Video: Bambi van dichtbij

Sluipend door de struiken.

Foto's: Groot wild op de Veluwe op 5 juni 2017

Video: Grote kudde herten

Een kudde met veel hindes en kalfjes en precies één jong mannetje.

Foto's: Wild op de Veluwe op 4 juni 2017

Video: Egoïstisch zwijn

Dit zwijn wil duidelijk al het lekkers zelf hebben.

Foto's: Uitstapje ten noorden van het park

Toch bijzonder, een regenboog terwijl er geen regen te bekennen is in de omgeving.

Dag 38: Veluwe - Utrechtse heuvelrug

Hoogste tijd om weer in beweging te komen en naar een nieuwe locatie te gaan.

Vandaag is dan eindelijk de dag gekomen dat ik de Veluwe ga verlaten. Ik heb hier enorm genoten en kan een bezoek meer dan van harte aanraden. Zeker in combinatie met de camping in het park zelf. Ga je langer dan een week, dan is deze camping waarschijnlijk zelfs voordeliger dan de campings in de omgeving.

Uiteraard vertrok ik weer veel te laat. Op de één of andere manier ga ik juist op reisdagen lange gesprekken met mensen aan en vandaag was geen uitzondering. Ook moest ik nog meer foto's en dergelijke verwerken dan ik had verwacht. Ik weet niet wanneer ik weer stroom heb, dus vandaag moet alles verwerkt zijn.

Het eerste deel van de reis gaat door het park zelf richting de uitgang bij Otterlo. De eerste paar kilometers gaan fluitend, lekker door het bos zonder last te hebben van zon of wind. Na het jachthuis kom ik echter op het Ottelose zand en dat veranderd de boel gelijk. Zon en met name de wind hebben hier vrij spel. Hierdoor is het gelijk al zwoegen geblazen.

Eenmaal aangekomen in Otterlo ben ik dan ook blij dat ik dit deel van de tocht achter de rug heb. In Otterlo zelf sla ik de proviand voor de tocht in. Vooral veel vocht en een stokbrood. Otterlo is overigens totaal anders dan Hoenderloo, waar ik de laatste weken vaak geweest ben.

Hoenderloo is pas ruim 150 jaar oud en is ontstaan dankzij de stichting van een kerk en later een school voor de bijzonder arme mensen die in de omgeving woonden. Een belangrijk deel hiervan woonde eerst in plaggenhutten waar nu het nationale park is. Op de arme zandgronden in de omgeving is het lastig overleven.

Otterlo is echter zo'n 1000 jaar ouder en beduidend beter af. Hier zitten veel dure restaurants en hotels, terwijl in Hoenderloo vooral campings en goedkopere eetgelegenheden zitten. Otterlo ziet er dan ook veel beter uit, maar tegelijkertijd voelt het niet echt, waar Hoenderloo veel authentieker oogt.

Bij een lange fietstocht heb ik het liefst in het begin lange rechte wegen, want dan ben ik nog fris om de kilometers te maken. Later wil ik het liefst bochtige wegen, want dan kun je van bocht naar bocht rijden om de motivatie er in te houden. Uiteraard gaat het vandaag weer precies andersom. In het begin veel extra meters dankzij onnodig gekronkel en op het einde lange rechte einden die moedeloos maken. Het zal ook eens anders zijn.

Op enig moment fietste ik Barneveld binnen en om dat te weten hoefde ik niet eens naar het plaatsnaambord te kijken. Het eerste wat je in Barneveld ziet is namelijk pluimvee, de trots van Barneveld. Alles in deze plaats lijkt om pluimvee te draaien, ze hebben zelfs een pluimveemuseum. Hoe verzin je het.

Ook is overigens duidelijk dat ik vandaag door de bijbelgordel aan het fietsen ben. Aan de mannen zie je het niet direct, maar de kleding van de vrouwen laat geen twijfel bestaan. Lange jurken en rokken zijn hier overal te zien.

Ook een belangrijk verschil zijn de blikken. Bijna overal ontmoet ik tijdens het fietsen vriendelijke blikken als ik met mijn grote lijf en grote hoeveelheid bepakking voorbij kom. Hier krijg ik ineens afkeurende blikken. Vrij met fiets en tent rondtrekken is immers niet wat binnen het wereldbeeld van deze mensen past. Hun verlies zullen we dan maar zeggen.

Overigens vind ik Barneveld om een andere reden een bijzonder onvriendelijke gemeente. In de circa tien kilometer die ik door deze gemeente fiets kom ik precies één bankje tegen om te rusten en dat is dan nog bij een carpoolplaats. Rust en dus ledigheid is hier denk ik des duivels oorkussen.

Onderweg kom ik ook nog een verkeerd aangegeven omleiding tegen, waarbij ik netjes de omleiding volg, om vervolgens te ontdekken dat deze langs een route gaat waar ik als fietser niet mag komen. Weer terug dus en zelf maar een route vinden. Al met al kost dit me een uur.

Door deze vertraging in combinatie met het late vertrek staat inmiddels wel vast dat ik het niet meer ga halen om voor het donker te arriveren, dus word het tijd om het rustig aan te doen. Of je nu om elf uur of om één uur in de nacht je tent in het donker op moet zetten maakt immers niets uit.

Voordeel van de vertraging is wel dat ik het na zonsondergang af gaat koelen en ik daardoor weer hernieuwde energie krijg. De kilometers vliegen er ineens een stuk sneller doorheen. Tot het moment dat duidelijk is waarom ze het de Utrechtse heuvelrug noemen.

Op zes kilometer voor mijn bestemming loopt de weg namelijk ineens gemeen omhoog. Net wat ik nodig heb na ruim vijftig kilometer en met mijn bepakking, maar vooruit. Meest vervelende is wel dat ik door het donker werkelijk geen idee heb hoe lang deze klim gaat duren.

Op enig moment is het even genoeg en moet ik stoppen om de ademhaling op orde te krijgen. Pas nadat ik weer verder ga ontdek ik dat ik dit vlak voor de top deed. Een minuutje doorbuffelen was genoeg geweest om ineens de top te halen.

Waar na een beklimming soms een plateau volgt, is dat nu gelukkig niet het geval. Het zoeft heerlijk neerwaarts. Na het vervloeken van de ijstijden die deze heuvelrug hebben gevormd, volgt nu het bewieroken van de zwaartekracht die me laat genieten van de vruchten van mijn klimarbeid.

Na de echte afdeling blijft het de laatste kilometers naar de kampeerlocatie in dalende lijn gaan, maar wel met een groot verschil. De laatste vier kilometer gaan namelijk over onverharde wegen en dat is concentreren in het donker.

Gelukkig kan ik op de fiets blijven tot ik vlak bij de locatie ben. Enkel de laatste 400 meter leg ik te voet af, mede omdat ik hier erg op moet letten waar de bospaden lopen. Zonder een foute afslag te nemen weet ik de plek in één keer te vinden tot mijn tevredenheid. Lang leve GPS :)

Eenmaal de fiets aan de kant begin ik toch wel te voelen dat deze dag er flink ingehakt is. Eerst dus maar even een beetje rusten voor ik de tent op ga zetten. De kramp begint aan alle kanten de kop op te steken in mijn lijf.

Na een minuut of twintig rust kan het lijf er weer tegenaan en zet ik de tent op. Gelukkig heb ik een fatsoenlijk lampje bij me, waardoor de tent snel en goed staat. Tijd om moe maar voldaan mijn tent in te duiken en te genieten van de nachtrust.

Foto's: Groot wild op de Veluwe op 2 juni 2017

Video: De Veluwe in 360 graden deel 4

360 graden opname op de pollen, het zandstuifgebied in nationaal park de Hoge Veluwe

Dag 37: Veluwe - Dankzij regen komt er zonneschijn

Opnieuw door regen een dag vertraging, maar daardoor wel veel moois gezien.

De dag begint wederom met regen, waardoor verder reizen naar mijn volgende bestemming vandaag geen optie is. Gelukkig is de regen wel opnieuw voor de avond voorbij, waardoor ik nog een extra avond van het wild kan genieten. en wat valt er veel te genieten.

Hoewel, in eerste instantie lijkt er helemaal niet veel te genieten. In de eerste tien kilometer die ik fiets kom ik welgeteld één ree tegen en dat is toch een wat magere oogst. Daarna komt hier echter snel verandering.

Eerst kom ik een groep zwijnen tegen met in deze groep volgens mij zowel de oudste, als de jongste biggen die op het park rondlopen. Ik heb in ieder geval nog nergens zulke volgroeide biggen gezien en ook de kleintjes zijn de kleinsten die ik in een week heb gezien. Mooi om te zien dat deze twee groepen samenkomen in één groep zwijnen.

De oudere biggen zijn echter wel duidelijk de baas en ze jagen met regelmaat achter de kleintjes aan. Die krijgen dus in ieder geval genoeg beweging, nu maar hopen dat zo ook genoeg te eten krijgen.

Na deze waarneming buig ik weer af richting noorden, om de route via het jachthuis te pakken. Daar is het al bijna direct raak, wanneer ik een ree met jong zie. Het is pas de tweede keer dat ik een jonge ree zie, dus voor mij is dit bijzonder genoeg. Bovendien is dit ook mijn eerste kans om de jonge ree te fotograferen.

De rest van het stuk tot aan het jachthuis zie ik weer voldoende herten en reeën, waarvan één op minder dan twee meter afstand van me voor ze het op een rennen zet. Bij het jachthuis, de zon is dan inmiddels al onder, zie ik echter ineens iets heel moois.

Naast de immense vijver staat een hert met een fors gewei rustig gras te eten direct aan de rand van de vijver. Aan het gewei te zien zou dit wel eens de grote concurrent van Hubertus kunnen worden dit najaar wanneer de herten gaan strijden om de hindes. De lichtomstandigheden zijn door de ondergegane zon verre van ideaal voor foto's, maar ik kan wel tot erg dichtbij komen.

Hoewel het nu echt donker begint te worden zijn de verrassingen nog niet voorbij. Na een aantal groepen zwijnen zie ik ineens voor me het beest dat ik al twee weken hoop te zien, een vos. Het is inmiddels veel te donker voor een foto, maar ik zie de vos nog helder genoeg voor me.

Precies op het moment dat de vos vlucht, loopt ineens Hubertus met zijn forse kudde het beeld in. Hindes en kalfjes vluchten al snel weer zodra ze mij zien staan, maar Hubertus blijft me gewoon stoïcijns aankijken.

Op de laatste paar af te leggen kilometers blijven er maar zwijnen voorbijkomen. Vandaag alles bij elkaar niet minder dan veertig zwijnen gezien die een jaar of ouder zijn en daarmee maar liefst twee derde van de populatie die de winter heeft overleefd.

Na slechts één ree in de eerste tien kilometer, zie ik, inclusief jongeren, ruim 300 stuks wild in de laatste vijftien kilometer. Het lijkt er op dat dit mijn laatste avond hier is, dus ik sluit af met een absolute knaller.

Video: Zwaartekracht op de Veluwe

Ik vervloek de heuvels wel eens, maar naar beneden is natuurlijk een ander verhaal. Lekker twee minuten ruim geen trap hoeven te doen.

Dag 36: Veluwe - niet goed te pas en eindelijk Hubertus

Het lichaam doet lastig, maar de laatste opname is wel gemaakt en eindelijk zie ik Hubertus.

In de nacht word ik wakker met een spijsverteringsstelsel dat niet helemaal doet wat het hoort te doen. Voelt alsof ik wat verkeerds gegeten heb, of mogelijk komt het gewoon door de grote omslag in het weer van de afgelopen dagen. Gelukkig blijven anti-peristaltische bewegingen me bespaard, maar voel me wel de hele dag zo slap als een vaatdoek.

Uiteindelijk weet ik wel de energie te vinden om de laatste filmopname die ik wil maken af te ronden. Hiervoor moet ik op een plek zijn waar bezoekers normaal niet mogen komen, dus ik ben al een paar dagen in gesprek met personeel van het park hoe ik dat kan regelen.

Gelukkig is er één die me de gouden tip kan geven. Het hek waar ik doorheen moet gaat vanzelf open als je er vlak voor gaat staan. Enige nadeel is dat het éénrichtingsverkeer is en dat ik dus het park uit ga en via de buitenkant weer terug moet.

Onderweg naar het hek zie ik ook eindelijk iets dat ik al twee weken wil zien, maar me tot nu toe nog niet gelukt is. Hubertus verschijnt eindelijk voor mijn oog. En nee, niet de heilige zelf, maar een hert met een groot gewei dat door iedereen Hubertus word genoemd.

Volgens velen is Hubertus het meest indrukwekkende hert op de Veluwe met zijn bijzonder donkere kleur en grote gewei. En ik moet zeggen dat ik tot nu toe ook nog niet zo'n groot gewei had gezien. Nu kan een hert met zo'n groot gewei ook alleen in dit deel van het park leven, elders staan de bomen vaak te dicht op elkaar.

Eenmaal door het hek sta ik blij als een kind oog in oog met een stukje vrijwel onbekende geschiedenis. De meeste mensen zouden er zo langs lopen, maar ik hou van dit soort dingen. Vooral omdat ik in dit geval wel zeker weet dat de meeste mensen die langs deze plek komen geen idee hebben wat ze zien.

En ja, ik hou het hier tot nu toe nog erg vaag, maar lang hoeven jullie niet te wachten op het bevredigen van jullie nieuwsgierigheid, vanavond staat het gemaakte filmpje hier op de site.

Al met al ben ik nu dus eigenlijk klaar op de Veluwe, het enige dat rest is een droge dag om te reizen en de voorspelling voor morgen is niet gunstig helaas.

Video: Generaal De Wet

Wat doet een monument voor een Zuid-Afrikaanse generaal op de Veluwe?

Dag 31: Veluwe - Het park uit

Vanwege de drukte in het park, zoek ik de rust buiten het park.

Dankzij het Pinksterweekend is het erg druk in het park, dus vandaag lijkt me een mooie dag om het park eens uit te gaan. Ik besluit om, inclusief enige uitstapjes, een rondje om legerplaats de Harskamp te fietsen. Een afstand van 35 kilometer alles bij elkaar, dus ik kan de beentjes even lekker los fietsen.

Ik ben nog maar net onderweg, of ik dreig al spijt van mijn beslissing te hebben. De eerste paar kilometers gaan door een bos en gaat voortdurend op en af. En dan niet met echte klimmen, maar meer een soort overdreven groot wasbord. Je zou bijna kramp in de vingers krijgen van het vele schakelen.

Na een aantal kilometers wacht me echter een grote verrassing. Vanuit het niets opent het bos zich ineens en strekt er een grote zandvlakte voor me uit. Bijzonder indrukwekkend zoals deze overgang verloopt.

Het fietspad loopt langs de zandverstuiving en ineens vind ik het op en neer gaan van het fietspad niet meer erg, mijn ogen hebben immers wat te genieten. Na de zandverstuiving klim ik weer een bos in en direct daarna volgt de volgende verrassing. Voor me ligt een lange afdaling, die uitkomt op een groot stuk glooiende heide. Een ware traktatie voor de zintuigen dit.

In het park is het dus druk vandaag, hier een paar kilometer naar het noorden ben ik moederziel alleen in dit prachtige landschap. Eigenlijk onbegrijpelijk. Vanaf dit punt kan ik ook het hoofdgebouw van Radio Kootwijk al zien en dat is dan ook mijn volgende doel. Hierover ga ik nu niet meer vertellen hier, want dat komt later nog in een video voorbij.

Vlak bij Radio Kootwijk is een gedeelte Veluwe waar wisenten lopen, maar hoeveel ik ook speur en op en neer fiets, de beste beesten laten zich helaas niet zien. Ik vervolg de route langs de legerplaats dus.

De rest van de route was niet heel erg de moeite waard. Vijf kilometer lang over een soort van gravelpad, waardoor ik en mijn fiets volledig onder het stof komen te zitten. Ik begin een beetje te begrijpen hoe de Strade Bianchi moet voelen. Daarna de rest van de route langs provinciale wegen, zonder veel bijzonders.

