Vannacht in een prachtige omgeving geslapen. Dat vermoeden had ik al toen ik gisteren in het donker hier mijn tent aan het opzetten was, maar bij daglicht werd het pas echt duidelijk. Aan de ene kant van mijn tent kon ik kilometers ver kijken, tot de Pyreneeën.
Aan de andere kant ging het heuvel op, dus was het uitzicht wat beperkt, maar niet minder fraai.
Het ziet er hier niet alleen mooi uit, het ruikt zelfs nog beter. Opnieuw sta ik tussen de rozemarijn en nu niet een paar struiken naast de tent, maar enorme bossen aan alle kanten van mijn tent.
Deze keer stond er echter niet alleen rozemarijn, maar ook tijm stond er in ruime hoeveelheden en ook dat is een heerlijk geurende plant. De combinatie van de twee, en dan vooral dankzij de enorme hoeveelheid, zorgde voor een fantastische geur.
Ook een andere smaakbepaler uit de Mediterraanse keuken was aanwezig, her en der verspreid stonden er tussen de naaldbomen, die ook lekker ruiken natuurlijk, ook nog olijfbomen. Al met al een fantastische plek dus.
Iets minder fraais vond ik direct onderaan de heuvel waar ik de nacht door had gebracht. Ondanks een dappere poging van de boer om hier nog gras te groeien, is dit veld een stukje woestijn aan het worden. De weg waarvandaan ik deze foto had genomen lag onder een flinke laag zand die van het veld afgewaaid was. Ik had niet verwacht dat ik zo noordelijk in Spanje al de eerste tekenen van woestijnvorming tegen zou komen. En dan zijn er nog mensen die de klimaatverandering ontkennen. Woestijnen horen niet op deze plek en dit is het begin van een nieuwe woestijn. Door het verwaaide zand was het naastgelegen veld namelijk ook al zo goed als verstikt.
Nog weer tien meter verder moest ik even lachen. Ik blijk precies op de fietsroute die vanuit Griekenland naar Cadiz loopt te hebben geslapen. Sinds het zuiden van Frankrijk volg ik deze route wel qua algemene richting, maar niet letterlijk. Dan zou ik namelijk hele dagen over kleine slechte wegen rijden met ook nog eens veel meer klimmetjes dan ik nu te verwerken krijg. Een fantastische route voor liefhebbers met een MTB, maar ik waag me er niet aan met mijn fiets en bagage.
Vandaag ga ik weer een keer terug in de tijd. Niet uit sentiment, daar ben ik niet zo van, maar meer uit nieuwsgierigheid. Als kind van zes ben ik ooit een keer op vakantie geweest in l'Estartit en ik ben benieuwd of ik nog dingen herken van zo lang geleden. Ik heb wel een paar fragmenten van die vakantie in mijn hoofd, maar veel zijn het er niet.
Gisteren herkende ik trouwens al het eerste en dat ik het kasteel op de heuvel dat vanaf tientallen kilometers in de omgeving te zien is. Gisteren zag dat er toch wat anders uit trouwens op grotere afstand met zijn ronde vorm met daar iets bovenop.
Het gaat om Castell del Montgri, een kasteel met een opvallend stukje geschiedenis. Vanaf de buitenkant lijkt het een compleet kasteel, maar de binnenkant is nooit afgebouwd. Het enige dat er staat is dus een buitenmuur met bijbehorende torens op de hoek. De bouw begon eind dertiende eeuw toen twee Catalaanse edelen oorlog met elkaar hadden. Één van de twee heeft toen de opdracht gegeven dit kasteel te bouwen. Niet ter verdediging zoals gebruikelijk, maar als uitkijkpunt. Vanaf deze berg is immers de hele omgeving te zien en zo zouden alle troepenbewegingen te volgen zijn geweest. Toen de oorlog op zijn einde liep was het kasteel niet meer nodig en zijn ze gestopt met de bouw.
Iets verderop het volgende punt van directe herkenning, de twee pieken die boven l'Estartit uitsteken. Nog voor ik in de plaats zelf ben zijn deze al goed te zien.
In het plaatsje zelf herken ik nog een paar dingen. Ik kom langs een soort van speeltuin met een grote glijbaan waar we toen zijn geweest, en ik weet het restaurant te vinden waar we toen vaak zaten. Helaas wel in gesloten toestand vanwege de winter. Hoewel, mogelijk is het alleen maar goed dat ze gesloten zijn. Als ik het internet moet geloven dan maakt de eigenaar die er sinds vorig jaar op zit er een zooitje van en is het eten er tegenwoordig ronduit slecht.
Ook niet te missen zijn de rotseilandjes die voor de kust liggen en dat is het laatste dat ik herken. Genoeg gebouwen verder uit de tijd dat ik hier eerder ben geweest, maar ik herken er verder helemaal niets meer van.
Tot slot ga ik nog even naar de supermarkt, dezelfde als waar ik als zesjarig jochie kwam en de binnenkant van die supermarkt deed wel een paar belletjes rinkelen qua herkenning. De producten die er tegenwoordig te vinden zijn deden mij echter toch wel opkijken. Een voorbeeldje:
Letterlijk tientallen producten van het Jumbo huismerk waren hier te vinden. En dan denk je even lekker naar het buitenland te gaan. Ik begrijp ook al die Nederlanders niet die in den vreemde altijd hun normale eten willen eten. Ik vind het juist heerlijk om culinair op ontdekkingstocht te gaan in het buitenland en moet er dan ook niet aan denken om 'normaal Nederlands' te eten in den vreemde.
Ik heb vaak verzucht dat Fransen vreemde mensen zijn de afgelopen weken, Nederlanders lijken als je dit ziet nog veel gekker. Zeker als je naast je in de supermarkt ineens een meid met een ontzettende zeurstem tegen haar moeder hoort zeggen dat er geen chocomel meer is. Ik heb maar even niet laten merken dat ik ook Nederlander ben. Ondertussen bleven meerdere Nederlanders mij voorbijlopen. Ook in de winter komen ze hier dus in aardige aantallen heen. Opvallend veel liepen overigens alleen met een paar flessen wijn naar buiten. Stelletje zoeperds!
Na de supermarkt lag l'Estartit weer achter me en ging ik alvast een stuk nog door in de richting van Girona, de stad waar ik morgen stroom hoop te halen. Bij een Catalaans dorpje heb ik mijn fiets een heuvel opgeduwd en ben ik mijn tent op gaan bouwen. De vaste volgers zien het al aankomen, het is daarmee gelijk tijd geworden voor de afsluiter van de dag. Na al die gekke Nederlanders iets uit het vaderland dat qua titel wel toepasselijk is, want die rare Nederlanders doen mijn hart wel een beetje bloeden. Wat een vreemd volkje zijn we.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten