Na de slapeloze nacht van gisteren, deze nacht uitstekend kunnen slapen. Mijn keuze om in een bos te gaan staan heeft dus uitbetaald. De wind bleef jagen, maar mijn tent liet bijna geen geluid horen, omdat de bomen van het bos de wind opvingen. Een mooie foto van de omgeving zit er dan alleen niet in.
Ik bedenk me dat ik gisteren iets vergeten ben te vermelden. Vlak voor ik bij het bos kwam waar ik de nacht door heb gebracht, kwam ik langs een dame die langs de kant van de weg stond en me een ongetwijfeld schappelijke prijs toeriep voor bepaalde diensten. Nu ben ik niet thuis in die markt, maar ik vroeg me wel gelijk af hoe zwaar je het moet hebben als je voor zo'n prijs jezelf verhuurd.
Deze ochtend word er op het moment dat ik net het bospaadje uit kom en op de fiets wil stappen, een vergelijkbare dame bij het begin van dat pad afgezet. Blijkbaar komt dit soort van bermtoerisme hier veel voor.
Ik kijk vandaag erg uit naar het eerste deel van de route. Na een korte afdaling moet ik eerst nog een klimmetje op, maar daarna komt het lekkers. Eerst een langere afdaling, gevolgd door een lekker stuk met de wind in de rug. De kilometers vliegen dan ook voorbij, tot ik de kust weer eens bereik.
Iets verderop kom ik op een belangrijk punt, het begin van Catalunya. En nee, ik ben de grens nog niet over en bevind me dus nog gewoon in Frankrijk. Dit stukje Frankrijk hoort echter ook bij Catalunya, iets dat veel mensen niet weten. Mensen die hier over de snelweg passeren kunnen een kunstwerk met grote bogen zien dat een symbolische voorstelling van de poort naar Catalunya is, fiets je over de D-weg, dan is dit kunstwerk echter meer een stipje in de verte.
Op de dag van de Catalaanse verkiezingen aan de andere kant van de bergen, fiets ik dus Catalunya in. Een mooie timing. Overigens kom je hier ook al gelijk her en der Catalaanse vlaggen en gele lintjes tegen, net als veel supporters van FC Barcelona.
Bij het eerste Catalaanse dorpje doe ik nog even wat inkopen, en daarna kan de zoektocht naar een slaapplek beginnen. Dat is echter nog wel een uitdaging, want het landschap is hier volkomen open, terwijl ik vanwege de wind toch echt beschutting nodig heb. Uiteindelijk moet ik daardoor nog een heel eind fietsen.
Vlak voor zonsondergang zie ik voor het eerst een echte berg in de verte liggen, met sneeuw bovenop. Gelukkig hoef ik daar niet overheen om aan de andere kant te komen.
Tien kilometer voor Perpignan moet ik van de D900, die ik al dagen aan het volgen ben af, want vanaf daar is het tot na Perpignan een autoweg. Deze gedwongen omleiding zorgt echter ook dat ik niet al te snel daarna in de buurt van een overnachtingsplek kom. Een geluk bij een ongeluk dus. Tijd dus ook voor de afsluiter van de dag. Nu deze Nederlander zijn eerste echte berg heeft gezien kan dat er maar één zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten