Dag 261: Gandia - Pedreguer

Dag met een Nederlands tintje, 34 kilometer en 140 hoogtemeters.

Ik heb vandaag geen foto van de omgeving van mijn tent. Niet omdat het niet de moeite waard was, maar domweg omdat ik het een keer vergeten ben. Dat gezegd hebbende, een foto zou ook niet echt de moeite waard zijn geweest, want veel bijzonders was er niet te zien. Wat boompjes en de achterkant van een gebouw.

Wel een foto gemaakt binnen in mijn tent. Niet dat er veel op te zien is, maar er hoort wel een verhaaltje bij. Als Nederlander weet ik uiteraard wat Refresco is. Dat is, nu nog, een Nederlands bedrijf, dat in de westerse wereld de grootste producent van frisdranken is. Uiteraard weten jullie dat ook allemaal. Nu staat de naam Refresco in Nederland op bijna geen enkele fles, maar hier in Spanje zetten ze gewoon de producent op de huismerken, dus weet ik dat ik al een hele tijd Refresco producten drink.

Nu is dat op zich nog niet zo bijzonder, maar als je goed kijkt naar bovenstaande foto, dan zie je daarop een adres en nu mag je precies één keer raden wat er vandaag op mijn route ligt? Inderdaad, Oliva via de N-332.

Vlak na vertrek bereik ik Oliva al, maar ik zie daar aan de kilometerpaaltjes langs de weg al direct dat ik nog niet in de buurt ben van km 206,9. Het ligt dus aan de andere kant van de stad, dus eerst de stad door. Nu is de weg door Oliva smal en erg druk, maar daar maak ik me in dit geval niet druk om, want mijn fietssnelheid blijkt ronduit perfect te zijn.

Er zijn namelijk erg veel stoplichten in Oliva en daar staat het verkeer iedere keer stil. Precies tot het moment dat ik aan kom fietsen en ik zo door kan fietsen, terwijl de auto's voor me hun sprintje naar het volgende stoplicht trekken en ik daarna op mijn gemak weer aan kom sluiten.

Het verkeer achter me heeft dat ook in de gaten, waardoor niemand de behoefte voelt om me in te halen, zodat ik niet langer strak langs de stoep hoef te fietsen, maar gewoon de hele rijbaan kan gebruiken. Even voor autootje spelen zeg maar.

Bij het uitrijden van Oliva krijg ik zelfs een paar duimpjes op het moment dat het verkeer weer door kan rijden en ik keurig aan de kant ga. Blijkbaar vonden de mensen het fijner om rustig achter mij aan te karren dan sprintje na sprintje te trekken.

Overigens, bij het uitrijden van Oliva nog geen Refresco, die zit pas kilometers verderop. Geen idee waarom ze dat nog Oliva noemen, maar vooruit. Ik ga dus maar eens lekker pauzeren met mijn rug tegen een Nederlands hek.

Terwijl ik ga zitten gaat er 100 meter verderop een dame opstaan, bergt haar stoeltje op en loopt weg, via mijn rustplaats. Blijkbaar zit de dienst van deze dame van lichte zeden er op, of wie weet heeft ze wel recht op een pauze.

Het blijft een beetje vreemd hoe prostitutie hier gaat. Langs drukke wegen zitten dames op een stoel op een plek waar ze samen met een klant een pad op kunnen waar ze ongezien hun gang kunnen gaan. Blijkbaar hoeven ze geen van allen hun best te doen om klandizie te krijgen, want ze zijn stuk voor stuk altijd druk met hun mobiel, niet met het lokken van klanten. Ik groet ze overigens altijd vriendelijk, want zo ben ik nu eenmaal.

Na Oliva begint de weg langzaam wat op te lopen, maar over het algemeen niet echt merkbaar. Iedere hoogtemeter die ik vandaag echter alvast pak hoef ik morgen niet meer te doen. Bij het langzaam omhoog lopen komen dus ook de heuvels weer dichterbij en ik blijf die immense rotspartijen ontzettend indrukwekkend vinden.

Denk de moderne invloeden van palen en wegen weg en je kunt je zo voorstellen dat hier heel veel westerns opgenomen zijn, wat dan ook het geval is. Alleen is dat nog niet zozeer in deze omgeving, maar meer in de omgeving van Almeria, waar ik later nog kom. Hoeveel ik er dan van ga zien is overigens nog maar de vraag, want de meeste filmlocaties zijn niet vrij toegankelijk.

Overigens hoef ik de decors in ieder geval niet te zien. Die zien er in het echt toch nooit zo mooi uit als in de film. Met natuur en oude gebouwen is dat juist andersom, die zie ik het liefst met eigen ogen, omdat je dan pas de echte schoonheid ziet.

Ook mooi aan de rotsheuvels hier is wat de zon met ze doet. Op onderstaande foto in de verte twee van zulke heuvels, die even daarvoor er qua kleur nog identiek uitzagen. De rechter heuvel ligt echter inmiddels grotendeels in de schaduw en lijkt daardoor een stuk groener dan de linker heuvel.

Tegen de tijd dat ik een plekje ga zoeken voor mijn tent zit ik inmiddels op 80 meter boven zeeniveau, na op zeeniveau gestart te zijn. Dat scheelt voor morgen, want morgen moet ik naar bijna 300 meter hoogte om daarna een bril te zoeken. Daarover morgen meer. Nu enkel nog een afsluiter. Een bril heeft glazen, het geluid van gebroken glas en de vele citrusbomen die ik in dit land zie komen mooi samen in onderstaande lijkt me.

Dag 260: Cullera - Gandia

Lekke band, opladen en 27 kilometer.

Eerst maar eens beginnen bij gisteravond, ik kreeg namelijk bezoek. Een hond kwam voorbij en vond mijn tent nogal boeiend. Eerst hoorde ik hem snuffelen en daarna ging hij blaffen. Het mooie was dat als ik ssst deed, dat hij, of zij, daadwerkelijk even stil werd, maar slechts voor een minuutje. Daarna begon het blaffen weer. Na een paar minuten verliet de hond, waarschijnlijk compleet verward, de omgeving weer. Overigens zonder dat ik ooit een baasje heb gehoord.

Vannacht sliep ik weer eens op een steenworp afstand van de zee en dat blijft fantastisch. Helaas was het slapen weer wat minder, maar dat had niets met de zee te maken. Het horen van de zee terwijl je in je tentje ligt geeft een extra dimensie aan het gevoel te leven.

Ik lag overigens ook vlak bij Cullera en vanaf mijn plek kon ik de stad dan ook zien. Wel vreemd overigens om in een gebied waar iedere meter langs de kust in gebruik is, ineens zo'n groot stuk aan te treffen dat niet in gebruik is, of niet meer in gebruik, dat zou ook kunnen. Qua formaat zou dit zomaar een voormalige camping kunnen zijn.

En hoe dicht ik dan bij de zee lag? Na twintig passen, waaronder een paar omhoog een duin op, kon ik deze foto maken.

De weg die ik vandaag volg is qua uitzicht niet zo heel bijzonder. Ik kom langs uitgestrekte citrusplantages achter hekken of muren, en af en toe langs de rand van een kustplaatsje. Het grootste deel van de dag zit ik tussen die hekken en muren en dat geeft een vreemd opgesloten gevoel, vooral omdat er tussen weg en hekken nog geen halve meter zit.

Qua bezienswaardigheden langs de kant zie ik vandaag precies één ding, een vreemd geplaatste toren.  Ik heb al heel wat van dergelijke torens gezien in Spanje, maar tot nu toe altijd op een heuvel en/of direct aan de kust. Deze staat echter zo'n twee kilometer landinwaarts in een gebied zo plat als een pannenkoek.

Verder dus niets langs de weg. Op de weg vooral heel veel wielrenners, vaak in kleine groepjes. Dit stuk Spanje is ongekend vlak, dus ze kunnen hier mooi oefenen met tempo maken en zo te zien doen ze dat vooral door keer op keer tussen bepaalde rotondes op en neer te gaan. Velen kom ik hierdoor meermaals tegen en één groep zelfs zeven keer, hoewel de laatste twee keer de groep duidelijk uit elkaar gevallen is.

Op enig moment komt er ook een ploegleiderswagen van Israël Cycling Academy mijn kant op, met daarachter twee jongens die vlak op de bumper fietsen. Drie kwartier later haalt de wagen me weer in, maar nu nog maar met één renner. De ander komt me een kwartier later moegestreden voorbij fietsen. In de tussentijd komen er ook nog een paar BMC renners voorbij, waaronder volgens mij ook Stephan Küng, een groot talent, maar daar kan ik me in vergissen, want het was allemaal in een flits.

Vlak nadat ik de laatste wielrenner voor vandaag heb zien passeren, zit ik ineens met een probleem. Ik heb een lekke achterband. Ik zit vlak buiten een kustplaats, dus besluit ik om eerst maar naar het strand te lopen. Daar zijn immers altijd bankjes om op te zitten en water om mee op lekken te controleren. Scheelt mij weer flessenwater.

Lek achter is overigens altijd vervelend, want daarvoor moet alles van de fiets en er na afloop weer op. Een proces dat veel tijd in beslag neemt. Het plakken zelf duurt ook lang, want bij de controle na het plakken van het lek ontdek ik nog een minuscuul tweede lek.

Helaas moet ik ook concluderen dat de pomp die ik voor vijf euro in Frankrijk op de kop had getikt zijn beste tijd heeft gehad, want ik krijg de band niet meer zo vol als ik zou willen. Om dat op te lossen stop ik bij het eerste het beste tankstation dat ik zie.

Nu heb ik alleen achter een Frans ventiel en voor een Hollands ventiel, terwijl een tankstation is uitgerust voor een Schrader- oftewel autoventiel en ik heb geen verloopnippel. Het personeel is echter uiterst vriendelijk en duikt de kastjes in tot ze de juiste nippel gevonden hebben, waarna ik met twee harde banden mijn weg kan vervolgen.

Eerst nog even naar een hypermarkt voor een nieuwe pomp en gelijk ook een setje verloopnippels en aansluitend naar de Mac, want mijn stroom is zo goed als op. Ik ben alleen door alle vertraging veel later bij de Mac dan de bedoeling was, dus het is maar hopen dat de binnengehaalde stroom voldoende is om me vier dagen vooruit te helpen.

Deze Mac had overigens precies één stopcontact, op 2,30 meter boven de grond. Gelukkig ben ik lang. Helaas was het internet wel opnieuw slecht. Net goed genoeg om één blogverhaal te tikken. Mijn andere internetbehoeftes moet ik voor de vierde keer op rij dus uitstellen.

Met sluitingstijd verlaat ik de Mac, in,ijdels goed moe overigens vanwege de lange dag. Gelukkig hoef ik niet ver voor een overnachtingsplek. Ik kan het letterlijk lopend af en dat doe ik dus ook maar. Direct naast en achter bedrijventerreinen liggen wel vaker afgezonderde en verwilderde stukjes land, omdat niemand daar wil wonen. En zo komen we uiteindelijk weer bij de afsluiter van de dag. Bij het woord internetbehoeftes moest ik ineens aan onderstaande clip denken, een enorme internethit.