Omdat mijn overnachtingsplek niet echt de moeite van een foto waard was, jullie hebben hier de laatste tijd al genoeg bos gezien, deze keer een foto van vlak na vertrek bij de Arc de Berà.
De Arc de Berà is een Romeinse triomfboog, gebouwd in 13 voor Christus en hij staat midden in de N340. Dat kan maar één ding betekenen, en dat is dat hier in de Romeinse tijd ook al een weg liep en dat is dan ook zo.
De weg vanaf hier naar Tarragona, in de Romeinse tijd Tarraco, is een oude Romeinse weg die tot op de dag van vandaag de Via Augusta heet, naar de keizer die hem begin eerste eeuw uitgebreid liet herstellen.
Ik fiets dus een belangrijk deel van mijn route van vandaag over een Romeinse weg en wie mij een beetje kent, weet dat dat mijn dag al uitstekend maakt. In gedachten zie ik de mensen uit die tijd al om me heen lopen.
Deze boog gaf in de Romeinse tijd de grens van het gebied rond Tarraco aan, maar heeft zijn naam te danken aan een gebeurtenis acht eeuwen later. Een graaf uit Barcelona, Berà genaamd, wist toen zijn gebied naar het zuiden uit te breiden, precies tot deze boog, waarmee de boog opnieuw een belangrijke grens aan zou geven.
De hierna opgerichte plaats ten noorden van de boog, Ronda de Berà of Barà is ook als eerbetoon naar deze graaf genoemd en dus ook het latere dorpje waar ik me vannacht tot tijdelijk inwoner had gebombardeerd. Lekker veel historie om me heen dus.
Een stuk verderop kom ik nog iets tegen dat 2000 jaar oud is, de toren van Scipio. Deze staat vlak langs de N340 en is een grafmonument. Romeinse graven lagen vrijwel altijd langs belangrijke wegen en ongetwijfeld ben ik vandaag langs duizenden Romeinse graven gekomen, maar dit was het enige dat nog zichtbaar was.
Heel gek is dat trouwens niet, want het 'gewone volk', en dat was de overgrote meerderheid, kwam simpelweg in de greppel terecht, zonder merkteken. De meeste andere gedenktekens die hier ooit hebben gestaan zullen in de loop van de tijd weggeroofd zijn om de stenen te gebruiken bij de bouw van huizen. Het kan dus zomaar zijn dat er in de omgeving nog meer resten te vinden zijn.
Na al deze historie kreeg ik dorst, niet zo gek met ruim twintig graden en wat klimmetjes onderweg, maar zin in iets dat ik bij me had had ik niet. Dus stopte ik bij een tankstation om te kijken wat ze in de koeling hadden staan en kocht ik iets dat ik nog niet eerder voor tijdens het fietsen had gekocht.
Met dit weer gaat een biertje er wel in. Hierna fiets ik door naar Tarragona, waarbij ik er langer over doe dan gedacht om de stad in te komen. Hiervoor moet ik namelijk nog een gemeen aanvoelend klimmetje overwinnen. Het bier is me denk ik in de benen gezakt.
Bij het inrijden van het centrum nog een blik op de zee, waarbij ik diverse tankers zie liggen die wachten tot ze de haven in kunnen. Blijkbaar is hier veel petrochemische industrie.
Hierna begint al snel de chaos van een drukke binnenstad. In deze chaos ga ik op weg naar een supermarkt die op Google Maps staat, maar ter plekke vind ik alleen een flatgebouw. Later blijkt de supermarkt kilometers verder te liggen, maar tegen die tijd ben ik al elders geweest voor mijn inkopen.
Na de inkopen naar de Mac voor het opladen en daar bestudeer ik de kaart van de omgeving grondig. Ten zuiden van waar ik ben, en die kant moet ik op, ligt een enorm industrieterrein en als ik daar niet wat in of naast kan vinden, dan moet ik in het donker nog een heel eind fietsen voor ik een plek heb.
Er is welgeteld precies één mogelijkheid die dit kan voorkomen, dus die kant ga ik op na het laden. Ter plekke vrees ik nog even het ergste, want het is hier veel te open, maar gelukkig loopt de grond op enig moment naar beneden, zodat ik hier toch uit het zicht kan staan op een nog niet verkocht stuk industrieterrein. Doet me gelijk denken aan een leuke afsluiter.
