Dag 265: Alicante - Elche

Vermoeid door Alicante, 25 kilometer en 190 hoogtemeters.

Vannacht stond mijn tent in Alicante zelf. Natuurlijk niet midden in de stad, maar in een ongebruikt gebied naast een villawijk. Slapen op niveau dus. Voordeel van zo'n villawijk is dat de bewoners natuurlijk ook nog wel een beetje uitzicht willen.

Ik had ook weer een huisdier, deze keer alleen geen flauw benul wat voor beestje het was deze keer. Een insect, dat zie ik nog wel, maar daar stopt mijn kennis aangaande dit beestje.

Zeker wanneer ik een stukje ongebruikt land gebruik vlak bij de bewoonde wereld, kan het een uitdaging zijn om het gebied te betreden en te verlaten en dat was deze keer ook het geval. Om te voorkomen dat mensen met een auto een gebied als dit betreden werpen ze namelijk vaak een enorme wal van aarde en stenen op en omdat het hier om een villawijk ging mocht de wal blijkbaar ook wat hoger. Maar liefst twee meter hoog.

Gelukkig willen vaker mensen dit gebied in, wandelaars en mountainbikers neem ik aan, dus gelukkig is er meestal wel iets van een pad langs of over zo'n berg en in dit geval was het over de berg en dat is niet eenvoudig met een zwaar bepakte fiets. De dag begon dus al gelijk met een worsteling, maar luctor et emergo.

Overigens was dat nog niet het einde van de worsteling. Hoewel er vandaag niet heel veel geklommen moet worden, begint het wel gelijk met een gemeen klimmetje. Ik ben al met al dus gelijk wakker zeg maar.

Vandaag mag ik eerst dwars door Alicante heen en dat gaat via erg brede en drukke wegen. Hierdoor kan ik helaas niet alles uitgebreid bekijken dat langs de route ligt, maar ik zie genoeg om te concluderen dat Alicante een mooie stad is die zeker de moeite waard is. Het is trouwens wel een aanslag op je zintuigen om met de fiets over wegen met acht rijstroken te gaan, maar vooruit.

Alicante is de laatste jaren mede bekend dankzij de start van de Volvo Ocean race, een wedstrijd die op dit moment vol in gang is. De laatste drie edities van deze monsterrace zijn hier van start gegaan. In Alicante hebben ze er zelfs een speciale pier voor gebouwd in de haven, met daarop een speciaal museum. Helaas heb ik geen fatsoenlijke blik op de haven kunnen werpen, maar gelukkig stond er wel een mooie boot op een plek waar ik even voor het stoplicht moest wachten, waardoor ik snel een foto kon nemen. Iets zegt me dat deze boot zich niets als een vis in het water heeft gevoeld.

Direct naast de haven ligt een flinke rots, midden in de stad, met daarop het kasteel Santa Barbara. Helaas, ondanks meerdere pogingen om een rustig plekje te vinden met zicht op deze rots, kon ik ook hier geen foto van maken. Het enige rustige plekje dat ik vond was natuurlijk weer een plek zonder zicht op de rots, maar wel met onderstaande welhaast koloniale plaatje.

Santa Barbara zag ik pas weer toen deze al zo ver van me af lag, dat de rots er een stuk minder indrukwekkend uitzag. Maar toch, als je bedenkt hoe ver ze boven de stad uitsteekt, dan heb je nog altijd een aardig idee hoe dominant de rots met bijbehorend kasteel boven Alicante uittorenen.

Gelukkig was dit ook zo ongeveer het punt dat aan de grote drukte een einde kwam. Om dit te vieren heb ik even inkopen gedaan en ben ik op een bankje gaan genieten van een vers stokbrood met ansjovis. Velen zijn niet gek op ansjovis, maar op vers stokbrood of op een pizza kan ik er geen genoeg van krijgen.

Na dit fijne intermezzo was het tijd om de weg te vervolgen, maar daar hoorde wel een afscheid bij. Een blijvend afscheid van de N332 die ik de afgelopen dagen heb gevolgd en een tijdelijk afscheid van de zee. Ik had beiden kunnen volgen door bij de kust te blijven, maar er zit me teveel klimwerk op die route, dus heb ik besloten om via Murcia verder zuidwaarts te gaan. Pas in het uiterst zuidoosten van Spanje zal ik de kust weer gaan zien.

Het afscheid van de N332 gaat echter wel gepaard met een hereniging met de N340. Bij Valencia was deze verdwenen omdat hij vervangen was door andere wegen, maar vanaf hier kan ik weer een week via de oude vertrouwde N340 mijn weg vervolgen. Vanaf hier nog maar 733,856 kilometer tot aan Cadiz.

Uiteraard doe ik die niet allemaal op één dag en al helemaal niet vandaag. Ik voel namelijk bijzonder goed de vermoeidheid van de afgelopen dagen in het lijf en ik merk dan ook aan alles dat ik aan een rustdag toe ben. Bijna kan ik genieten, morgen nog een dagje peddelen op de fiets.

Rond zonsondergang ben ik nog niet veel verder dankzij de vermoeidheid en zit ik onder de aanvliegroute van de luchthaven van Alicante. En laat je niets wijsmaken, vliegtuigen vliegen echt niet zelf, die zitten gewoon vast aan een draadje.

Zonsondergang, dus tijd om een plekje voor de nacht te zoeken. Dat is hier alleen niet bepaald eenvoudig. Er groeit hier namelijk bijna niets boven kniehoogte en daar kan ik mijn tent niet achter verstoppen. Zelfs op het bedrijventerrein lukt het niet, want het bedrijventerrein dat ik aantref is te nieuw. De onverkochte percelen liggen er dus nog keurig verzorgd bij en zijn daarmee ook ongeschikt voor mijn tent.

Er zit dus niets anders op dan de heuvels in te trekken, om daar alsnog een plekje te vinden en zo kom ik toch nog aan een mooi aantal hoogtemeters voor de dag. Na het nodige klimwerk vind ik eindelijk een geschikt plekje, waar ik in volkomen rust de nacht door kan brengen. Gelukkig nog maar één dag te gaan en daarna rust. Nu nog geen rust, maar een dagafsluiter. Iets energieks kan ik nu wel gebruiken. Er mag gedanst worden.

Dag 261: Gandia - Pedreguer

Dag met een Nederlands tintje, 34 kilometer en 140 hoogtemeters.

Ik heb vandaag geen foto van de omgeving van mijn tent. Niet omdat het niet de moeite waard was, maar domweg omdat ik het een keer vergeten ben. Dat gezegd hebbende, een foto zou ook niet echt de moeite waard zijn geweest, want veel bijzonders was er niet te zien. Wat boompjes en de achterkant van een gebouw.

Wel een foto gemaakt binnen in mijn tent. Niet dat er veel op te zien is, maar er hoort wel een verhaaltje bij. Als Nederlander weet ik uiteraard wat Refresco is. Dat is, nu nog, een Nederlands bedrijf, dat in de westerse wereld de grootste producent van frisdranken is. Uiteraard weten jullie dat ook allemaal. Nu staat de naam Refresco in Nederland op bijna geen enkele fles, maar hier in Spanje zetten ze gewoon de producent op de huismerken, dus weet ik dat ik al een hele tijd Refresco producten drink.

Nu is dat op zich nog niet zo bijzonder, maar als je goed kijkt naar bovenstaande foto, dan zie je daarop een adres en nu mag je precies één keer raden wat er vandaag op mijn route ligt? Inderdaad, Oliva via de N-332.

Vlak na vertrek bereik ik Oliva al, maar ik zie daar aan de kilometerpaaltjes langs de weg al direct dat ik nog niet in de buurt ben van km 206,9. Het ligt dus aan de andere kant van de stad, dus eerst de stad door. Nu is de weg door Oliva smal en erg druk, maar daar maak ik me in dit geval niet druk om, want mijn fietssnelheid blijkt ronduit perfect te zijn.

Er zijn namelijk erg veel stoplichten in Oliva en daar staat het verkeer iedere keer stil. Precies tot het moment dat ik aan kom fietsen en ik zo door kan fietsen, terwijl de auto's voor me hun sprintje naar het volgende stoplicht trekken en ik daarna op mijn gemak weer aan kom sluiten.

Het verkeer achter me heeft dat ook in de gaten, waardoor niemand de behoefte voelt om me in te halen, zodat ik niet langer strak langs de stoep hoef te fietsen, maar gewoon de hele rijbaan kan gebruiken. Even voor autootje spelen zeg maar.

Bij het uitrijden van Oliva krijg ik zelfs een paar duimpjes op het moment dat het verkeer weer door kan rijden en ik keurig aan de kant ga. Blijkbaar vonden de mensen het fijner om rustig achter mij aan te karren dan sprintje na sprintje te trekken.

Overigens, bij het uitrijden van Oliva nog geen Refresco, die zit pas kilometers verderop. Geen idee waarom ze dat nog Oliva noemen, maar vooruit. Ik ga dus maar eens lekker pauzeren met mijn rug tegen een Nederlands hek.

Terwijl ik ga zitten gaat er 100 meter verderop een dame opstaan, bergt haar stoeltje op en loopt weg, via mijn rustplaats. Blijkbaar zit de dienst van deze dame van lichte zeden er op, of wie weet heeft ze wel recht op een pauze.

Het blijft een beetje vreemd hoe prostitutie hier gaat. Langs drukke wegen zitten dames op een stoel op een plek waar ze samen met een klant een pad op kunnen waar ze ongezien hun gang kunnen gaan. Blijkbaar hoeven ze geen van allen hun best te doen om klandizie te krijgen, want ze zijn stuk voor stuk altijd druk met hun mobiel, niet met het lokken van klanten. Ik groet ze overigens altijd vriendelijk, want zo ben ik nu eenmaal.

Na Oliva begint de weg langzaam wat op te lopen, maar over het algemeen niet echt merkbaar. Iedere hoogtemeter die ik vandaag echter alvast pak hoef ik morgen niet meer te doen. Bij het langzaam omhoog lopen komen dus ook de heuvels weer dichterbij en ik blijf die immense rotspartijen ontzettend indrukwekkend vinden.

Denk de moderne invloeden van palen en wegen weg en je kunt je zo voorstellen dat hier heel veel westerns opgenomen zijn, wat dan ook het geval is. Alleen is dat nog niet zozeer in deze omgeving, maar meer in de omgeving van Almeria, waar ik later nog kom. Hoeveel ik er dan van ga zien is overigens nog maar de vraag, want de meeste filmlocaties zijn niet vrij toegankelijk.

Overigens hoef ik de decors in ieder geval niet te zien. Die zien er in het echt toch nooit zo mooi uit als in de film. Met natuur en oude gebouwen is dat juist andersom, die zie ik het liefst met eigen ogen, omdat je dan pas de echte schoonheid ziet.

Ook mooi aan de rotsheuvels hier is wat de zon met ze doet. Op onderstaande foto in de verte twee van zulke heuvels, die even daarvoor er qua kleur nog identiek uitzagen. De rechter heuvel ligt echter inmiddels grotendeels in de schaduw en lijkt daardoor een stuk groener dan de linker heuvel.

Tegen de tijd dat ik een plekje ga zoeken voor mijn tent zit ik inmiddels op 80 meter boven zeeniveau, na op zeeniveau gestart te zijn. Dat scheelt voor morgen, want morgen moet ik naar bijna 300 meter hoogte om daarna een bril te zoeken. Daarover morgen meer. Nu enkel nog een afsluiter. Een bril heeft glazen, het geluid van gebroken glas en de vele citrusbomen die ik in dit land zie komen mooi samen in onderstaande lijkt me.