Yuri is verbaasd aflevering 41: Bar le Duc uit de kraan

Waarom drinken zoveel Nederlanders kraanwater uit een fles of pak voor een veelvoud van de echte waarde?

Terug in de tijd deel 83: Otto van Habsburg Lotharingen

Een man van adel en later lid van het Europees Parlement, haalt in zijn jonge jaren een geintje uit met de Franse premier en zet zich later in voor vrede, terwijl hij opgegroeid is met iedere denkbare vorm van macht en oorlog.

Dag 181: Bar-le-Duc - Chevillon

Koude nacht, zon overdag, 37 kilometer en 160 hoogtemeters.

Wederom was het een koude nacht. Tijdens de nacht heb ik daar geen last van, maar vreemd genoeg, of niet, ontneemt het mij in de ochtend de behoefte om in beweging te komen. Eerst de temperatuur maar wat omhoog voor ik onder mijn heerlijk warme dekens vandaan kom.

Tweede helft van de ochtend komt uiteindelijk dat moment en begint het inpakken, waar ik vlak voor het middaguur klaar ben voor vertrek. Uiteraard eerst nog wel een foto van de plek, want ik stond weer mooi vannacht in de rand van een bos.

Vandaag ga ik richting de Marne en het naastgelegen kanaal, tegenwoordig Canal entre Champagne et Bourgogne geheten. Voor ik daar ben moet ik nog een paar klimmetjes over, waaronder één zo steil dat ik af moet stappen, maar daarna zullen er niet veel klimmetjes meer volgen de komende dagen. Vlak na de laatste klim van vandaag is daar dan het moment dat ik beide waterwegen zie. Links het kanaal, rechts de Marne.

Het fietspad ligt vrijwel overal tussen Marne en kanaal en daarmee fiets ik dus op een heel lang, maar heel smal eiland. Ik moet zeggen dat het hier mooi fietsen is en voor wie ooit op de fiets door Frankrijk wil kan ik dit kanaal met zijn fietspad echt aanraden.

Ik fiets als het ware stroomopwaarts en daarbij moet dus ook, heel geleidelijk, wat hoogte overwonnen worden via sluizen. In totaal liggen er 71 sluizen in dit kanaal van ruim 200 kilometer lang en ze zien er allemaal identiek uit.

De Marne is overigens ook een mooie rivier om te zien. Voortdurend aan het meanderen en vaak met stroomversnellingen stroomt hij geleidelijk richting de Seine. De rivier is overigens niet altijd te zien, omdat er door het meanderen soms een paar honderd meter tussen kanaal en rivier ligt.

Terwijl ik aan het pauzeren ben bij één van de sluizen komt er een vrachtschip aan die de sluis gaat nemen. Enige stuurmanskunst is wel nodig, want het past precies. Aan de zijkanten minder dan een decimeter speling en aan voor- en achterzijde ongeveer een meter. Met mijn mobiel heb ik ook nog een filmpje gemaakt van het stijgen van het schip, maar het zal even duren voor die verwerkt is.

,

Het kanaal is overigens gebouwd vanaf eind negentiende eeuw en in gebruik genomen in 1907. Het voert langs uitgestrekte velden, beboste hellingen en rustige dorpjes, maar daarover meer de komende dagen. Het kanaal kruist ook af en toe de rivier en dat was natuurlijk een knap staaltje meer dan honderd jaar geleden. Op de foto hieronder het kanaal boven en de Marne beneden.

Het kanaal zit overigens regelmatig echt tot de rand gevuld, zeker bij de sluizen. Als er dan een schip stroomafwaarts de sluis in vaart, loopt het water over de rand, dus kijk uit voor natte voeten op dergelijke plekken.

Na circa twintig kilometer langs het kanaal begint de avond te vallen en is het dus tijd om mijn tent op te zetten. Ik slaap vannacht dus op een eiland. Dat is weer eens wat anders.

Tot slot nog een afsluiter. Good old Bruce Springsteen zong ooit over een kanaal, dat lijkt me wel toepasselijk hier.

Dag 180: Naives-Rosières - Bar-le-Duc

Koud, opnames, stroom, 9 kilometer en 120 hoogtemeters.

Het was een koude nacht. Zo koud, dat ik moest krabben. Ik moest het ijs namelijk van mijn zadel krabben. Nu zijn mensen met regelmaat bezorgd of ik het op zulke momenten niet koud heb, maar dat is dus niet het geval. Ik heb meer dan genoeg spullen bij me om warm te blijven en ook deze nacht heb ik weer lekker comfortabel geslapen. Geen zorgen dus.

Ik had mijn tent deze keer langs een bospad gezet, dat volgens mij naar nergens ging, maar toch passeerde er een auto letterlijk seconden voor ik mijn tent uit kwam. Volgens mij is dit voor het eerst geweest dat iemand mijn tent heeft gezien sinds ik België heb verlaten. Zolang het enkel toevallige passanten zijn vlak voor mijn vertrek vind ik dat helemaal niet erg.

Hoewel ik dus geen last heb gehad van de kou, duurde het toch even voor ik in slaap was gevallen en dat kwam door het landschap. Ik zit op een steile heuvel en daar tegenover staat een andere steile heuvel, met daar tussendoor een drukke weg en een paar huizen. Dankzij de heuvels kan het geluid geen kant op en lijkt het bij iedere auto die over de weg gaat alsof deze dwars door mijn tent komt rijden.

Zolang het druk is op de weg komt er dus niets van slapen, maar gelukkig begon het vanaf middernacht snel rustig te worden, waardoor ik alsnog de slaap kon vatten. Vervolgens ook zonder tussendoor wakker te worden geslapen, iets dat me normaal niet vaak overkomt.

Na het inpakken van alles ga ik de heuvel af, lopend, want dit pad is te steil en te glad om te fietsen, en direct onderaan de heuvel kan ik alweer gedeeltelijk uitpakken. Bij de ingang van Bar-le-Duc maak ik namelijk een tweetal filmpjes over bronwater en de heilige weg tussen Bar-le-Duc en Verdun. Zoals gebruikelijk is er weer enig geduld nodig van jullie kant om deze te zien, maar wel steeds minder, want de voorraad filmpjes is aan het afnemen. De opnames waren overigens erg vroeg en het was dan ook nog behoorlijk koud, waardoor mijn ademhaling te zien was op de opname.

Hierna fiets ik het centrum van Bar-le-Duc in voor een volgende opname. Bar-le-Duc is de geboorteplaats van Raymond Poincaré, de Franse president tijdens de eerste wereldoorlog. Het filmpje gaat echter maar zijdelings over hem en meer over de man die in de jaren twintig hem enigszins belachelijk maakte.

Na deze opname, het is nog niet eens lunchtijd, dus nog lekker vroeg, ga ik richting de Mac, want de stroom is bijna op en dus de hoogste tijd om bij te laden. Veel valt er niet te melden over de volgende paar uren, dus gelijk door naar later op de dag.

Na de Mac nog even wat inkopen doen en daarna op zoek naar een plek om te overnachten. Wel een probleempje, want om Bar-le-Duc uit te komen, moet ik een enorme heuvel beklimmen. Deze is zo ontzettend steil, dat fietsen absoluut geen optie is. Het is dus lopen geblazen.

Zelfs dat lopen is een uitdaging. gelukkig is er wel een stoep naast de weg, waardoor ik veilig omhoog kan, maar verdorie wat is het hier steil! Van de 120 hoogtemeters van vandaag komen er 110 hier voorbij, in een afstand van circa 800 meter. Een gemiddelde van bijna 15% dus. Als dat niet steil is, dan weet ik het ook niet meer.

Het duurt even, maar uiteindelijk weet ik boven te komen. Al wat vanaf daar nog rest is een kilometer ruim fietsen en dan kan ik op zoek naar een mooie plek. Gelukkig, na deze klim is de energie wel op, vind ik snel een plek en kan ik de tent op gaan zetten.

Nu sta ik vrij dicht bij een weg en het is donker, dus gebruik ik een lamp bij het opzetten van de tent, maar omdat ik dicht bij de weg sta, is er het risico dat de lamp zichtbaar is. Niet iets dat je wil bij het opzetten van je tent op een illegale plek. De lamp gaat dus voortdurend aan en uit om ontdekking te voorkomen, waardoor het iets langer duurt dan normaal voor de tent staat, maar uiteindelijk staat hij. Tijd om te slapen na een lange dag. Wel is het opnieuw een koude nacht, dus eerst een beetje alles opwarmen, maar na een half uur kan ik alsnog lekker gaan slapen.

