Dag 239: Girona - Lloret Blau

Terug naar de kust, 30 kilometer en 250 hoogtemeters.

Hoewel het gisteren lang zoeken was naar een plekje, bleek het uiteindelijk wel een heerlijk rustig plekje te zijn. Ik zat in een stuk niemandsland, tussen een snelweg en een spoorweg in. De snelweg was ver genoeg weg om er geen last van te hebben en over het spoor had ik al helemaal niets te klagen. In verhouding tot wat ik gewend ben van spoorlijnen lijkt dit wel fluisterspoor, net zoals er volgens mij fluisterasfalt op de snelweg ligt.

Daarnaast had ik ook nog eens een wijds uitzicht, dus wat wil een mens nog meer? Eenvoudig terug naar de weg om mijn weg te vervolgen zou nog wel fijn zijn.

Gisteravond was ik vanuit het noorden naar hier gekomen en ik zie op de kaart dat als ik het boerenweggetje dat langs het veld loop naar het zuiden volg, ik ook weer bij de grote weg kan komen. Ik moet zuidwaarts, dus uiteraard neem ik die route.

Wat zo'n kaart dan weer niet laat zien, is de staat van de weg. Na honderd meter beginnen de problemen namelijk al. Hier zijn diepe sporen getrokken door tractoren en op sommige plekken zitten er zelfs enorme scheuren in de grond door de droogte die hier intens kan zijn.

Daar bovenop komt al snel een heel steil stuk naar boven. Even heb ik nog de hoop dat dit de enige onbereidbare klim is op dit pad, maar eenmaal boven zie ik dat het hele pad meer op een achtbaan lijkt dan op een weg. Dat werd dus lopen, want terug doe ik niet aan.

Na zes keer mijn fiets een steile oneffen bult opgeduwd te hebben, en als ik zeg steil, dan bedoel ik ook steil, een procent of 25, zie ik eindelijk asfalt in de verte. Laat auto's maar over hobbelwegen rijden en fietsers en bussen over asfalt, dan is het fileprobleem snel opgelost.

Eenmaal op het asfalt kan het fietsen echt beginnen, maar echt snel gaat het vandaag niet. Het loopt namelijk voortdurend op en af en de wind staat tegen. Omstandigheden voor een zware dag dus.

Dan zijn er ook nog de rotondes, die hier soms immens zijn. Vandaag maak ik tot drie keer mee dat ik meer dan 500 meter op een rotonde zit. In twee van die drie gevallen moet ik de laatste afslag op de rotonde hebben, die hemelsbreed maar twintig meter zat van de plek waar ik de rotonde betrad.

Halverwege de dag sla ik af richting het oosten om weer richting de kust te gaan. Hierna doe ik nog even inkopen en daarna is het klimmen geblazen. Iedereen die de Costa Brava kent weet dat er naast de kuststrook een heuvelzone ligt en daar miet je dus altijd overheenom van het binnenland naar de kust te komen en vice versa.

Deze specifieke klim blijkt over een lange aanloop te beschikken. Een veel te lange aanloop als je het mij vraagt. De resterende hoogtemeters nemen nauwelijks af, maarde meters naar de top wel. Als dat maar lang genoeg duurt, dan komt er altijd een moment dat het steil gaat worden en dat is nu dus ook het geval.

Met nog ruim een kilometer tot de top vliegt het percentage de hoogte in, samen met de heuvel, en het duurt dan ook niet lang voor ik noodgedwongen te voet verder moet. Het went zullen we maar zeggen.

Terwijl ik zo omhoog klauter kijk ik toevallig ook nog even op het juiste moment op, waardoor ik een prachtige vallende ster zie. Gelijk vergeet je op zo'n moment dat je jezelf in het zweet aan het werken bent en alles is ook direct weer de moeite waard.

Gelukkig hoef ik overigens niet tot helemaal bovenaan deze heuvel, want op het einde zit nog een stukje tunnel met een prachtige echo, waardoor ik even Lawrence of Arabia na kan doen. Mocht die verwijzing je niets zeggen, ga dan heel snel deze klassieker bekijken.

Het einde van de tunnel is ook het einde van de klim, dus kan ik, na even op adem te zijn gekomen, me naar beneden laten rollen, tot ik bij het zijweggetje ben gekomen waar ik een plek voor mijn tent verwacht te vinden.

Honderd meter verderop is het inderdaad bingo en kan ik mijn tent opzetten, terwijl ik tussen de bomen de lichtjes van Lloret de Mar onderaan de heuvel zie schitteren. Nog één nachtje slapen en ik ga weer even terug in de tijd, maar daarover morgen meer. Nu enkel nog de dagafsluiter.

Dag 238: Parlavà - Girona

Een gemene klim, een defect, opladen, 35 kilometer en 250 hoogtemeters.

Vannacht begon het weer fors te waaien, maar ik was voorbereid en had mijn tent op een plek met voldoende beschutting gezet, zodat ik toch nog een redelijke nachtrust heb gehad gelukkig. Zoals inmiddels gebruikelijk stond ik weer eens op een heuvel, dus had ik gelijk uitzicht toen ik uit mijn tent kwam.

Na het inpakken met de fiets aan de hand weer richting de weg, waar ik gelijk aan een klim mocht beginnen. Dit wist ik op voorhand, wat ik niet wist is hoe gemeen deze klim zou zijn. Grotendeels erg steil, met tussendoor korte stukjes vlak of zelfs dalend.

Vooral die onderbrekingen maken me het lastig, want die zorgen dat ik geen ritme kan vinden. Al met al word het daardoor een hele worsteling om boven te komen. Hoewel minder dan de helft van de hoogtemeters in de Pyreneeën, voelt deze klim twee keer zo zwaar aan.

Gelukkig heeft klimmen altijd een voordeel, aansluitend mag ik weer naar beneden. De afdaling is lekker regelmatig en niet al te steil, dus ik hoef kilometers lang geen trap te doen. Zodra ik weer een trap moet doen blijkt het pechvogeltje echter op mijn fiets te zitten.

Mijn trapper aan de linkerkant breekt gedeeltelijk af, waardoor deze scheef komt te zitten. Uiteraard gebeurd dit net na het begin van de siesta, waardoor ik geen kans heb om direct een fietsenmaker op te zoeken. Er zit dus niets anders op dan doortrappen op halve kracht.

Al vrij snel merk ik de gevolgen van dit ongemak. Mijn linkerknie begint wat te zeuren door het bewegen in een ongemakkelijke houding en mijn rechterbeen raakt vermoeid doordat deze bijna alle kracht moet leveren. Het laatste stuk naar Girona duurt dan ook wat langer dan gedacht, maar rond zonsondergang kom ik er aan en kan ik op zoek naar een fietsenmaker.

Tijdens deze zoektocht betreed ik het centrum van Girona waar de straatjes zo smal en druk zijn, dat ik van de fiets moet. Dit tot grote vreugde van mijn beide benen die de werklast weer normaal kunnen verdelen. Tijdens deze wandeling kom ik ook nog langs een lieflijk kerkje met de maan op de achtergrond.

De eerste fietsenzaak die ik bereik blijkt gesloten te zijn, maar bij de tweede is het raak en een kwartier later sta ik dan ook met een nieuw stel trappers op de fiets weer op straat en kan ik mijn weg vervolgen. Alleen spijtig dat ik door alle vertraging geen kans had om Girona te verkennen, want deze stad lijkt echt de moeite waard.

Al wat nu nog rest op deze dag die al voelt als een lange dag, is het opzoeken van een Mac om te laden. Mijn stroom is namelijk weer bijna op. Tijdens mijn verblijf daar kijk ik ook eens naar de route voor de komende tijd en het is wel duidelijk dat ik geen gebrek aan zeezicht zal krijgen. Nog één dag fietsen en ik ben weer bij de kust, die ik min of meer zal volgen gedurende enkele honderden kilometers.

Na het laden stap ik op de fiets om een plek voor mijn tent te vinden, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. De plek die ik op het oog had is niet geschikt. De enige vlakke stukjes daar liggen vol met afval. Bovendien is dit stukje al bewoond. Een ree begint namelijk hartstochtelijk te blaffen zodra ik een paar stappen in het bos zet. Ik kan hem niet zien, maar hij klinkt erg dichtbij, hooguit tien tot twintig meter verwijderd.

Ik bekijk een volgende optie en een volgende en een volgende en kom daarbij steeds verder af van de doorgaande weg, maar uiteindelijk weet ik wel een plekje te vinden. Eindelijk rust na deze lange en zware dag. Als compensatie daarvoor een afsluiter die leuk en kort is. Deze band is nadat ik contact met band en een kroegeigenaar had gehad al een paar keer in Oldenzaal geweest, maar ik wist ieder optreden te missen. Ooit ga ik ze nog live zien.