Dag 300: Malaga - San Sebastian deel 4

Door het noorden van Spanje.

Na de delen één, twee en drie van het verhaal van deze dag is hier dan eindelijk het laatste deel van dag 300, het stuk vanaf het binnenrijden van Madrid tot en met San Sebastian.

Hoe uitgestorven de binnenlanden hier zijn was wel te merken aan het aantal tussenstops dat we daar hadden gemaakt, precies nul. De laatste keer dat er passagiers op- of afgestapt zijn, was dus alweer een kilometer of 400 geleden. Al die tijd heeft de bus iets meer dan halfvol gezeten, maar daar gaat nu snel verandering in komen.

We rijden in Madrid namelijk het zuidelijke busstation in en daar is het een drukte van belang. Niet eerder heb ik zo'n groot busstation gezien. Hier zijn meer dan honderd perrons voor de bussen en die rijden dan ook voortdurend af en aan.

Zodra onze bus stilstaat is duidelijk dat we het een stuk drukker gaan krijgen. Hoewel de meeste passagiers uit onze bus uitstappen, stappen er nog veel meer in. De bus is ineens voor twee derde gevuld, maar gelukkig heb ik geen buurman of -vrouw gekregen. Bij dit soort lange ritten heb je het liefste wat ruimte.

Binnen een paar minuten vertrekt de bus alweer. Knap zo snel als het hier gaat met zoveel bussen tegelijkertijd. We rijden verder Madrid in, maar veel van de stad krijg ik niet te zien, met uitzondering van vele lelijke blokkendozen die ze woonflats noemen.

het begint overigens ook al langzaam donker te worden, iets dat pas had moeten gebeuren een stuk na Madrid. De tijd lijkt echt krap te worden voor de overstap in San Sebastian. Daarvoor echter eerst nog een stop in Madrid. Madrid heeft namelijk twee grote busstations. De zuidelijke voor de verbindingen naar het zuiden, oosten, westen en noordwesten en het noordelijke busstation voor verbindingen naar het noorden en het noordoosten. Aangezien mijn bus van zuid naar noord gaat stoppen we dus bij beiden.

Het noordelijke busstation is ook fors met tientallen perrons maar bijzonder genoeg is deze ondergronds en hij bestaat zelfs uit twee verdiepingen ondergronds. De rijbanen zijn wel erg smal hier en dat is te zien aan de muren, daar schuurt af en toe een bus langs.

Tegen de tijd dat we weer bovengronds zijn is de achterstand op het schema inmiddels anderhalf uur en dat terwijl er maar een uur speling zit in het schema om de overstap te halen in San Sebastian. Rustig zitten is bij mij dus geen optie meer.

Het is wel spijtig dat het inmiddels donker is, want daardoor is er van het landschap bijna niets te zien, terwijl het de indruk geeft dat het hier wel de moeite waard is met de vele heuvels. De weg gaat voortdurend op en af en dat is te merken aan de druk op mijn oren.

Opvallend genoeg staan er op meerdere plekken ook sneeuwschuivers en strooiwagens klaar, terwijl er geen vlokje sneeuw te zien is. Blijkbaar gaan ze hier al in de startblokken staan direct langs de snelweg op het moment dat er een voorspelling voor lichte sneeuw is. Iets verderop begrijp ik waarom.

Met regelmaat staan er waarschuwingsborden langs de weg die waarschuwen voor de gevaren tijdens winterse omstandigheden en die zitten hier vooral in wegen met een te steile hellingsgraad voor vrachtwagens wanneer het glad is. Bij één helling staat er zelfs een takelwagen stand-by voor het geval de sneeuw komt en een vrachtwagen vast komt te zitten.

Ook staan er voortdurend omleidingen aangegeven die enkel bedoeld zijn voor winterse omstandigheden. Wat een paar honderd meter hoogteverschil wel niet kan doen met het verkeer. In één van de eerdere delen over vandaag had ik het al over de extra kosten die komen kijken bij het aanleggen van wegen in dit land, de hoogte met de daarbij horende winterse omstandigheden zorgen voor nog meer kosten.

De volgende stop op de route zou Burgos moeten zijn, maar tot mijn verrassing rijden we daar aan voorbij. Daarna horen we naar Bilbao te gaan, maar de afslag naar Bilbao laat de chauffeur links liggen. Op deze manier heb ik me voor niets druk gemaakt, want zo is het makkelijk tijd inhalen.

Later begrijp ik dat er in onze bus geen passagiers zaten voor deze twee plaatsen en dat andere bussen de passagiers mee hebben genomen die wij normaal mee hadden moeten nemen. Blijkbaar is de vertraging op deze lijn heel normaal en hebben ze dit alternatieve draaiboek bijna dagelijks nodig.

Met name het overslaan van Bilbao scheelt bakken met tijd, want dat zou een flinke omweg zijn geweest.In anderhalf uur tijd gaat de bus van anderhalf uur achter op schema naar drie kwartier voor op schema. Dat schiet nog eens lekker op.

We zijn nu zelfs zo vroeg, dat er een extra stop mogelijk is bij het binnenrijden van San Sebastian. Daarbij zijn we overigens niet de enige, want er staan al twee ALSA bussen en even later komen er nog drie bij staan. Maar liefst zes van de negen bussen die op elkaar aan horen te sluiten in San Sebastian staan nu bij dit tankstation en wegrestaurant. Ik maak me dus niet meer druk om het halen van mijn aansluiting.

Voor het eerst merk ik hier weer hoe vorst voelt overigens. De temperatuur is namelijk gezakt tot min vijf, dus ik kan vast een beetje oefenen voor Nederland waar het op dat moment ook fors onder nul is.

Uiteindelijk vertrekken we pas een paar minuten voor de overstaptijd naar het busstation van San Sebastian. Opnieuw een busstation dat ondergronds is overigens, maar dan een stuk kleiner dan in Madrid. Wat er volgt is een militaire operatie.

San Sebastian is de grote overstapplaats voor meerdere busmaatschappijen. Het kan hier zomaar zijn dat er zoals nu negen bussen van ALSA staan met internationale bestemmingen die allemaal op elkaar aansluiten en een half uur later twaalf bussen van Eurolines die hetzelfde doen. Ze zijn hier dus wel wat gewend op het gebied van een kluwen overstappende passagiers.

Zodra de bus stilstaat wil iedereen snel naar buiten om zijn of haar andere bus te vinden, het is volgens de dienstregeling immers alweer vertrektijd, maar zo doen ze dat hier niet. Eerst komt er een medewerker van ALSA de bus in die één voor één de passagiers af gaat, het ticket bekijkt en de passagier naar het juiste perron verwijst.

Bij dat perron aangekomen kun je niet zomaar instappen, nee eerst wachten ze tot alle bussen leeg zijn en alle passagiers bij de juiste bus staan te wachten. Daarna gaat eerst de bagage in de juiste volgorde het ruim in, dus eerst de bagage van de mensen die tot de laatste stop meerijden en bovenop de bagage van de mensen die als eerste uitstappen. Pas na dit alles worden de passagiers toegelaten tot de bus, overigens na ook nog eens opnieuw een uitgebreide controle van de tickets.

Nu had ik de mazzel dat ik mee ga tot de eindbestemming van deze bus, Amsterdam, waardoor ik dus als één van de eersten voor de ingang van de bus te wachten stond en daardoor een mooi plekje in de bus uit kan zoeken. Gelukkig maar, want ik moet er nog bijna een dag mee dwars door Frankrijk, België en Nederland.

Na deze militaire operatie rijden de bussen vrijwel gelijktijdig het busstation uit en duiken we de nacht in voor het volgende deel van de terugreis. Bordeaux, Tours, Parijs, Brussel en Rotterdam zijn zomaar wat plaatsen die we nog aan zullen doen, maar daarover later meer. Deze dag zit er immers op. Ik zit in de bus naar Nederland, de afsluiter van deze dag mag dus gaan over naar huis gaan.

Dag 300: Malaga - San Sebastian deel 1

De weg terug begint via de heenweg.

Vreemd hoe een nacht tegelijkertijd lang kan duren en toch sneller voorbij is dan verwacht. Sinds kwart over één in de nacht zat ik bij het afgesloten busstation, te wachten tot deze weer open zou gaan. De regen kwam langzaam naar beneden, maar gelukkig was er een grote luifel om onder te schuilen, dus ik bleef gewoon droog.

En hoe kom je een eindeloze nacht buiten door? Heel simpel, backpack op de grond, daar tegenaan gaan zitten en vervolgens bezig met mobiel of tablet om de tijd te doden. Op enig moment weet je alleen niet meer wat je in vredesnaam nog moet doen, omdat je alles al eens gedaan hebt.

Alleen was ik trouwens niet. Behalve een tweetal vaste bewoners van de luifel, twee daklozen dus, waren er nog een stuk of zes passagiers van vroege bussen die de nacht onder de luifel door hebben gebracht. Met zoveel drukte zouden ze wel wat bankjes mogen plaatsen.

Gelukkig gaat het busstation wel eerder open dan verwacht, waardoor ik om zes uur naar binnen kan, waarna ik direct het juiste perron uitzoek, waar ik dus nog 2,5 uur moet wachten. Groot verschil met de eerste uren wachten is echter wel dat er nu wat te kijken valt.

Gedurende de nacht kwam er incidenteel een bus langs, nu is het gelijk een komen en gaan. De eerste bus van de maatschappij waar ik gebruik van ga maken, ALSA, gaat richting Valencia en Barcelona. De route waar ik weken over heb gedaan in een dagje bus dus.

Het voelt overigens niet als weken, eerder als jaren. Barcelona lijkt alweer zo lang geleden. Het gevolg van zo'n route per fiets doen, je ziet onderweg zo ontzettend veel, dat de tijd meer gevuld raakt dan normaal. Tijd blijkt dan ineens een heel rekbaar begrip te zijn.

Dankzij het komen en gaan van de bussen gaat de tijd deze ochtend overigens ook een stuk sneller, waardoor eindelijk het moment daar komt, dat mijn bus voor komt rijden. Hij vertrekt pas over een half uur, maar ik duik snel naar binnen. Ik ben wel toe aan een fijne stoel namelijk.

Ik installeer me in mijn stoel. Proviand op de juiste plek en wat elektronica om de tijd door te komen. Reguliere stroom is er niet in deze bus zie ik al snel, maar wel via USB. Ik kan dus in ieder geval mijn serie verder kijken op mijn tablet. Wifi werkt niet in de bus, dus het lijkt ook gelijk beperkt te blijven tot serie kijken.

Op de fiets passeerde ik Malaga natuurlijk al, maar net als met meerdere plaatsen langs de kust was dat langs strand en haven, waardoor ik maar een heel klein stukje van de stad zag. Met de bus rijden we een stukje landinwaarts, waardoor ik voor het eerst zie hoe groot Malaga eigenlijk is.

Dit beeld vanuit de bus doet me maar al te goed beseffen hoe weinig je eigenlijk ziet terwijl je op de fiets door een land trekt. En dan is de fiets nog het vervoermiddel waar je het meeste mee ziet volgens mij.

Overigens ook niet gek dat Malaga zo groot is, in de stad wonen een half miljoen mensen en inclusief voorsteden kom je op meer dan een miljoen inwoners. Dan is er ook een zee aan huizen nodig hier aan de zee.

Het is overigens maar heel kort dat ik dit uitzicht over de stad heb. In dit land waar niets vlak lijkt duurt het namelijk nooit lang voor er een heuvel in beeld schuift.

En een paar tel later alweer de volgende heuvel, maar deze herken ik. Onderaan deze heuvel, vlak langs de droge rivier die door het beeld loopt, heeft mijn tent namelijk een nacht gestaan. Leuk om die plek vanuit een hele andere hoek nogmaals terug te zien.

Nu had ik de route van de bus op voorhand niet bestudeerd en ik had de aanname gedaan dat de bus vanaf Malaga direct landinwaarts zou gaan, maar dat bleek niet het geval. De bus sloeg namelijk de route langs de kust oostwaarts in. Tot aan Motril volgt de kust zo ongeveer de route die ik een paar weken geleden volgde, maar dan de andere kant op.

Het is eigenlijk heel vreemd om zo mijn route nogmaals te zien, omdat ik de route niet zie vanaf de weg die ik heb gevolgd, maar vanaf de A7, de snelweg die ik onderweg bijna voortdurend boven me zag liggen. Ik overzie dus als het ware in één blik alles dat eerst om me heen was.

Bij onderstaande beeld schiet overigens de kramp me plots in de kuiten. Het lijkt waarschijnlijk niets bijzonders en zelfs vrij onherkenbaar, maar ik weet precies wat er zichtbaar is op onderstaande foto en vooral wat er nu gaat komen.

De foto hierboven is precies ten oosten van het dorpje Maro, vlak bij Nerja. Om daar met mijn fiets te komen vanuit het oosten moest ik een ontzettend steile klim op. De laatste echte klim die ik onderweg heb gehad en gelijk één van de allerzwaarste.

Deze klim had ik bedwongen direct aan het begin van de dag met verse benen en nog kwam ik nauwelijks naar boven. Iets rechts van het midden op onderstaande foto heb ik nog een hele tijd uit staan hijgen vlak voor de top.

Het meest vervelende stuk staat op onderstaande foto. Omdat dat stuk een brug was kon ik daar niet even aan de kant gaan staan, terwijl ik daar op dat moment erg aan toe was. Een vreemde mix was dat moment, want ik zat goed kapot, maar tegelijkertijd was het uitzicht fantastisch.

Iets verderop zit de snelweg nog altijd op dezelfde hoogte, maar de N340 die ik had gevolgd is hier bijna niet te zien, omdat die veel lager loopt. Onderstaande foto is genomen op het punt waar de klim begon die dag en ik nog vrolijk fluitend op de fiets zat. Tevens is dit één van de allerlaatste blikken die ik op de Middellandse zee heb kunnen werpen.

Iets verderop zag ik in een flits ook nog weer een plek waar ik een nacht met mijn tent had gestaan. De meest rustige plek die ik had gehad, hoog in de heuvels, midden in een natuurgebied. Hierna gaat de bus nog wel een stuk oostwaarts, maar herkenbare punten komen er niet meer voor me.

De A7 trekt namelijk langzaam iets landinwaarts hier, om ten noorden van Motril samen te komen met de A44, de snelweg die dan eindelijk echt landinwaarts gaat. Vanaf hier laat ik de mij inmiddels bekende kuststrook achter me en ga ik een onbekend gebied in. Ik ben benieuwd wat ik hier allemaal ga zien. Hierover meer in het volgende deel over de terugreis, waarin ik dwars door Spanje naar San Sebastian reis.

Dag 299: San Pedro Alcántara - Malaga deel 2

Het eerste stukje bus terug naar het noorden.

Noot vooraf: Ik had onderstaande eerder willen schrijven, maar ik had even rust nodig na tien maanden onderweg te zijn geweest. De overige delen die horen bij de terugreis zullen minder lang op zich laten wachten.

Na eerder vandaag afscheid te hebben genomen van alles dat niet mee terug gaat, begint nu de daadwerkelijke terugreis. Een terugreis die per bus zal worden afgelegd, dus ik heb alle tijd om om me heen te kijken.

Over alle tijd gesproken, die zal ik zeker hebben. Er zit een erg lange overstap in Malaga, maar daarover later meer. Eerst nog wachten op de bus hier in San Pedro. Ik kom namelijk net bij het busstation op het moment dat het nog anderhalf uur duurt voor de volgende bus naar Malaga er is, dus ik kan alvast gaan oefenen met wachten.

In de anderhalf uur dat ik hier zit zie ik heel wat bussen voorbijkomen en bijna allemaal zijn het bussen die langere afstanden afleggen. In Nederland hebben we het stads- en streekvervoer, hier leggen de bussen veel grotere afstanden af.

Ik zie bussen voorbijkomen naar Ronda, Sevilla, Cádiz en Cordoba. Allemaal plaatsen op tientallen tot zelfs enkele honderden kilometers afstand. Bij iedere bus zijn er meerdere passagiers die in- of uitstappen, dus lange busreizen zijn hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.

Na anderhalf uur wachten komt mijn bus keurig op tijd voorrijden en kan ik instappen. De terugreis is formeel begonnen en eigenlijk is dat best wel gek. Ik ben gewend om tijdens het reizen voortdurend nieuwe dingen te zien, nu zie ik ineens bekende dingen. De bus volgt namelijk voor een groot deel de route die ik per fiets heb gevolgd.

Ik kom eerst langs de plek waar ik de afgelopen week mijn tent had staan om zinloos te wachten op een nieuw wiel. Vervolgens weer dwars door Marbella en daarna zelfs langs de plek waar ik de nacht had doorgebracht onderweg naar San Pedro Alcántara.

Vlak hierna komt Calahonda en vreemd genoeg bedenk ik me nu pas dat ik al eerder door een Calahonda was gekomen. Halverwege tussen Almeria en Malaga ligt vlak voor Motril een plaats met een identieke naam. Ik krijg overigens bijna spontaan kramp in de kuiten als ik denk aan het stuk tussen Almeria en Malaga, want dat was zonder twijfel het zwaarste stuk.

Een klein stukje van de route is wel nieuw voor me. Hier had ik de A7 niet gevolgd, maar een route verder landinwaarts. Een route met daarop de steilste klim van de hele reis. Dit stukje kust is dus nieuw voor me. Snel ook nog even een foto, want ik besef maar al te goed dat ik de zee lang niet meer ga zien zodra ik eenmaal iets verder ben op deze terugreis.

Het blijft, net als op de foto, de rest van de dag grauw en grijs, met regelmatig regen. Het weer dat volgens de voorspelling twee weken aan gaat houden. Mooi moment dus om te vertrekken lijkt me.

De bus komt ook langs de fietsenmaker in Torremolinos die een oplichter bleek te zijn en daarmee de veroorzaker van deze terugreis. Onzichtbaar voor de rest van de bus maak ik een onvriendelijk gebaar met mijn vinger richting de zaak en sluit daarmee dat verhaal af.

Het volgende punt van herkenning is de camping waar ik twee nachten heb gestaan in Torremolinos. Precies bij dit punt gaat de bus de snelweg op in plaats van mijn oude route te blijven volgen, waardoor ik het punt waar ik door de achteras was gezakt niet opnieuw te zien krijg.

Aansluitend rijdend we Malaga binnen, de stad die ik eerder vervloekt had vanwege de vele rode stoplichten. De bus kan grotendeels via de snelweg, dus daar merken we weinig van deze keer. Enkel op het laatste stukje in het centrum gaat het wat trager. Tegen deze tijd hebben we overigens al ruim een half uur vertraging en dat vind ik prima, alle tijd.

Want alle tijd heb ik zeker. Ik stap rond half acht in de avond de bus uit bij het busstation van Malaga en loop daarna naar de balie waar ik mijn kaartje voor de rest van de reis kan boeken. De rest van de reis die pas morgenochtend om half negen begint. Ik heb dus dertien uur om kapot te maken hier in Malaga.

Tijd die ik niet kapot kan maken in het busstation, want dat sluiten ze af gedurende de nacht. Voor de eerste paar uur heb ik nog wel een doel overigens. Als het goed is zit er straks stroom in de bus, maar ik heb liever nog wat extra stroom bij me voor het geval dat. Ik ga dus zo maar eens naar de Mac om wat extra stroom bij te tanken. Eerst echter nog even naar de supermarkt om proviand in te slaan voor de reis. Morgenochtend kan dat niet, want supermarkten gaan hier niet echt vroeg open.

Helaas heeft de dichtstbijzijnde Mac geen stopcontacten, waardoor ik wat verder moet lopen met al mijn bagage. Tegen de tijd dat ik aangekomen ben ben ik door dat gesjouw behoorlijk gesloopt. Op de terugweg neem ik straks wel een taxi, want dit is net iets teveel van het goede.

Tot één uur in de nacht kan ik bij de Mac terecht en die tijd vul ik tot het einde. De maag is gevuld, de accu's zijn gevuld, tijd dus om weer richting busstation te gaan, deze keer per taxi. Het is kwart over één, het is begonnen met regenen en ik moet nog ruim zeven uur wachten tot de bus vertrekt. Daarover echter meer in het volgende artikel over de terugreis, want de nieuwe dag is formeel begonnen.

Calahonda deed vandaag niet alleen een lichtje branden overigens, het is ook nog eens verantwoordelijk voor de dagafsluiter. Strand, zee en Honda, dan kom je tot dit:

Dag 169: Arlon - Dagje Bastogne

Vandaag naar een plaats die essentieel was tijdens het Ardennenoffensief.

Bastogne, voor velen een koekje, voor mij een belqngrijke sleutel tot onze welvaart. En vandaag kan ik er eindelijk een keer op bezoek. Iets na lunchtijd fiets ik richting station van Arlon, om daar de bus naar Bastogne te pakken.

Er rijden hier heel veel verschillende buslijnen, maar lang niet altijd de hele dag. Dus wil je een keer met de bus in deze omgeving, zoek dan de vertrektijden goed op. In dit geval was de busreis zelf al een genot overigens. De N4 door dit stuk van de Ardennen is ronduit prachtig.

Na het vele op en neer over de heuvels komen we in Bastogne, mijn plaats van bestemming voor vandaag. De bus stopt aan de rand van Bastogne, maar dat heb je hier al snel, Bastogne is namelijk helemaal niet groot, eerder een uit de kluiten gewassen dorp.

Wat Bastogne echter bijzonder maakt, is de ligging. Als je in dit deel van de Ardennen van noord naar zuid, of van oost naar west wil, dan moet je door Bastogne. De omringende heuvels maken maar een paar doorgaande wegen mogelijk hier en die komen dan ook nog eens samen in Bastogne.

Zo kan het dus gebeuren dat een klein stadje van 15.000 inwoners een groot horecaplein en een lange winkelstraat heeft. Puur door de ligging tussen de heuvels is Bastogne het centrum van de regio geworden.

Niet dat alles hier booming is overigens. De Blokker gaat bijvoorbeeld zijn deuren sluiten en heeft een grote uitverkoop. Een uitverkoop waar ik een fietscomputer voor het enorme bedrag van 1,60 euro aanschaf.

Als je door Bastogne loopt en je weet hoe Belgische plaatsen er normaal uitzien, dan gaat je onvermijdelijk iets opvallen. Er zijn hier namelijk bijna geen oude panden. Juist het ontbreken van die zichtbare historie is hier juist de historie. Dit is immers het gevolg van de zware beschietingen tijdens het Ardennenoffensief.

Ik maak een tweetal opnames over de gebeurtenissen van december 1944, dus ik zal er nu niet teveel over zeggen, de fimpjes komen vanzelf voorbij. Ik kan echter niet onvermeld laten dat Bastogne essentieel is geweest voor de Nederlandse geschiedenis, dus kijken die filmpjes zodra ze er zijn!

Doordat de wegen hier zo druk zijn en ik in dit geval geen andere keuze heb dan mijn opnames vlak langs wegen te maken, heb ik deze keer wel bijzonder veel takes nodig. Normaal geen probleem, maar hierdoor mis ik wel de beoogde bus, waardoor ik anderhalf uur mag wachten.

Dat wachten word nog langer, want de volgende bus komt pas na twintig minuten vertraging aanzetten. Hierdoor word het uiteindelijk een terugweg in het donker en dat heeft ook wel wat, zeker in Martelange, waar de N4 dwars doorheen gaat. Aan de ene kant is het hier België, aan de andere Luxemburg. Aan de ene kant een gewoon dorp, aan de andere, kant een enorme rij tankstations.

Er staan er maar liefst een stuk of tien op een rij in Martelange en allemaal bieden ze ook nog alcohol en tabak aan, want ook die zijn goedkoper in Luxemburg. Grenzen hebben soms een vreemd uiterlijk. Soms zijn ze een muur en soms zijn ze een muur van tankstations.

Na terugkeer in Arlon is er nog net genoeg tijd voor wat inkopen en daarna weer lekker naar de tent voor een avond ontspanning. Tot slot nog een afsluiter. De bijnaam van Bastogne, 'Nuts city', deed me denken aan onderstaande. De voetjes mogen van de vloer!

Dag 163: Luik - Opnames en andere zaken

Op vrijdag de dertiende opnames maken, als dat maar goed gaat.

Vannacht was ik de enige gast en ik ontbijt dan ook met de eigenaresse. Dat geeft mooi de kans om te  praten en omdat we al snel ontdekken dat we beiden een passie voor geschiedenis hebben, gaat het vooral over de geschiedenis van de stad, juist waarvoor ik vandaag met de camera op pad ga.

Voor ik op pad kan gaan, eerst echter nog werken aan het blog en een wasje. Dat werken aan het blog had ik gisteren al willen doen, maar ik kon me er niet toe zetten. Vooral omdat het lijf nog druk aan het herstellen is van de fietstocht naar Luik. Het is dan vele malen fijner om gewoon te liggen en een filmpje te kijken.

Uiteindelijk is dan toch daar het moment om met camera en al te vertrekken. Ik ben overigens erg blij dat ik gisteren al het buskaartje heb gehaald, zodat ik vandaag niet weer op de fiets naar het centrum hoef en dus ook met de fiets weer de vervelende bult moet zien te bedwingen.

Ik wil eerst naar de citadel van Luik. Dat zou rechtstreeks kunnen vanaf de dichtstbijzijnde bushalte, maar ik wil graag wat meer van de stad zien en dus neem ik een combinatie van bussen via wat buitenwijken. De stijgingspercentages zijn hier bijna overal indrukwekkend en dat zorgt dat er regelmatig een indrukwekkend uitzicht is. Soms naar beneden, maar soms zie je ook ineens vlak voor je bebouwing die een stuk hoger op de rots staat.

Vlak voor we bij de citadel zijn gaat er echter ineens wat mis. Een zwangere vrouw staat op om, om totaal onbekende redenen, tijdens het rijden van de bus naar een andere plek te verhuizen. Een rijdende stadsbus kan soms schokkende bewegingen maken en op zo'n moment gaat het fout. De vrouw verliest haar evenwicht en begint te vallen. Gelukkig direct voor mij, waardoor ik nog net de kans heb om haar op te vangen en weer recht te zetten. Op het moment dat ze weer stabiel staat en de stang vast heeft lijkt de crisis weer voorbij.

Lijkt, want blijkbaar is mevrouw niet de slimste. Ze gaat gewoon verder met haar poging die andere stoel te halen en een stap verder gaat het weer mis. Deze keer gebeurd het echter niet voor me en hoewel ik nog wel een poging doe om haar te grijpen, gaat ze deze keer hard onderuit.

Samen met een andere passagier help ik haar overeind. Ze brak de val gelukkig met knieën en handen, waardoor de kans op schade voor de baby minimaal is, maar ze heeft wel veel pijn. In combinatie met het feit dat ze zeven maanden zwanger is, alle reden voor de chauffeur om de bus aan de kant te zetten en een ambulance op te roepen.

Tegen de tijd dat de ambulance er is en ze haar welzijn controleren, is ook de volgende bus er en verlaat ik dus de plek van het ongeluk. Een paar haltes later ben ik boven bij de citadel en ga ik eerst even zitten na alle belevenissen.

Hierna pak ik de camera bij de hand en loop ik wat rond over de citadel. Op het moment dat ik een eerste foto wil maken slaat vrijdag de dertiende weer toe. Mijn camera weigerd namelijk om een foto te maken met de melding dat de geheugenkaart beschermd is tegen schrijven. Mooi is dat.

Camera uit en weer aan werkt niet, geheugenkaart en accu er uit en er weer in ook niet, dan rest er nog maar één ding en dat is geduld. Oftewel, even een sigaretje roken terwijl de accu er langer uit is in verband met eventuele restspanning. Gelukkig werkt dit trucje, waardoor ik uiteindelijk toch nog aan de slag kan.

De citadel is gelegen bovenop de meest steile heuvel van de stad. Helaas zijn de meeste verdedigingswerken verdwenen, maar wat er nog rest is al zeer indrukwekkend, zeker in combinatie met de hoogte.

Eenmaal aan de rand van de citadel word pas echt duidelijk hoe hoog en steil het hier is. De Maas die 111 meter lager ligt, ligt op ruim  minder dan een kilometer afstand. Dat er tegen deze helling gebouwd is is bijna niet voor te stellen.

Na een tweetal opnames begin ik te voet aan de afdaling. Hoe ze hier gebouwd hebben word daarbij al snel duidelijk, langs een trap in plaats van een weg. Een enorme trap van 347 treden, steil naar beneden. Mensen die aan die trap wonen zijn vandaag ook de voornaamste gebruikers, waaronder een paar spelende kinderen.

Ze zijn aan het voetballen. Inderdaad ja, voetballen op een trap en dat geeft bijzondere uitdagingen voor degene die het laagste staat. Niet zozeer omdat die omhoog moet trappen, maar vooral omdat die moet zorgen dat hij iedere bal die zijn kant op komt ook stopt. Uiteraard gaat dit vanzelf een keer mis. De eerste keer hebben ze nog mazzel en kan een toerist iets lager de bal stoppen, de tweede keer hebben ze geen mazzel. De bal rolt 250 treden naar beneden. Met een paar minuten voetballen per dag krijgen deze jongens dus enorm veel training.

Op deze bijzondere trap maak ik ook nog een opname en daarna is het voor vandaag klaar met de opnames. Ik loop echter nog wel wat door het centrum en bezoek daarbij ook nog een elektronicawinkel voor een nieuwe geheugenkaart, want ik wil natuurlijk niet zonder komen te zitten als deze nogmaals problemen gaat geven. Wat me onderweg ook opvalt, dat zijn de parkeerborden. De borden die aangeven waar er wel en niet geparkeerd mag worden zijn hier voorzien van een extra bordje dat aangeeft voor hoeveel meter het bord geldig is. Twintig meter parkeren, zes meter niet parkeren, veertig meter parkeren enzovoort. Heel opvallend en vooral heel veel borden.

Hierna sjok ik nog wat rond voor ik weer de bus terug pak richting bed and breakfast, voor een laatste avond lekker liggen op het bed met een filmpje. Tijd dus om richting de afsluiter te gaan en ik weet wel een leuke na al die heuvels hier.