Dag 285: La Cala del Moral - Malaga

Het noodlot slaat toe, 25 kilometer en 110 hoogtemeters.

Vandaag gaat niet bepaald lopen zoals de bedoeling is, om maar eens een flink understatement te gebruiken, maar dat komt pas later in dit verhaal. Eerst beginnen bij het begin.

Ik sliep vannacht op een mooi rustig plekje en ook in de ochtend bleef het vrij rustig. Er kwam enkel af en toe een hardloper voorbij, of iemand die de hond aan het uitlaten is. Dergelijke passanten maak ik regelmatig mee, dus daar kijk ik niet van op.

Waar ik wel van op keek was het eerste dat ik zag toen ik uit de tent kwam, namelijk een meer dan indrukwekkende stam van een boom naast mijn tent. Prachtig kronkelden de stamdelen om elkaar heen.

Verder stonden er vooral kleinere bomen en in de verte de huizen aan de andere kant van de rivier. Boven die huizen loopt overigens nog de snelweg.

Ook nog even een foto van de gehele boom, want bij een indrukwekkende stam hoort natuurlijk ook een indrukwekkende kruin.

Eenmaal weer aan de andere kant van de rivier stap ik op de fiets en wijk ik af van de door Google voorgestelde route. Google denkt namelijk dat ik met de fiets niet over de A7 mag, maar dat mag ik wel.

Bij voorkeur probeer ik deze weg die op veel plekken de N340 heeft vervangen wel te vermijden overigens. Het is een erg drukke vierbaansweg met vaak maar een heel smal strookje naast de rijbaan om op te fietsen. De automobilisten hier geven je wel alle ruimte, maar erg prettig voelt het niet met dat voortrazende verkeer naast je.

Dus pak ik deze weg alleen wanneer het alternatief nodeloos veel tijd kost, zoals nu. Het alternatief bevat namelijk een forse klim en meerdere extra kilometers. Door een kwartier de A7 te volgen bespaar ik anderhalf uur tijd en dat is meer dan de moeite waard.

Na dit stukje A7 kan ik weer de N340 nemen, waarmee ik zo de stad in fiets. Ik vrees overigens dat de grote hoeveelheid steden die ik de laatste tijd heb gezien, zorgen dat iedere volgende stad er weer wat saaier en gewoner uit gaat zien.

Ik laat me graag verrassen, iets dat de natuur voortdurend doet, maar steden steeds minder. Ja, Malaga heeft wat leuke boulevards, maar daar heb ik er al genoeg van gezien.

Gelukkig tref ik ook nog een grote uitzondering en dat is onderstaande kleurrijke geheel. Dit blijkt een onderdeel te zijn van een dependance van het Centre Pompidou. In de felle zon geven de gekleurde panelen een mooi effect.

De kleur die ik overigens vooral zie in Malaga is rood, van de vele stoplichten. In aantal stoplichten wint Barcelona het met gemak, maar in rode stoplichten is Malaga de kampioen tot nu toe. De reis door de stad duurt dan ook een eeuwigheid.

Eindelijk heb ik de stoplichten achter me gelaten en denk ik nog even wat kilometers te kunnen maken voor ik mijn tent op ga zetten. Ik heb net een paar kilometer gehad als het noodlot plotsklaps toeslaat.

Vanaf het achterwiel komt ineens een hels gekraak en gepiep. Ik fiets op een plek waar ik niet zomaar kan stoppen, dus voorzichtig fiets ik een paar honderd meter verder tot ik bij een bushalte van de fiets kan.

Direct is duidelijk dat het goed fout is. Het achterwiel kan ik probleemloos heen en weer bewegen in een richting waarin ik hem niet hoor te kunnen bewegen. Vrijwel zeker is de achteras gebroken. 4.000 kilometer met bepakking en sinds aanschaf een kleine 10.000 kilometer zonder was blijkbaar teveel van het goede.

Er zit niets anders op dan snel een plekje voor de nacht te zoeken en daar rustig mijn opties overwegen. Gelukkig heb ik binnen een kilometer lopen een plekje. Dit had anders zomaar lang lopen kunnen worden.

Tijdens het bouwen pauzeer ik nog even om het wiel nader te inspecteren. Het wiel is licht scheef getrokken en daarbij heeft een spaak zelfs een stuk van de velg kapot getrokken. Het hele wiel kan dus afgeschreven worden.

Morgen kan ik dus op zoek naar een fietsenmaker, want hier kan ik niet meer mee fietsen. Maar snel een einde maken aan deze dag met de dagafsluiter en hopen op een betere dag morgen.

Dag 238: Parlavà - Girona

Een gemene klim, een defect, opladen, 35 kilometer en 250 hoogtemeters.

Vannacht begon het weer fors te waaien, maar ik was voorbereid en had mijn tent op een plek met voldoende beschutting gezet, zodat ik toch nog een redelijke nachtrust heb gehad gelukkig. Zoals inmiddels gebruikelijk stond ik weer eens op een heuvel, dus had ik gelijk uitzicht toen ik uit mijn tent kwam.

Na het inpakken met de fiets aan de hand weer richting de weg, waar ik gelijk aan een klim mocht beginnen. Dit wist ik op voorhand, wat ik niet wist is hoe gemeen deze klim zou zijn. Grotendeels erg steil, met tussendoor korte stukjes vlak of zelfs dalend.

Vooral die onderbrekingen maken me het lastig, want die zorgen dat ik geen ritme kan vinden. Al met al word het daardoor een hele worsteling om boven te komen. Hoewel minder dan de helft van de hoogtemeters in de Pyreneeën, voelt deze klim twee keer zo zwaar aan.

Gelukkig heeft klimmen altijd een voordeel, aansluitend mag ik weer naar beneden. De afdaling is lekker regelmatig en niet al te steil, dus ik hoef kilometers lang geen trap te doen. Zodra ik weer een trap moet doen blijkt het pechvogeltje echter op mijn fiets te zitten.

Mijn trapper aan de linkerkant breekt gedeeltelijk af, waardoor deze scheef komt te zitten. Uiteraard gebeurd dit net na het begin van de siesta, waardoor ik geen kans heb om direct een fietsenmaker op te zoeken. Er zit dus niets anders op dan doortrappen op halve kracht.

Al vrij snel merk ik de gevolgen van dit ongemak. Mijn linkerknie begint wat te zeuren door het bewegen in een ongemakkelijke houding en mijn rechterbeen raakt vermoeid doordat deze bijna alle kracht moet leveren. Het laatste stuk naar Girona duurt dan ook wat langer dan gedacht, maar rond zonsondergang kom ik er aan en kan ik op zoek naar een fietsenmaker.

Tijdens deze zoektocht betreed ik het centrum van Girona waar de straatjes zo smal en druk zijn, dat ik van de fiets moet. Dit tot grote vreugde van mijn beide benen die de werklast weer normaal kunnen verdelen. Tijdens deze wandeling kom ik ook nog langs een lieflijk kerkje met de maan op de achtergrond.

De eerste fietsenzaak die ik bereik blijkt gesloten te zijn, maar bij de tweede is het raak en een kwartier later sta ik dan ook met een nieuw stel trappers op de fiets weer op straat en kan ik mijn weg vervolgen. Alleen spijtig dat ik door alle vertraging geen kans had om Girona te verkennen, want deze stad lijkt echt de moeite waard.

Al wat nu nog rest op deze dag die al voelt als een lange dag, is het opzoeken van een Mac om te laden. Mijn stroom is namelijk weer bijna op. Tijdens mijn verblijf daar kijk ik ook eens naar de route voor de komende tijd en het is wel duidelijk dat ik geen gebrek aan zeezicht zal krijgen. Nog één dag fietsen en ik ben weer bij de kust, die ik min of meer zal volgen gedurende enkele honderden kilometers.

Na het laden stap ik op de fiets om een plek voor mijn tent te vinden, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. De plek die ik op het oog had is niet geschikt. De enige vlakke stukjes daar liggen vol met afval. Bovendien is dit stukje al bewoond. Een ree begint namelijk hartstochtelijk te blaffen zodra ik een paar stappen in het bos zet. Ik kan hem niet zien, maar hij klinkt erg dichtbij, hooguit tien tot twintig meter verwijderd.

Ik bekijk een volgende optie en een volgende en een volgende en kom daarbij steeds verder af van de doorgaande weg, maar uiteindelijk weet ik wel een plekje te vinden. Eindelijk rust na deze lange en zware dag. Als compensatie daarvoor een afsluiter die leuk en kort is. Deze band is nadat ik contact met band en een kroegeigenaar had gehad al een paar keer in Oldenzaal geweest, maar ik wist ieder optreden te missen. Ooit ga ik ze nog live zien.