Dag 30: Veluwe - ontspanning met de Underwoods

Na en voor een drukke dag, een dagje lekker ontspannen met House of cards.

Het nadeel van een dag veel opnames maken zoals gisteren, is dat ik ook veel moet verwerken voor dit blog. Vandaag stond mijn hoofd hier echter niet naar, dus heb ik er een lekker ontspannen dagje van gemaakt.

Mijn meeste tijd vandaag besteed aan het afkijken van het nieuwste seizoen House of cards. Ik moet bekennen dat in vergelijking met de vorige seizoenen dit seizoen me wat tegenvalt. Geeft het gevoel alsof ze vier afleveringen hebben uitgerekt tot twaalf afleveringen. Net te weinig verrassende wendingen om het echt boeiend te maken.

Nu helpt het natuurlijk ook niet mee dat de Amerikaanse politiek in werkelijkheid een stuk gekker is geworden het afgelopen jaar. De dagelijkst soap van Trump is ineens een stuk gekker dan de Underwoods. Ze zullen heel wat uit de hoge hoed moeten toveren om het volgende seizoen weer echt boeiend te maken.

Wie had ooit gedacht dat de realiteit zo gek zou worden, dat de fictie er bleekjes bij af dreigt te steken. En het is natuurlijk niet alleen Trump die de realiteit zo gek maakt, je ziet het op veel meer plekken. Waarheid lijkt er niet meer toe te doen, enkel nog wie het hardste kan schreeuwen.

Zodra feiten er niet meer toe doen raken we onze houvast in de wereld kwijt en dat is iets dat me de afgelopen tijd vaak dwars heeft gezeten en ook een rol heeft gespeeld in mijn gemoedstoestand. Overal om me heen zie ik dat mensen de grootste nonsens als waarheid accepteren, zonder de feiten te willen controleren.

Zodra mensen nonsens als waarheid gaan accepteren is het vechten tegen de bierkaai als je zelf van de feiten bent. Je gaat je vanzelf dan afvragen of je gek bent, of dat de rest dat is. Het is natuurlijk de rest, maar daar die overtuiging is niet altijd even eenvoudig vast te houden geweest.

De meeste mensen hebben behoefte aan zekerheid. Blijkbaar is die behoefte bij velen zo groot dat ze geen vraagtekens zetten bij opmerkingen van anderen. Vreemd, want juist door dat wel te doen zorg je voor meer zekerheid en daarmee comfort.

Maar genoeg maatschappijkritiek voor nu. Na een middag House of cards gewoon weer lekker wild gaan kijken en het was een bijzondere avond. Letterlijk alles kwam voorbij en ook nog in grote getale.

Ook alle reden om er van te genieten, want er staan drukke dagen in het park voor de deur. Het is nu vrijdagavond, dus vanaf morgen is het hier druk vanwege het Pinksterweekend. Drukte in het park heeft meestal als gevolg dat het wild pas later en in kleinere aantallen zich laat zien.

Onderweg naar mijn favoriete wildobservatieplek raak ik bij een groepje zwijnen in gesprek met een boswachter. Hij weet te melden dat er deze week 186 biggen zijn geteld. Hiervan mogen er 25 tot 30 de winter halen, dus de jagers hebben veel werk te verzetten in het najaar.

Nu kan ik me voorstellen dat veel mensen daar moeite mee hebben, maar in een afgesloten gebied zonder natuurlijke vijanden zijn er maar twee opties, afschieten of laten verhongeren. Volgens mij is afschieten dan nog altijd de beste optie. Maar tijd om naar de wildobservatie te gaan.

Eerst is het de beurt aan de herten, die in een kudde van ruim dertig zich laten zien. Vreemd genoeg rent de hele kudde weg op het moment dat er een zwijn aan komt rennen, terwijl ze normaal vreedzaam naast elkaar staan.

De zwijnen nemen dus de plek van de herten over, maar niet voor lang. Eerst komt er een groepje van zo'n tien moeflons in beeld. Die houden nog afstand ten opzichte van de zwijnen, maar zodra de rest van de kudde er is en ze zo'n zestig moeflons sterk zijn, weten de zwijnen weer niet hoe snel ze weg moeten komen.

De moeflons laten zich echter op hun beurt ook weer wegjagen, door één enkel hert. Vreemd hoe één zwijn dertig herten weg weet te jagen en zestig moeflons tien zwijnen, maar dat vervolgens één hert zestig moeflons op de vlucht krijgt.

Ondertussen loopt er ook nog een ree aan struiken te knabbelen vlak bij de plek waar is sta, dus al het groot wild laat zich zien in een korte tijd. Op de terugweg naar mijn tent kom ik nog veel meer wild tegen. Een kudde van ruim twintig herten, circa vijftien zwijnen en een stuk of zes reeën. Zonder twijfel de meeste grote dieren die ik tot nu toe op één dag heb gezien van dichtbij.

Dag 28: Veluwe - Eindelijk weer productief

Na een aantal dagen rust vanwege rug en hitte nu weer op pad om verhalen te vertellen.

De kleurrijke geschiedenis van de Kröller-Müllers geeft materiaal genoeg om verhalen over te vertellen, en vandaag heb ik eindelijk weer de kans om daarvoor op pad te gaan. De hitte is voorbij en de rug functioneert ook alweer een paar dagen optimaal.

Onderweg naar de eerste locatie neem ik even een omweg via het Deelense veld, gewoon omdat het daar zo mooi is. Deze keer besluit ik om ook even de afslag te nemen naar de Deelense was, een afslag die ik tot nu toe letterlijk links liet liggen.

Vanaf het fietspad brengt een houten vlonder van zo'n 200 meter je bij de Deelense was, een ven. Even voor wie niet weet wat een ven is, een ven is een plas die niet in contact staat met het grondwater en enkel gevoed word door regenwater.

Zodra ik de laatste bocht om ga op dit vlonder kijk ik al direct mijn ogen uit. Honderden libellen vliegen verschrikt op van het vlonder. Deze ven blijkt vol te zitten met libellen. Honderden, zo niet duizenden libellen zitten er hier in alle soorten en maten.

Tegen de tijd dat ik vanaf deze plek vertrek, heb ik zeker acht verschillende soorten gezien, maar helaas lang niet alles op de camera gekregen. De meesten vliegen enkel even heel kort voorbij en slecht een enkeling is bereid om even te poseren voor de foto.

Na dit aangename uitstapje vervolg ik mijn weg naar de locaties waar ik een verhaal wil vertellen. Enkele hiervan zijn al voorbijgekomen op dit blog, de rest volgt vanzelf.

Na het filmen weer naar mijn favoriete wildobservatieplaats voor nog meer foto's en filmpjes en aansluitend weer naar de tent. Dat stukje naar de tent begint echter met de dag mooier te worden.

Het park ging tot en met vandaag om negen uur dicht, vanaf morgen om tien uur. Ik maak deze overgang wat natuurlijk door al iedere dag iets later terug te gaan. Hierdoor kom ik op tijdstippen over de fietspaden dat er normaal niemand fietst en dan blijkt ook dat het wild zich aanpast op die tijden. Tijdens het fietsen komt ik het wild namelijk aan alle kanten tegen.

Bij voorzichtige benadering kun je zo zwijnen, herten en reeën ook eens op een andere plek bekijken. Zodra ze je zien naderen zijn de herten altijd als eerste weg, gevolgd door de zwijnen. De reeën blijken vaak het moedigst en blijven lang staan. Als je blijft fietsen en ze staan niet direct aan het fietspad, dan kan het zelfs gebeuren dat ze helemaal niet vluchten.

Zo zie ik vandaag een kudde herten langs het fietspad en een rot zwijnen en niet minder dan zes reeën. En dat vaak van dichterbij dan wanneer je op een wildobservatieplaats staat. Ook zie ik een ree met een jong en dat is vrij uniek. Normaal blijven de jongen namelijk op een vaste plek en komt moeders naar ze toe om ze te zogen. Dat zo'n jonge ree met moeders aan de wandel is heb ik nog niet eerder mee mogen maken.

Al met al dus een prachtige dag, die ik afsluit met de eerste paar afleveringen van het nieuwe seizoen House of cards. Lang leve internet en stroom op de camping.