Tot slot nog de afsluiter van de dag. Na een dag Bar-le-Duc, dat in Nederland vooral gebakken lucht in een pak is, lijkt onderstaande me wel een geschikte optie, ook al is het een herhaling voor dit nummer, maar met een klassieker moet dat kunnen.

Dag 179: Pierrefitte-sur-Aire - Naives-Rosières

Wind en regen, 18 kilometer en 140 hoogtemeters.

De dag begint nat en erg winderig. Gelukkig heb ik echter gisteren wat extra kilometers gedaan, waardoor ik er vandaag minder hoef. Dit geeft de luxe dat ik tijdens de regen en wind in mijn tent kan blijven. Hoewel, vertrekken was niet echt een optie, vooral dankzij de wind. Die gaat op momenten zo te keer dat ik het niet eens aan zou durven om mijn tent af te breken, omdat die tijdens dat proces extra kwetsbaar is.

Maar gelukkig neemt begin van de middag de wind af en niet veel later word het ook nog eens droog. Aan de slag dus! Ik hoef niet veel kilometers af te leggen vandaag, maar in het eerste deel zitten wel twee klimmetjes en die wil ik  zo snel als mogelijk achter de rug hebben.

Hierboven overigens eerst nog mijn beeld bij het verlaten van mijn tent. De wind was dus afgenomen, maar belangrijker nog, hij was gedraaid. Voor het eerst in lange tijd weer een keer wind in de rug!

Heel veel scheelt het niet bergop, maar net genoeg om het te merken en dat is alles dat een mens nodig heeft. Met name het eerste klimmetje was gemeen steil, maar daar hoorde dan ook een beloning bij.

Direct bovenop de eerste klim was ik namelijk weer terug in de geschiedenis. Bovenop deze heuvel bij Érize-la-Brûlée lag in het verleden namelijk een vliegveld. Helaas was daar, behalve een herdenkingsbordje, niets meer van te zien. Volgens de moderne maatstaven zou hier nooit een luchthaven kunnen liggen, maar het gaat dan ook niet om recente geschiedenis. We zijn namelijk weer honderd jaar terug in de tijd, bij de eerste wereldoorlog.

Dit vliegveld heeft een belangrijke rol gespeeld bij de slag om Verdun en is gebruikt door Franse en later ook Amerikaanse piloten. Dit vliegveld was essentieel in de verdediging van iets dat essentieel was voor de verdediging van Verdun. Wat dat iets dan is? Dat zie je hieronder.

Inderdaad, een weg. Niet zomaar een weg, maar de enige weg die vrij beschikbaar was om Verdun van manschappen en voorraden te voorzien. Dit was letterlijk de slagader die Verdun, op dat moment het hart van Frankrijk, in leven hield. Zonder deze weg zou Verdun zijn gevallen en daarmee uiteindelijk mogelijk heel Frankrijk.

Morgen ga ik ook nog een filmpje maken over deze weg, dus al teveel ga ik er nu niet over zeggen, behalve dat de Fransen deze weg echt vereren en hem hebben hernoemd tot voie sacrée, oftewel heilige weg.

Op deze heilige weg moest ik nog een stukje klimmen, maar dat deerde me weinig. Hoe vaak krijg je immers de kans om te fietsen op zo'n historische weg? Het meest mooie volgde echter na een kilometer of tien fietsen. De klim hield op en er zou een ongekend lange afdaling komen. Heerlijk!

Van de resterende acht kilometer heb ik een kilometer bij moeten trappen. De rest ging helemaal vanzelf. Wat een ongekend genot!

Overigens, in het onderwerp van ieder bericht staan telkens twee plaatsnamen. De tweede is van de laatste plaats die ik heb gehad op een dag. Deze keer scheelde het echter maar één meter, of er had Bar-le-Duc gestaan. Precies één meter voor Bar-le-Duc sla ik namelijk af, loop ik een beboste heuvel op en zoek ik een plekje voor de nacht vlak langs een bosweggetje.

Over hie het is om vlak bij een stadje te slapen morgen meer, voor nu enkel nog de afsluiter van de dag. Onderstaande past volgens mij prima bij zowel een oorlogsweg, als het bosweggetje waar ik de nacht door ga brengen.