Achteraf gezien had ik beter verder naar het noorden kunnen gaan, richting Kootwijk. Daar bevind zich namelijk ook nog een prachtige zandverstuiving, volgens mij de grootste van ons land. Maar ja, weet alles maar eens op voorhand.

Vlak voor ik Otterlo bereik neem ik nog wel iets bijzonders waar. Ik zie ineens een regenboog aan de hemel, zonder dat er ook maar een druppel regen in de buurt is. Doordat de zon al bijna onder gaat is het een boog in mooie pasteltinten.

Tegen de tijd dat ik bij Otterlo ben is het al te laat om daar de ingang van het park te nemen en via het park terug naar de camping te fietsen, dus ook de laatste negen kilometer moet ik nog afleggen langs een dodelijk saaie provinciale weg. Had ik maar minder lang stil moeten staan in het eerste deel van de route.

Foto's: Groot wild op de Veluwe op 30 mei 2017

Een selectie van de foto's van 30 mei jongstleden. Deze keer met moeflons en zwart-witte biggen.

Dag 30: Veluwe - ontspanning met de Underwoods

Na en voor een drukke dag, een dagje lekker ontspannen met House of cards.

Het nadeel van een dag veel opnames maken zoals gisteren, is dat ik ook veel moet verwerken voor dit blog. Vandaag stond mijn hoofd hier echter niet naar, dus heb ik er een lekker ontspannen dagje van gemaakt.

Mijn meeste tijd vandaag besteed aan het afkijken van het nieuwste seizoen House of cards. Ik moet bekennen dat in vergelijking met de vorige seizoenen dit seizoen me wat tegenvalt. Geeft het gevoel alsof ze vier afleveringen hebben uitgerekt tot twaalf afleveringen. Net te weinig verrassende wendingen om het echt boeiend te maken.

Nu helpt het natuurlijk ook niet mee dat de Amerikaanse politiek in werkelijkheid een stuk gekker is geworden het afgelopen jaar. De dagelijkst soap van Trump is ineens een stuk gekker dan de Underwoods. Ze zullen heel wat uit de hoge hoed moeten toveren om het volgende seizoen weer echt boeiend te maken.

Wie had ooit gedacht dat de realiteit zo gek zou worden, dat de fictie er bleekjes bij af dreigt te steken. En het is natuurlijk niet alleen Trump die de realiteit zo gek maakt, je ziet het op veel meer plekken. Waarheid lijkt er niet meer toe te doen, enkel nog wie het hardste kan schreeuwen.

Zodra feiten er niet meer toe doen raken we onze houvast in de wereld kwijt en dat is iets dat me de afgelopen tijd vaak dwars heeft gezeten en ook een rol heeft gespeeld in mijn gemoedstoestand. Overal om me heen zie ik dat mensen de grootste nonsens als waarheid accepteren, zonder de feiten te willen controleren.

Zodra mensen nonsens als waarheid gaan accepteren is het vechten tegen de bierkaai als je zelf van de feiten bent. Je gaat je vanzelf dan afvragen of je gek bent, of dat de rest dat is. Het is natuurlijk de rest, maar daar die overtuiging is niet altijd even eenvoudig vast te houden geweest.

De meeste mensen hebben behoefte aan zekerheid. Blijkbaar is die behoefte bij velen zo groot dat ze geen vraagtekens zetten bij opmerkingen van anderen. Vreemd, want juist door dat wel te doen zorg je voor meer zekerheid en daarmee comfort.

Maar genoeg maatschappijkritiek voor nu. Na een middag House of cards gewoon weer lekker wild gaan kijken en het was een bijzondere avond. Letterlijk alles kwam voorbij en ook nog in grote getale.

Ook alle reden om er van te genieten, want er staan drukke dagen in het park voor de deur. Het is nu vrijdagavond, dus vanaf morgen is het hier druk vanwege het Pinksterweekend. Drukte in het park heeft meestal als gevolg dat het wild pas later en in kleinere aantallen zich laat zien.

Onderweg naar mijn favoriete wildobservatieplek raak ik bij een groepje zwijnen in gesprek met een boswachter. Hij weet te melden dat er deze week 186 biggen zijn geteld. Hiervan mogen er 25 tot 30 de winter halen, dus de jagers hebben veel werk te verzetten in het najaar.

Nu kan ik me voorstellen dat veel mensen daar moeite mee hebben, maar in een afgesloten gebied zonder natuurlijke vijanden zijn er maar twee opties, afschieten of laten verhongeren. Volgens mij is afschieten dan nog altijd de beste optie. Maar tijd om naar de wildobservatie te gaan.

Eerst is het de beurt aan de herten, die in een kudde van ruim dertig zich laten zien. Vreemd genoeg rent de hele kudde weg op het moment dat er een zwijn aan komt rennen, terwijl ze normaal vreedzaam naast elkaar staan.

De zwijnen nemen dus de plek van de herten over, maar niet voor lang. Eerst komt er een groepje van zo'n tien moeflons in beeld. Die houden nog afstand ten opzichte van de zwijnen, maar zodra de rest van de kudde er is en ze zo'n zestig moeflons sterk zijn, weten de zwijnen weer niet hoe snel ze weg moeten komen.

De moeflons laten zich echter op hun beurt ook weer wegjagen, door één enkel hert. Vreemd hoe één zwijn dertig herten weg weet te jagen en zestig moeflons tien zwijnen, maar dat vervolgens één hert zestig moeflons op de vlucht krijgt.

Ondertussen loopt er ook nog een ree aan struiken te knabbelen vlak bij de plek waar is sta, dus al het groot wild laat zich zien in een korte tijd. Op de terugweg naar mijn tent kom ik nog veel meer wild tegen. Een kudde van ruim twintig herten, circa vijftien zwijnen en een stuk of zes reeën. Zonder twijfel de meeste grote dieren die ik tot nu toe op één dag heb gezien van dichtbij.

Foto's: Groot wild Veluwe 28 mei

Een selectie van mijn foto's van groot wild op 28 mei jongstleden. Helemaal onderaan een slideshow met alle afbeeldingen.

Dag 29: Veluwe - Heel veel opnames en gedachten

Nu ik eindelijk weer bezig ben, maak ik er vandaag maar gelijk een drukke dag van.

Schrijven, filmen en fotograferen helpen me echt begin ik steeds meer te ontdekken. Het zijn dingen die ik graag doe en die zorgen daarmee voor een goed gevoel. Ook het feit dat ik in beweging moet komen om met de camera aan de slag te gaan helpt.

De positieve energie die ik krijg van bezig zijn met deze dingen geeft me de kracht om het negatieve in kleine stapjes te verwerken. Dagen dat ik niets tot weinig doe zijn vaak niet alleen de mentaal zware dagen, het zijn ook dagen waarop ik geen progressie boek. Niet tot nieuwe inzichten kom.

Één ding weet ik inmiddels wel zeker, en dat is dat dit niet mijn tweede depressie is, maar een wederopleving van de eerste. De eerste is namelijk nooit echt weggeweest. Ik ben alleen opgehouden het te zien als depressie zodra ik weer enigszins in staat was normaal te functioneren.

Het klinkt mogelijk gek, maar deze conclusie lucht op en geeft helderheid. Het maakt alles overzichtelijker en daarmee beter te behappen. Het waarom van de depressie begint eindelijk binnen bereik te komen. Hoe het had kunnen komen dat ik überhaupt vatbaar was voor een depressie is echter nog een heel ander verhaal, waarvoor ik veel dieper moet graven.

Ik moet me vooral bezig houden met wat mij gelukkig maakt, niet met wat anderen graag van me willen zien. Dat klinkt mogelijk egoïstisch, maar zo is het niet bedoeld. Met dit in gedachten stapte ik vandaag op het einde van de middag op de fiets om weer opnames te maken.

Maar liefst vier filmpjes met verhalen gemaakt vandaag, allemaal over de Kröller-Müllers. Er valt veel te vertellen over deze mensen en deze keer heb ik me vooral gericht op hun zijn. Vanavond komt de eerste online en de rest volgt vanzelf.

In de avond natuurlijk weer wild gespot en daarmee leek een mooie dag afgesloten. Helaas was hij echter nog niet afgesloten. Het stuk dat hier een paar dagen geleden verscheen over het grote onbegrip, was namelijk dankzij iets wat me laat deze avond overkomen is.

Zo kreeg een dag die heel mooi was verlopen toch nog een rouwrandje op het einde. Gelukkig begin ik me inmiddels heel bewust te worden dat er na regen weer zonneschijn komt, dus ik zal ook deze tegenslag wel overleven.

Video: Bambicrèche

Maar liefst vijf jonge hertjes die spelen bij een poel. Voor de oplettende kijker, op de achtergrond zijn nog vier jonge herten.

Dag 28: Veluwe - Eindelijk weer productief

Na een aantal dagen rust vanwege rug en hitte nu weer op pad om verhalen te vertellen.

De kleurrijke geschiedenis van de Kröller-Müllers geeft materiaal genoeg om verhalen over te vertellen, en vandaag heb ik eindelijk weer de kans om daarvoor op pad te gaan. De hitte is voorbij en de rug functioneert ook alweer een paar dagen optimaal.

Onderweg naar de eerste locatie neem ik even een omweg via het Deelense veld, gewoon omdat het daar zo mooi is. Deze keer besluit ik om ook even de afslag te nemen naar de Deelense was, een afslag die ik tot nu toe letterlijk links liet liggen.

Vanaf het fietspad brengt een houten vlonder van zo'n 200 meter je bij de Deelense was, een ven. Even voor wie niet weet wat een ven is, een ven is een plas die niet in contact staat met het grondwater en enkel gevoed word door regenwater.

Zodra ik de laatste bocht om ga op dit vlonder kijk ik al direct mijn ogen uit. Honderden libellen vliegen verschrikt op van het vlonder. Deze ven blijkt vol te zitten met libellen. Honderden, zo niet duizenden libellen zitten er hier in alle soorten en maten.

Tegen de tijd dat ik vanaf deze plek vertrek, heb ik zeker acht verschillende soorten gezien, maar helaas lang niet alles op de camera gekregen. De meesten vliegen enkel even heel kort voorbij en slecht een enkeling is bereid om even te poseren voor de foto.

Na dit aangename uitstapje vervolg ik mijn weg naar de locaties waar ik een verhaal wil vertellen. Enkele hiervan zijn al voorbijgekomen op dit blog, de rest volgt vanzelf.

Na het filmen weer naar mijn favoriete wildobservatieplaats voor nog meer foto's en filmpjes en aansluitend weer naar de tent. Dat stukje naar de tent begint echter met de dag mooier te worden.

Het park ging tot en met vandaag om negen uur dicht, vanaf morgen om tien uur. Ik maak deze overgang wat natuurlijk door al iedere dag iets later terug te gaan. Hierdoor kom ik op tijdstippen over de fietspaden dat er normaal niemand fietst en dan blijkt ook dat het wild zich aanpast op die tijden. Tijdens het fietsen komt ik het wild namelijk aan alle kanten tegen.

Bij voorzichtige benadering kun je zo zwijnen, herten en reeën ook eens op een andere plek bekijken. Zodra ze je zien naderen zijn de herten altijd als eerste weg, gevolgd door de zwijnen. De reeën blijken vaak het moedigst en blijven lang staan. Als je blijft fietsen en ze staan niet direct aan het fietspad, dan kan het zelfs gebeuren dat ze helemaal niet vluchten.

Zo zie ik vandaag een kudde herten langs het fietspad en een rot zwijnen en niet minder dan zes reeën. En dat vaak van dichterbij dan wanneer je op een wildobservatieplaats staat. Ook zie ik een ree met een jong en dat is vrij uniek. Normaal blijven de jongen namelijk op een vaste plek en komt moeders naar ze toe om ze te zogen. Dat zo'n jonge ree met moeders aan de wandel is heb ik nog niet eerder mee mogen maken.

Al met al dus een prachtige dag, die ik afsluit met de eerste paar afleveringen van het nieuwe seizoen House of cards. Lang leve internet en stroom op de camping.