Noot vooraf: Ik had onderstaande eerder willen schrijven, maar ik had even rust nodig na tien maanden onderweg te zijn geweest. De overige delen die horen bij de terugreis zullen minder lang op zich laten wachten.
Na eerder vandaag afscheid te hebben genomen van alles dat niet mee terug gaat, begint nu de daadwerkelijke terugreis. Een terugreis die per bus zal worden afgelegd, dus ik heb alle tijd om om me heen te kijken.
Over alle tijd gesproken, die zal ik zeker hebben. Er zit een erg lange overstap in Malaga, maar daarover later meer. Eerst nog wachten op de bus hier in San Pedro. Ik kom namelijk net bij het busstation op het moment dat het nog anderhalf uur duurt voor de volgende bus naar Malaga er is, dus ik kan alvast gaan oefenen met wachten.
In de anderhalf uur dat ik hier zit zie ik heel wat bussen voorbijkomen en bijna allemaal zijn het bussen die langere afstanden afleggen. In Nederland hebben we het stads- en streekvervoer, hier leggen de bussen veel grotere afstanden af.
Ik zie bussen voorbijkomen naar Ronda, Sevilla, Cádiz en Cordoba. Allemaal plaatsen op tientallen tot zelfs enkele honderden kilometers afstand. Bij iedere bus zijn er meerdere passagiers die in- of uitstappen, dus lange busreizen zijn hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.
Na anderhalf uur wachten komt mijn bus keurig op tijd voorrijden en kan ik instappen. De terugreis is formeel begonnen en eigenlijk is dat best wel gek. Ik ben gewend om tijdens het reizen voortdurend nieuwe dingen te zien, nu zie ik ineens bekende dingen. De bus volgt namelijk voor een groot deel de route die ik per fiets heb gevolgd.
Ik kom eerst langs de plek waar ik de afgelopen week mijn tent had staan om zinloos te wachten op een nieuw wiel. Vervolgens weer dwars door Marbella en daarna zelfs langs de plek waar ik de nacht had doorgebracht onderweg naar San Pedro Alcántara.
Vlak hierna komt Calahonda en vreemd genoeg bedenk ik me nu pas dat ik al eerder door een Calahonda was gekomen. Halverwege tussen Almeria en Malaga ligt vlak voor Motril een plaats met een identieke naam. Ik krijg overigens bijna spontaan kramp in de kuiten als ik denk aan het stuk tussen Almeria en Malaga, want dat was zonder twijfel het zwaarste stuk.
Een klein stukje van de route is wel nieuw voor me. Hier had ik de A7 niet gevolgd, maar een route verder landinwaarts. Een route met daarop de steilste klim van de hele reis. Dit stukje kust is dus nieuw voor me. Snel ook nog even een foto, want ik besef maar al te goed dat ik de zee lang niet meer ga zien zodra ik eenmaal iets verder ben op deze terugreis.
Het blijft, net als op de foto, de rest van de dag grauw en grijs, met regelmatig regen. Het weer dat volgens de voorspelling twee weken aan gaat houden. Mooi moment dus om te vertrekken lijkt me.
De bus komt ook langs de fietsenmaker in Torremolinos die een oplichter bleek te zijn en daarmee de veroorzaker van deze terugreis. Onzichtbaar voor de rest van de bus maak ik een onvriendelijk gebaar met mijn vinger richting de zaak en sluit daarmee dat verhaal af.
Het volgende punt van herkenning is de camping waar ik twee nachten heb gestaan in Torremolinos. Precies bij dit punt gaat de bus de snelweg op in plaats van mijn oude route te blijven volgen, waardoor ik het punt waar ik door de achteras was gezakt niet opnieuw te zien krijg.
Aansluitend rijdend we Malaga binnen, de stad die ik eerder vervloekt had vanwege de vele rode stoplichten. De bus kan grotendeels via de snelweg, dus daar merken we weinig van deze keer. Enkel op het laatste stukje in het centrum gaat het wat trager. Tegen deze tijd hebben we overigens al ruim een half uur vertraging en dat vind ik prima, alle tijd.
Want alle tijd heb ik zeker. Ik stap rond half acht in de avond de bus uit bij het busstation van Malaga en loop daarna naar de balie waar ik mijn kaartje voor de rest van de reis kan boeken. De rest van de reis die pas morgenochtend om half negen begint. Ik heb dus dertien uur om kapot te maken hier in Malaga.
Tijd die ik niet kapot kan maken in het busstation, want dat sluiten ze af gedurende de nacht. Voor de eerste paar uur heb ik nog wel een doel overigens. Als het goed is zit er straks stroom in de bus, maar ik heb liever nog wat extra stroom bij me voor het geval dat. Ik ga dus zo maar eens naar de Mac om wat extra stroom bij te tanken. Eerst echter nog even naar de supermarkt om proviand in te slaan voor de reis. Morgenochtend kan dat niet, want supermarkten gaan hier niet echt vroeg open.
Helaas heeft de dichtstbijzijnde Mac geen stopcontacten, waardoor ik wat verder moet lopen met al mijn bagage. Tegen de tijd dat ik aangekomen ben ben ik door dat gesjouw behoorlijk gesloopt. Op de terugweg neem ik straks wel een taxi, want dit is net iets teveel van het goede.
Tot één uur in de nacht kan ik bij de Mac terecht en die tijd vul ik tot het einde. De maag is gevuld, de accu's zijn gevuld, tijd dus om weer richting busstation te gaan, deze keer per taxi. Het is kwart over één, het is begonnen met regenen en ik moet nog ruim zeven uur wachten tot de bus vertrekt. Daarover echter meer in het volgende artikel over de terugreis, want de nieuwe dag is formeel begonnen.
Calahonda deed vandaag niet alleen een lichtje branden overigens, het is ook nog eens verantwoordelijk voor de dagafsluiter. Strand, zee en Honda, dan kom je tot dit:
