Dag 300: Malaga - San Sebastian deel 4

Door het noorden van Spanje.

Na de delen één, twee en drie van het verhaal van deze dag is hier dan eindelijk het laatste deel van dag 300, het stuk vanaf het binnenrijden van Madrid tot en met San Sebastian.

Hoe uitgestorven de binnenlanden hier zijn was wel te merken aan het aantal tussenstops dat we daar hadden gemaakt, precies nul. De laatste keer dat er passagiers op- of afgestapt zijn, was dus alweer een kilometer of 400 geleden. Al die tijd heeft de bus iets meer dan halfvol gezeten, maar daar gaat nu snel verandering in komen.

We rijden in Madrid namelijk het zuidelijke busstation in en daar is het een drukte van belang. Niet eerder heb ik zo'n groot busstation gezien. Hier zijn meer dan honderd perrons voor de bussen en die rijden dan ook voortdurend af en aan.

Zodra onze bus stilstaat is duidelijk dat we het een stuk drukker gaan krijgen. Hoewel de meeste passagiers uit onze bus uitstappen, stappen er nog veel meer in. De bus is ineens voor twee derde gevuld, maar gelukkig heb ik geen buurman of -vrouw gekregen. Bij dit soort lange ritten heb je het liefste wat ruimte.

Binnen een paar minuten vertrekt de bus alweer. Knap zo snel als het hier gaat met zoveel bussen tegelijkertijd. We rijden verder Madrid in, maar veel van de stad krijg ik niet te zien, met uitzondering van vele lelijke blokkendozen die ze woonflats noemen.

het begint overigens ook al langzaam donker te worden, iets dat pas had moeten gebeuren een stuk na Madrid. De tijd lijkt echt krap te worden voor de overstap in San Sebastian. Daarvoor echter eerst nog een stop in Madrid. Madrid heeft namelijk twee grote busstations. De zuidelijke voor de verbindingen naar het zuiden, oosten, westen en noordwesten en het noordelijke busstation voor verbindingen naar het noorden en het noordoosten. Aangezien mijn bus van zuid naar noord gaat stoppen we dus bij beiden.

Het noordelijke busstation is ook fors met tientallen perrons maar bijzonder genoeg is deze ondergronds en hij bestaat zelfs uit twee verdiepingen ondergronds. De rijbanen zijn wel erg smal hier en dat is te zien aan de muren, daar schuurt af en toe een bus langs.

Tegen de tijd dat we weer bovengronds zijn is de achterstand op het schema inmiddels anderhalf uur en dat terwijl er maar een uur speling zit in het schema om de overstap te halen in San Sebastian. Rustig zitten is bij mij dus geen optie meer.

Het is wel spijtig dat het inmiddels donker is, want daardoor is er van het landschap bijna niets te zien, terwijl het de indruk geeft dat het hier wel de moeite waard is met de vele heuvels. De weg gaat voortdurend op en af en dat is te merken aan de druk op mijn oren.

Opvallend genoeg staan er op meerdere plekken ook sneeuwschuivers en strooiwagens klaar, terwijl er geen vlokje sneeuw te zien is. Blijkbaar gaan ze hier al in de startblokken staan direct langs de snelweg op het moment dat er een voorspelling voor lichte sneeuw is. Iets verderop begrijp ik waarom.

Met regelmaat staan er waarschuwingsborden langs de weg die waarschuwen voor de gevaren tijdens winterse omstandigheden en die zitten hier vooral in wegen met een te steile hellingsgraad voor vrachtwagens wanneer het glad is. Bij één helling staat er zelfs een takelwagen stand-by voor het geval de sneeuw komt en een vrachtwagen vast komt te zitten.

Ook staan er voortdurend omleidingen aangegeven die enkel bedoeld zijn voor winterse omstandigheden. Wat een paar honderd meter hoogteverschil wel niet kan doen met het verkeer. In één van de eerdere delen over vandaag had ik het al over de extra kosten die komen kijken bij het aanleggen van wegen in dit land, de hoogte met de daarbij horende winterse omstandigheden zorgen voor nog meer kosten.

De volgende stop op de route zou Burgos moeten zijn, maar tot mijn verrassing rijden we daar aan voorbij. Daarna horen we naar Bilbao te gaan, maar de afslag naar Bilbao laat de chauffeur links liggen. Op deze manier heb ik me voor niets druk gemaakt, want zo is het makkelijk tijd inhalen.

Later begrijp ik dat er in onze bus geen passagiers zaten voor deze twee plaatsen en dat andere bussen de passagiers mee hebben genomen die wij normaal mee hadden moeten nemen. Blijkbaar is de vertraging op deze lijn heel normaal en hebben ze dit alternatieve draaiboek bijna dagelijks nodig.

Met name het overslaan van Bilbao scheelt bakken met tijd, want dat zou een flinke omweg zijn geweest.In anderhalf uur tijd gaat de bus van anderhalf uur achter op schema naar drie kwartier voor op schema. Dat schiet nog eens lekker op.

We zijn nu zelfs zo vroeg, dat er een extra stop mogelijk is bij het binnenrijden van San Sebastian. Daarbij zijn we overigens niet de enige, want er staan al twee ALSA bussen en even later komen er nog drie bij staan. Maar liefst zes van de negen bussen die op elkaar aan horen te sluiten in San Sebastian staan nu bij dit tankstation en wegrestaurant. Ik maak me dus niet meer druk om het halen van mijn aansluiting.

Voor het eerst merk ik hier weer hoe vorst voelt overigens. De temperatuur is namelijk gezakt tot min vijf, dus ik kan vast een beetje oefenen voor Nederland waar het op dat moment ook fors onder nul is.

Uiteindelijk vertrekken we pas een paar minuten voor de overstaptijd naar het busstation van San Sebastian. Opnieuw een busstation dat ondergronds is overigens, maar dan een stuk kleiner dan in Madrid. Wat er volgt is een militaire operatie.

San Sebastian is de grote overstapplaats voor meerdere busmaatschappijen. Het kan hier zomaar zijn dat er zoals nu negen bussen van ALSA staan met internationale bestemmingen die allemaal op elkaar aansluiten en een half uur later twaalf bussen van Eurolines die hetzelfde doen. Ze zijn hier dus wel wat gewend op het gebied van een kluwen overstappende passagiers.

Zodra de bus stilstaat wil iedereen snel naar buiten om zijn of haar andere bus te vinden, het is volgens de dienstregeling immers alweer vertrektijd, maar zo doen ze dat hier niet. Eerst komt er een medewerker van ALSA de bus in die één voor één de passagiers af gaat, het ticket bekijkt en de passagier naar het juiste perron verwijst.

Bij dat perron aangekomen kun je niet zomaar instappen, nee eerst wachten ze tot alle bussen leeg zijn en alle passagiers bij de juiste bus staan te wachten. Daarna gaat eerst de bagage in de juiste volgorde het ruim in, dus eerst de bagage van de mensen die tot de laatste stop meerijden en bovenop de bagage van de mensen die als eerste uitstappen. Pas na dit alles worden de passagiers toegelaten tot de bus, overigens na ook nog eens opnieuw een uitgebreide controle van de tickets.

Nu had ik de mazzel dat ik mee ga tot de eindbestemming van deze bus, Amsterdam, waardoor ik dus als één van de eersten voor de ingang van de bus te wachten stond en daardoor een mooi plekje in de bus uit kan zoeken. Gelukkig maar, want ik moet er nog bijna een dag mee dwars door Frankrijk, België en Nederland.

Na deze militaire operatie rijden de bussen vrijwel gelijktijdig het busstation uit en duiken we de nacht in voor het volgende deel van de terugreis. Bordeaux, Tours, Parijs, Brussel en Rotterdam zijn zomaar wat plaatsen die we nog aan zullen doen, maar daarover later meer. Deze dag zit er immers op. Ik zit in de bus naar Nederland, de afsluiter van deze dag mag dus gaan over naar huis gaan.

Dag 299: San Pedro Alcántara - Malaga deel 2

Het eerste stukje bus terug naar het noorden.

Noot vooraf: Ik had onderstaande eerder willen schrijven, maar ik had even rust nodig na tien maanden onderweg te zijn geweest. De overige delen die horen bij de terugreis zullen minder lang op zich laten wachten.

Na eerder vandaag afscheid te hebben genomen van alles dat niet mee terug gaat, begint nu de daadwerkelijke terugreis. Een terugreis die per bus zal worden afgelegd, dus ik heb alle tijd om om me heen te kijken.

Over alle tijd gesproken, die zal ik zeker hebben. Er zit een erg lange overstap in Malaga, maar daarover later meer. Eerst nog wachten op de bus hier in San Pedro. Ik kom namelijk net bij het busstation op het moment dat het nog anderhalf uur duurt voor de volgende bus naar Malaga er is, dus ik kan alvast gaan oefenen met wachten.

In de anderhalf uur dat ik hier zit zie ik heel wat bussen voorbijkomen en bijna allemaal zijn het bussen die langere afstanden afleggen. In Nederland hebben we het stads- en streekvervoer, hier leggen de bussen veel grotere afstanden af.

Ik zie bussen voorbijkomen naar Ronda, Sevilla, Cádiz en Cordoba. Allemaal plaatsen op tientallen tot zelfs enkele honderden kilometers afstand. Bij iedere bus zijn er meerdere passagiers die in- of uitstappen, dus lange busreizen zijn hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.

Na anderhalf uur wachten komt mijn bus keurig op tijd voorrijden en kan ik instappen. De terugreis is formeel begonnen en eigenlijk is dat best wel gek. Ik ben gewend om tijdens het reizen voortdurend nieuwe dingen te zien, nu zie ik ineens bekende dingen. De bus volgt namelijk voor een groot deel de route die ik per fiets heb gevolgd.

Ik kom eerst langs de plek waar ik de afgelopen week mijn tent had staan om zinloos te wachten op een nieuw wiel. Vervolgens weer dwars door Marbella en daarna zelfs langs de plek waar ik de nacht had doorgebracht onderweg naar San Pedro Alcántara.

Vlak hierna komt Calahonda en vreemd genoeg bedenk ik me nu pas dat ik al eerder door een Calahonda was gekomen. Halverwege tussen Almeria en Malaga ligt vlak voor Motril een plaats met een identieke naam. Ik krijg overigens bijna spontaan kramp in de kuiten als ik denk aan het stuk tussen Almeria en Malaga, want dat was zonder twijfel het zwaarste stuk.

Een klein stukje van de route is wel nieuw voor me. Hier had ik de A7 niet gevolgd, maar een route verder landinwaarts. Een route met daarop de steilste klim van de hele reis. Dit stukje kust is dus nieuw voor me. Snel ook nog even een foto, want ik besef maar al te goed dat ik de zee lang niet meer ga zien zodra ik eenmaal iets verder ben op deze terugreis.

Het blijft, net als op de foto, de rest van de dag grauw en grijs, met regelmatig regen. Het weer dat volgens de voorspelling twee weken aan gaat houden. Mooi moment dus om te vertrekken lijkt me.

De bus komt ook langs de fietsenmaker in Torremolinos die een oplichter bleek te zijn en daarmee de veroorzaker van deze terugreis. Onzichtbaar voor de rest van de bus maak ik een onvriendelijk gebaar met mijn vinger richting de zaak en sluit daarmee dat verhaal af.

Het volgende punt van herkenning is de camping waar ik twee nachten heb gestaan in Torremolinos. Precies bij dit punt gaat de bus de snelweg op in plaats van mijn oude route te blijven volgen, waardoor ik het punt waar ik door de achteras was gezakt niet opnieuw te zien krijg.

Aansluitend rijdend we Malaga binnen, de stad die ik eerder vervloekt had vanwege de vele rode stoplichten. De bus kan grotendeels via de snelweg, dus daar merken we weinig van deze keer. Enkel op het laatste stukje in het centrum gaat het wat trager. Tegen deze tijd hebben we overigens al ruim een half uur vertraging en dat vind ik prima, alle tijd.

Want alle tijd heb ik zeker. Ik stap rond half acht in de avond de bus uit bij het busstation van Malaga en loop daarna naar de balie waar ik mijn kaartje voor de rest van de reis kan boeken. De rest van de reis die pas morgenochtend om half negen begint. Ik heb dus dertien uur om kapot te maken hier in Malaga.

Tijd die ik niet kapot kan maken in het busstation, want dat sluiten ze af gedurende de nacht. Voor de eerste paar uur heb ik nog wel een doel overigens. Als het goed is zit er straks stroom in de bus, maar ik heb liever nog wat extra stroom bij me voor het geval dat. Ik ga dus zo maar eens naar de Mac om wat extra stroom bij te tanken. Eerst echter nog even naar de supermarkt om proviand in te slaan voor de reis. Morgenochtend kan dat niet, want supermarkten gaan hier niet echt vroeg open.

Helaas heeft de dichtstbijzijnde Mac geen stopcontacten, waardoor ik wat verder moet lopen met al mijn bagage. Tegen de tijd dat ik aangekomen ben ben ik door dat gesjouw behoorlijk gesloopt. Op de terugweg neem ik straks wel een taxi, want dit is net iets teveel van het goede.

Tot één uur in de nacht kan ik bij de Mac terecht en die tijd vul ik tot het einde. De maag is gevuld, de accu's zijn gevuld, tijd dus om weer richting busstation te gaan, deze keer per taxi. Het is kwart over één, het is begonnen met regenen en ik moet nog ruim zeven uur wachten tot de bus vertrekt. Daarover echter meer in het volgende artikel over de terugreis, want de nieuwe dag is formeel begonnen.

Calahonda deed vandaag niet alleen een lichtje branden overigens, het is ook nog eens verantwoordelijk voor de dagafsluiter. Strand, zee en Honda, dan kom je tot dit:

Dag 299: San Pedro Alcántara - Malaga deel 1

Begin van de terugreis.

Nu heb ik het vanaf het begin redelijk vol kunnen houden om dagelijks op tijd een bericht op dit blog te plaatsen en op het einde gaat het dan alsnog fout. Zoals de vaste lezers weten, zat er altijd een vertraging van vier dagen in dit blog. Die vertraging neemt nu op het einde dus ineens toe. Mede omdat ik dit dus niet meer in de tent tik, maar vanuit een normaal huis. In werkelijkheid ben ik dus al terug en mijn lijf is volkomen in de ruststand geschoten en mijn hoofd heeft geen enkele zin om verhalen te schrijven.

De kans is dus groot dat de laatste paar verhalen over mijn terugreis wat later gepubliceerd worden dan jullie van mij gewend zijn. Ik zal echter ook deze laatste drie dagen volledig beschrijven op dit blog, te beginnen met het begin van mijn terugreis vandaag.

San Pedro Alcántara werd dus mijn eindstation, of beter gezegd, mijn keerpunt. Ik moet immers ook nog terug naar Nederland. Onderstaande plaatje gemaakt op een avond ergens de afgelopen week vind ik daar wel bij passend. De naam van de stad op een rotonde.

Vandaag hoef ik niet veel van de reis te volbrengen, ik moet enkel tot in Malaga zien te komen, alwaar ik morgenvroeg dan de bus verder noordwaarts kan nemen. Ik hoef vandaag dus ook niet vroeg weg en kan op mijn gemak alles inpakken. Hoewel ik natuurlijk niet alles op de gebruikelijke wijze hoef in te pakken.

Vandaag is een dag van afscheid. Allereerst afscheid van de plek waar ik de afgelopen week heb gestaan. En nee, ik laat niets achter hier. Ondanks dat ik tussen het puin stond, neem ik alles dat niet mee terug gaat naar Nederland wel mee naar een prullenbak.

Vervolgens is er het afscheid van mijn tent, oftewel mijn huis gedurende de afgelopen tien maanden. De laatste keer niet echt netjes ingepakt, waardoor hij de prullenbak goed weet te vullen. De tent begon overigens ook goed op te raken, dus die was toch langzaam aan vervanging toe.

Vervolgens moet mijn slaapmatje er aan geloven, ook al niet meer in optimale staat, maar belangrijker, hij neemt wel erg veel ruimte in beslag tijdens een busreis.

Ook mijn wasmachine moet er aan geloven. Nou ja, wasmachine. De bak die ik gebruikte om keukendingetjes in te vervoeren en tevens als bak om mijn was in te doen, uiteraard nadat de keukendingetjes er uit waren.

Ook mijn fietstassen moeten eraan geloven. Was even goed drukken om die in de afvalbak te krijgen. Opnieuw iets waar de slijtage van dagelijks in- en uitpakken goed op te zien is. Zonder deze fietstassen had ik echter nooit alles mee kunnen krijgen, dus ze hebben me goed geholpen.

Na vier prullenbakken gevuld te hebben is de last al een heel stuk lichter en kan ik de rivier voor een laatste keer oversteken via de rivierbedding. Een rivierbedding die overigens al iets minder droog is dan ik gewend was, na een minuscuul klein beetje regen vandaag. Het zal wel een woeste stroom worden hier met de aanstaande regen.

Tijdens het droge deel van de rivierbedding zie ik overigens eindelijk iets waar ik al mijn hele reis naar aan het uitkijken ben, een slang! Tot mijn grote spijt is de slang me alleen te snel af om er een foto van te maken. Hij hing nog met zijn staart aan de rand toen ik hem zag, toen ik mijn mobiel had gepakt om een foto te maken had hij zich naar beneden laten vallen en was onder een rots gekropen. Helaas dus geen slang op de foto.

Het ging overigens om een geelgroene toornslang, hoewel ik die niet zo ver zuidelijk had verwacht. Dit is een snelle en erg agressieve slang die graag bijt, maar niet giftig is. Prachtig om op de dag van mijn vertrek dan toch nog een slang in het wild te zien. Lengte overigens ruim anderhalve meter en daarmee vrijwel zeker een mannetje.

Iets verderop nog een keer langs de vulkaan. En nee, natuurlijk is het geen echte vulkaan, maar ik vind het er uitzien als een vulkaan. Zeker met de overhangende bewolking.

En dan is er tijd voor het echte afscheid, het afscheid van mijn trouwste kompaan de laatste bijna tien maanden, mijn fiets. Natuurlijk, de laatste twee weken was het ellende, maar daarvoor ging het verrassend goed.

Ja, ik heb twee keer mijn pedalen moeten laten vervangen, net als drie keer mijn buitenband achter. Mijn voorband maar één keer hoeven te vervangen overigens. In totaal heb ik geloof ik vijf binnenbanden gebruikt en dat valt enorm mee. Relatief ook niet veel lekke banden gehad, zeker als je bedenkt dat met name in Frankrijk, wat lijkt dat alweer lang geleden, de zijkant van de weg altijd vol met glas ligt.

Het zadel was overigens ook aan vervanging toe bijna en het achterwiel had het dus weer begeven, maar verder heeft deze fiets me een heel eind geholpen. Nu is het echter mijn fiets niet meer, want ik laat hem hier achter. Het is teveel moeite en te hoge kosten om de fiets mee terug te nemen, waarna er daarna dan nog weer nieuwe onderdelen op moeten en dan nog blijft het een flink gebruikte fiets. Financieel-economisch is het dus niet verantwoord om deze fiets mee terug te nemen.

Sommige mensen vinden het dan moeilijk om van zoiets afscheid te nemen omdat ze er een band mee hebben, maar dat heb ik nog nooit met een ding gehad. Het is een belangrijk ding geweest in mijn leven de laatste maanden, maar net zo goed een ding. Het was lastiger voor me om te vertrekken bij mijn laatste overnachtingsplek dan bij mijn fiets. Plaatsen doen me namelijk meer dan dingen en ik verbind omstandigheden en gevoelens dan ook eerder aan een locatie.

En zo heb ik dus alles achter me gelaten wat niet mee terug gaat. Nu heb ik enkel nog mezelf en dat wat ik kan dragen. Hoewel ik er niet over moet denken om dit hele dagen te moeten dragen. Dan zou ik de elektronica die ik bij me heb snel dumpen namelijk, want dat weegt wel heel erg veel.

Ik laat dit blogbericht voor nu ook achter me. Het daadwerkelijk begin van de terugreis komt in een tweede verhaal. Als ik dan toch los heb gelaten om per dag een bericht op tijd te publiceren, dan kan ik het ook wel loslaten om een verhaal per dag te maken. De terugreis van drie dagen gaat waarschijnlijk in zes verhalen samengevat worden. Je komt immers ineens veel meer tegen per dag met de bus. Hier dan ook geen dagafsluiter, die komt pas bij het tweede deel over vandaag, binnen een paar dagen.

Dag 298: San Pedro Alcántara

Stilte voor de storm.

Gisteren ging de kogel door de kerk en morgen ga ik dus huiswaarts. Maar wat dan in vredesnaam vandaag nog? Ik hoef geen aanstaande routes meer te bekijken, of was te doen, of kleine reparaties uit te voeren.

Inpakken doe ik al iedere dag, dus inpakken voor de reis van morgen zou wel erg gek zijn vandaag. Ik zit dus een beetje met niets te doen, behalve natuurlijk naar The West Wing kijken. Dat is dan ook zo ongeveer het enige dat ik vandaag doe.

Daarbij zeg ik bewust zo ongeveer, want helemaal het enige is het natuurlijk niet. Ik besluit namelijk om in ieder geval mijn grote rugzak al even op de kop te zetten en alles dat ik niet mee terug wil nemen gaat niet opnieuw de rugzak in. De eerste winst op het gebied van bagage is al gemaakt dus.

De grote klappers komen echter pas morgen bij vertrek. Dan ga ik ineens heel veel van het gewicht dat ik mee heb lopen sjouwen achter me laten, maar dat is voor morgen.

Vandaag kijk ik nog wel een beetje naar de route die ik vanaf morgen moet volgen. Het meest kijk ik op tegen de overstap in Malaga, want daar zal ik ruim twaalf uur moeten slijten. Niet iets om naar uit te kijken. Na Malaga is het grotendeels voortdurend verder, maar dat begint pas nadat ik al zo'n 24 uur wakker zal zijn. Niet echt de optimale omstandigheden dus om aan een lange reis te beginnen, maar het is niet anders.

Ik kijk overigens vooral erg uit naar de doorsteek dwars door Spanje. Ik ben nog nooit in de binnenlanden van Spanje geweest, dus ik ben erg benieuwd wat me te wachten staat. Helaas is overigens de passage over de grens en langs de Pyreneeën gedurende de nacht, waardoor ik er weinig van te zien zal krijgen. Helaas, want deze kant van de Pyreneeën ken ik nog niet.

Maar vooruit, laat ik maar niet teveel tijd vullen met het vooruitkijken naar de komende dagen, de komende dagen kan ik er immers voldoende tijd mee vullen door het daadwerkelijk mee te gaan maken. Tijd dus voor de laatste dagafsluiter vanuit mijn tent. Mogelijk iets voor de toekomst deze.