vrijdag 8 december 2017

Dag 215: Étoile-sur-Rhône - Montélimar

Nog een dag mistral, 43 kilometer en 100 hoogtemeters.

Vandaag weer een koude mistral dag. Op de fiets is die koude wind heerlijk, maar tijdens pauzes koelt het iedere keer wel erg snel af. Ook met de mistral heeft ieder voordeel dus ook zijn nadeel.

Ook het veld waar ik de nacht door heb gebracht heeft een voor- en een nadeel. Het voordeel was dat ik mijn tent kon plaatsen bij wat dichte bosjes, waardoor ik volkomen windstil stond. Heel vreemd om de wind door de bomen te horen jagen, zonder ook maar de kleinste beweging van mijn tent.

Het nadeel ontdek ik pas bij het vertrek. Bij aankomst gisteren was het koud en donker en kon ik zo over de grond lopen met de fiets aan de hand. Nu staat de zon op het veld en blijkt de opgewarmde grond extreem plakkerige klei te zijn. De klei blijft aan banden en schoenen plakken. Al snel vormt zich een tien centimeter dikke laag onder mijn schoenen.

Problematischer is echter de klei op mijn banden. Die komt klem te zitten tussen banden en spatborden, waardoor de fiets nauwelijks vooruit te duwen is, waardoor er een enorme krachtsinspanning nodig is om het veld te verlaten.

Hierbij vallen er ook nog eens voortdurend brokken klei naar beneden, waarbij er een brok precies op de sensor van mijn fietscomputer valt, waardoor deze afbreekt. Eenmaal uit het veld ben ik dus eerst een hele tijd druk met klei verwijderen en het verzinnen van een alternatieve bevestiging van de sensor met ducttape.

Zo duister als het veld uiteindelijk oogt op onderstaande foto dankzij het tegenlicht, zo duister zijn achteraf ook mijn gevoelens voor dit veld.


Met een uur vertraging kan ik uiteindelijk onderweg en weer genieten van de voordelen van de mistral. Met een mooie snelheid vlieg ik de dorpjes voorbij. Ook passeer ik de Drôme, één van de vele rivieren die uitmond in de Rhône. Nu is maar een bescheiden stroompje, maar aan de bedding te zien kan dat ook flink anders zijn.


Hetzelfde beeld aan de andere kant van de brug, maar dan, heel klein in het midden op de foto, met wat indrukwekkende pieken in de verte.


Net als de rivier is de dag zo lekker aan het voort kabbelen. Wel opvallend is hoe vaak ik een convoi exceptionnel zie. Niet minder dan tien stuks. Grote boten, onderdelen van windmolens, (land)bouwmachines en zelfs een klein huis komen vandaag voorbij.

Vlak voor Montélimar slaat het noodlot weer eens toe en sta ik met een lekke band. Gelukkig op een paar honderd meter van een bushokje, zo ben ik in ieder geval beschermd tegen de koude wind tijdens het plakken.

Terwijl ik mijn band aan het plakken ben komt ook de meest bijzondere combinatie van de dag voorbij. Een sleepwagen sleept een vrachtwagen voort, met daarop weer avht auto's. Een bijzonder komisch gezicht.

Ik ontdek dat deze lekke band volledig mijn eigen schuld is. Ondanks dat ik altijd netjes wat lucht in de binnenband doe bij het terugplaatsen, is er blijkbaar toch een stukje binnenband klem komen te zitten tussen velg en buitenband. Het asfaltrandje dat ik net niet kon ontwijken kwam precies op het moment dat dit stukje binnenband onderin zat, waardoor ik nu een stootlek heb.

Na het plakken vervolg ik mijn weg in het donker. Het was de bedoeling dat ik de zonsondergang in of na Montélimar mee zou maken, maar dat was nu tijdens het plakken. Ik moet echter wel verder, want de eerste mogelijkheden om mijn tent te plaatsen zijn pas na Montélimar.

Vlak voor Montélimar stop ik nog even, want de verwijzing naar een nabijgelegen plaatsje moet ik absoluut fotograferen.


Hierna fiets ik Montélimar in, de stad van de nougat en dat is te merken ook. Op iedere straathoek is hier wel een nougatwinkel te vinden. Zo heel veel meer is hier ook niet te zien. De binnenstad is weinig bijzonder en de stadspoort de binnenstad in is ook maar gewoontjes.

Mogelijk dat het nougatmuseum of het museum voor moderne kunsten de moeite waard zijn, maar die zijn beiden al dicht. Wel mooi in het donker is een lichtkunstwerk vlak voor de stadspoort.


Direct na Montélimar vind ik een mooi plekje voor mijn tent, waarbij ik in ieder geval voor de ergste wind beschermt ben. Ik hoef geen kunstlicht te gebruiken bij het opzetten van mijn tent, want er is een supermaan, waardoor alles meer dan helder genoeg is.

Uiteindelijk ondanks klei en lekke band toch nog 43 kilometer op de teller, dus weer mooi opgeschoten vandaag. Rest enkel nog de afsluiter van de dag. Iets dat past bij die indrukwekkende maan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten