Dag 276: El Viso - Almeria

Iets met wind, 31 kilometer en 120 hoogtemeters.

De dag zou er vandaag heel simpel uit gaan zien, uurtje fietsen naar de Mac, daar opladen en dan een plekje zoeken voor de nacht. Helaas blijkt de werkelijkheid heel wat weerbarstiger.

Dat begon al gelijk vannacht. Voor de verandering was ik een keer mooi op tijd in slaap gevallen, waarschijnlijk dankzij de weinige slaap door het noodweer een nacht eerder, maar om half twee was ik weer klaarwakker. De wind was aan het bulderen en leek mijn tent als offer te eisen.

Vreemd, want er was geen storm verwacht. Eem blik op de weerapp liet ook zien dat de huidige voorspelling nog altijd windkracht twee was, zeker geen storm. Het werd mij duidelijk dat er wat haringen los waren gekomen, dus lenzen in, kleren aan en naar buiten waar ik zelfs op moest letten om zelf niet omver gewaaid te worden.

De tent dreigde in stukken gescheurd te worden door de wind, dus ik moest snel iets verzinnen. Allereerst mijn fiets gepakt en deze op de grond gelegd aan de loefzijde van mijn tent om te dienen als anker. Hiermee wist ik in ieder geval zeker dat de buitentent niet weg zou vliegen.

Hierna moest de voortent weer goed gezet worden, maar dat bleek een uitdaging. Terwijl ik de ene haring aan het herplaatsen was, vloog de andere al weer door de lucht. Ook op andere plekken tond de tent begonnen de haringen te vliegen, soms meters de lucht in.

Al met al ben ik twee uur bezig geweest, regelmatig mijn longen uit mijn lijf schreeuwend richting de wind, voor alle haringrn weer goed vast zaten en de tent behalve met mijn fiets, ook met stenen extra verzwaard was.

Waarschijnlijk ben ik precies op een plek gaan staan met een tunneleffect, waarbij wind vanuit de bergen via de heuvels steeds sneller en sneller naar beneden komt, tot bij mijn tent. Het duurde tot een uur of zes voor de wind wat ging liggen en ik eindelijk nog wat slaap kon pakken.

Zo begon de dag dus al lekker, want op het moment dat ik in had willen pakken, lag ik nog te slapen om bij te komen van de uitputtende nacht. Met uren vertraging begin ik later aan mijn dag en pak mijn spulletjes in.

Net als gisteren vandaag weer verder met de prijsvraag zoek de boom. Eerst maar eens een blik op de heuvel achter mijn tent.

Wat overigens wel mooi was aan deze heuvel, was dat ik er gisteren de opkomst van de maan op kon volgen. Eerst was alleen de bovenkant gehuld in een spookachtig licht en langzaam kwam dat licht naar beneden. Tegen de tijd dat het licht me bereikt had, kwam achter me de maan op.

Ook de andere kant op, de kant waar de wind vandaan kwam, wens ik jullie veel succes met het zoeken van een boom.

Toen eenmaal alles ingepakt was ging ik aan de wandel. Ik zit immers nog altijd met het keienpad dat fietsen onmogelijk maakt. Tijdens het lopen nog maar een foto, want ik vind dit dus een prachtig landschap.

Na een stuk lopen kom ik dan eindelijk weer bij een normale weg en kan ik weer op de fiets stappen. De eerste paar kilometer vlieg ik werkelijk, want de weg loopt wat naar beneden en de wind staat in de zij en dus niet in mijn nadeel. Uiteraard duurt dit niet lang.

Iets verderop buigt de weg namelijk iets, waardoor ik de wind nu van voren heb. Het worstelen kan beginnen. Het is ook pas op dit moment dat ik de vermoeidheid in mijn lijf door twee nachten weinig slaap begin te voelen. Het laatste stukje naar Almeria word dan ook hard werken, maar uiteindelijk bereik ik de stad.

Almeria heeft zich blijkbaar aangesloten bij New York, Lyon en Amsterdam qua stadspromotie aan de grote rode en witte letters te zien.

Vlak na het binnen rijden van de stad is de Mac en die fiets ik voorbij. Voorbij ja. Ik moet namelijk eerst nog even een nieuw blikje gas halen voor het koken en iets verderop zit een zaak die dit hoort te hebben.

Deze zaak is een hypermarkt, dus loop ik lang tussen de eindeloze gangen op zoek, maar ze hebben geen Campingaz. Pas in het voorjaar weer. Gelukkig is er nog een alternatief, helaas wel aan de andere kant van de stad, bovenop een steile heuvel. Fietsen dus maar weer.

Eindelijk aan de andere kant van de stad kom ik bij de volgende hypermarkt, waar het verhaal in herhaling gaat. Na lang zoeken enkel de conclusie dat het er niet is. Alles bij elkaar weer een paar uur weg om niets.

Tegen de tijd dat ik bij de Mac ben is het al halverwege de avond, waardoor ik tot sluitingstijd moet blijven om de accu's te vullen. Al met al loop ik nu zes uur achter op schema, dusna afloop maar snel naar het plekje dat ik uitgekozen heb om de tent op te zetten.

Tegen de tijd dat ik daar ben blijkt echter een probleem, ik kan met geen mogelijkheid het beoogde terrein op. Er zit dus niets anders op dan een alternatief te zoeken. Eenvoudig is dat niet, want alles staat hier vol met of kassen, of de gebouwen van de stad.

Uiteindelijk vind ik een plekje op Maps, maar dat is wel weer aan de andere kant van de stad. Ik mag dus weer flink fietsen. Tegen de tijd dat ik daar ben is het inmiddels diep in de nacht, maar gelukkig is de plek wel geschikt. Zo snel als mijn vermoeide lijf wil zet ik de tent op, later dan ooit eerder, waarna ik naar binnen kruip voor een beetje rust. Teveel van dit soort dagen moet een mens niet meemaken. Maar snel naar de afsluiter dus.

Dag 100: Gorinchem - Tijd voor een time-lapse

Na een onrustige nacht een dagje rustig de tijd nemen voor een time-lapse.

De paalcamping stond vannacht dus eigenlijk iets te vol. Met zes tentjes op zo'n kleine ruimte is er altijd wel iemand die onrustig is, naar het toilet is of wat dan ook. Zeker met ook nog vier kleine kinderen erbij die af en toe onrustig zijn door de onbekende geluiden.

Al met al dus niet bijzonder veel slaap gehad afgelopen nacht. Gelukkig vertrekken de meeste mensen redelijk vroeg in de ochtend, zodat ik halverwege de ochtend nog een beetje slaap kan pakken.

Hierna staat alleen het tentje van de twee Poolse jongens er nog, maar die zijn de stad in, dus het rijk helemaal voor mezelf. Oorspronkelijk was de bedoeling om vandaag een time-lapse en wat filmpjes te maken, maar daar heb ik de energie niet voor. Ik besluit dus om het enkel bij de time-lapse te laten.

Nu kost het maken van een time-lapse nog altijd veel tijd. Uiteindelijk word het een time-lapse in twee delen, tussendoor moest ik een accu vervangen. Het eindresultaat is minder dan drie minuten film, maar daarvoor zit ik wel ruim drie uur op de krib in de rivier mijn tijd te vullen.

Geduld is dus nodig bij het maken van een time-lapse. Ik hoop dan ook maar dat mensen er van genieten, want anders zou het wel erg zonde zijn van de tijd. Gelukkig vind ik ze zelf erg leuk om te maken, dus voorlopig ga ik er wel even mee door. Voor het resultaat zullen jullie nog wel een paar dagen geduld moeten hebben. Ik heb nu zoveel filmpjes in de wacht staan, dat er tussen maken en hier tonen tot meer dan een week kan zitten.

Verder het vandaag dus rustig aan gedaan. Op het einde van de dag weer mijn bankje bij de rivier opgezocht om te koken, noodles met ei deze keer, en daarna voor mijn doen lekker vroeg gaan slapen. Ook wel een keer lekker.

En dan de afsluiter van de dag. Zo'n time-lapse is eigenlijk keer op keer een foto nemen en achter elkaar plakken. Time after time dus.

Dag 62: Utrechtse heuvelrug - De jacht op klein wild

Het is tijd om wraak te nemen. Dierenliefhebbers kunnen mogelijk beter dit stuk overslaan.

Vooraf nog eerst even wat anders. Weten jullie nog die was die ik dagen geleden heb gedaan? Die is eindelijk droog. Eindelijk dus een periode zonder buien gehad die lang genoeg was.

Ik heb het echt helemaal gehad met de muizen. Bijna dagelijks tref ik er één aan in de binnentent en het aantal gaten in mijn tent neemt dagelijks toe. Met duct tape weet ik ze nu nog te repareren, maar als het in dit tempo door blijft gaan komt daar ook een keer een einde aan.

Ook wakker worden met een muis op je hand, of op je been is niet echt optimaal voor de nachtrust om het zo maar te noemen, maar nog erger is de voortdurende herrie die ze maken met hun geknaag en getrippel over het zeil in de voortent. Ik slaap al een week niet meer fatsoenlijk dankzij de muizen.

Het is dus een keuze tussen de muizen en mijn tent en dan kies ik altijd voor mijn tent. De regel waar ik me tot nu toe aan heb gehouden om de natuur de natuur te laten ga ik bij wijze van uitzondering dus doorbreken.

Gisteren wat muizenvallen gekocht en eerder in de dag al uitgeslapen, want deze nacht gaat slaap er niet van komen. Bij aankomst in mijn tent moet ik eerst nog weer een muis de tent uit jagen, zijn laatste kans om het zo maar te zeggen, en daarna zet ik voor het eerst de vallen.

Het duurt niet lang voor ik kan horen dat ik voor het eerst klandizie heb. Helaas komen de muizen er de eerste ronde echter nog goed mee weg. Vallen weer vullen dus, en weer afwachten. De tweede ronde is het wel raak. Indringer één is naar de eeuwige jachtvelden na een paar seconden gespartel.

Want ja, ook bij een gebroken nek of rug spartelen muizen nog altijd even na. Aangezien ik geen sadist ben zorg ik echter wel dat ik een hamer bij de hand heb. Stopt het gespartel niet binnen een paar seconden, dan kan ik ingrijpen en er zelf een einde aan maken. Ik wil van de muizen af, maar onnodig leed gun ik ze nu ook weer niet. Zij kunnen niet helpen dat het muizen zijn.

Zo gaat het de hele nacht door, keer op de keer de vallen weer opnieuw vullen en eens in de zoveel tijd klapt er één dicht en is er weer een gatenmaker minder in leven. Één keer moet ik ook daadwerkelijk ingrijpen omdat een muis niet direct dodelijk geraakt is. In de dertig seconden na de klap had hij de val al anderhalve meter meegesleept.

Al met al weet ik er deze nacht zes uit mijn lijden te verlossen, naar ik hoop de zes meest brutale. Één herken ik zelfs aan zijn ene opvallend donkere voorpoot. Dit exemplaar had ik al een keer uit mijn tent moeten verjagen.

Nu zijn er natuurlijk lezers die denken dat ze afkomen op de etenswaren in mijn tent en dat ik die anders moet bewaren. Nou, ik bewaar dus geen etenswaren in mijn tent. Het enige dat ze te knagen hebben na binnenkomst is over het algemeen plastic of bijvoorbeeld toiletpapier en dat doen ze dan ook graag.

Na een nacht jagen aan het begin van de ochtend tegelijkertijd met de resterende muizen gaan slapen. De nachtrust van de overwinnaar op het slagveld is altijd goed. Overdag deze dag dan ook niets gedaan, behalve slapen en wat door het bos lopen. De volgende nacht was ik van plan om nog een keer de hele nacht de strijd aan te gaan.

Tijdens deze tweede nacht was de oogst al duidelijk minder en het begon ook wat rustiger te worden met muizen die aan mijn tent willen knagen, of over mijn binnentent lopen, want ja, ook dat doen ze om vervolgens aan het dak te gaan knagen.

Ik zal de vallen blijven zetten de komende dagen dat ik nog hier verblijf en hoop van harte dat ik eindelijk weer wat nachtrust kan pakken en vooral dat mijn tent verder in één stuk blijft.