maandag 11 december 2017

Dag 218: Pont-Saint-Esprit - Orange

Heerlijk weer, 31 kilometer en 60 hoogtemeters.

Zoals gisteren al aangekondigd, begint mijn verhaal van vandaag bij gisteravond. Na aankomst bij het voormalige huisje van mijn oudoom heb ik eerst de omgeving op me in laten werken, waarna ik me bij de buren meld voor de sleutel. De buurvrouw begeleid me zelfs naar binnen. Later leer ik dat het huisje van de buren is gebouwd om te verhuren, om te voorzien in de oudedagsvoorziening van Nadette, de vriendin van mijn oudoom.

Eenmaal binnen neem ik het huisje eerst weer eens goed in me op. Een aantal van de door hem gemaakte maskers hebben een prominente plek in de keuken annex eetkamer gekregen.


Wonderbaarlijk trouwens dat deze maskers de tand des tijds hebben doorstaan. Ze zijn gemaakt van grond uit de tuin en zijn nooit gebakken.


Overigens zie ik ook wat Nederlandse inbreng hier. Helemaal heeft Gerard Nederland blijkbaar niet los kunnen laten en Nadette heeft dit in ere gelaten.


Er hangt zelfs nog wat Delfts blauw aan de muren.


Het onderstaande beeld is een beeld dat me altijd bij is gebleven, het deurtje naar waar lang de slaapkamer van Gerard zat. Het deurtje, dat nu niet meer in gebruik is overigens, is maar een meter hoog. Ik zou er nooit doorpassen, maar Gerard was maar een kleine man qua postuur.


En nog wat meer maskers. De muurschildering die hierbij gedeeltelijk in beeld is, is ook van zijn hand.



Nadat ik alles in me op heb genomen ga ik met mijn blog aan de slag, tot het moment dat Nadette weer thuis komt en we de hartelijke begroeting nogmaals herhalen. Hierna begint ze de voorbereidde maaltijd af te maken en begint een waterval aan woorden die aan blijft houden, uitgezonderd de nacht, tot mijn vertrek de volgende middag.

We eten groentesoep en spaghetti met kaas na en dankzij het gesprek is me al snel duidelijk dat ze tot op de dag van vandaag nog altijd idolaat is van Gerard en dat ze het een grote eer vind om familie van hem op bezoek te hebben.

Nu is mijn frans zeker niet vloeiend, maar gelukkig begrijp ik wel zo'n 80% van wat ze zegt en de rest kan ik meestal wel invullen. Spreken is wat lastiger, maar samen komen we er wel uit. Doet me trouwens wel terugdenken aan de tijd dat ik frans had op school. Daar wist ik ook altijd mijn eindcijfer te redden met een lees- of luistertoets op het einde van het jaar.

Tijdens het eten tovert ze ook een DVD tevoorschijn met daarop een filmpje met afbeeldingen van het werk van Gerard. Ik heb hier een kopie van gemaakt, maar weet nog niet wanneer ik deze kan uploaden. Zodra dit gereed is kunnen jullie ook zijn werk aanschouwen.

Ondertussen blijft ze maar praten over Gerard. Naast een kunstenaar ziet ze hem ook vooral als filosoof. Hij heeft al met al dus een enorme impact op haar zijn gehad. Ook praat ze veel over familieleden van Gerard die ze in de loop der jaren heeft leren kennen, maar veel ken ik er daar weer niet van. Ik heb in mijn leven nauwelijks contact gehad met die tak van de familie.

Dankzij een foto aan de muur van haar op het balkon van het Palais Idéal van Facteur Cheval. Mocht dit je niets zeggen, google dan vooral even. Dit is een uiterst merkwaardig bouwwerk, ontworpen en gebouwd door een Franse postbode, van stenen die hij op zijn route vond. De oma van Nadette is daar jarenlang een gids geweest en Nadette zelf ook even.

Na het eten geeft ze me nog een rondleiding door het huis, waarbij we ook een deel van haar eigen schilderwerken te zien krijgen. Zelf is ze namelijk ook geen onverdienstelijk kunstenares. De reden waarom ze vandaag zo druk was, was dat ze vanmiddag een tentoonstelling van haar werk moest inrichten en in de avond gaf ze nog een schildercursus in Pierrelatte, waar ik vanmorgen nog was.

Na deze rondleiding gaat zij naar bed na een drukke dag, ik blijf nog even wakker om een filmpje te kijken en de indrukken te verwerken.

Zodra ik eenmaal ga slapen, slaap ik ook gelijk erg lang. Ik ben gewend om te ontwaken door het daglicht, of de geluiden om me heen, maar beiden ontbreken hier in dit huis met gesloten luiken. Ik word dan ook wat vreemd en wat duf wakker.

Zodra ik eenmaal echt wakker ben ga ik met de camera naar buiten, om tuin en huisje te vereeuwigen. Op de nieuwbouw voor de verhuur en een nieuwe schuur na, is het nog precies zoals ik me herinner. Direct naast de tuin beginnen bijvoorbeeld nog altijd de wijnranken.


Ook de witte dame, horende bij het klooster, die uitkijkt over Pont-Saint-Esprit is nog altijd zichtbaar vanuit de tuin.


En dan is er natuurlijk het huisje zelf. Hieronder het huisje zoals het oorspronkelijk was, met het kleine raampje boven van zijn slaapkamer.


Het witte deel ernaast is later bijgebouwd. Eerst het onderste deel als attelier, daarna het bovenste deel als slaapkamer.




Overigens werd ook deze aanbouw een kunstuiting. Gerard heeft zijn sporen nagelaten in het pleisterwerk.







De tuin is verder ook nauwelijks veranderd en bestaat voor een groot deel nog altijd uit dezelfde olijfbomen, hoewel er in de loop der jaren twintig neergehaald zijn. Door ouderdom geven ze overigens lang niet meer ieder jaar olijven.






Opvallend detail is het balkonhek dat Nadette heeft laten maken met daarin de letters GK, voor Gerard Koelen.


Na het genieten van de tuin is het tijd voor de lunch, een heerlijke warme lunch, en daarna ga ik me voorbereiden op mijn vertrek. Nadette had me het liefst nog een paar dagen daar gehouden, maar ik heb al teveel vertraging na mijn rugproblemen, dus weiger ik haar aanbod beleefd.

Wel stopt ze me nog van alles toe aan etenswaren. Zoveel dat ik kan kiezen, want ik kan onmogelijk alles meekrijgen. Al wat hierna nog rest is het afscheid van deze bijzondere vrouw.


Al met al een bezoek dat ik niet meer zal vergeten. Direct na vertrek stop ik trouwens nog heel even om te genieten van de uitgestrektheid van het landschap hier.


Ik neem overigens niet de korste route, want ik wil graag nog een keer via de brug waar Gerard zijn eerste nacht onder sliep voor ik weer zuidwaarts ga. Op naar Orange vandaag. Onderweg nog even een pauze vlak bij een mooie rotsformatie.


En vlak voor ik Orange bereik is er ook nog een zonsondergang om van te genieten. Bijna dagelijks is hier een zonsondergang die me stil doet staan. Regelmatig, vandaag niet, met prachtige pasteltinten.


Wel jammer dat ik Orange pas zo laat bereik, waardoor ik er niet veel meer van kan zien. Gelukkig zie ik nog wel de Romeinse triomfboog en het theater, deze laatste inclusief kerstversiering.



Uit dat beetje dat ik zie kan ik al opmaken dat Orange absoluut de moeite van het bezoeken waard is, dus mocht je in de buurt zijn, sla het dan niet over. En ja, Orange en Nederland zijn met elkaar verbonden. Willem van Oranje was de prins van Orange nadat hij de titel als erfenis via ik meen zijn neef had verkregen. Hoewel Orange in 1713 bij Frankrijk werd ingelijfd, is de titel blijven bestaan en dankzij de naam van deze stad is oranje onze nationale kleur geworden.

Rest enkel nog een afsluiter van de dag. Iets met oranje lijkt me wel passend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten