Over rustige plekjes gesproken. Het enige dat ik hier vannacht kon horen waren vogels en stieren. Lichtvervuiling is hier ook niet tot nauwelijks, waardoor ik vannacht zelfs een deel van de Melkweg kon zien. Helaas niet helemaal, want aan de randen was er wel lichtvervuiling. Al met al een prachtig plekje dus, vlak bij de Petit-Rhône. En ik was mijn tent nog maar net uit en er kwam een formatie vogels voorbij.
Tijdens het inpakken bleven er zulle groepen voorbijkomen en aan het geluid te horen kwamen ze allemaal samen een stukje verderop, voor mij net uit zicht. Niet uit zicht voor mij is het riet hier, dat tot vier á vijf meter hoog staat. Het lijken wel bomen zo hoog.
Heel bijzonder was mijn ontmoeting met een bever. Ik kan me niet herinneren eerder zo dicht bij een bever te zijn geweest, hooguit een meter of drie. Hij bleef even in zicht onder de takken, maar besloot om daarna toch maar zijn holletje op te zoeken.
De hoofdrol was echter ook vandaag weer voor de vogels, maar helaas is het vaak onmogelijk om die op de foto te zetten. Het begon al na letterlijk twee meter fietsen, toen een joekel van een zilverreiger vlak naast me opschrok en weg vloog. Ook weer vele roofvogels van nabij mogen aanschouwen.
De vrolijke noot kwam van de formatievliegers. Zo vloog een enorme groep witte duiven, zeker vijftig stuks, een aantal rondjes boven mijn hoofd. Iets verderop was er een ware zwerm aan kleine vogeltjes, echt honderden, die een stuk voor me uitvlogen.
Hoogtepunt van de dag was echter zonder twijfel een ijsvogel. Normaal vluchten die al voor je ze ziet, maar deze pas toen ik vlakbij was en hij vloog ook nog eens een meter of honderd vlak voor me. Vol in de zon, dus ik kon de enorme kleurenpracht goed tot me nemen. Wat een genot!
Helaas hield dit alles op toen ik bij een drukkere weg kwam, maar dit stukje reis zal ik niet snel vergeten. Bij de overgang naar de drukkere weg hoorde ook een overgang van landschap. Enorme velden met wijnranken kwam ik hier tegen, uitgestrekter dan ik ooit had gezien.
Ook kwam ik nog wat klassieke auto's tegen. Met moderne auto's heb ik helemaal niets. Vrijwel allemaal zijn het variaties op hetzelfde lelijke thema. Klassiekers daarentegen hebben vaak een ontwerp om van te smullen en ik ben nu eenmaal gek op schoonheid, of dat nu kunst, natuur of wat anders is.
Uiteraard ontbraken hier de waterwegen ook niet. Eigenlijk kun je in het hele stuk van Arles naar Sète niet om het water heen. De zee, rivieren, kanalen en grote zout- en brakwatermeren kom je hier overal tegen en zij zorgen voor een belangrijk deel voor de enorme soortenrijkdom qua fauna.
En dan zet er vervolgens iemand een toren midden op de weg. Rare lui die Fransen. Dit is La Tour Carbonnière, uit de dertiende eeuw. Gebouwd om Aigues-Mortes, dat een paar kilometer verderop ligt te beschermen. Tegenwoordig is hier veel ingepolderd, maar oorspronkelijk was dit gebied één groot moerasgebieden met een paar verhoogde wegen om bij de plaatsjes te komen. De verdedigingswerken konden dan buiten de plaats op dergelijke wegen geplaatst worden.
Direct na de toren volgt nog wel een stuk moeras en het duurt geen honderd meter voor ik weer in de remmen kan knijpen. Hier staat namelijk een forse groep flamingo's.
Oh ja, laat ik de zoomoptie op mijn mobiel ook eens proberen.
Hierna is het met de echte schoonheid wel gedaan en fiets ik via een dorpje en opvallend veel wegwerkzaamheden door naar Lunel om bij de Mac stroom te gaan halen. Helaas moest ik hiervoor wel iets naar het noorden afbuigen, want de volgende geschikte Mac zuidwaarts was te ver weg.
Na het opladen nog een klein stukje fietsen naar een overnachtingsplek en zo kom ik alweer bij de afsluiter van de dag. Als inspiratie vandaag de eerste letters van Lunel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten