Dag 230: Vias - Narbonne

Zon, opladen, 44 kilometers en 150 hoogtemeters.

Ieder nadeel heeft een voordeel. Doordat ik gisteren niet lang kon fietsen heb ik vandaag wat frissere benen. Daarnaast is het vandaag uitstekend weer, een graad of veertien en zon, dus de jas hoeft niet aan vandaag.

Ik had een heerlijk plekje vannacht, mooi verscholen tussen wat naaldbomen. Er lagen zoveel naalden op de grond dat ik ook nog eens extra zacht kon liggen. Wat wil een mens nog meer? Direct achter de bomen loopt de weg overigens al, dus ik kan snel weer op de fiets zonder eerst nog een veld over te moeten steken.

Qua route kan ik vandaag twee kanten op, binnendoor via boerenweggetjes, of een stukje om via Béziers en dan over de wat grotere wegen. Eigenlijk is dat geen keuze, want boerenweggetjes zijn hier vaak in bijzonder slechte staat. Op naar Béziers dus.

Meestal laten steden wel wat van hun schoonheid zien terwijl ik ze doorkruis, maar bij Béziers is dat lang niet het geval. Ik heb de stad al bijna afgeschreven wanneer ik toch nog wat moois te zien krijg. Terwijl ik bij een stoplicht sta zie ik ineens een mooi doorkijkje richting de basiliek.

Later blijkt deze basiliek vanuit bijna iedere hoek al van buiten de stad zichtbaar te zijn, alleen dus net niet vanuit de richting waaruit ik kwam. Even later passeer ik de rivier Orb en zie ik dat naast de brug die ik gebruik, een prachtige oude brug logt. Helaas had ik door het drukke verkeer echter geen kans om een foto te maken.

Uiteindelijk bleek Béziers dus toch nog schoonheid te herbergen. Minder fraai is echter een deel van de geschiedenis van deze stad. Begin dertiende eeuw zaten er in deze stad, en verder in de omgeving, Katharen. Katharen waren gelovigen die het geloof net iets anders beleefden dan katholieken en dat kon natuurlijk niet. Begin dertiende eeuw kwamen er derhalve kruistochten om de Katharen uit te roeien. De Franse koning sloot zich hiervoor maar wat graag aan bij de paus, wat zo kon hij zijn invloed in het zuiden van Frankrijk mooi uitbreiden.

De kruisvaarders togen richting Béziers en eisten de uitlevering van alle Katharen. Het is overigens onbekend of er enkele honderden of duizenden Katharen in de stad aanwezig waren. De stad weigerde mee te werken en iedereen dacht veilig binnen de stadsmuur te zitten, zowel Katharen als katholieken. De kruisvaarders wisten echter toch de stad in te komen.

De afgezant van de paus kreeg vervolgens de vraag hoe de ketters van de katholieken te onderscheiden waren, waarop hij zei: 'Vermoord ze allemaal, god zal de zijnen herkennen. Wat volgde was een enorm bloedbad, waarbij volgens verslagen circa 20.000 slachtoffers zijn gevallen.

Veel geschiedkundigen trekken dat aantal in twijfel, omdat er waarschijnlijk maar zo'n 10.000 mensen in Béziers woonden in die tijd. Ik sluit het aantal van 20.000 echter absoluut niet uit, omdat het heel normaal is dat mensen uit de wijde omgeving de veiligheid van de stadsmuren op zouden zoeken met een oprukkend leger in de buurt.

Wat het precieze aantal ook is geweest, het blijft natuurlijk een waanzinnige slachtpartij. Waar Verdun een voorbeeld is van de waanzin die wereldlijke macht voort kan brengen, is Béziers een voorbeeld van wat religieuze macht voort kan brengen. Beiden zijn uiteraard absoluut niet de enige voorbeelden.

Wat dan natuurlijk wel weer vreemd is, is dat niemand het vreemd vind wanneer je kritisch richting ereldlijke macht bent, maar velen een kritische houding richting religieuze macht absoluut niet kunnen waarderen.

En de Katharen? Die zijn dankzij meerdere andere aanvallen, gevolgd door jaren van achtervolging door de inquisitie, tot op de laatste gelovige uitgemoord.

Na Béziers volgt de weg naar Narbonne en het is op deze weg dat voor het eerst zichtbaar is dat de Pyreneeën er aan zitten te komen. Ze zijn nog klein en in de verte, maar de aaneengesloten bergketen is voor het eerst goed zichtbaar.

Tegen het einde van de middag fiets ik Narbonne in. Voor de wijnliefhebbers, dit is waar de Franse wijnproductie ooit begon. Uiteraard ten tijde van de Romeinen. Vreemd genoeg is deze streek, waar ze dus de meeste ervaring in Frankrijk hebben, juist een streek die lang bekend stond om zijn goedkope slobberwijnen. Het is pas sinds enkele decennia dat ze hier meer op de kwaliteit zijn gaan letten.

Omdat ik vanaf het inrijden van Narbonne direct naar de Mac ben gefietst en het centrum heb overgeslagen, kan ik geen zinnig woord zeggen over of de stad de moeite waard is. Na het debacle qua opladen twee dagen geleden, was ik gewoon direct aan stroom toe.

Omdat ik nu echt alles leeg had, moest ik ook wat langer blijven zitten om te laden, dus verliet ik pas met sluitingstijd de zaak. Dit deed ik vrijwel tegelijkertijd met een ander die er ook uren had gezeten met de stekker in het stopcontact. Buiten kwam ik tot de ontdekking dat hij ook een volgepakte fiets bij zich had. Een collega dus!

Tijd dus, voor een gesprekje. Het blijkt om een Italiaan te gaan, die inmiddels al 'even' onderweg is na met een depressie te zijn vertrokken. Nou ja, even. Deze man gaat al twintig jaar fietsend en werkend door Europa. Dat vind ik persoonlijk toch wel een beetje veel.

Na het gesprek zoek ik een plekje voor de nacht. In het donker zie ik op deze plek al veel zwartgeblakerde dingen. Iets zegt me dat hier een bosbrand overheen is gegaan. Morgen hierover meer, nu enkel nog de afsluiter.

Dag 229: Agde - Vias

Laat vertrek door regen, wind tegen en 13 kilometer.

Gisteravond was de voorspelling nog dat het vandaag droog zou blijven, vanmorgen is dat anders. Bij het ontwaken zie ik op de weerapp dat het ieder moment kan gaan regenen. In eerste instantie lijkt het om 12 uur droog te worden, wat me nog mooi wat fietstijd zou geven, maar de buien bewegen steeds langzamer, waardoor de mogelijkheid om te vertrekken ook steeds verder naar achter verschuift.

Uiteindelijk stopt de regen iets na twee uur. Er is nog wel een nakomertje onderweg, maar dat kan ik wel hebben. Nu zou ik niet zo lang geleden van een dag als vandaag een rustdag hebben gemaakt, maar ik loop al genoeg achter op schema, dus besluit ik toch te vertrekken, ook al kan ik nog maar even fietsen.

Ik sta letterlijk net dertig seconden buiten mijn tent, op het moment dat de eigenaar van dit verwilderde stuk land langskomt. Hij vraagt of ik van plan ben om lang te blijven, waarop ik zeg dat ik net wil vertrekken. Zijn reactie is tot mijn verrassing blijf toch nog een nacht, veel te koud om te fietsen vandaag. Ik dank hem voor het aanbod, maar zeg toch te vertrekken, waarna ik begin met het leeghalen en daarna afbreken van de tent.

Zodra ik op de fiets stap merk ik dat er nog iets niet klopt aan de weersvoorspelling, ik heb de wind niet zoals verwacht schuin mee, maar juist schuin tegen. Dat helpt natuurlijk niet op een korte fietsdag als vandaag.

De weg die ik deze dagen volg is de oude route national 9. Die is tegenwoordig geen route national meer, maar gewoon een departementale weg. Na Agde gisteren heb ik besloten om even van die weg af te wijken, omdat de weg waar ik vannacht naast geslapen heb korter is. Vandaag ontdek ik dat dat een extra goede keuze was, want op het punt waar ik weer bij die weg kom zie ik dat het daarvoor een autoweg was, waar ik helemasl niet had mogen fietsen. Met wat mazzel heb ik dus in ieder geval een omweg met zoekwerk weten te voorkomen.

Ik worstel een aantal kilometers met de wind, doe onderweg nog even inkopen, en moet daarna alweer op zoek naar een plek voor de nacht. Gelukkig vind ik nog net voor zonsondergang een prachtige plek om ongemerkt de nacht door te brengen, zodat ik nog met daglicht mijn tent op kan zetten. Dat is ook wel een keer fijn. Vlak voor ik klaar ben zie ik nog net hoe de ondergaande zon het bijna laat lijken of er een bosbrand gaande is, iets dat hier overigens niet ongewoon is.

Een dag waarop ik niet veel heb gefietst en dus ook niet veel heb gezien, maar liever dertien kilometers dan nul. Ik slaap dus weer wat dichter bij Spanje. Als afsluiter een nummer dat vandaag in mijn hoofd zat en ik luidkeels gezongen heb terwijl het verkeer langs me raasde.