te danken. In de oude spelling was het immers Sina in plaats van China en een sinaasappel is dus een appel uit China.

Waar de naam sinaasappel iets Nederlands is gebleven, is de ook Nederlandse naam voor manderijn, naar de hoogste ambtenaren in China, die een combinatie van mantel en hoed droegen die leken op de vrucht manderijn met takje en blaadje, wel internationaal blijven hangen. Ooit was Nederland het enige land dat met het gesloten China handel mocht drijven en dat zie je wereldwijd nu nog in de naam van deze vrucht terug.

Aansluitend bereik ik de voorsteden en buitenwijken van Valencia. Heel erg bijzonder is het hier niet, met één uitzondering. Ik dacht het een tijd zonder N340 te moeten doen, omdat die in deze regio overal vervangen is, maar tot mijn verrassing zie ik meerdere kilometerpalen staan vlak voor het centrum van Valencia.

Het zijn echter niet de gebruikelijke bordjes, maar oude stenen zuilen. De kilometerstand klopt ook niet met de huidige weg, want ik zie kilometerstenen zes, vijf en vier, terwijl de huidige N340 hier ergens rond de 900 zou moeten zitten. Blijkbaar liep de weg ooit niet verder dan het centrum van Valencia en is het stuk naar Cádiz dus een stuk recenter. Helaas overigens door het drukke verkeer geen foto's kunnen maken.

Van Valencia heb ik overigens helemaal geen foto's. Het begin was de moeite niet waard en het centrum dat wel de moeite waard is bereikte ik pas na zonsondergang, waardoor een goede foto niet meer mogelijk was.

Ook in Valencia zou ik me waarschijnlijk lang kunnen vermaken. Er staan hier nog gebouwen uit de Romeinse en Moorse periodes, maar ook opvallende moderne architectuur. Maar opnieuw, ik moet verder. Met Sagunto, Valencia, de mooie stranden in de buurt en het natuurgebied waar ik morgen doorheen kom, heeft dit gebied meer dan genoeg te bieden om als vakantiebestemming te dienen. Een echte aanrader. En alles kan per fiets bekeken worden, want er zijn hier veel fietspaden en fietsroutes.

Overigens is Valencia ook de geboortestad van de paella. Dit dankzij de rijst die ze hier al eeuwen verbouwen ten zuiden van de stad. De paella uit Vallencia bevat overigens geen vis, maar kip, konijn en vaak ook slakken. Lekker, maar mijn favoriet blijft toch met vis.

Na Valencia verlaten te hebben moet ik nog een klein stukje tot aam het begin van het natuurgebied, waar ik mijn tent plaats in een soort van duinengebied. Geen enkel probleem dus deze keer om de haringen in de grond te krijgen. Meer over dit gebied morgen, nu eerst wat welverdiende rust na 56 kilometer en natuurlijk een dagafsluiter. Dat kan natuurlijk alleen Valencia zijn. Nee, niet de versie van Gaia, die geeft me jeuk. Placido gaat het zijn!

Dag 247: Barà-Mar - Tarragona

Prachtig weer, 32 kilometer en 160 hoogtemeters.

Omdat mijn overnachtingsplek niet echt de moeite van een foto waard was, jullie hebben hier de laatste tijd al genoeg bos gezien, deze keer een foto van vlak na vertrek bij de Arc de Berà.

De Arc de Berà is een Romeinse triomfboog, gebouwd in 13 voor Christus en hij staat midden in de N340. Dat kan maar één ding betekenen, en dat is dat hier in de Romeinse tijd ook al een weg liep en dat is dan ook zo.

De weg vanaf hier naar Tarragona, in de Romeinse tijd Tarraco, is een oude Romeinse weg die tot op de dag van vandaag de Via Augusta heet, naar de keizer die hem begin eerste eeuw uitgebreid liet herstellen.

Ik fiets dus een belangrijk deel van mijn route van vandaag over een Romeinse weg en wie mij een beetje kent, weet dat dat mijn dag al uitstekend maakt. In gedachten zie ik de mensen uit die tijd al om me heen lopen.

Deze boog gaf in de Romeinse tijd de grens van het gebied rond Tarraco aan, maar heeft zijn naam te danken aan een gebeurtenis acht eeuwen later. Een graaf uit Barcelona, Berà genaamd, wist toen zijn gebied naar het zuiden uit te breiden, precies tot deze boog, waarmee de boog opnieuw een belangrijke grens aan zou geven.

De hierna opgerichte plaats ten noorden van de boog, Ronda de Berà of Barà is ook als eerbetoon naar deze graaf genoemd en dus ook het latere dorpje waar ik me vannacht tot tijdelijk inwoner had gebombardeerd. Lekker veel historie om me heen dus.

Een stuk verderop kom ik nog iets tegen dat 2000 jaar oud is, de toren van Scipio. Deze staat vlak langs de N340 en is een grafmonument. Romeinse graven lagen vrijwel altijd langs belangrijke wegen en ongetwijfeld ben ik vandaag langs duizenden Romeinse graven gekomen, maar dit was het enige dat nog zichtbaar was.

Heel gek is dat trouwens niet, want het 'gewone volk', en dat was de overgrote meerderheid, kwam simpelweg in de greppel terecht, zonder merkteken. De meeste andere gedenktekens die hier ooit hebben gestaan zullen in de loop van de tijd weggeroofd zijn om de stenen te gebruiken bij de bouw van huizen. Het kan dus zomaar zijn dat er in de omgeving nog meer resten te vinden zijn.

Na al deze historie kreeg ik dorst, niet zo gek met ruim twintig graden en wat klimmetjes onderweg, maar zin in iets dat ik bij me had had ik niet. Dus stopte ik bij een tankstation om te kijken wat ze in de koeling hadden staan en kocht ik iets dat ik nog niet eerder voor tijdens het fietsen had gekocht.

Met dit weer gaat een biertje er wel in. Hierna fiets ik door naar Tarragona, waarbij ik er langer over doe dan gedacht om de stad in te komen. Hiervoor moet ik namelijk nog een gemeen aanvoelend klimmetje overwinnen. Het bier is me denk ik in de benen gezakt.

Bij het inrijden van het centrum nog een blik op de zee, waarbij ik diverse tankers zie liggen die wachten tot ze de haven in kunnen. Blijkbaar is hier veel petrochemische industrie.

Hierna begint al snel de chaos van een drukke binnenstad. In deze chaos ga ik op weg naar een supermarkt die op Google Maps staat, maar ter plekke vind ik alleen een flatgebouw. Later blijkt de supermarkt kilometers verder te liggen, maar tegen die tijd ben ik al elders geweest voor mijn inkopen.

Na de inkopen naar de Mac voor het opladen en daar bestudeer ik de kaart van de omgeving grondig. Ten zuiden van waar ik ben, en die kant moet ik op, ligt een enorm industrieterrein en als ik daar niet wat in of naast kan vinden, dan moet ik in het donker nog een heel eind fietsen voor ik een plek heb.

Er is welgeteld precies één mogelijkheid die dit kan voorkomen, dus die kant ga ik op na het laden. Ter plekke vrees ik nog even het ergste, want het is hier veel te open, maar gelukkig loopt de grond op enig moment naar beneden, zodat ik hier toch uit het zicht kan staan op een nog niet verkocht stuk industrieterrein. Doet me gelijk denken aan een leuke afsluiter.

Dag 221: Arles - Arles

Regen, rondkijken, 25 kilometer en 80 hoogtemeters.

Helaas, helaas. Ik had vandaag heel graag opnames voor een filmpje over Arles willen maken, maar daar is het niet het weer voor. Vanaf het moment dat ik op weg ga begint het namelijk te miezeren en het blijft de hele dag afwisselend miezeren en echt regenen.

De camera blijft dus droog, maar zelf kan ik wel tegen een stootje, dus trek ik er wel op uit. In plaats van beelden uit het zonnige Arles krijgen jullie echter wel beelden uit een somber Arles.

Eerst, zoals gebruikelijk, mijn slaapplek. Ik ben het klooster ingegaan. Of bijna dan toch. Ik sliep namelijk vlak onder een klooster dat hier op een rots staat met een paar indrukwekkende gebouwen.

Aangezien ik toch die kant op moest, ook nog een foto van dichterbij hieronder. Ik dacht trouwens eerst dat de enorme kerk horende bij het klooster gedeeltelijk ingestort was, maar ik ontdekte later dat deze nooit afgebouwd is. Later nog meer over dit klooster.

Ik wil namelijk eerst naar mijn hoofddoel van vandaag, een oude en kapotte waterleiding, oftewel een Romeins aquaduct. Deze staat zeven kilometer buiten Arles, dus dat is goed te doen.

Om er te komen vanaf de abdij moet je ook nog door een stukje natuurgebied, dat vooral door zijn ruwheid mooi is. Aan de beplanting naast de route zie je dat je de noordelijke invloeden nu echt achter je hebt gelaten. Hier staan hele andere planten en struiken en geen van allen heeft grote bladeren. Hier moet je hittebestendig zijn om te overleven.

Eenmaal ter plekke kijk ik verrukt om me heen. Het gemiddelde gezinnetje op vakantie klimt hier denk ik even uit de auto, roept wat over mooi, wat knap en 2000 jaar oud en vertrekt weer. Hier is echter veel meer aan de hand.

Om te beginnen gaat het niet om één viaduct, maar om twee die hier samenkomen. Op de foto hierboven is te zien dat er nog ruimte zit tussen de twee, iets verderop is die ruimte verdwenen.

Er is ook een enorm verschil in bouwstijl. De één heeft een fundament met gigantische stenen, de ander is wat rommeliger gebouwd en voor een belangrijk deel ook al ingestort.

De rommelige lijkt in dit geval de oudste en ik denk dat hij zo rommelig is omdat hij heel snel gebouwd moest worden. Arles was eerst het ondergeschoven kindje ten opzichte van Marseille, maar dat veranderde toen Marseille een tegenstander van Caesar ging steunen en die tegenstander verloor. Veel officiële functies verplaatsten toen naar Arles, wat zorgde voor een enorme groeistuip.

Iets verderop kun je trouwens lopen door het waterkanaal, ook wel uniek.

Hierna komt het water bij een rots waar het doorheen moest. Het stevig gebouwde aquaduct maakt hier in de rots een paar bochten.

Terwijl de andere simpelweg rechtdoor gaat. De reden waarom ik denk dat dat de oudste is.

Wat de meeste bezoekers zullen missen, is wat er aan de andere kant van de rots gebeurd. Ze zullen vinden dat het er steil afloopt en je er een mooi uitzicht hebt, maar daar gaat het niet om.

Om te begrijpen wat hier aan de hand is, moet je namelijk weten wat hier aan je voeten ligt. De stenen op de helling zijn de overblijfselen van wat sommigen wel noemen de grootste concentratie mechanische kracht uit het Romeinse rijk.

Het water liep hier niet zomaar de heuvel af richting stad, nee hier stonden twee keer zeven waterwielen in serie die samen een enorme graanmolen vormden. Samen voldoende om 10.000 inwoners van Arles van meel en daarmee brood te voorzien. Eigenlijk stond hier dus een immense fabriek.

Nu had ik hier graag een filmpje over gemaakt en ook lang gewacht in de hoop dat het nog droog zou worden, maar helaas. Zo lang gewacht overigens dat het daglicht al bijna weer gaat verdwijnen. Rap terug dus.

Ik zou nog terugkomen op het klooster, want dat is ook nog de moeite waard. Dit klooster was uitermate belangrijk in de 11e en 12e eeuw. Grote aantallen hoogwaardigheidsbekleders lieten zich hier begraven en gaven gul aan het klooster om een gang naar de hel te voorkomen. Ook kwamen pelgrims in zulke grote aantallen naar het klooster, dat ze een kapelletje hebben gebouwd voor de pelgrims, zodat het i  het klooster wat rustiger werd.

De reden van al deze aanloop was een klein stukje hout dat een splinter van het kruis van Jezus zou zijn en in dit klooster werd bewaard. Door dit stukje hout te bezoeken, of gul te geven, werden al je zonden vergeven en sommige mensen konden dat goed gebruiken.

Vanaf de dertiende eeuw ging het snel bergafwaarts met het klooster, omdat er abten kwamen die vooral bezig waren met persoonlijk gewin en zo verdween dit ooit almachtige klooster in de vergetelheid. Grote gedeeltes werden zelfs gesloopt, zodat de steen gebruikt kon worden voor de kademuur in Arles.

Nu was dit niet het einde van mijn dag, maar wel het einde van het visuele verslag. Het was de hele dag al grauw en grijs, maar zonder licht is het helemaal lastig foto's maken. Ik ben Arles zelf namelijk nog ingegaan en heb daar, ondanks de regen, genoten van de sfeer die de stad uitademd. Genoten van amfitheater en gewone Romeinse theater en nog een aantal zaken.

Wat ik niet heb gezien was het terras van Van Gogh, want dat was opgeruimd voor de winter. Wel heb ik nog een Mac van binnen gezien om op te laden. Al met al dus een volle dag en na afloop kan ik Arles van harte aanbevelen voor een bezoek. Vergeet daarbij ook de omgeving niet.

Enkel nog een afsluiter. De regen in deze normaal zonnige plaats deed mij denken aan de Engelsen met hun regenachtige badplaatsen en in zo'n badplaats in Somerset is ooit een hilarische opname gemaakt.

Terug in de tijd deel 65: Het begin van Rijkswaterstaat

Rijkswaterstaat heeft zijn bestaan mede te danken aan de Romeinen en Napoleon.

Terug in de tijd deel 62: De Willibrorduskapel

Ik bezoek de plek waar de heilige Willibrord vrijwel zeker de lokale bevolking van Alphen heeft gedoopt.

Terug in de tijd deel 59: De Princehoef, een verdwenen geschiedenis

Over hoe een ongekende hoeveelheid geschiedenis volledig is verdwenen, van Romeinse wegen, tot de Tempeliers.