Vanaf vandaag krijg ik een paar dagen hulp. De beroemde mistral is namelijk opgestoken. De mistral geeft noorderwind, dus wind in de rug. Wat wel een nadeel is, is dat de temperatuur dan ook zakt, maar tegen kou kun je je kleden. Ver boven het vriespunt zal het de komende dagen niet komen.
Nu is er nog meer tegen kou te doen natuurlijk en stiekem heb ik een geheim wapen. Ik heb namelijk op dit moment een baard. Geen enorme, want zo snel groeit het bij mij niet, maar genoeg om veel minder last van de kou te hebben.
Nu zijn er natuurlijk mensen die nieuwsgierig zijn hoe me dat staat, maar die moeten nog even geduld hebben. Ik maak namelijk pas een foto vlak voor ik hem af ga scheren en gezien de vertraging in dit blog zien jullie hem pas vier dagen later. Waarschijnlijk is dit over iets meer dan een week, want zodra ik in de buurt van de Middellandse zee ben stijgt de temperatuur en dan gaat de baard weer weg.
Het is voor het eerst dat ik een baard heb en ik ben niet ontevreden over hoe het staat. Ik moest het gewoon een keer proberen, was me al vaak aangeraden om het een keer te doen, en ik was zelf ook nieuwsgierig. Op de bovenlip na voelt het ook prima, maar het gevoel van een snor zal mij nooit gaan bevallen denk ik. Dit was trouwens ook het beste moment om het te doen vond ik, want tot aan Arles zou ik toch vrijwel zeker geen filmpjes maken.
Terwijl jullie nu met het raadsel zitten hoe ik er nu uit zie, heb ik zelf deze ochtend een raadsel op kunnen lossen. Gisteren had ik het nog over vreemd ratelende treinen en ik ken nu eindelijk de oorzaak. Het zijn goederentrein met daarop vrachtwagentrailers die extra sjorbanden over hun dekzeil hebben. Het zijn de sjorbanden die dankzij de rijwind dit geluid maken.
Dit ontdekte ik tijdens het inpakken van mijn tent. Iets dat vandaag pas vrij laat gebeurde, omdat ik afgelopen nacht pas laat in mijn tent lag na het laden bij de Mac. Het is dan ook al lang en breed middag wanneer ik vertrek. Ik lag overigens bij een pompoenveldje. Kapotte pompoenen zorgen voor het oranje in onderstaande foto.
Nu verwacht ik vandaag heerlijk te kunnen 'zeilen' dankzij de wind in de rug, maar dat valt, in het begin althans, vies tegen. Ik bevind me namelijk in een relatief erg smal deel van de vallei en door de ligging van de heuvels waait de mistral over in plaats van door de vallei.
Daarnaast zit het eerste stuk ook nog eens vol met korte klimmetjes die elkaar voortdurend opvolgen. Waar ik dus dacht te kunnen zeilen, moet ik nu hard werken om vooruit te komen. Mijn eerste kennismaking met de wind, tot dan was het zelfs bijna windstil, is een klein stukje met forse tegenwind.
Pas na mijn eerste stop, om boodschappen te doen, komt in dit alles verandering. Eindelijk is het moment daar dat ik de wind in de rug krijg en wat is dat genieten! Zonder al te grote inspanning haal ik snelheden van boven de twintig kilometer per uur. Dat schiet pas op.
Een flink deel van dit stuk route fiets ik paralel aan de snelweg en dat zorgt wel dat ik de handen aan het stuur moet houden. Er zit enkel een laag betonnen muurtje tussen mij en het tegemoet razende verkeer op de snelweg, waardoor ik de rijwind van de vrachtwagens voortdurend schuin tegen me lijf krijg.
Onderweg zie ik ook nog een opvallend matrixbord. Deze geeft voortdurend kentekens in beeld met daarbij in het frans de tekst te snel. Weggebruikers krijgen dus dankzij de moderne techniek een persoonlijke boodschap. Geen idee of ze daarnaast ook de rekening thuis krijgen. Dat laatste ben ik een voorstander van, van het in beeld brengen niet. Privacy vind ik een groot goed en dit is wat mij betreft een stap te ver in het opgeven van onze privacy.
Even later kom ik door Le Péage-de-Rousillon. Dit blijkt in het centrum al direct een erg commerciële plaats met ontelbaar veel winkeltjes. De echte commercie komt echter pas later. Eerst ga ik echter nog even langs de kant van de weg staan, direct na het centrum, om wat te drinken.
Tot mijn verbazing zie ik hier zeer zware industrie direct naast een woonwijk. Vlammende installaties vlak bij huizen. Dat dat allemaal kan in dit land. Dit is overigens niet mijn enige uitzicht, pal voor mijn neus staat namelijk een reclamebord met een schaars geklede dame.
Nadat ik wat gedronken heb fiets ik weer verder en bijna direct begint het echte commerciële deel van deze plaats. Gedurende niet minder dan twee kilometers staan, soms aan beide kanten van de weg, rijen met grootschalige winkels. Het lijkt wel of iedere winkelketen van een beetje formaat hier aanwezig is.
Dit winkelwalhalla zorgt voor een enorme toestroom van mensen, en die willen op het moment dat ik passeer, tegen het einde van de middag, zo ongeveer allemaal tegelijkertijd naar huis. Het gevolg is een twee kilometer lange file.
Nu zit hier, net als bijna overal in deze regio, naast de rijbaan nog een brede strook asfalt. En wie fietst er over deze strook met een forse wind in de rug? Juist, ik. Letterlijk fluitend en zingend vlieg ik zo honderden auto's voorbij, regelmatig vrolijk zwaaiend naar de inzittenden. Fietsen was zelden zo leuk!
Heel erg lang kan ik hierna overigens ook weer niet genieten van de rugwind. Niet alleen omdat ik maar een korte dag heb vanwege het late vertrek, maar ook omdat ik op een lang stuk met bebouwing kom en die bebouwing verzwakt de wind aanzienlijk.
Het stuk bebouwing is zelfs zo lang dat ik noodgedwongen na zonsondergang nog door moet fietsen, omdat er geen stukje rustig groen is te vinden. Uiteindelijk vind ik na een totaal van 45 kilometer vandaag toch een plekje. Het mooiste aan die kilometers is overigens dat ik daarmee een eerste dag achterstand op mijn schema ingehaald heb. De eerste dag vertraging door mijn rug, is daarmee dankzij de rugwind achter de rug. Ook mooi is dat ik nu op een plek sta waar vandaan ik morgen de uitgestrekte stad Valence kan passeren.
Ik kom dus nu echt snel dichter bij de kust. Kom er maar in dus met die zon over een paar dagen. Dat doet me gelijk denken aan een mooie afsluiter van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten