Dag 301: San Sebastian - Oldenzaal deel 1

Spanje uit en dwars door Frankrijk, België en Nederland naar het stedke van plezeer.

Middernacht is het, tot op de minuut precies, wanneer we Spanje verlaten en Frankrijk binnenrijden. Ruim twee maanden ben ik in Spanje geweest. Ik kan me oudjaarsdag in Barcelona nog heel goed herinneren bijvoorbeeld, net als vele andere plekken en momenten. Nu ik het land van de zon verlaat is onvermijdelijk duidelijk, mijn reis komt tot een einde.

Eerst nog wel een 'paar' kilometer met de bus, maar het einde komt nu toch echt in zicht. Daardoor hoef ik me ook niet meer druk te maken, want deze bus brengt me tot aan Nederland, dus ik ga geen overstap op een andere bus meer mis kunnen lopen.

Het is een donkere nacht en daardoor helaas maar weinig te zien van de omgeving. Het nationaal park van de Gascogne dat we doorkruisen na een tussenstop in Bayonne blijft voor mij dan ook beperkt tot de contouren van bomen. Meer krijg ik niet te zien.

Het is overigens een onrustige nacht, omdat de bus met regelmaat een tussenstop maakt om passagiers in of uit te laten stappen. Niet minder dan vijf tussenstops maken we tussen het vertrek uit San Sebastian en het moment dat de zon boven de einder komt en bij iedere tussenstop is het weer onrustig in de bus dankzij in- en uitstappers.

Ondanks al deze onrust krijg ik tot mijn verrassing toch nog een klein beetje slaap. Normaal slaap ik niet in een bus en ik ben wel wat lange afstanden in bussen gewend. Ik ben echter gaan twintiger of zelfs dertiger meer en afgelopen nacht voor het busstation in Malaga had ik ook al geen slaap gehad.

Niet dat ik veel slaap krijg overigens, daar is het te onrustig voor met al die tussenstops, maar alles bij elkaar heb ik denk ik toch een uur of drie à vier geslapen en dat was mijn eerste slaap in ruim veertig uur tijd.

Precies met zonsopgang open ik mijn ogen en kan ik gelijk gaan genieten van de opkomende zon. Een opkomende zon die me gelijk doet denken aan stromend water. Eerst zie ik namelijk de zon achter een watertoren.....

.... en vlak daarna achter de stoomwolk die afkomstig is uit een kerncentrale. Water en stroom en dus samen stromend water.

Vlak na zonsopgang maken we een wat langere stop bij een tankstation voor het ontbijt. Mijn proviand is wat aan het afnemen, dus ben ik genoodzaakt om hier wat te kopen, waardoor ik ontdek hoe belachelijk hoog de prijzen hier in Frankrijk langs de snelweg zijn.

Ik ben echter wel erg blij met de kans om even wat rond te kunnen lopen, Al met al zit ik al bijna een dag lang stil op wat kleine onderbrekingen na en er is nog een heel eind te gaan. Bovendien is het lekker fris buiten. Het is namelijk min tien en dat kun je wel fris noemen.

Ik had overigens verwacht om moeite te hebben met de kou na maanden van warmte, maar ik ben gelijk weer mezelf. Ik heb weinig problemen met kou, nooit gehad. Ik sta dus als enige passagier uit de bus langere tijd buiten om een frisse neus te halen. De rest blijft zoveel mogelijk binnen.

Het lijkt of we nog maar net uit Spanje vertrokken zijn omdat het nog maar net daglicht is, maar we zijn ondertussen Parijs al tot minder dan 150 kilometer genaderd. Twee derde van Frankrijk is gedurende de nacht dus aan ons voorbij gegleden.

Het laatste stukje tot aan Parijs is niet echt de moeite van het bekijken waard, dus gaat mijn blik van het zijraam naar dat wat voor me hangt, de kaart van Europa met daarop alle bestemmingen van ALSA.

Langzaam begin ik vervolgens een beetje te dagdromen over alles wat er nog te ontdekken valt in Europa en wat allemaal binnen bereik ligt met een buskaartje. Vooral het oosten en zuidoosten van Europa trekt me aan, omdat ik daar nog zo weinig ben geweest.

Na terugkeer zal ik niet op korte termijn weer vertrekken, dat kan zelfs nog best lang gaan duren, maar nadenken over volgende reizen zal ik tot mijn volgende reis met regelmaat doen. Veel ook om over na te denken, want er zijn mogelijkheden genoeg.

Terwijl ik nog aan het dagdromen ben over toekomstige ontdekkingen, kom ik tot de ontdekking hoe druk Parijs is. Echt opschieten doet het verkeer op de snelweg namelijk niet meer en hoe dichter we bij het centrum van Parijs komen, hoe erger het is.

Gelukkig moeten we niet hartje centrum zijn, maar station Paris-Bercy waar we wel moeten zijn ligt dicht genoeg bij het centrum om voor kruipend verkeer te zorgen. Eigenlijk hadden we hier om tien uur in de ochtend moeten aankomen, maar het schema kan het raam uit vanaf het moment dat we de stad inrijden.

Vlak voor we bij het station aankomen zie ik iets dat me niet verrast, maar wel van mijn stuk brengt. Het is nog altijd rond de min tien graden, maar daklozen zitten hier gewoon in de vrieskou bij deze temperaturen.

Nu wist ik dat er een realistische kans zou zijn dat ik iets dergelijks te zien zou krijgen. Het is immers nog maar een week geleden dat bekend werd dat er in Parijs tenminste 3000 mensen op straat leven gedurende de winter, naast de 2000 daklozen die terecht kunnen in speciale opvangplekken tijdens de winter. De meerderheid van de daklozen kan dus nergens heen in deze stad, ook niet wanneer het min tien is.

