Dag 276: El Viso - Almeria

Iets met wind, 31 kilometer en 120 hoogtemeters.

De dag zou er vandaag heel simpel uit gaan zien, uurtje fietsen naar de Mac, daar opladen en dan een plekje zoeken voor de nacht. Helaas blijkt de werkelijkheid heel wat weerbarstiger.

Dat begon al gelijk vannacht. Voor de verandering was ik een keer mooi op tijd in slaap gevallen, waarschijnlijk dankzij de weinige slaap door het noodweer een nacht eerder, maar om half twee was ik weer klaarwakker. De wind was aan het bulderen en leek mijn tent als offer te eisen.

Vreemd, want er was geen storm verwacht. Eem blik op de weerapp liet ook zien dat de huidige voorspelling nog altijd windkracht twee was, zeker geen storm. Het werd mij duidelijk dat er wat haringen los waren gekomen, dus lenzen in, kleren aan en naar buiten waar ik zelfs op moest letten om zelf niet omver gewaaid te worden.

De tent dreigde in stukken gescheurd te worden door de wind, dus ik moest snel iets verzinnen. Allereerst mijn fiets gepakt en deze op de grond gelegd aan de loefzijde van mijn tent om te dienen als anker. Hiermee wist ik in ieder geval zeker dat de buitentent niet weg zou vliegen.

Hierna moest de voortent weer goed gezet worden, maar dat bleek een uitdaging. Terwijl ik de ene haring aan het herplaatsen was, vloog de andere al weer door de lucht. Ook op andere plekken tond de tent begonnen de haringen te vliegen, soms meters de lucht in.

Al met al ben ik twee uur bezig geweest, regelmatig mijn longen uit mijn lijf schreeuwend richting de wind, voor alle haringrn weer goed vast zaten en de tent behalve met mijn fiets, ook met stenen extra verzwaard was.

Waarschijnlijk ben ik precies op een plek gaan staan met een tunneleffect, waarbij wind vanuit de bergen via de heuvels steeds sneller en sneller naar beneden komt, tot bij mijn tent. Het duurde tot een uur of zes voor de wind wat ging liggen en ik eindelijk nog wat slaap kon pakken.

Zo begon de dag dus al lekker, want op het moment dat ik in had willen pakken, lag ik nog te slapen om bij te komen van de uitputtende nacht. Met uren vertraging begin ik later aan mijn dag en pak mijn spulletjes in.

Net als gisteren vandaag weer verder met de prijsvraag zoek de boom. Eerst maar eens een blik op de heuvel achter mijn tent.

Wat overigens wel mooi was aan deze heuvel, was dat ik er gisteren de opkomst van de maan op kon volgen. Eerst was alleen de bovenkant gehuld in een spookachtig licht en langzaam kwam dat licht naar beneden. Tegen de tijd dat het licht me bereikt had, kwam achter me de maan op.

Ook de andere kant op, de kant waar de wind vandaan kwam, wens ik jullie veel succes met het zoeken van een boom.

Toen eenmaal alles ingepakt was ging ik aan de wandel. Ik zit immers nog altijd met het keienpad dat fietsen onmogelijk maakt. Tijdens het lopen nog maar een foto, want ik vind dit dus een prachtig landschap.

Na een stuk lopen kom ik dan eindelijk weer bij een normale weg en kan ik weer op de fiets stappen. De eerste paar kilometer vlieg ik werkelijk, want de weg loopt wat naar beneden en de wind staat in de zij en dus niet in mijn nadeel. Uiteraard duurt dit niet lang.

Iets verderop buigt de weg namelijk iets, waardoor ik de wind nu van voren heb. Het worstelen kan beginnen. Het is ook pas op dit moment dat ik de vermoeidheid in mijn lijf door twee nachten weinig slaap begin te voelen. Het laatste stukje naar Almeria word dan ook hard werken, maar uiteindelijk bereik ik de stad.

Almeria heeft zich blijkbaar aangesloten bij New York, Lyon en Amsterdam qua stadspromotie aan de grote rode en witte letters te zien.

Vlak na het binnen rijden van de stad is de Mac en die fiets ik voorbij. Voorbij ja. Ik moet namelijk eerst nog even een nieuw blikje gas halen voor het koken en iets verderop zit een zaak die dit hoort te hebben.

Deze zaak is een hypermarkt, dus loop ik lang tussen de eindeloze gangen op zoek, maar ze hebben geen Campingaz. Pas in het voorjaar weer. Gelukkig is er nog een alternatief, helaas wel aan de andere kant van de stad, bovenop een steile heuvel. Fietsen dus maar weer.

Eindelijk aan de andere kant van de stad kom ik bij de volgende hypermarkt, waar het verhaal in herhaling gaat. Na lang zoeken enkel de conclusie dat het er niet is. Alles bij elkaar weer een paar uur weg om niets.

Tegen de tijd dat ik bij de Mac ben is het al halverwege de avond, waardoor ik tot sluitingstijd moet blijven om de accu's te vullen. Al met al loop ik nu zes uur achter op schema, dusna afloop maar snel naar het plekje dat ik uitgekozen heb om de tent op te zetten.

Tegen de tijd dat ik daar ben blijkt echter een probleem, ik kan met geen mogelijkheid het beoogde terrein op. Er zit dus niets anders op dan een alternatief te zoeken. Eenvoudig is dat niet, want alles staat hier vol met of kassen, of de gebouwen van de stad.

Uiteindelijk vind ik een plekje op Maps, maar dat is wel weer aan de andere kant van de stad. Ik mag dus weer flink fietsen. Tegen de tijd dat ik daar ben is het inmiddels diep in de nacht, maar gelukkig is de plek wel geschikt. Zo snel als mijn vermoeide lijf wil zet ik de tent op, later dan ooit eerder, waarna ik naar binnen kruip voor een beetje rust. Teveel van dit soort dagen moet een mens niet meemaken. Maar snel naar de afsluiter dus.

Dag 231: Narbonne - Sigean

Erg harde wind, 25 kilometer en 220 hoogtemeters.

Gisteren was de wind die al een paar dagen fors aan het waaien was ineens verdwenen, maar vannacht keerde hij in alle hevigheid terug. De plek die ik had gekozen bood geen bescherming tegen deze niet voorspelde wending, waardoor ik bijna geen oog dicht heb gedaan. Alles bij elkaar heb ik hooguit een uur slaap gehad.

Het daglicht schijnt nog niet zo lang mijn tent in op het moment dat de wind nog harder gaat blazen en ik dusdanig voor de veiligheid van mijn tent begin te vrezen, dat ik besluit om direct in te gaan pakken.

Met een vermoeid lijf sta ik dan ook in de ochtend kou als opgejaagd wild mijn tent af te breken tot het punt dat hij plat ligt en de wind er bijna geen vat meer op heeft. Op dat moment kan ik even opgelucht ademhalen.

Het is ook op dat moment dat ik voor het eerst bij daglicht om me heen kan kijken, en mijn vermoeden van gisteravond blijkt waar te zijn. Deze of vorige zomer is alles hier platgebrand.

Diverse van de hier aanwezige schuurtjes zijn ingestort, bomen en struiken zijn vaak geheel of gedeeltelijk zwart en zelfs het gras is op sommige plekken verbrand. En dat allemaal letterlijk naast de stad. De buurtbewoners zullen zich ongetwijfeld grote zorgen hebben gemaakt.

Na op adem te zijn gekomen moet mijn tent nog opgevouwen worden en dat is altijd een uitdaging bij veel wind. Het is even stoeien, maar uiteindelijk krijg ik hem in zijn zak en kan ik vertrekken.

Gisteren ben ik door de stad gefietst, nu moet ik nog langs één van de commerciële centra van Natbonne. Daarbij moet je niet denken aan een paar winkeltjes, maar kilometers achter elkaar de ene na de andere grote winkel. Ik tel alleen al zeven supermarkten bijvoorbeeld.

Bij één van die supermarkten stop ik om wat vers ontbijt in te slaan en buiten, beschut tegen de wind, te nuttigen. Pas na dit ontbijt voel ik me weer een beetje mens en kan ik mijn weg vervolgen.

Uiteraard is de wind er nog wel altijd en helaas staat die vandaag niet in mijn voordeel. Meestal heb ik hem vol in mijn zij, soms schuin tegen en beiden is een uitdaging met windstoten tot boven de tachtig kilometer per uur.

Met al mijn bagage vang ik veel wind, waardoor ik 'alle zeilen bij moet zetten' om mijn stuur een beetje recht te houden. Normaal fiets ik wat dichter op de rijbaan, omdat daar de weg schoner is, maar dat kan ik me vandaag niet veroorloven, omdat ik ruimte naast me nodig heb om plotselinge windvlagen op te vangen.

Gevolg is dat ik moet fietsen waar alle rotzooi ligt, de steentjes, resten van auto-onderdelen en ook glas. Scherp opletten dus, maar gelukkig weet ik lekke bandem te voorkomen.

De niet aflatende wind heeft wel tot gevolg dat mijn armen voortdurend vermoeid raken, omdat ik zoveel kracht nodig heb om het stuur recht te houden. In combinatie met de stukken wind tegen zorgt dit dat ik vaak moet pauzeren.

Ik was vroeg vertrokken, maar leg onder de omstandigheden maar een afstand af die eerder past bij een laat vertrek. Iedere kilometer is winst denk ik dan maar. Onderweg niet echt de kans gehad om om me heen te kijken, dus een eerste foto maakte ik pas toen ik al in het gebied was waar ik een slaapplek wilde zoeken. Terwijl ik de heuvel die ik net beklommen heb afkijk, zie ik dat de ondergaande zon de vallei in een mooie gloed zet.

Mijn plek voor de nacht is zorgvuldig gekozen. Ik ga mooi in een bos staan, zodat ik aan alle kanten bescherming heb tegen de wind. Naar ik hoop bescherming genoeg om nu wel goed te kunnen slapen. Enkel nog een stukje muziek voor het slapen gaan. Deze is al een keer eerder geweest, maar na vandaag heb ik weinig keuze qua toepasselijke muziek.

Dag 204: La Salle - De wind van voren

Hier volgt het weerbericht voor de regio La Salle - Lyon.

Zoals ik gisteren al aan zag komen, zal ik vandaag ook geen progressie maken. Nu niet door de rug, maar door het weer. Op zich wel passend, want mijn eerste dag hier was ook vanwege het weer, dus de cirkel is weer rond.

Eerst maar eens terug naar afgelopen nacht. Ik heb niet veel geslapen, want de wind die gisteren al fors was trok vannacht aan tot wat in ieder geval klonk als een storm. Ondanks de bescherming van het groen om me heen was mijn tentzeil flink aan het klapperen. De wind door de bomen in combinatie met het geklapper waren zo luid dat de ook gedurende de nacht druk bereden weg en spoorweg iets verderop niet te horen waren.

Op enig moment was er een enorm gekraak te horen. Bij daglicht blijkt dat één van de dode bomen die ik eerder een stuk verderop had zien staan het heeft begeven. Ik kan je zeggen dat je dan plotsklaps volkomen wakker bent.

Gelukkig horen dode bomen en dode takken bij het lange lijstje dat ik altijd afloop bij het zoeken van een geschikte plek. Een gezond ogende boom kan het natuurlijk ook begeven, maar die kans is een stuk kleiner in een bos. Aan de rand gaan ze juist weer wat sneller.

Na een korte en onrustige nachtrust word ik vroeg wakker, het waait nog altijd fors, en begin ik aan het rekken en strekken om mijn rug op gang te krijgen. Pas na deze activiteiten kijk ik naar de weersverwachting en direct is me duidelijk dat ik nog een dag geduld moet hebben.

Tot diep in de middag zal de wind nog tekeer gaan. Niet zo fel als afgelopen nacht, maar meer dan fel genoeg om er niet regenen te gaan fietsen. Ik heb een vergelijkbare wind eerder recht in het gezicht gehad, op weg naar Luik, en dat was geen positieve ervaring.

Het ging toen maar om een stukje van een kilometer of tien met windkracht vier met uitschieters tot zeven en dat is precies de voorspelling voor vandaag. Met mijne grote lijf en bagage die zich dan gaat gedragen als een zeil kwam ik toen bijna tot stilstand. Op geen ander moment op mijn reis heb ik zo lang over tien kilometer gedaan. Ook heb ik toen nog dagen de effecten gevoeld van die krachtsinspanning, dus dat doe ik niet nog een keer.

Ach ja, zo krijgt mijn rug ook nog wat extra rust, kan alleen maar helpen. Om de tijd wat te doden besluit ik een stukje te wandelen. Eigenlijk is dit weer de eerste keer dat dat kan sinds het begin van de rugproblemen, dus gelijk maar gebruik van maken.

Later op de dag nog even naar de supermarkt. Op de terugweg zie ik een straatje dat ik nog niet ken en die ga ik dus maar in. Had ik dit straatje maar eerder genomen, want ineens kom ik het mooiste deel van Saint-Martin-Belle-Roche, de plaats waar ik telkens mijn boodschappen doe.

Ik zie een lieflijk pleintje met een leuke kerk en daarachter nog een kerktoren. Deze laatste blijkt van een oud klooster uit de twaalfde eeuw te zijn. Spijtig dat ik dit allemaal pas ontdek vlak voor zonsondergang op mijn laatste dag hier, dus meer dan een snelle foto zat er niet in.

Even later geniet ik nog even van de zonsondergang. Ik genoot er zelfs zo van dat ik vergat om er een foto van te maken. Het was een echte Zuid-Franse zonsondergang, met prachtige zachte pastelstiften. Echt genieten.

Vlak na zonsondergang gaat ook eindelijk de wind liggen, een mooi moment om naar de weersvoorspelling van de komende dagen te kijken. Het gaat weer kouder worden, maar dat is geen probleem. De wind lijkt zich ook wat meer te gedragen, dus dat is gunstig. Blijft over de regen.

Voor de komende dagen worden er her en der buien verwacht. Morgen lijkt nog mee te vallen, maar de dagen daarna gaan er om spannen. Vooral het passeren van Lyon lijkt een uitdaging te worden. Lyon ligt aan het begin van een vallei en daardoor valt er wat vaker regen. Daarnaast is Lyon met zijn voorsteden een immens geheel en daar zal ik op één dag doorheen moeten.

Tot Lyon en na Lyon is een paar uurtjes droog genoeg om weer wat verder te komen, maar Lyon moet echt in één ruk en dan moet het dus wat langer droog zijn. De komende paar dagen zal ik dus met grote regelmaat mijn weerapp controleren in de hoop dat na alle vertraging die ik nu heb gehad, het weer niet voor teveel overlast gaat zorgen.

Eenmaal voorbij Lyon zal het snel beter worden. Ik heb het weer voor het komende deel van de route uitgebreid kunnen bestuderen de afgelopen tijd en ten zuiden van Lyon regent het beduidend minder. Bijkomend voordeel is natuurlijk dat ik dan ook steeds dichter bij de mediterrane invloeden kom. Ongeveer een week na Lyon zal het langzaam gaan voelen als de lente. Ik kijk er naar uit.

Met al dat gepraat over het weer krijg ik ineens zin in een fout plaatje ter afsluiting. Veel plezier.

Dag 134: Chaamse meren - Huh wat?

Zware neerslag doet de omgeving veranderen.

Na de storm gisteren begon het met hard regenen. Gedurende de nacht en ochtend was het meestal normale regen, maar vanmiddag gaat het pas echt los. Het komt echt met bakken naar beneden.

Wat ik op zulke momenten mooi vind om naar te kijken is de buienradar. In de vorm van de buien en de verschillende kleurtjes herken je namelijk op dit soort dagen vaak dezelfde vorm als bij een orkaan. Gelukkig een stuk minder heftig, maar het ziet er wel mooi uit.

Tot drie keer toe komt er een sliert rood over de Chaamse bossen heen en dankzij de richting en vorm van de depressie in combinatie met de draaiing die zo'n depressie ondergaat, gaan twee van die rode slierten in de volle lengte over me heen. Aanhoudende zware neerslag dus.

Uiteraard heeft dat zijn impact, maar daar kom ik nog niet direct achter, want ik zit nog droog in mijn temt. Pas tegen half acht komt er een moment van droogte tussen de buien en dat geeft mij de kans om eindelijk de boodschappen te doen die ik al sinds gisteren wil doen.

Zodra ik mijn tent uit kruip zie ik overal om me heen grote plassen water en als zelfs de natuur niet al het water ken verwerken, dan is er veel gevallen. Ik ben blij dat ik altijd controleer bij aankomst of mijn tent niet op een laag stukje grond staat, want anders had mijn tent nu ook in zo'n plas gestaan.

Door en om deze paalcamping liggen er overigens ook meerdere diepe geulen, die ik en anderen de hele tijd sloot noemden, maar tot mijn verrassing blijken deze geen druppel water te bevatten. Sloten zijn het dus niet, maar de werkelijke functie van deze geulen is niet herleidbaar.

Het pad dat ik moet volgen om bij het verharde fietspad te komen staat ook gedeeltelijk blank, maar gelukkig zijn er genoeg hoge plekken om de voeten te plaatsen, zodat deze in ieder geval droog blijven. De wielen van mijn fiets staan echter geregeld twintig centimeter diep in het water.

De gevolgen van de storm worden nu ook zichtbaar. Diep in het bos waar ik sta valt het mee en zijn er nauwelijks takken naar beneden gekomen dikker dan mijn duim. De laatste 200 meter van dit fietspad loopt langs de rand van het bos aan de kant waar de wind vrij spel had, en daar ligt het bezaait met vuistdikke takken.

Verderop richting Chaam is nog een stuk fietspad dat over een lengte van veertig meter blank staat omdat de sloot ernaast al het water niet kon verwerken. Ontwijken is geen optie, dus er maar doorheen.

Zodra ik de boodschappen heb gedaan begint het alweer zachtjes te regenen, dus de hoogste tijd om me weer richting tent te bewegen. Onderweg stop ik nog even omdat ik een moeder ree met haar twee kinderen zie. Moeders kijkt mij strak aan, terwijl de kinderen rustig door blijven eten van de struiken.

Betoverd als ik ben door deze ontmoeting heb ik eerst niet eens door dat het inmiddels weer hard aan het regenen is. Pas als het water me in de nek loopt merk ik het en leg ik snel de laatste anderhalve kilometer naar mijn tent af. De rest van de dag word het niet meer echt droog, dus de behoefte om mijn tent nogmaals te verlaten ontbreekt volledig.

Voor de dagafsluiter laat ik me deze keer niet inspireren door de regen, maar door het boodschappen doen en dan kom ik bij een nummer van de soundtrack van Mallrats, een heerlijke cultfilm uit het View Askewniverse.

Dag 133: Chaamse bossen - Grote woei

Een storm in een glas water.

Gisteren had ik de scheerlijnen al geplaatst, normaal gebruik ik die dingen vrijwel nooit, dus ik ben helemaal klaar voor de eerste herfststorm van het jaar. Hoewel ik overtuigd ben dat mijn tent dit met gemak kan doorstaan, blijf ik voor de zekerheid toch maar thuis. Ik kan er immers ook wel eens naast zitten.

Nu zit de storm natuurlijk in het noorden en ik in het zuiden, dus dat scheelt al enorm. Wat ook scheelt is dat ik midden in een bos zit, dat dempt de wind flink. Uiteindelijk valt het dan ook erg mee. De buitentent gaat dankzij de scheerlijnen geen kant op, enkel de binnentent beweegt wat meer mee met de wind, maar niets dat voor overdreven krachten op de tentstokken zorgt.

Tegen vier uur valt de wind ineens helemaal weg en na al het geraas is dat ineens een hele vreemde sensatie van volkomen stilte. Hierna begint de wind weer na een klein kwartiertje, maar dit vreemde fenomeen doet zich nog tweemaal voor. Binnen in de tent lijkt het op zulke momenten net alsof de wereld om me heen ineens verdwenen is.

Na het derde intermezzo word de stilte niet onderbroken door de wind, maar door de regen die met bakken naar beneden komt. De behoefte om boodschappen te doen verdwijnt net zo plotseling als de wind eerder. De rest van de avond en nacht blijft de regen domineren. Morgen weer een nieuwe dag denk ik dan maar.

Na een storm is het natuurlijk niet lastig om een afsluiter te bedenken. Bij deze dus.