Dag 245: Vilanova i la Geltrú - Cunit

Schijn bedriegt en daardoor maar 9 kilometer en 70 hoogtemeters.

Ik sliep vannacht in een stukje bos dat tussen wat velden is gelegen. Het grootste deel van de nacht maar half onder de dekens, want het werd niet kouder dan vijftien graden vannacht. Lang geleden dat ik dat mee heb gemaakt.

Met die velden hier is echter wat vreemds aan de hand. Ze zijn allemaal ommuurd, maar ook allemaal verwilderd. Wat is hier aan de hand? Er was wat research op internet voor nodig, maar inmiddels weet ik wat hier aan de hand is en was.

Ruim 500 jaar geleden zijn arme boeren uit het binnenland naar hier getrokken om hier het land te ontginnen. Boeren die vanaf het begin al met de nek werden aangekeken door de lokale bevolking.

In de winter stond in deze velden hun vee, vee dat gedurende de zomer in de Pyreneeën liep. Het weggetje waarover ik gisteren het gebied in ben gegaan was in die tijd onderdeel van de drijfroute voor vee tussen zomer- en winterweides.

Veel van het verleden is er nu niet zichtbaar, maar iedere zondagochtend is er een groep vrijwilligers actief in het gebied voor restauratie. Met hoopt met een paar jaar zo ver te zijn om dan kwaliteitstoerisme aan te kunnen trekken.

De boertjes die eeuwenlang met de nek werden aangekeken kunnen het stadje dan een mooie kwaliteitsimpuls hebben gegeven. Hoe dan ook zijn ze al verantwoordelijk geweest voor één van de zeer schaarse groene longen rond Barcelona.

Op het moment dat ik vertrek van hier lijken de omstandigheden perfect voor een dagje fietsen. Ruim twintig graden en volop zon. Een paar kilometer verderop begint dat echter te veranderen. Vlak voor ik bij een supermarkt ben steekt er een briesje op en even later heb ik al twee keer de grootste moeite om mijn fiets recht te houden.

Na het boodschappen doen is de weersomslag compleet. Nog altijd is het ruim twintig graden met volop zon, maar ondertussen rijden de winkelwagentjes zelfstandig over het parkeerterrein, voortgedreven door de wind.

Toen ik in 2000 in Calella zat heb ik dit ook een paar keer meegemaakt en we noemden het toen het 'kustbriesje'. Het begint met een briesje op een vrijwel windstille dag en een kwartier later vliegen handdoeken en parasols de zee in dankzij een stormachtige wind.

Een paar keer per jaar komt dit voor en niet altijd zijn ze even goed te voorspellen. Soms duren ze een dag en soms valt het na een uurtje alweer helemaal stil. Hopende op dat laatste besluit ik een bankje op te zoeken en te wachten. Fietsen is nu namelijk geen optie.

Helaas gaat fietsen ook geen optie meer worden, waardoor ik na een tijdje dus noodgedwongen op zoek moet naar een plekje voor de nacht. Af en toe kan dat even fietsend, maar grotendeels lopend.

Hierbij fiets ik overigens ook nog even door de zee. Die zal ik even uitleggen. Er liggen hier regelmatig afwateringskanalen die vanaf de heuvels naar de zee lopen. Bij zware neerslag loopt daar een kolkende watermassa door, maar vaak doen ze bij droogte gewoon dienst als weg, zoals in dit geval. De zee is echter dusdanig onrustig, dat de golven een stuk van het afwateringskanaal onder water hebben gezet, waar ik doorheen moet. Al met al fiets ik daardoor dus een stukje door de zee.

Na lopend een heuvel op te zijn gaan vind ik een stukje bos dat mij en mijn tent kan beschermen tegen de wind. Helaas geen mooie open plek om mijn tent te plaatsen, maar met wat passen en meten wil het net. Er groeit een struik in mijn voortent en ik moet omlopen om van de voor- naar de achterkant van mijn tent te komen, maar hij staat. Nu maar hopen dat de wind mijn nachtrust niet teveel gaat verstoren. Tot slot nog een afsluiter met een toepasselijke titel.

Dag 244: El prat de Llobregat - Vilanova i la Geltrú

Prachtig weer, klimmen, opladen en 38 kilometer en 310 hoogtemeters.

Na de rustdag van gisteren mag ik er vandaag weer goed tegenaan. Op het menu staat een serie klimmetjes, die samen vergelijkbaar zijn met de passage van de Pyreneeën. Ik kan dus gelijk weer het luie zweet losfietsen.

Ik had mijn rustdag doorgebracht in een stukje bos naast een voormalige weg. Om hem af te sluiten had men niet alleen betonblokken geplaatst aan het begin, er is zelfs een stukje asfalt verwijderd, zodat daar nu een jong stukje bos staat. Twintig meter verder ligt er vreemd genoeg nog gewoon asfalt.

De eerste acht kilometers van vandaag vliegen voorbij. Het is windstil en twintig graden en de weg is zo vlak als maar kan. Het is lang geleden dat ik zo'n lang stuk op de grote versnelling kan stampen en met 25 kilometer per uur op de teller leef ik me helemaal uit.

Na acht kilometer komt hier echter een einde aan, wanneer de eerste van vier klimmetjes begint. De eerste is daarbij ook gelijk de steilste. Gelukkig vind ik vrij snel het juiste ritme, waardoor ik eenvoudiger dan verwacht de top bereik.

Direct na de afdaling volgt de volgende klim, nu de langste van de dag. Op deze klim kom ik direct in een dusdanig lekker ritme, dat ik zelfs oog voor mijn omgeving heb en die is hier ronduit prachtig. Rechts naast me een rotswand omhoog en links gaat het steil naar beneden richting zee. Op de foto hieronder precies andersom, want deze is na de klim achteruitkijkend gemaakt.

Tijdens de klim vallen twee zaken me op. In de eerste plaats zijn hier echt heel veel wielrenners, vaak in grotere groepen, en ook hier groeten ze me bijna allemaal. Ten tweede rijden hier ongekend veel dumptrucks. Bijna de helft van het verkeer bestaat uit deze vravhtwagens. Vol naar beneden en leeg omhoog.

Onderweg lijken ook meerdere parkeerplaatsen speciaal voor deze vrachtwagens ingericht te zijn. Op tweederde van de klim ontdek ik waarom, er is hier een steen- of zandgroeve of iets dergelijks.

Af en toe is ook de tolweg zichtbaar, die hier door een serie van tunnels gaat en het is maar goed dat die weg er is, want anders zou het hier een permanente file zijn. Wat mij betreft is de grootste tol die je daar moet betalen echter het missen van het uitzicht.

Na klim twee volgt nog klim drie en daarna komt Sitges en dan nog een kustplaatsje. Beiden weten me niet echt te boeien. Al wat nu nog rest is het eenvoudigste klimmetje van de dag en daarna kan ik gaan opladen.

Althans, het zou het eenvoudigste klimmetje moeten zijn. Het voelt heel anders aan. Ik klim steeds beter en sneller, maar één ding lijkt niet te veranderen en dat is dat ik het na 250 hoogtemeters te hebben gehad, heel zwaar krijg. Nu dus ook. Met frisse benen zou ik het een langgerekt stuk vals plat noemen, nu is het een worsteling om boven te komen.

Gelukkig hoef ik eenmaal boven bijna geen trap meer te doen, want het is afdalen tot bij de Mac. Na het opladen peddel ik nog naar een plekje om te overnachten en deze is snel gevonden. De omgeving ziet er wat vreemd uit hier, wie weet kan ik daar morgen wat meer over ontdekken. Voor nu echter enkel nog een afsluiter. Voor de verandering weer een keer een stukje humor.