Twaalf dagen heb ik hier noodgedwongen gestaan, tien vanwege de rug en twee vanwege het weer, en ik ben dan ook meer dan blij dat ik eindelijk weer verder kan. Verder richting zuiden waar het warmer is.
Eerst echter nog inpakken en daarna alles op de fiets pakken. Echt eenvoudig gaat dit zeker niet. Vooral tegen de tijd dat ik bij het inpakken van de tent aan ben gekomen word het zwaar. Dit vereist immers veel bukwerk en daar heeft de rug nog niet veel zin in. Met enige regelmaat moet ik dan ook de rug even rust geven.
Het zal waarschijnlijk nog meerdere dagen duren voor de rug er weer helemaal is, vooral door wat ik de rug in de tussentijd laat doen. Opbouwen en afbreken van de tent is laag bij de grond en het fietsen zelf is in een gebogen houding met ook nog een rugzak om. Het komt uiteindelijk helemaal goed, daar twijfel ik niet aan, maar enig geduld is wel nodig onder de omstandigheden.
Uiteindelijk is voor vandaag de taak van in- en oppakken in ieder geval klaar. Daarbij moest ik mijn tent aan één kant zelfs een beetje uitgraven, omdat de boom achter mijn tent in de tussentijd bijna al zijn blaadjes had laten vallen.
Tijd dus om op de fiets te stappen en zuidwaarts te trekken. Eerst maar eens naar Mâcon. Het grootste deel van deze route ken ik natuurlijk al, omdat ik hier voorbij kwam wanneer ik stroom ging halen. Pas vlak voor Mâcon zelf kom ik op onbekend terrein en echt bijzonder is dat niet te noemen. Waterwinning, jachthaven en stadspark, allemaal zonder een opvallend karakter.
Inmiddels ben ik echter wel steeds meer bezig met mijn rug, dus is het tijd om even te pauzeren. Ik zoek dus een bankje op aan de rivier, met vlakbij een stoepje om afte stappen. Het opstappen ging nog zonder stoepje, het afstappen niet meer.
Tot nu toe had de zon lekker geschenen, maar helaas komt daar een einde aan. Ik zit nog maar net op het bankje of het begint te miezeren. Een gemiezer dat vrijwel de rest van de dag aan blijft houden, af en toe onderbroken door reguliere regen.
Veel van Mâcon zie ik trouwens niet, alleen de waterkant en die heeft haar beste tijd gehad. Ooit waren de huizen hier vrolijk geschilderd, nu zijn ze vooral grauw door de vervuiling. Het grijze weer werkt natuurlijk ook niet mee.
Mâcon is helaas ook de stad waar het uitstekende fietspad stopt, benieuwd wat er nu gaat komen. Daar kom ik vanzelf achter nadat ik weer moeizaam op de fiets stap. Het is me overigens gelijk duidelijk dat dat de laatste keer opstappen van vandaag was. De volgende keer afstappen is dus mijn eindpunt.
Direct na Mâcon volgt een stukje D-weg, waarna ik af moet slaan een grindpad op. Gelukkig is het een grindpad van goede kwaliteit, dus dat durf ik wel aan. Er staat nog een bordje dat deze weg alleen voor geautoriseerd verkeer is, dus autoriseer ik mezelf even. Moeten ze maar vermelden wie die autorisatie mag geven.
De rest van de route van vandaag blijft grotendeels over dit soort paden gaan, vlak bij de rivier. Af en toe kom ik onder een brug door waar ik even kan schuilen voor de regen die soms net iets te enthousiast valt en zo ga ik voort.
Ik weet al waar ik zo ongeveer mijn tent neer wil zetten en gestaag kom ik nader, tot drie kilometer voor de bestemming, waar een eerste hindernis voor me verschijnt. De eerste in een serie.
Ik wist al dat op het pad dat ik volg een brug ontbreekt. Wat ik nu echter ontdek, is dat de alternatieve route, mede door de regenval, een onbegaanbaar modderbad is geworden. Gelukkig weet ik dankzij enkele paden die niet op de kaart staan een alternatieve route te vinden.
Uitdaging twee is ook een mooie. Ik moet tussen twee paaltjes door, die net een centimeter minder ruimte bieden dan mijn fietstassen nodig hebben. Nu zijn fietstassen gelukkig flexibel, maar ik niet echt meer met mijn rug inmiddels. Even afstappen is dan ook geen optie en met veel moeite en voorzichtig geschuif probeer ik mijn doel te bereiken, iets waar ik na enige minuten in slaag.
De opvallendste uitdaging is uitdaging drie, een brug over een zijtak van de rivier. Nu stonden er al hekken en paaltjes om auto's hier weg te houden en voor de brug zelf staat ook nog een enorm betonblok. Blijkbaar was dat echter nog niet genoeg, want ook het asfalt dat de verbinding vormde van pad naar brug is verwijderd, waardoor er een hoogteverschil tussen brug en pad is ontstaan van zo'n 25 centimeter.
Normaal niet zo'n probleem, maar met een volbeladen fiets waar je niet af kunt stappen omdat je daarna niet meer op kunt stappen is het een uitdaging. Na een paar pogingen krijg ik mijn fiets uiteindelijk met een uiterste krachtinspanning de brug op en kan ik weer verder. Ondertussen vraag ik me wel af waarom die gekke Fransen zoveel maatregelen nemen om auto's van deze brug te houden. Dat betonblok alleen was al meer dan genoeg.
Iets verderop staan dezelfde krappe paaltjes weer, maar gelukkig maken de sporen sl duidelijk dat iedereen hier om de paaltjes gaat, omdat daar meer ruimte is. Ik ben dus niet de enige die het te krap vind.
Vlak daarna kom ik bij de uitgedachte plek en tot mijn vreugde zie ik dat het een geschikte plek is. Ik leg dus mijn fiets tussen mijn benen op de grond, normaal afstappen was geen optie meer, gooi de backpack op de grond en ga er op zitten om even bij te komen. Een ritje dat twee weken geleden een fluitje van een cent zou zijn heeft me volkomen uitgeput. Zo zie je maar weer hoe belangrijk een rug is.
Het opzetten van de tent duurt bijna even lang als het afbreken van vanmorgen. Mijn rug heeft simpelweg geen kracht meer. Het is niet bijzonder pijnlijk of zo, nee, gewoon geen enkel restje kracht is er over.
Het is dan ook een enorme opluchting zodra de tent eindelijk staat, ik naar binnen kan kruipen, en me neer kan leggen op mijn matje en tussen de dekens. De rust voelt hemels.
Na al die obstakels kan ik trouwens maar één geschikte afsluiter voor vandaag bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten