Dag 215: Étoile-sur-Rhône - Montélimar

Nog een dag mistral, 43 kilometer en 100 hoogtemeters.

Vandaag weer een koude mistral dag. Op de fiets is die koude wind heerlijk, maar tijdens pauzes koelt het iedere keer wel erg snel af. Ook met de mistral heeft ieder voordeel dus ook zijn nadeel.

Ook het veld waar ik de nacht door heb gebracht heeft een voor- en een nadeel. Het voordeel was dat ik mijn tent kon plaatsen bij wat dichte bosjes, waardoor ik volkomen windstil stond. Heel vreemd om de wind door de bomen te horen jagen, zonder ook maar de kleinste beweging van mijn tent.

Het nadeel ontdek ik pas bij het vertrek. Bij aankomst gisteren was het koud en donker en kon ik zo over de grond lopen met de fiets aan de hand. Nu staat de zon op het veld en blijkt de opgewarmde grond extreem plakkerige klei te zijn. De klei blijft aan banden en schoenen plakken. Al snel vormt zich een tien centimeter dikke laag onder mijn schoenen.

Problematischer is echter de klei op mijn banden. Die komt klem te zitten tussen banden en spatborden, waardoor de fiets nauwelijks vooruit te duwen is, waardoor er een enorme krachtsinspanning nodig is om het veld te verlaten.

Hierbij vallen er ook nog eens voortdurend brokken klei naar beneden, waarbij er een brok precies op de sensor van mijn fietscomputer valt, waardoor deze afbreekt. Eenmaal uit het veld ben ik dus eerst een hele tijd druk met klei verwijderen en het verzinnen van een alternatieve bevestiging van de sensor met ducttape.

Zo duister als het veld uiteindelijk oogt op onderstaande foto dankzij het tegenlicht, zo duister zijn achteraf ook mijn gevoelens voor dit veld.

Met een uur vertraging kan ik uiteindelijk onderweg en weer genieten van de voordelen van de mistral. Met een mooie snelheid vlieg ik de dorpjes voorbij. Ook passeer ik de Drôme, één van de vele rivieren die uitmond in de Rhône. Nu is maar een bescheiden stroompje, maar aan de bedding te zien kan dat ook flink anders zijn.

Hetzelfde beeld aan de andere kant van de brug, maar dan, heel klein in het midden op de foto, met wat indrukwekkende pieken in de verte.

Net als de rivier is de dag zo lekker aan het voort kabbelen. Wel opvallend is hoe vaak ik een convoi exceptionnel zie. Niet minder dan tien stuks. Grote boten, onderdelen van windmolens, (land)bouwmachines en zelfs een klein huis komen vandaag voorbij.

Vlak voor Montélimar slaat het noodlot weer eens toe en sta ik met een lekke band. Gelukkig op een paar honderd meter van een bushokje, zo ben ik in ieder geval beschermd tegen de koude wind tijdens het plakken.

Terwijl ik mijn band aan het plakken ben komt ook de meest bijzondere combinatie van de dag voorbij. Een sleepwagen sleept een vrachtwagen voort, met daarop weer avht auto's. Een bijzonder komisch gezicht.

Ik ontdek dat deze lekke band volledig mijn eigen schuld is. Ondanks dat ik altijd netjes wat lucht in de binnenband doe bij het terugplaatsen, is er blijkbaar toch een stukje binnenband klem komen te zitten tussen velg en buitenband. Het asfaltrandje dat ik net niet kon ontwijken kwam precies op het moment dat dit stukje binnenband onderin zat, waardoor ik nu een stootlek heb.

Na het plakken vervolg ik mijn weg in het donker. Het was de bedoeling dat ik de zonsondergang in of na Montélimar mee zou maken, maar dat was nu tijdens het plakken. Ik moet echter wel verder, want de eerste mogelijkheden om mijn tent te plaatsen zijn pas na Montélimar.

Vlak voor Montélimar stop ik nog even, want de verwijzing naar een nabijgelegen plaatsje moet ik absoluut fotograferen.

Hierna fiets ik Montélimar in, de stad van de nougat en dat is te merken ook. Op iedere straathoek is hier wel een nougatwinkel te vinden. Zo heel veel meer is hier ook niet te zien. De binnenstad is weinig bijzonder en de stadspoort de binnenstad in is ook maar gewoontjes.

Mogelijk dat het nougatmuseum of het museum voor moderne kunsten de moeite waard zijn, maar die zijn beiden al dicht. Wel mooi in het donker is een lichtkunstwerk vlak voor de stadspoort.

Direct na Montélimar vind ik een mooi plekje voor mijn tent, waarbij ik in ieder geval voor de ergste wind beschermt ben. Ik hoef geen kunstlicht te gebruiken bij het opzetten van mijn tent, want er is een supermaan, waardoor alles meer dan helder genoeg is.

Uiteindelijk ondanks klei en lekke band toch nog 43 kilometer op de teller, dus weer mooi opgeschoten vandaag. Rest enkel nog de afsluiter van de dag. Iets dat past bij die indrukwekkende maan.

Dag 203: La Salle - Blessureleed dag 10 en slot?

Zou dit dan eindelijk de laatste dag zijn dat mijn rug me op deze plek vast weet te houden?

Volgens de statistieken zou vandaag de laatste dag met dusdanige spit dat ik niet verder kan moeten zijn en daar begint het zowaar ook op te lijken, hoewel er ook nog andere beren op de weg kunnen komen, maar daarover later meer.

Tot mijn grote vreugde kan ik, voor ik vandaag op de fiets stap om stroom te halen, vandaag voor het eerst in anderhalve week weer een beetje fatsoenlijk bukken. Het is nog stijf en een tikje pijnlijk, maar de laatste beweging die nog miste en essentieel is om verder te trekken is weer onderdeel van mijn arsenaal. Het heeft er dus alle schijn van dat mijn lijf er morgen klaar voor gaat zijn.

Vandaag gaat het echter nog net iets te moeizaam. Tijdens het fietsen naar de Mac kom ik in het begin bijvoorbeeld niet vooruit. Ik besluit dus even een bankje op te zoeken en daar wat rek- en strekoefeningen te doen. Hierna zit de snelheid er duidelijk beter in.

Bij de Mac zijn er nog momenten die even goed pijnlijk zijn, omdat mijn rug af en toe compleet verkrampt. Niet gek na anderhalve week ongezonde spanning die aan het verdwijnen is. Dit zijn vervelende momenten, maar tegelijkertijd weet ik dat het de prijs is voor de laatste stappen van het herstel.

Er was overigens nog een reden waarom het fietsen niet helemaal soepel ging en daarmee kom ik gelijk bij de beren op de weg voor morgen. Tot vandaag, terwijl ik er geen gebruik van heb kunnen maken, stond er anderhalve week een noordenwind. Daarmee zou ik dus rugwind hebben gehad en inmiddels een heel eind verder zijn geweest. Vandaag is de wind echter naar het zuiden gedraaid en hij heeft er zin in.

Overigens, wie weet zit daar wel de oorzaak voor het gedoe met de rug. Die hoorde mogelijk rug wint in plaats van rugwind en was daar zo blij mee dat deze een juichblessure op heeft gelopen. Je weet maar nooit.

De afgelopen anderhalve week was het dus perfect fietsweer, de komende dagen zien er anders uit. Voor morgen is de verwachting een meer dan forse zuidenwind. Zo fors dat fietsen wel eens een zinloze exercitie kon worden. De dagen daarna zakt de wind, maar komt er weer regen op diverse momenten. Morgen dus mogelijk een uitgebreid bericht over het weer.

Voor vandaag rest enkel nog de terugweg en die is dus met de wind in de rug. Het is nu de derde keer dat ik dit stuk fiets en dat is iedere keer met plezier. Halverwege mijn tent bijvoorbeeld is er een stuk dat geloof ik lokaal de boulevard van de Saône heet. Overdag is het niet zo bijzonder en ook ter plekke is het na zonsondergang nog niet fantastisch, hoewel wel leuk. Nee, dit stukje is vooral vanaf een afstandje mooi dankzij de sliert aan gele lampen die daar de oever volgen. Het is altijd bijzonder aangenaam om daarheen te fietsen in het donker.

Deze keer komt dit stuk echter niet in de top drie qua zaken die mij weten te boeien op de terugweg. Vlak na dit stuk heb ik namelijk ineens een vleermuis die vlak voor me uitwijkt en niet zomaar een vleermuis. Dit was echt een enorm joekel, groter dan ik ooit heb gezien. Nu is het lastig om formaat in te schatten in een flits in het donker, maar deze zou zomaar een spanwijdte van bijna veertig centimeter kunnen hebben gehad. Erg bijzonder om voor het eerst mee te maken.

Iets verderop kom ik drie konijnen tegen. Sinds Nederland heb ik bijna geen konijnen meer gezien, wel veel hazen en een ontsnapt wit konijn. Het bijzondere is dat één van de drie zich laat betoveren door mijn koplamp en stil blijft zitten. Ik stop, terwijl ik zorg dat de koplamp op het konijn gericht blijft. Op iets meer dan een meter van me blijft het konijn gewoon zitten. Pas zodra ik mijn koplamp een andere kant op schijn vlucht het beestje.

Ook niet in de top drie, maar wel fraai is een effect dat ontstaat dankzij een zuivelfabriek op een kleine  kilometer van mijn tent. Deze is dag en nacht en bedrijf en daar hoort veel licht bij aan de voorkant, voor lossende vrachtwagens. Zoveel licht, dat een deel de overkant van de Saône bereikt en zo de bomen aan die oever in een mysterieuze gloed zet waardoor de bomen spookachtig wit worden.

Tot slot nog het mooiste beeld van de dag. Waar ik van de fiets stap kijk ik door de kale bomen omhoog op deze heldere nacht. De sterren op de achtergrond fonkelen zo enthousiast dat het lijkt of er kerstlichtjes hangen in deze verder kale bomen. Een bijzonder magisch gezicht.

Al mijn hele leven ben ik gek op de nacht en de duisternis. Alles dat je ziet en hoort is intensiever en daarmee magischer. Ook de mensen die je in de nacht ontmoet hebben vaak wat bijzonders. Nu schijn ik al sinds mijn baby zijn een nachtmens te zijn, dus de liefde voor de nacht zit diep. Laat ik dan ook maar afsluiter met een nummer over de nacht.