Bijzonder ontnuchterend en triest om zoiets te moeten aanschouwen en weer eens een teken dat duidelijk maakt dat we als mensen nog heel wat te verbeteren hebben in onze samenleving. Soms lijkt het wel alsof we ons liever druk maken om kleine zaken zonder echte betekenis, dan dat we opstaan en met zijn allen de grote problemen oplossen.

Het is geen vrolijk einde van deel één van mijn laatste reisdag, maar het is niet anders. Ik ben best wel benieuwd of het bij twee delen beperkt blijft overigens deze keer, maar dat denk ik wel. Nog één reisverslag te gaan dus op deze site.

Dag 180: Naives-Rosières - Bar-le-Duc

Koud, opnames, stroom, 9 kilometer en 120 hoogtemeters.

Het was een koude nacht. Zo koud, dat ik moest krabben. Ik moest het ijs namelijk van mijn zadel krabben. Nu zijn mensen met regelmaat bezorgd of ik het op zulke momenten niet koud heb, maar dat is dus niet het geval. Ik heb meer dan genoeg spullen bij me om warm te blijven en ook deze nacht heb ik weer lekker comfortabel geslapen. Geen zorgen dus.

Ik had mijn tent deze keer langs een bospad gezet, dat volgens mij naar nergens ging, maar toch passeerde er een auto letterlijk seconden voor ik mijn tent uit kwam. Volgens mij is dit voor het eerst geweest dat iemand mijn tent heeft gezien sinds ik België heb verlaten. Zolang het enkel toevallige passanten zijn vlak voor mijn vertrek vind ik dat helemaal niet erg.

Hoewel ik dus geen last heb gehad van de kou, duurde het toch even voor ik in slaap was gevallen en dat kwam door het landschap. Ik zit op een steile heuvel en daar tegenover staat een andere steile heuvel, met daar tussendoor een drukke weg en een paar huizen. Dankzij de heuvels kan het geluid geen kant op en lijkt het bij iedere auto die over de weg gaat alsof deze dwars door mijn tent komt rijden.

Zolang het druk is op de weg komt er dus niets van slapen, maar gelukkig begon het vanaf middernacht snel rustig te worden, waardoor ik alsnog de slaap kon vatten. Vervolgens ook zonder tussendoor wakker te worden geslapen, iets dat me normaal niet vaak overkomt.

Na het inpakken van alles ga ik de heuvel af, lopend, want dit pad is te steil en te glad om te fietsen, en direct onderaan de heuvel kan ik alweer gedeeltelijk uitpakken. Bij de ingang van Bar-le-Duc maak ik namelijk een tweetal filmpjes over bronwater en de heilige weg tussen Bar-le-Duc en Verdun. Zoals gebruikelijk is er weer enig geduld nodig van jullie kant om deze te zien, maar wel steeds minder, want de voorraad filmpjes is aan het afnemen. De opnames waren overigens erg vroeg en het was dan ook nog behoorlijk koud, waardoor mijn ademhaling te zien was op de opname.

Hierna fiets ik het centrum van Bar-le-Duc in voor een volgende opname. Bar-le-Duc is de geboorteplaats van Raymond Poincaré, de Franse president tijdens de eerste wereldoorlog. Het filmpje gaat echter maar zijdelings over hem en meer over de man die in de jaren twintig hem enigszins belachelijk maakte.

Na deze opname, het is nog niet eens lunchtijd, dus nog lekker vroeg, ga ik richting de Mac, want de stroom is bijna op en dus de hoogste tijd om bij te laden. Veel valt er niet te melden over de volgende paar uren, dus gelijk door naar later op de dag.

Na de Mac nog even wat inkopen doen en daarna op zoek naar een plek om te overnachten. Wel een probleempje, want om Bar-le-Duc uit te komen, moet ik een enorme heuvel beklimmen. Deze is zo ontzettend steil, dat fietsen absoluut geen optie is. Het is dus lopen geblazen.

Zelfs dat lopen is een uitdaging. gelukkig is er wel een stoep naast de weg, waardoor ik veilig omhoog kan, maar verdorie wat is het hier steil! Van de 120 hoogtemeters van vandaag komen er 110 hier voorbij, in een afstand van circa 800 meter. Een gemiddelde van bijna 15% dus. Als dat niet steil is, dan weet ik het ook niet meer.

Het duurt even, maar uiteindelijk weet ik boven te komen. Al wat vanaf daar nog rest is een kilometer ruim fietsen en dan kan ik op zoek naar een mooie plek. Gelukkig, na deze klim is de energie wel op, vind ik snel een plek en kan ik de tent op gaan zetten.

Nu sta ik vrij dicht bij een weg en het is donker, dus gebruik ik een lamp bij het opzetten van de tent, maar omdat ik dicht bij de weg sta, is er het risico dat de lamp zichtbaar is. Niet iets dat je wil bij het opzetten van je tent op een illegale plek. De lamp gaat dus voortdurend aan en uit om ontdekking te voorkomen, waardoor het iets langer duurt dan normaal voor de tent staat, maar uiteindelijk staat hij. Tijd om te slapen na een lange dag. Wel is het opnieuw een koude nacht, dus eerst een beetje alles opwarmen, maar na een half uur kan ik alsnog lekker gaan slapen.

Tot slot nog de afsluiter van de dag. Na een dag Bar-le-Duc, dat in Nederland vooral gebakken lucht in een pak is, lijkt onderstaande me wel een geschikte optie, ook al is het een herhaling voor dit nummer, maar met een klassieker moet dat kunnen.