Dag 207: Thoissey - Rustdag

Rustdag voor de rug.

Het gevoel waarmee ik gisteren ontwaakte is vandaag nog duidelijker, mijn rug is niet hersteld van de inspanningen. Ik ga niet twee dagen op rij tegen heug en meug in, dus verklaar ik vandaag al snel tot rustdag voor mijn rugspieren. Blijkbaar zijn die echt volkomen uitgeput.

En als ik zeg rustdag, dan bedoel ik ook rustdag. Ik masseer zoveel mogelijk en probeer het bewegen tot een minimum te beperken. Ik heb dus alternatieven nodig om de dag door te komen. Ik lees wat op het internet, doe een spelletje, maar vooral denk ik veel na.

Eigenlijk vanaf mijn vertrek uit Arlon is het denken over de toekomst begonnen. Daarvoor was ik vooral met het verleden bezig in eerste instantie en later het heden. Nu komt dus de broodnodige aandacht voor de toekomst. Terwijl ik met het verleden bezig was kwamen er al veel zaken voorbij die ik in ieder geval niet meer wil doen, maar wat wel?

Sinds Arlon ben ik dus aan het denken over wat ik ga doen na mijn terugkeer en langzaam komen daar ook wat eerste ideetjes bij, maar juist die ideetjes brachten me over wat anders aan het denken. De hele tijd terwijl ik dacht over mijn toekomst, dacht ik de hele tijd vanuit wat ik weet dat ik kan. De belangrijkste vraag stelde ik echter niet. De belangrijkste vraag ben ik volgens mij zelfs nog nooit in mijn leven echt mee bezig geweest.

Die vraag is natuurlijk, wat vind ik leuk om te doen? Ik heb uiteraard in mijn leven veel leuke dingen gedaan, maar ik deed ze meestal niet omdat ze leuk zijn. Ik heb namelijk zo uit het niets geen idee wat ik leuk vind om te doen, omdat ik die vraag nooit aan mezelf gesteld heb.

Nu heeft dat ongetwijfeld ook te maken met mijn aanpassingsvermogen. Ik pas me makkelijk aan, vind veel best en ben van vele markten thuis. Ik heb vaak genoeg mogen aanhoren dat ik altijd zo'n makkelijk kind was, ik zeurde en klaagde nooit. Toen ging ik dus ook altijd al mee met wat anderen leuk vonden.

Ik doe vaak iets omdat mensen dat van me verwachten en zo kom je in een cirkeltje terecht, waarbij je dag gevuld raakt met het vervullen van andermans verwachtingen, zonder je ooit af te vragen of je het zelf wel met plezier doet.

Nu weet ik dat er ook mensen zijn die direct zullen denken dat dit onzin is. Ik ben immers zo'n dominant type die altijd zijn zin doordrijft. Zo kan ik zeker overkomen, daar ben ik me erg bewust van. Vraag is natuurlijk dan wel wat de bijbehorende drijfveer is.

Al met al mag het dan dus wel een rustdag voor het lijf zijn, voor het hoofd is het dat zeker niet. De komende tijd zal ik veel nadenken over wat ik nu eigenlijk zelf leuk vind. Benieuwd wat dat op gaat leveren.

Ik moet wel zeggen dat het heel vreemd is om ineens met een andere blik naar jezelf en je eigen handelen te kijken en daarbij ineens meer puzzelstukjes op de plek te zien liggen dan voorheen. Of het de juiste blik is kan alleen de toekomst uitwijzen.

Als afsluiter maar iets dat past bij wat veel mensen dan weer niet leuk vinden.

Dag 106: Gorinchem - Dagje denken dankzij de regen

Eerste kans om verder te trekken valt in het water.

Vandaag zou, na het afronden van de opnames, de eerste kans zijn om verder te trekken, maar met regen tot half vijf in de middag vervalt die optie snel. Ik ben overigens niet de enige die er zo over denkt, de andere twee tentjes blijven ook nog wat langer vanwege het weer.

Aangezien ik buiten de tent niets kan doen gedurende een groot deel van de dag, geeft me dat mooi de kans om het vele denken een vervolg te geven. Mijn hoofd kent overigens al ruim een week een heerlijke rust en dat is een grote opluchting. Het is bijna een jaar geleden dat mijn hoofd zo lang zo rustig was en dat helpt echt met het op orde brengen van mijn gedachten.

Nu denk ik overigens niet enkel over mijn eigen zijn na, maar ook over de samenleving als geheel. Hoewel ik nu af en toe één of meerdere dagen als kluizenaar kan leven, is het immers wel de bedoeling dat ik straks weer midden in de samenleving sta. Met mijn karakter is het daarbij dan ook onvermijdelijk dat ik denk hoe de samenleving beter kan. In mijn ogen zijn er namelijk de laatste jaren meerdere trends die hoognodig omgebogen moeten worden. Ongetwijfeld kom ik hier op een later moment nog wel een keer terug, zoals bijvoorbeeld in de Yuri is verbaasd filmpjes, of in het geschreven woord hier.

Bij het denken over mezelf beginnen er steeds meer conclusies in zicht te komen. Wel vooral nu nog conclusies over wat ik voortaan niet meer wil doen en soms wat ik anders wil doen. Ik hou me voorlopig daarbij maar vast aan de gedachte dat als ik genoeg dingen heb weggestreept die ik niet meer wil doen, ik vanzelf overblijf met wat ik wel wil doen.

Aangezien ik ook met deze denkprocessen open wil zijn hier, ben ik ook al aan het nadenken hoe dit over te brengen in tekst. Ik denk dat het uiteindelijk een serie artikelen gaat worden over diverse onderwerpen die me de afgelopen jaren in de weg hebben gezeten. Daarbij gaat het niet alleen om het open zijn overigens, maar ook om de gebleken heilzame werking van het van me afschrijven.

Naast het vele denken vandaag ook aan het lezen geweest in het boek van mijn tante. Ik ben nu ongeveer halverwege en ik denk dat ik hem na afloop hier warm aan kan bevelen. Op het einde van de dag weer gegeten aan de Merwede en daarbij kwam na zonsondergang ook nog een cruiseschip voorbij, hierboven afgebeeld. Was de eerste keer dat ik er één zag na zonsondergang en met de verlichting aan vormde het voldoende een plaatje om hier te delen.

Tot slot nog de afsluiter van de dag. Afgelopen nacht kon ik niet slapen en dus heb ik maar wat muziek opgezet. Muziek die ik onderweg nog niet eerder had beluisterd, omdat het album waar onderstaande nummer vandaan komt diep in zijn ziel kan snijden en daar was ik eerder nog niet klaar voor. Nu wel en afgelopen nacht dan ook op vol volume naar het album geluisterd.

Dag 76: Utrechtse heuvelrug - Drukte en goede gesprekken

De drukste nacht die ik hier ooit heb meegemaakt gaat samen met goede gesprekken bij het kampvuur.

Overdag flink wat tijd besteed aan een eerste opruimronde van mijn twittertimeline. Ik ontvolg een kleine 200 personen om uiteenlopende redenen. Sommigen omdat ze niet meer actief zijn, anderen omdat ze me niet meer boeien, soms omdat ik niet eens meer weet waarom ik ze volg en sommigen omdat ik ze beu ben, of omdat ze verbonden zijn aan zaken waar ik me nu niet mee bezig wil houden. Overigens is dit geen complete lijst van redenen, maar je zult altijd zien dat mensen die ik ontvolgd heb dit lezen en de aanname doen tot een bepaalde groep te horen en daarom beledigd zijn. Niet mijn probleem eerlijk gezegd.

Man man man, wat een drukte. De scouts hadden na een bezoekje van de boswachter op hun terrein afspraken gemaakt over hoe om te gaan met de paalcamping, maar daar had blijkbaar niet iedere groep een boodschap aan. Daardoor staan er vannacht niet minder dan twee scouting groepen in het bos. Daarnaast nog een kleine tien reguliere bezoekers en je komt op een totaal van veertig tot vijftig personen. Veel te veel voor deze plek.

Gelukkig zijn het deze keer verder wel scouts die zich weten te gedragen en ze laten de reguliere bezoekers relatief met rust, waardoor de reguliere bezoekers de mogelijkheid krijgen om samen van het kampvuur te genieten en gesprekken met elkaar aan te gaan.

Er zit een ongekend gemêleerd gezelschap rond het vuur deze avond. Een Noor als buitenlandse inbreng, Daphne is weer een avondje op bezoek en ook Jim die hier een week geleden was is er weer een nachtje met een ander. Daarnaast nog wat mensen van verschillende leeftijden en levensovertuigingen.

Het boeiendste gesprek ontstaat laat in de avond, of beter gezegd het begin van de nacht, met een gereformeerde over geloof en diverse ethische kwesties. Al mijn hele leven voer ik gesprekken met gelovigen en deze gesprekken weten me altijd weer te boeien.

Hoewel standpunten op details of hoofdzaken soms mijlenver uit elkaar kunnen liggen, zijn er meer overtuigingen waar je overeenkomsten vind, het is alleen soms lastig om je niet alleen te focussen op de verschillen. Het belangrijkste blijft echter hoe dan ook altijd dat, hoe groot de verschillen ook zijn, het gesprek altijd respectvol blijft.

Want alleen indien er sprake is van respect kun je tot elkaar komen. En volgens mij hebben dit soort gesprekken ook echt nut. Beide partijen worden aan het denken gezet en daardoor zie je standpunten over tijd verschuiven.

Mooiste voorbeeld hierin is denk ik wel het standpunt van vele gereformeerden over homoseksualiteit. Twintig jaar geleden waren gereformeerden met een gematigd standpunt over homoseksualiteit bijna niet te vinden, nu kom je ze met regelmaat tegen en nu dus ook. Nog twintig jaar en we kunnen over genderissues praten ;)

En ja, ook mijn standpunten kunnen soms veranderen door dit soort gesprekken. Niet in de details die vaak voor gereformeerden een vlaggenschip lijken te zijn, maar wel op de hoofdlijnen en de gedachten achter deze vlaggenschepen, te weten meer respect voor elkaar en vooral meer betrokkenheid bij elkaar.

Het is maar al te eenvoudig om in een wereld vol individualisme je niet om je omgeving te bekommeren, maar als je dat doet, dan zal er ook uiteindelijk niemand meer zijn die de moeite neemt om zich over jou te bekommeren en dan sta je er echt alleen voor en dat wens ik niemand toe.

Dus hoewel ik me op vele gebieden niet kan verenigen met strenggelovigen, zorgen de gesprekken met deze groep mensen wel dat ik zelf ook een beter mens word. Ik blijf dus met plezier dit soort gesprekken opzoeken.

Ergens na twee uur liepen de gesprekken helaas ten einde, maar ik was nog niet moe, dus gooide ik er nog een filmpje in zodra ik in de tent lag.

Nu heb ik het vandaag veel over respect gehad, maar dat nummer kwam hier gisteren al voorbij. Dan maar Think van dezelfde zangeres, want van gesprekken zoals vandaag ga je altijd denken.